‘Geef oorlog een kans’ – een ‘oorlog waar zelfs pacifisten achter kunnen staan’

0

Het Westen wordt nu wakker met de realiteit van de opkomende, polycentrische en vloeiende wereldorde, schrijft Alastair Crooke.

Meer dan een jaar na de Russische speciale operatie is de aanvankelijke uitbarsting van Europese opwinding over de terugdringing door het westen van Rusland verdwenen. De stemming is in plaats daarvan veranderd in “existentiële angst, een knagend vermoeden dat de [westerse] beschaving zichzelf kan vernietigen”, schrijft professor Helen Thompson.

Even was er een euforie ontstaan ​​rond de vermeende projectie van de EU als wereldmacht; als hoofdrolspeler, op het punt om op wereldschaal te concurreren. Aanvankelijk leken de gebeurtenissen Europa’s overtuiging van zijn marktmacht in de hand te werken: Europa zou een grote mogendheid – Rusland – alleen door een financiële staatsgreep ten val brengenDe EU voelde zich ‘twee meter groot’.

Het leek destijds een stimulerend moment: “De oorlog smeedde opnieuw een lang sluimerende manicheïsche omlijsting van het existentiële conflict tussen Rusland en het Westen, waarbij ontologische, apocalyptische dimensies werden aangenomen. In het spirituele vuur van de oorlog werd de mythe van het ‘Westen’ herdoopt”, suggereert Arta Moeini.

Na de aanvankelijke teleurstelling over het uitblijven van een ‘quick kill’, bleef de hoop bestaan ​​- dat als de sancties maar meer tijd zouden krijgen en allesomvattender zouden worden, Rusland uiteindelijk zeker zou instorten. Die hoop is tot stof vergaan. En de realiteit van wat Europa zichzelf heeft aangedaan begint te dagen – vandaar de ernstige waarschuwing van professor Thomson:

“Degenen die aannemen dat de politieke wereld kan worden gereconstrueerd door de inspanningen van de menselijke wil, hebben nog nooit zo zwaar moeten inzetten op technologie boven [fossiele] energie – als de motor van onze materiële vooruitgang”.

Voor de Euro-Atlanticisten leek Oekraïne echter – eindelijk – bevestiging te bieden voor hun verlangen om de macht in de EU voldoende te centraliseren, om een ​​plaats aan de ‘bovenste tafel’ met de VS te verdienen, als partners in het spelen van The Great Game . .

Oekraïne onderstreepte in positieve of negatieve zin Europa’s verregaande militaire afhankelijkheid van Washington – en van de NAVO.

Meer in het bijzonder leek het Oekraïne-conflict het vooruitzicht te openen voor het consolideren van de vreemde metamorfose van de NAVO van militair bondgenootschap naar een verlicht, progressief vredesalliantie! Zoals Timothy Garton Ash in 2002 in The Guardian verkondigde : “De NAVO is een Europese vredesbeweging geworden”, waar ‘John Lennon het met George Bush eens zou kunnen zijn’.

De oorlog in Oekraïne wordt in deze geest afgeschilderd als de “oorlog waar zelfs voormalige pacifisten achter kunnen staan​​. Alle voorstanders leken te zingen is “Give War a Chance”.

Lily Lynch, een schrijfster uit Belgrado, stelt dat,

“…vooral in de afgelopen 12 maanden hebben telegenieke vrouwelijke leiders zoals de Finse premier Sanna Marin, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock en de Estse premier Kaja Kallas steeds meer gediend als woordvoerders van verlicht militarisme in Europa … ”

“Geen enkele politieke partij in Europa is een beter voorbeeld van de verschuiving van militant pacifisme naar vurig pro-oorlogs Atlanticisme dan de Duitse Groenen. De meeste van de oorspronkelijke Groenen waren radicalen tijdens de studentenprotesten van 1968 … Maar toen de stichtende leden op middelbare leeftijd kwamen, begonnen er scheuren in de partij te verschijnen – dat zou het op een dag uit elkaar scheuren”.

“Toen veranderde Kosovo alles: de 78 dagen durende NAVO-bombardementen op wat er nog over was van Joegoslavië in 1999, zogenaamd om oorlogsmisdaden gepleegd door Servische veiligheidstroepen in Kosovo een halt toe te roepen, zou de Duitse Groenen voor altijd transformeren. De NAVO werd voor de Groenen een actieve militaire overeenkomst die zich bezighoudt met het verspreiden en verdedigen van waarden zoals mensenrechten, democratie, vrede en vrijheid – tot ver buiten de grenzen van haar lidstaten”.

Enkele jaren later, in 2002, kon een EU-functionaris (Robert Cooper) zich Europa voorstellen als een nieuw ‘liberaal imperialisme’. Het ‘nieuwe’ was dat Europa harde militaire macht schuwde, ten gunste van het bewapenen van zowel een gecontroleerd ‘verhaal’ als gecontroleerde deelname aan zijn markt. Hij pleitte voor ‘een nieuw imperiumtijdperk’, waarin westerse mogendheden niet langer het internationaal recht zouden hoeven te volgen in hun omgang met ‘ouderwetse’ staten; ze konden onafhankelijk van de Verenigde Naties militair geweld gebruiken; en zouden protectoraten kunnen opleggen ter vervanging van regimes die ‘verkeerd regeren’.

De Duitse minister van Buitenlandse Zaken van de Groenen, Annalena Baerbock, gaat door met deze metamorfose, waarbij ze landen met een traditie van militaire neutraliteit uitscheldt en hen smeekt zich bij de NAVO aan te sluiten. Ze beroept zich op de uitspraak van aartsbisschop Desmond Tutu: “Als je neutraal bent in situaties van onrechtvaardigheid, heb je de kant van de onderdrukker gekozen”. En Europees Links is volkomen in de ban. Grote partijen hebben de militaire neutraliteit en het verzet tegen oorlog opgegeven – en verdedigen nu de NAVO. Het is een verbluffende ommekeer.

Dit alles mag dan als muziek in de oren hebben geklonken van de Euro-elites die graag wilden dat de EU de status van Grootmacht zou krijgen, maar deze soft-power Europese Leviathan werd volledig ondersteund door de onuitgesproken (maar essentiële) veronderstelling dat de NAVO ‘Europa’s verdediging verzorgde’. Dit impliceerde natuurlijk dat de EU zich steeds nauwer aan de NAVO moest binden – en dus aan de VS die de NAVO controleren.

Maar de keerzijde van dit atlantische streven – zoals president Emmanuel Macron opmerkte – is de onverbiddelijke logica dat Europeanen simpelweg eindigen door Amerikaanse vazallen te worden. Macron probeerde eerder Europa naar het komende ‘tijdperk van Imperia’ te stuwen, in de hoop Europa te positioneren als een ‘derde macht’.

De Atlantici waren behoorlijk woedend over de opmerkingen van Macron. Het zou zelfs kunnen lijken (voor woedende Atlanticisten) dat Macron generaal de Gaulle napraatte, die de NAVO een “valse schijn” noemde, ontworpen om “de wurggreep van Amerika over Europa te verhullen”.

Der Spiegel: “Is Macron nu helemaal gek?”

Er zijn echter twee verwante schisma’s die voortvloeiden uit deze ‘opnieuw bedachte’ NAVO: ten eerste legde het de realiteit bloot van interne Europese rivaliteit en uiteenlopende belangen, juist omdat de NAVO-leiding in het conflict in Oekraïne de belangen van de Centraal-Oost-Europese haviken die ‘meer Amerika en meer oorlog tegen Rusland’ willen tegenover die van de oorspronkelijke westelijke as van de EU die strategische autonomie wil (dwz minder ‘Amerika’ en een snel einde aan het conflict).

Ten tweede zouden het voornamelijk de westerse economieën zijn die de kosten zouden moeten financieren en hun productiecapaciteit zouden moeten omleiden naar militaire logistieke ketens. De economische prijs, niet-militaire de-industrialisatie en hoge inflatie zouden in potentie genoeg kunnen zijn om Europa economisch te breken.

Het vooruitzicht van een pan-Europese samenhangende identiteit kan ontologisch aantrekkelijk zijn – en gezien worden als een ‘passend accessoire’ voor een aspirant ‘wereldspeler’ – maar zo’n identiteit wordt een karikatuur wanneer mozaïek-Europa wordt getransformeerd in een abstracte, gedeterritorialiseerde identiteit die mensen reduceert tot hun meest abstracte vorm.

Paradoxaal genoeg heeft de oorlog in Oekraïne – in plaats van de ‘identiteit’ van de EU te consolideren, zoals aanvankelijk werd gedacht – deze gebroken onder de druk van de gezamenlijke inspanning om Rusland te verzwakken en in te storten.

Ten tweede, zoals Arta Moeini, de directeur van het Instituut voor Vrede en Diplomatie, heeft opgemerkt:

“De Amerikaanse drang naar uitbreiding van de NAVO sinds 1991 heeft de alliantie vergroot door een groot aantal breuklijnstaten uit Midden- en Oost-Europa toe te voegen. De strategie, die begon met de regering-Clinton maar volledig werd verdedigd door de regering van George W. Bush, was om een ​​uitgesproken pro-Amerikaanse pijler op het continent te creëren, gecentreerd rond Warschau – wat een oostwaartse verschuiving van het zwaartepunt van de alliantie zou forceren, weg van de traditionele Frans-Duitse as”.

“Door de NAVO-uitbreiding te gebruiken om de oude machtscentra in Europa te verzwakken die af en toe weerstand boden tegen [Washington], zoals in de aanloop naar de invasie van Irak, zorgde Washington op korte termijn voor een volgzamer Europa. Het resultaat was echter de vorming van een 31-koppige kolos met diepe asymmetrieën van macht en lage compatibiliteit van belangen”- dat veel zwakker en kwetsbaarder is – dan het denkt te zijn”.

Hier is de kern: de EU is veel zwakker dan zij denkt te zijn“. Het begin van het conflict werd bepaald door een geestesgesteldheid die in de ban was van het idee van Europa als een ‘gangmaker’ in wereldaangelegenheden, en gebiologeerd door Europa’s naoorlogse welvaart.

De EU-leiders overtuigden zichzelf ervan dat deze welvaart hen de slagkracht en de economische diepgang had gegeven om een oorlog – en het doorstaan van de terugslag – met panglossiaanse sanguiniteit te overwegen. Het heeft eerder het tegenovergestelde opgeleverd: Het heeft zijn project in gevaar gebracht.

EU-dictator Von der Leyen pleegt moordaanslag op Europese burgers en economie onder het mom van sancties tegen Rusland

In The Imperial Life Cycle van John Raply en Peter Heather leggen de auteurs de cyclus uit:

“Rijken worden rijk en machtig en bereiken de suprematie door de economische uitbuiting van hun koloniale periferie. Maar in het proces stimuleren ze onbedoeld de economische ontwikkeling van diezelfde periferie, totdat het kan omdraaien en uiteindelijk zijn opperheer verdringt”.

“De snelst groeiende economieën ter wereld bevinden zich nu allemaal in de oude periferie; de slechtst presterende economieën bevinden zich onevenredig in het Westen. Dit zijn de economische trends die ons huidige landschap van supermachtconflicten hebben gecreëerd – het meest in het oog springend tussen Amerika en China”.

Amerika mag dan van zichzelf denken dat het vrijgesteld is van de Europese koloniale mal, in wezen is dat zijn model.

“een bijgewerkte cultureel-politieke lijm die we “neoliberalisme, NAVO en denim” zouden kunnen noemen, die volgt in de tijdloze imperiale mal: de grote golf van dekolonisatie die volgde op de Tweede Wereldoorlog was bedoeld om daar een einde aan te maken. Maar het Bretton Woods-systeem, dat een handelsregime in het leven riep dat industriële producenten bevoordeelde boven primaire producenten en de dollar verankerde als de wereldwijde reservevaluta, zorgde ervoor dat de nettostroom van financiële middelen van ontwikkelingslanden naar ontwikkelde landen bleef stromen. Zelfs toen de economieën van de nieuwe onafhankelijke staten groeiden, groeiden die van de economieën van de G7 en hun partners meer”.

Een eens zo machtig rijk wordt nu uitgedaagd en voelt zich klemgezet. Verbaasd door de weigering van zoveel ontwikkelingslanden om mee te doen met het isoleren van Rusland, wordt het Westen nu wakker met de realiteit van de opkomende, polycentrische en veranderlijke wereldorde. Deze trends zullen zich voortzetten. Het gevaar is dat westerse landen, economisch verzwakt en in crisis, proberen zich het westerse triomfalisme opnieuw toe te eigenen, maar de economische kracht en diepgang missen om dat te doen:

“In het Romeinse rijk ontwikkelden perifere staten de politieke en militaire capaciteit om met geweld een einde te maken aan de Romeinse overheersing… Het Romeinse rijk had kunnen overleven – als het zichzelf niet had verzwakt met oorlogen naar keuze”.

De laatste ‘transgressieve’ gedachte gaat naar Tom Luongo: “Het Westen laten denken dat ze kunnen winnen – is de ultieme vorm om een ​​superieure tegenstander uit te roeien”.

Interessant!


Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen


Het Kremlin over de ineenstorting van het globalisme en de toekomstige wereldorde

Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
0 Comments
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties