Groot-Brittannië staat op de rand van een burgeroorlog

Volgens David Betz, hoogleraar Oorlog in de Moderne Wereld aan King’s College London, zijn veel van de voorwaarden voor een burgeroorlog vandaag de dag in Groot-Brittannië aanwezig. Aan de hand van academische studies over sociale cohesie, theorie over de oorzaak van burgeroorlogen en enquêtes naar sociale attitudes, betoogt hij dat de volgende voorwaarden aanwezig zijn: overmacht van de elite, polarisatie van facties, een afname van vertrouwen, economische druk en de waargenomen degradatie van de meerderheidsbevolking in een voorheen homogene samenleving, zijn allemaal aanwezig in het hedendaagse Groot-Brittannië, schrijft Joe Baron.

De huidige dynamiek, vervolgt hij, wijst op een opkomend conflict tussen geradicaliseerde facties binnen de moslimgemeenschap en een opkomend nativistisch Blank nationalisme. Professor Betz stelt vervolgens – gebruikmakend van het maoïstische model dat opstanden in drie fasen verdeelt – dat de nativisten zich in fase één bevinden, de zogenaamde defensieve fase waarin de groep zich begint te organiseren, propaganda verspreidt en een bewuste gemeenschap van volgelingen opbouwt.

Islamisten daarentegen bevinden zich in fase twee – wanneer gewelddadige aanvallen met enige regelmaat plaatsvinden, wordt een militaire structuur ontwikkeld, maar deze is nog niet sterk genoeg om het staatsmonopolie op geweld te doorbreken. (Professor Betz is van mening dat Groot-Brittannië, vanwege het ontbreken van duidelijke geografische grenzen tussen de antagonisten, waarschijnlijk niet fase drie zal bereiken – de offensieve fase. Dit is wanneer de opstandelingengroepen sterk genoeg zijn om de regeringstroepen uit te dagen.)

Het is een pakkende en verontrustende stelling. En ook overtuigend. De hierboven geschetste omstandigheden bestaan ​​onmiskenbaar in het moderne Groot-Brittannië.

Het publieke vertrouwen in de staat is bijvoorbeeld ingestort. Het 41e rapport van de British Social Attitudes Survey (BSA), gepubliceerd op 12 juni 2024, concludeerde “dat het vertrouwen van mensen in regeringen en politici, en in hun regeringssystemen, nu zo laag is als het ooit is geweest in de afgelopen 50 jaar, zo niet lager”. Sterker nog, een recordhoogte van 45% vertrouwt “bijna nooit” regeringen van welke kleur dan ook (22 punten boven het cijfer van 2020); 58% (nog een recordhoogte) vertrouwt “bijna nooit” dat politici de waarheid spreken wanneer ze in het nauw zitten, een stijging van 19 punten ten opzichte van 2020; en een opmerkelijke 79% van de respondenten gaf aan dat het systeem van bestuur van Groot-Brittannië “heel wat” of “heel veel” verbeterd zou kunnen worden, wat overeenkomt met een recordhoogte die werd bereikt tijdens de parlementaire impasse over de Brexit in 2019 en een stijging van 18 punten ten opzichte van 2020.

Professor John Curtice, Senior Research Fellow bij het National Centre for Social Research, de organisatie die het BSA-onderzoek uitvoerde, zegt: “De overheid… zal… de zorgen moeten aanpakken van een publiek dat nog steeds twijfelt aan de betrouwbaarheid en effectiviteit van het regeringssysteem van het land.” Zoals professoren Curtice en Betz waarschuwen, is het publieke vertrouwen in regeringen van alle soorten en maten ingestort en daarmee ook het vertrouwen in het regeringssysteem dat we traditioneel hebben geheiligd en anderen hebben aangemoedigd te omarmen. Dat deze trend, indien niet in toom gehouden, potentieel een toch al fragiel sociaal contract zou kunnen verbrijzelen, is een open deur. Vertrouwen in de staat verenigt de uiteenlopende groepen in een multiculturele samenleving en fungeert als wat professor Betz een soort “superlijm” noemt. Zonder vertrouwen breken de groepen en trekken ze zich terug in hokjes die worden gekenmerkt door wederzijds wantrouwen en vijandigheid.

Hoewel het BSA-rapport een sprankje licht biedt en de mogelijkheid van een heropleving van vertrouwen suggereert – zoals in 2020, nadat de parlementaire gekonkel rond de Brexit eindelijk was bezworen door de verkiezingsoverwinning van Boris Johnson – zijn de tekenen weinig gunstig. De heropleving na Johnson was van korte duur en werd uitgehold door meer ‘elite-overmacht’ toen hij de immigratie tegen de wil van de kiezers in opvoerde. Wat bekend werd als de ‘Borisgolf’ was de laatste daad van verraad voor een onderdrukte bevolking die wankelde na een decennium van gebroken beloftes.

Het publieke vertrouwen is inderdaad uitgehold door de arrogantie van de elite – en die arrogantie lijkt niet te verdwijnen. Politieke elites dwingen niet alleen massale immigratie op aan een onwillige bevolking, ze discrimineren nu ook actief de Blanke meerderheid. De wervingspraktijken van onze publieke diensten zijn daar een voorbeeld van. In de zomer van 2023 concludeerde een rapport

dat de Royal Air Force onrechtmatig discrimineerde tegen Blanke mannen in een campagne die gericht was op het bevorderen van diversiteit; de politie van West Yorkshire blokkeerde onlangs tijdelijk de aanname van Blanke Britse kandidaten om dezelfde reden. Bovendien onthulde een recent artikel in de Telegraph dat NHS-trusts discrimineren tegen Blanke sollicitanten door interviewlijsten te manipuleren ten gunste van etnische minderheden. Onze onberispelijke gezondheidszorg moedigt de zogenaamde ‘Rooney Rule’ aan – een beleid dat zijn oorsprong vindt in American football en dat het verplicht stelt dat etnische minderheden op de shortlist voor interviews worden geplaatst als ze solliciteren.

Bovendien is het giftige schouwspel van de partijdige politiemacht overduidelijk voor iedereen, behalve de meest doorgewinterde progressieven. Het contrast tussen de compromisloze reactie van de politie op de blanke relschoppers in Southport – waarbij ze terecht wapenstokken en schilden gebruikten tegen de aanvallers – en hun lafhartige reactie op de Roma-relschoppers in Harehills – waarbij ze wegrenden ondanks dat een bus in brand was gestoken – was ronduit illustratief voor een systeem dat zijn burgers niet langer als gelijken behandelt voor de wet. Sir Keir Starmer ging op de knieën na de gewelddadige Black Lives Matter (BLM)-protesten; hij zette rechters onder druk om gevangenisstraffen op te leggen aan moeders die ondoordachte tweets plaatsten tijdens de ongeregeldheden in Southport.

Richtlijnen van de National Police Chiefs’ Council (NPCC) en het College of Policing benadrukken schaamteloos de huidige partijdige aanpak. Er wordt gesteld dat er “gelijkheid van politie-uitkomsten” moet zijn, wat betekent dat, om “raciale gelijkheid” te garanderen, niet iedereen gelijk behandeld hoeft te worden. Blijkbaar zou de politie niet “kleurenblind” moeten zijn. De rechtvaardiging voor anti-Blank racisme staat dan ook zwart op wit – vergeef me de woordspeling. Geen wonder dat de politie Blanke voetbalfans aanvalt die het Cenotaph proberen te beschermen, terwijl ze tegelijkertijd de moslimssussen die het willen bekladden. Geen wonder dat ze plunderende moslimbendes in Birmingham tolereren, terwijl ze gepantserde bataljons inzetten om hun Blanke collega’s aan te pakken.

De Blanke, inheemse bevolking bevindt zich midden in een door de elite aangestuurd programma om hun status in het Verenigd Koninkrijk te verlagen – een fenomeen dat professor Betz aanhaalt als een voorwaarde voor een burgeroorlog. Dat dit tot een tegenreactie zou kunnen leiden van degenen die worden verlaagd, is evident.

Groot-Brittannië kampt al met factiepolarisatie binnen sommige gemeenschappen. Vorig jaar werden vier onafhankelijke parlementsleden gekozen vanwege een religieus geïnspireerde preoccupatie met de oorlog tussen Israël en Hamas. Bovendien heeft het VK volgens overheidscijfers ongeveer 40.000 islamisten op de terrorismelijst staan. Geweld tussen gemeenschappen speelt zich ook af in de straten van Birmingham tussen hindoes en moslims, evenals in de straten van Londen tussen Eritreeërs en Ethiopiërs. Als je de economische druk aan de mix toevoegt – economische stagnatie sinds 2008, een acuut woningtekort, historisch hoge belastingen, particuliere en publieke schulden en gebroken openbare diensten – en een verbolgen witte meerderheid (Southport was getuige van de beginnende stuiptrekkingen van een inheemse bevolking die zich duidelijk belegerd voelt), dreigt een bedwelmende, explosieve cocktail het land in brand te steken.

Professor Betz heeft gelijk. De voorwaarden voor een burgeroorlog zijn er wel degelijk. Jarenlange overmacht van de elite heeft geleid tot wrevel en een alarmerende daling van het vertrouwen in onze politici, instellingen en het politieke systeem, naast de toenemende polarisatie van onze steeds groeiende migrantengemeenschappen – gemeenschappen die zich, samen met de autochtone meerderheid, in het oog van een naderende storm bevinden. Onze elites moeten wakker worden voordat het te laat is !

---

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

---

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over