De Turkse president Recep Erdogan heeft bekendgemaakt dat de Russische president Vladimir Poetin op 27 april misschien de ceremonie voor het laden van splijtstof in de kerncentrale van Akkuyu zal bijwonen. 

Dmitry Peskov, de perssecretaris van Poetin, ging behendig om met de politieke bom en koos ervoor de verklaring van Erdogan niet te weerleggen. Volgens Erdogan kan de deelname van Poetin aan de ceremonie deel uitmaken van een officieel bezoek, schrijft M. A. Bhadrakumar. 

De vorige afspraken van Poetin in verband met de Akkuyu-kerncentrale verliepen via videoconferenties en tijdens de ceremonie ter gelegenheid van de start van de bouw van het prestigieuze project in april 2018 beloofde hij de lanceringsceremonie in 2023 te zullen bijwonen. Welnu, Rosatom heeft zijn belofte om het project volgens schema te voltooien gehouden, en nu is het de beurt aan Poetin.

Erdogan trekt zich geen jota aan van het recente “arrestatiebevel” van het Internationaal Strafhof tegen Poetin. De Chinese president Xi Jinping heeft laten zien hoe hij het kan negeren. Ruslands G20-sherpa Svetlana Lukash zei vrijdag dat Poetin dit jaar naar verwachting twee keer India zal bezoeken – de G20-top in september en de SCO-top van 2023 later.

Het officiële standpunt van Turkije is dat “Ook al is Turkije geen partij bij het Statuut van Rome, de activiteiten van het ICC worden op de voet gevolgd en de jaarlijkse vergaderingen van de Vergadering van Staten die partij zijn, die plaatsvinden in Den Haag of New York, worden bijgewoond door onze functionarissen.” Maar Erdogan verwerpt openlijk de Angelsaksische samenzwering om Poetin te demoniseren.

Een dergelijk minachtend verzet is deels een reactie op de toenemende Amerikaanse inmenging in de presidentsverkiezingen van Turkije, gepland voor 14 mei. In opruiende opmerkingen op zondag zwoer Erdogan “Amerika een lesje te leren”. 

Door Poetin echter uit te nodigen als hoofdgast bij de lancering van de kerncentrale van Akkuyu, wat ongetwijfeld een mijlpaal is, geeft Erdogan in feite blijk van zijn grote waardering voor Poetins bijdrage aan de uitbreiding en verdieping van de Turks-Russische betrekkingen. 

De persoonlijke band tussen de twee leiders heeft de relatie zeker versterkt. Erdogan zal de lancering van de Akkuyu NPP waarschijnlijk als zijn presidentiële nalatenschap op zijn borst dragen tijdens zijn verkiezingscampagne.

Inderdaad, de Akkuyu-kerncentrale van $ 20 miljard is de eerste in zijn soort vanuit verschillende invalshoeken – de enige grote kerncentrale in Turkije (met vier Russische VVER-1200-reactoren); het grootste project in de geschiedenis van de Russisch-Turkse samenwerking; ‘s werelds eerste kerncentrale-project uitgevoerd volgens het BOO-model (Build – Own – Operate) enzovoort.

De kerncentrale van Akkuyu staat symbool voor de verschuiving in het buitenlands beleid van Turkije in het tijdperk van Erdogan – Turkije neemt steeds meer afstand van het westerse bondgenootschap en zoekt naar onafhankelijke wegen die de strategische autonomie van het land versterken, met als kern een draai naar het oosten en een openheid voor Euraziatische integratie. Dit proces heeft Turkije op de drempel van de BRICS geleid.

Het is natuurlijk een andere zaak dat het Westen Turkije nooit een gelijkwaardige relatie heeft aangeboden. Nogmaals, de door de VS gesteunde couppoging in 2016 om Erdogan omver te werpen was een traumatische ervaring die hem zwaar geschokt achterliet. De Turks-Amerikaanse betrekkingen hebben zich nooit echt hersteld.

Maar er moet worden erkend dat Turkije, dat een rijke geschiedenis heeft op het gebied van internationale diplomatie, ook een scherpzinnige regionale macht is die uniek geplaatst is als een swing state en ook een brug tussen het Westen en het Oosten – gezegend met een intuïtieve kennis van de dreigende confrontatie tussen het Westen en Rusland en de strijd om de wereldorde vorm te geven.

Kennelijk zag Turkije de naderende stormen aan de horizon en begreep dat de achteruitgang van het Westen een geopolitieke realiteit is en dat Turkije zich van tevoren zou moeten positioneren in plaats van te worden ingehaald door de gebeurtenissen.

Dat gezegd hebbende, heeft Turkije ook een moeilijke geschiedenis qua de betrekkingen met Rusland. Dit is waar het politieke inzicht van Erdogan het verschil maakte, aangezien hij het grootste belang hechtte in zijn persoonlijke diplomatie aan het ijverig cultiveren van een optimale werkrelatie met Poetin gedurende de afgelopen 7 jaar sinds de Russische militaire interventie in Syrië. 

Ook Poetin hecht van zijn kant veel belang aan persoonlijke diplomatie. Poetin heeft meer dan eens in het openbaar gezegd dat Erdogan geen gemakkelijke persoon is om mee om te gaan – een gesprekspartner die koppig kan zijn in het behartigen van de belangen van Turkije. 

Maar dat is een leiderschapskwaliteit die Poetin respecteert en zelfs als realist kan accepteren. Poetin heeft gesproken over gelegenheden waarbij meningsverschillen met Erdogan opdoken, maar zijn reactie was steevast om dubbel op zoek te gaan naar een eerlijke oplossing. Erdogan waardeerde de impliciete goodwill en na verloop van tijd ontwikkelde zich een kritische massa van wederzijds vertrouwen. 

De bemiddeling van China bij het normaliseren van de Saoedisch-Iraanse betrekkingen kreeg veel lof en bewondering van de wereldgemeenschap, met inbegrip van Israël. Critici zijn stil gevallen. Jerusalem Post schreef maandag: “Een opwarming van de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Iran zal in de nabije toekomst leiden tot bliksemsnelle zetten op het schaakbord in het Midden-Oosten.”

Opmerking Dissident:

Daar is Israël gegarandeerd helemaal niet blij mee. Saoedi-Arabië was altijd een heimelijke bondgenoot en verzoent zich nu met Israëls aartsvijand. Het zal het Amerikaans-Israëlische verdeel- en heersbeleid in het Midden-Oosten aanzienlijk bemoeilijken zo niet onmogelijk maken, en de kans dat de lang gekoesterde Israëlische wens van een aanval op Iran in vervulling gaat extreem verkleinen.

Maar wat nog niet op de radar staat maar voorbestemd is om net zo belangrijk te worden, zijn de krachtige inspanningen van Rusland achter de schermen om een ​​Saoedisch-Syrische toenadering tot stand te brengen en de bredere integratie van Syrië in zijn Arabische nabuurschap. 

In tegenstelling tot de VS, die een spoor van dood en verderf achterlieten toen het zich met onafgemaakte zaken terugtrok uit zijn eeuwig durende oorlogen, heeft Rusland zich in Syrië goed gekweten door zijn veiligheidsmissie te volbrengen om de terroristische dreiging voor de regering te verslaan, en daarna gevolg te geven door politieke en diplomatieke onderbouwing om ook de stabilisatie en wederopbouw van dat land te stimuleren. 

Het is goed denkbaar dat Poetin elke gelegenheid met de Egyptische president Sisi heeft aangegrepen om met Assad in gesprek te gaan. Overigens heeft het Egyptische ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukt dat de besprekingen van minister van Buitenlandse Zaken Sameh Shoukry met de bezoekende Syrische minister van Buitenlandse Zaken Faisal Mekdad in Caïro op zaterdag gericht waren op “het ondersteunen van het Syrische volk om de eenheid (van het land) en de soevereiniteit over zijn gehele grondgebied te herstellen.”

Uiteindelijk is de persoonlijke diplomatie van Poetin echter op zijn best in zijn pogingen om de gebroken relatie van Turkije met Syrië te herstellen. Poetin ziet dat een convergentie tussen Ankara en Damascus niet alleen mogelijk is, maar een absolute noodzaak is voor beide landen, evenals voor vrede en veiligheid van de Levant. 

Poetin pleit met name voor de onverminderde relevantie van het Adana-akkoord van 1998 als basis voor een doeltreffende aanpak van de Koerdische separatistische uitdaging, waardoor Washington minder ruimte heeft om in troebele wateren te vissen en zelfs zijn bezetting van een derde van de Syrische grondgebieden onder het voorwendsel van terrorismebestrijding zal moeten herzien.

Erdogan is gaan begrijpen dat Washington een bijbedoeling nastreeft door zich aan te sluiten bij de militante Koerdische groeperingen in Noord-Syrië die grensoverschrijdend terrorisme tegen Turkije bevorderen, en daarom heeft Ankara baat bij samenwerking met Damascus.

Idealiter had Erdogan, met het oog op de verkiezingen in mei, president Assad willen ontmoeten, omdat hij aanvoelt dat de Turkse binnenlandse opinie ook voorstander is van een Turks-Syrische toenadering.

Maar de Turkse bezetting van Syrisch grondgebied blijft een obstakel. Rusland werkt hard om het probleem aan te pakken. De kans bestaat dat de komende vierzijdige gesprekken tussen de plaatsvervangende ministers van Buitenlandse Zaken van Turkije, Rusland, Iran en Syrië (die deze week mogelijk in Moskou plaatsvinden) licht aan het einde van de tunnel zien. 

Als dat gebeurt, zal Poetin met succes een historische doorbraak tot stand hebben gebracht, en kan zijn bezoek aan Turkije voor de ceremoniële lancering van de Akkuyu-kerncentrale uitgroeien tot een bepalend moment in de geopolitiek van het oostelijke Middellandse-Zeegebied en het Zwarte-Zeegebied.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/01/08/begin-van-het-einde-van-de-relatie-van-turkije-met-de-navo-en-de-vs-turkijes-erdogan-zet-syrie-op-zijn-kop/