Finis Germania: Reflecties op de 80e verjaardag van de onvoorwaardelijke overgave van Duitsland

De overgave van Duitsland kan uiteindelijk toch haar dood inluiden, maar dan geleidelijk.

8 mei 2025 markeert de 80e verjaardag van de onvoorwaardelijke overgave van Duitsland aan de geallieerden en de Sovjet-Unie. Veel hedendaagse Duitsers zijn zo misleid en gehersenspoeld dat ze de catastrofale nederlaag en ondergang van hun land vieren, schrijft Richard Parker.

…

De geallieerden en de Sovjets niet veroordelen voor hun eigen specifieke misstanden en de catastrofale ruïne en verwoesting die Duitsland is aangedaan, compleet met 80 jaar bezetting en culturele en taalkundige kolonisatie, is niets minder dan de ergste vorm van etno-masochistisch delirium die je je kunt voorstellen. En als de Duitsers zich niet snel van deze waanzin ontdoen, zal Duitsland ten onder gaan, net als heel Europa.

Links, op 7 mei 1945, ondertekende generaal Alfred Jodl de capitulatieakte in Reims, Frankrijk, op het geallieerde hoofdkwartier, waarmee de Duitse capitulatie aan de westerse geallieerden en de Sovjet-Unie werd gemarkeerd. Rechts, op 8 mei 1945, ondertekende veldmaarschalk Wilhelm Keitel een tweede capitulatiedocument in Karlshorst, Berlijn, waarmee de overgave werd geformaliseerd in aanwezigheid van Sovjet- en geallieerde vertegenwoordigers. Zowel Jodl als Keitel werden al snel berecht en geëxecuteerd.

…Het heilige Duitsland en, met de val van het IJzeren Gordijn in 1989, een groot deel van Europa is niets meer dan een verzameling vazalstaten onder het Amerikaanse Rijk. De Amerikaanse hegemonie heeft een niet aflatende stroom Unkultur in de culturen en samenlevingen van Europa geïnjecteerd. Engelse reclame en massamedia zijn alomtegenwoordig in de Europese landen: kutmuziek en kutcultuur die nauwelijks muziek of cultuur genoemd kan worden. Graffiti ontsiert de stadsgezichten en zelfs sommige landschappen van het overwonnen Duitsland. In bijna elke Europese stad is een McDonald’s te vinden, zelfs in de historisch en cultureel meest belangrijke wijken van Europa’s meest geliefde steden en dorpen. Madonna, rapmuziek, Katy Perry en een eindeloze litanie van dergelijke troep doordringen de spreekwoordelijke ether. Een bepaald soort Duitse Tussi speurt actief naar zwarte soldaten en andere zwarten en racistische bedriegers die daar geen recht op hebben. En Duitsland en heel Europa zijn op weg naar raciale zelfmoord en de ondergang van de beschaving. Dit alles onder de klauwen van de Verenigde Staten.

Veel, zo niet alle, van deze voortekenen van de Amerikaanse hegemonie hebben betrekking op Duitsland in het bijzonder, maar op heel Europa in het algemeen. In tegenstelling tot de rest van Europa heeft Duitsland zich echter volgepropt met een krachtig brouwsel van oorlogsschuld, een indoctrinatieprogramma dat begon met de zogenaamde denazificatie direct na de oorlog, en culmineerde in decennia van een steeds escalerend schuldcomplex. Dat schuldcomplex, ook bekend als Kriegschuld , is helaas een bepalend kenmerk geworden van het Duitse nationale karakter in de moderne tijd, vervormd door het trauma van een catastrofale nederlaag en ruïne, gevolgd door een decennialange marinering in geallieerde propaganda en gedegenereerde popcultuur. Deze nieuwe programmering wordt versterkt door een hervormd onderwijssysteem, aangestuurd, zo niet geïnstalleerd, door de geallieerde overwinnaars, mogelijk gemaakt door moderne massamedia en de gestage instroom van de hierboven beschreven Amerikaanse Unkultur. Deze elementen hebben gezamenlijk een wreed cultureel milieu gecreëerd dat het moderne Duitsland doordringt: een cultureel milieu dat grote delen van de Duitse bevolking heeft geprogrammeerd om de vernietiging van het Duitse volk, haar cultuur en zelfs haar taal na te streven.

Om deze en andere redenen is de nederlaag en capitulatie van Duitsland geen reden tot feestvieren, aangezien deze datum de langzame, geleidelijke dood van het heilige Duitsland en bij uitbreiding heel Europa zou kunnen markeren. In veel opzichten lijkt een onhoudbaar laag geboortecijfer, ver onder het sterftecijfer, gepland, berekend en uitgevoerd met de opzettelijke infusie van feministisch dogma, de seksuele revolutie, multiculturalisme en alle andere aspecten van een dystopie die typisch Amerikaans is, zowel in zijn oorsprong als in zijn kenmerken. Zo lijkt het alsof het Morgenthauplan nooit is afgeblazen, maar slechts geleidelijker is uitgevoerd. Dit maakt het allemaal des te schadelijker, omdat het des te moeilijker te detecteren is. Hoe subtieler iets is, hoe moeilijker het is om een ​​verderfelijk kwaad te herkennen en te onderscheiden voor wat het is. Dit maakt het op zijn beurt des te moeilijker voor denkers, schrijvers en anderen om zich uit te drukken over zowel het bestaan ​​van dat kwaad als de verschillende existentiële bedreigingen die het vormt.

Terugkijkend op de 80e verjaardag van de Duitse capitulatie, zoals op elke dag, kan er alleen maar droefheid zijn, vooral gezien hoe ongeëvenaard de Duitse Wehrmacht was in heldendom en strijdvaardigheid. … Gedwongen om het grootste deel van de hele planeet uit te dagen vanwege de gecombineerde machinaties van Churchill en Roosevelt, en de waanzinnige waanzin die Hitler ervan overtuigde dat hij Duitsland op de een of andere manier in een oorlog met drie gelijkwaardige mogendheden tegelijk op drie fronten kon betrekken zonder tot de absolute ondergang te leiden, vochten de Wehrmacht en de Waffen-SS hardnekkig tot het bittere einde – bis zum letzten Mal. Die gevallen, tragische helden, maar al te vaak vergeten en belasterd, maakten er een veel grotere strijd van dan menselijkerwijs mogelijk lijkt. In overwinning en nederlaag was de geroemde Duitse Wehrmacht misschien wel de grootste strijdmacht in de annalen van de oorlogsvoering. Moge de herinnering aan die gevallen, vergeten helden, die tragische, angstaanjagende formaties in Feldgrau

[2] gezuiverd worden van smaad en geëerd en vereerd worden met het respect, de bewondering en het ontzag dat ze zo rijkelijk verdienen. Hoewel men zich soms afvraagt ​​of de Sovjet-Unie een groter kwaad was dan het Amerikaanse Rijk, is het dankzij de heldhaftigheid, moed en opoffering van zowel de Wehrmacht als de Waffen-SS dat het Rode Leger niet helemaal tot aan het Engelse Kanaal is opgerukt.

De herinnering aan burgerslachtoffers van zowel geallieerde als Sovjetoorlogsmisdaden moet ook geëerd worden – en nooit vergeten. De geallieerde terreurbombardementen werden opzettelijk uitgevoerd om burgers in Duitsland te doden en te bestoken. Deze misdaden worden verergerd door de massale verkrachting en moord door het plunderende Rode Leger, evenals de verdrijvingen in Silezië, Pruisen en andere gebieden ten oosten van de Oder, die voorgoed belangrijke regionale culturen vernietigden die Germania eeuwenlang hadden gevormd. Tussen de 12 en 14 miljoen Duitse burgers raakten ontheemd, met naar schatting meer dan twee miljoen burgerdoden. Dit alles kwam in gang toen Churchill en Stalin in Jalta bijeenkwamen en een spelletje speelden met drie lucifers.

Deze en andere misdaden en gruwelen die tegen het Duitse volk zijn begaan, zijn wat moderne, ‘goede’ Duitsers in feite vieren wanneer ze de nederlaag, bezetting en ondergang van hun eigen land vieren. Zo grondig afgeranseld worden door absolute verwoesting en geruïneerd zijn, gecombineerd met decennia van intensieve programmering, verklaart niet helemaal hoe zovelen in zulke volslagen onzin konden trappen.

Deze etnische zuivering viel samen met de daaropvolgende verdeling van het overgebleven deel van Duitsland tussen de Sovjet-Unie aan de ene kant en Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten aan de andere kant. Zo ontstonden de deutsche demokratische Republik (Duitse Democratische Republiek, ook wel Oost-Duitsland genoemd) en de Bundesrepublik (ook wel West-Duitsland genoemd) en de huidige Bondsrepubliek Duitsland, die niets anders is dan een Amerikaanse vazalstaat.

De deling van Duitsland is iets wat de westerse bondgenoten hebben toegestaan; zij hadden de atoombom, Stalin niet, waardoor de goedwillende geallieerden de macht kregen om de deling van Duitsland niet te laten gebeuren, om nog maar te zwijgen van de openbaring van generaal George S. Patton dat ze aan de verkeerde kant stonden en tegen de verkeerde vijand vochten. Zowel het geallieerde als het Sovjetbeleid heeft Duitse families uiteengereten, en voor zover men in mensenrechten gelooft,[3] Generaties van zogenaamde “Oost-Duitsers” werden decennialang met dergelijke “onvervreemdbare rechten” geschonden, met zowel de zegen van de geallieerden als de Sovjets. Wie bekend is met de moderne Duitse geschiedenis, met name de geschiedenis van Oost-Duitsland, kent de erfenis van de Stasi, weet dat de Oost-Duitse regering echtgenoten dwong elkaar te verraden, en kent de bevelen om te schieten bij de Berlijnse Muur en langs de grens van het verdeelde Duitsland.

Zoals reeds in dit en andere geschriften is uiteengezet, zijn er vele redenen om de politieke leiding van nazi-Duitsland te veroordelen, maar die zijn, op zijn zachtst gezegd, schromelijk overdreven vergeleken met de flagrante leugens en hypocrisie van de geallieerden en de Sovjets. Welke conclusies men ook trekt over wie het grootste of kleinste kwaad is in de Tweede Wereldoorlog en de oorsprong, oorzaken en gevolgen ervan, het idee dat de westerse geallieerden of de Sovjets de “goeden” waren, is een absurde en flagrante leugen, die des te schandaliger wordt door het aantal mensen dat er daadwerkelijk in gelooft. Het allerminste compromis dat men kan bereiken, is dat alle actoren grijs zijn, met bloedige handen. Ik beweer echter stellig dat zowel de geallieerden als de Sovjets veel verraderlijker zijn.

Vandaag is geen dag om te vieren, maar een dag van rouw en verlies. Ik huil om Duitsland en Europa. Wie zich net zo voelt, zou moeten luisteren naar een degelijke, vakkundige uitvoering van Brahms Ein Deutsches Requiem, zoals dat over de Deutscher Rundfunk werd gespeeld nadat de onvoorwaardelijke overgave via de ether was aangekondigd. En nu de tijd dringt, bid ik voor een vonk die Duitsland zal doen herleven met een hernieuwd nationaal bewustzijn dat tegelijk oud en nieuw is.  Ich bete, daß heiliges Deutschland noch wieder erwache !

Headerafbeelding: Berlijn in puin. En dat is reden voor feest, zelfs in Duitsland.

Notities

[1] Dit wordt uitgebreid besproken in “Denocing Hitler for Very Different Reasons.” Het wordt ook behandeld in voetnoot vijf in “On the Indoctrination of Frau Löwenherz: A Case Study of Culture as Programming”

[2] Het kleurenpalet van de Wehrmacht en de Waffen-SS was natuurlijk wonderbaarlijk gevarieerd, van camouflagepatronen met erwtenstippen en bladeren tot de zwarte uniformen van de panzerbemanningen.

[3] Zie Noch onvervreemdbaar noch vanzelfsprekend: reflecties op de chimera van de mensenrechten.

---

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

---

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over