De F-35 Lightning II “Joint Strike Fighter” zal ongetwijfeld de militaire geschiedenis ingaan als het slechtst ontworpen, incompetent ontworpen en ineffectieve grootschalige productievliegtuig uit het straalvliegtuigtijdperk.
Het is berucht om zijn ondermaatse vermogen, zijn verlammend zwakke constructie en zijn dodelijke gebrek aan bewapening, schrijft Will Schryver.
De onderhoudsvereisten zijn zo zwaar dat het een netto last is in de context van een grote luchtcampagne tegen een gelijke tegenstander. Voor elk uur vliegen zijn er minstens 20 uur onderhoud nodig, inclusief frequente motorwissels omdat de zwakke krachtbron zichzelf in feite verbrandt na een paar uur van omstandigheden met hoge vraag.
Met een volle bewapening en volle brandstoftanks heeft de F-35 moeite om een snelheid van Mach 1 te bereiken.
De interne wapenruimte biedt plaats aan slechts VIER eenheden.
Er zijn minder dan 450 exemplaren van alle typen geleverd aan het Amerikaanse leger (~300 F-35A aan de Amerikaanse luchtmacht; ~100 F-35B aan het Amerikaanse Korps Mariniers; ~30 F-35C aan de Amerikaanse marine).
Vredetijd “Full Mission Capable” percentages: F-35A: ~35%; F-35B: ~15%; F-35C: ~30%.
Dit betekent dat de hele Amerikaanse luchtvloot op elk moment minder dan 130 F-35’s kan lanceren. Onder zeer intensieve conflictsituaties zouden de “full mission capable” percentages waarschijnlijk met de helft of meer worden gereduceerd na slechts één gevechtsvlucht.
In de context van een luchtcampagne tegen Rusland in Oost-Europa moet ook worden begrepen dat de VS eenvoudigweg niet over voldoende baserings- en onderhoudscapaciteiten in de regio beschikt. Om te voorzien in de logistieke behoeften van een grote luchtvloot in oorlog, zou het nodig zijn om het equivalent van een half dozijn volledig bemande en uitgeruste Hill Air Force Bases
Mensen die het erover hebben dat de VS de Russen vernedert met overweldigende “5e Generatie Luchtmacht” spuien dus belachelijke onzin. De realiteit is dat elke Amerikaanse luchtcampagne tegen Rusland bijna uitsluitend zou worden uitgevochten met tientallen jaren oude 4e generatie platformen die het opnemen tegen de beste Russische luchtverdediging en een aanzienlijk verbeterde Russische luchtmacht die de Amerikaanse luchtframes in het theater in aantal en bereik zou overtreffen.
En de vliegtuigen die de eerste aanvalsmissie hadden overleefd, zouden ontdekken dat hun bases in stukken waren geschoten tijdens hun afwezigheid.
Zoals ik de afgelopen jaren al meerdere keren heb geschreven: de VS zou een overzeese oorlog niet kunnen winnen in een niet-permissieve omgeving tegen een peer-adversary – en al helemaal niet tegen de Russen. Het zou een logistieke machtsprojectie-uitdaging zijn die de huidige capaciteiten van het Amerikaanse leger ver te boven gaat.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Als het ding zo superieur is, waarom zetten ze het dan niet in tegen de Russen?
Ik geloof dat het nog nooit écht in een gevechtssituatie is gebruikt.
Het ziet er ook ongelofelijk log uit.
Ik stel me voor dat het een draaicirkel heeft van 10 kilometer.
Ik heb hier (ook op Dissident) diverse keren geschreven over de zwakte van het VS en NAVO materieel t.o.v. de superieure kwaliteit van de Russische strijdkrachten. Daarbij heb ik laten zien dat de Russische luchtmacht een geweldige overmacht heeft op de luchtstrijdkrachten van het Westen.
Wat een belegen stuk weer van zo’n verwaten Amerikaan die met veel bombarie een open deur intrapt. Het is allemaal al bijna een kwarteeuw geleden vastgesteld en geanalyseerd door Philippe Grasset. Maar ja, in het Frans en dat lezen die domme Amerikanen niet.