Ergens in de toekomst zullen we misschien terugkijken op 2022 als een van de meest belangrijke jaren van de jonge 21e eeuwse geschiedenis, schrijft Patrick Henningsen.

Dit was het jaar dat het internationale systeem op zijn grondvesten deed schudden en dat ons mogelijk dichter bij de rand van Armageddon heeft gebracht dan enig ander moment sinds de Cubaanse Raketcrisis. Het ondenkbare is immers gebeurd: een grote oorlog aan de rand van Europa, gevolgd door de grootste gecombineerde economische oorlogsoperatie in de geschiedenis, bedoeld om Rusland “uit te schakelen”, een land dat toevallig de grootste producent van grondstoffen ter wereld is en bovendien een nucleaire supermacht. Voor de westerse wereld is het daardoor behoorlijk tumultueus geworden, met mondiale bevoorradingsketens die uit hun voegen barsten en met energie-, brandstof- en voedselprijzen die uit de hand blijven lopen, waardoor tientallen miljoenen deze winter in brandstofarmoede terecht zijn gekomen. Als gevolg daarvan zijn eerdere veronderstellingen over de stabiliteit en veerkracht van de moderne westerse geavanceerde economieën nu in twijfel getrokken.

In plaats van een nieuwe wereldorde onder leiding van soft power en een kortstondige groene technocratie die wordt aangedreven door zon en wind, worden we plotseling geconfronteerd met een nieuwe realiteit: in de internationale betrekkingen staat de hard power weer op de voorgrond. We hadden het moeten zien aankomen. Na twee jaar van wereldwijde binnenlandse sociale en financiële beroering als gevolg van de pseudo-pandemie COVID-19 is de geopolitiek teruggekeerd naar het centrum van de 21e eeuw. Na de militaire interventie van Rusland in Oekraïne verschoof de aandacht plotseling van biobewaking, vaccinatiemandaten en de Grote Reset naar militaire formaties en een stortvloed van westerse sancties tegen Rusland. Een economische en hyperinflatoire terugslag was het gevolg.

Helaas voor het collectieve Westen heeft deze economische oorlog Rusland niet geruïneerd op de manier waarop de mainstream hoernalisten en politici dat hoopten. De Russische roebel heeft de afgelopen maanden een recordhoogte bereikt, terwijl de Russische olie- en gasinkomsten in de periode 2020-2021 bijna zijn verdubbeld. In plaats daarvan zijn het de Europese en Noord-Amerikaanse economieën die zijn verwoest, met verkeerd geïnformeerde westerse consumenten die zich vooral afvragen waarom ze woekertarieven betalen voor aardolie, elektriciteit en gas om hun auto’s te laten rijden, hun huizen te verwarmen en hun netwerken van energie te voorzien. Praten over energierantsoenering en stroomuitval is nu de norm geworden in de G7 en de EU, terwijl zij zich schrap zetten voor een donkere winter. Ondanks overvloedig bewijs van het tegendeel blijven politici en deskundigen Vladimir Poetin tot zondebok maken voor hun eigen precaire economische positie.

In het algemeen was deze laatste episode voor de westerse regeringen misschien wel het grootste eigen doelpunt in de geschiedenis. In plaats van hun beleidskoers te wijzigen en te werken aan de stabilisering van de mondiale energie- en landbouwmarkten, heeft een dapper deugdzaam Westen ervoor gekozen zijn precaire positie te verdubbelen door de anti-Russische sancties verder aan te scherpen en nog verder te gaan in de richting van de-nulearisering en de niet-zo-groene ‘Net Zero’-koolstofreductieagenda. Door de inkomende energietoevoer van de Nordstream en andere Russische pijpleidingen, die de EU van betaalbaar en betrouwbaar gas en olie voorzagen, te blokkeren, heeft Europa zichzelf in een zeer gevaarlijke hoek gedreven.

De kern van de Europese economie is Duitsland, maar als het niet tegen een betaalbare prijs in zijn basisbehoefte aan energie kan voorzien, dan betekent dat zeker een ramp voor zowel Duitsland als de EU. En die schade zal zich nog verder verspreiden. Waarom zou een van ‘s werelds grootste economieën ervoor kiezen economische zelfmoord te plegen? Zeker niet alleen om het nieuwe gezicht van het wereldwijde slachtofferschap in Oekraïne te steunen? Maar het gaat er niet alleen om dat de westerse landen hier een epische blunder begaan. De huidige economische chaos kan in wezen ook door opzet ontstaan en lijkt te voldoen aan veel van de voorwaarden voor Klaus Schwabs beruchte Grote Reset-agenda. We hebben het hier over de deïndustrialisatie van het Westen, allemaal in naam van de VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling, zogenaamd om de wereld te redden van de gesel van de klimaatverandering.

Het echte doelwit van de Atlanticisten: Duitsland

Om volledig te begrijpen wat er in Europa, Oekraïne, Rusland en Noord-Amerika gebeurt – en waarom – moet men rekening houden met de historische periode die bekend staat als het interbellum en die voorafging aan de Tweede Wereldoorlog, en de liberale internationalistische wereldorde onder Amerikaanse leiding die daarop volgde. Inzicht in deze belangrijke fase van de globalisering zal ons helpen verder te kijken dan de gebruikelijke westerse praatjes die beweren dat het huidige onheil te maken heeft met “de aanvalsoorlog van Rusland” en dat het Noord-Atlantisch Verdragsverbond (NAVO) een goedaardige defensieve organisatie is en het laatste bolwerk tegen de imperialistische Russische horden die Europa vanuit het oosten overspoelen. We zijn veeleer getuige van de voortzetting van een langetermijnbeleid van het Anglo-Amerikaanse establishment dat erop gericht is Duitsland te temmen – zowel economisch als geopolitiek – en zo te voorkomen dat Europa handels- en politieke banden aanknoopt met Eurazië (d.w.z. the Great Game 2.0).

Er is veel aandacht besteed aan het feit dat de NAVO-leden hun eerdere beloften om niet naar het oosten uit te breiden, niet zijn nagekomen, maar dit feit alleen onthult niet de volledige reikwijdte van de taak en het doel van de NAVO. Uit documenten van het Amerikaanse Nationale Veiligheidsarchief blijkt duidelijk dat de Sovjetleider Michail Gorbatsjov in 1990 in feite had ingestemd met de Duitse hereniging met het Westen, mede dankzij de verzekering van de Amerikaanse gezant James Baker dat de NAVO zich niet zou uitbreiden om Rusland te omsingelen. “Geen centimeter oostwaarts” was Baker’s beroemde uitspraak. Het Westen heeft in de loop der jaren nog meer van dergelijke mondelinge en diplomatieke toezeggingen gedaan, maar niets is ooit geformaliseerd in een schriftelijk verdrag of akkoord. Dit aspect van het verhaal is slechts een deel van een veel grotere geopolitieke vergelijking.

Een van de grootste mythen in het moderne westerse verhaal is de overtuiging dat de reden van het bestaan van de NAVO is om Europa te beschermen en te verdedigen tegen de voormalige Sovjet- en nu Russische dreiging vanuit het oosten. In werkelijkheid werd de ware aard van de NAVO onthuld door haar eerste secretaris-generaal, de Britse Lord Hastings Lionel Ismay, die de beroemde opmerking maakte dat het doel van het bondgenootschap was “de Russen buiten, de Amerikanen binnen en de Duitsers er onder”. In wezen was en is dit het belangrijkste Anglo-Amerikaanse doel bij het beheer van Europese zaken. Een belangrijk onderdeel van de naoorlogse regeling voor Europa was dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten zouden zorgen voor de veiligheid van Europa en dat landen als Duitsland “niet belast” zouden worden met het onderhouden van een nationaal leger en zich dan zouden kunnen richten op hun economische ontwikkeling als onderdeel van het grootste project voor de wederopbouw van het naoorlogse Europa, dat werd georganiseerd via het Amerikaanse Marshallplan. In ruil voor hun medewerking kreeg de Duitse industrie ongehinderd toegang tot een nieuwe en ontluikende Amerikaanse consumentenmarkt. Ditzelfde “vredesdividend” werd ook aangenomen voor het naoorlogse Japan…

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/13/27987/