Elite theorie en de verkrachtingsbendes

1

Het Lagerhuis stemde met 364 tegen 111 stemmen tegen een hernieuwd onderzoek naar het schandaal van de “grooming gangs”. De Labour Party sloot de gelederen zonder ook maar één overloper, schrijft Gregory Hood.

De Conservatieven beschuldigden Labour van “lafheid”, maar premier Keir Starmer schoot terug dat de Tories weinig hadden gedaan aan de kwestie toen ze aan de macht waren. De Tories staan ​​nu op de derde plaats in de peilingen, met Nigel Farage’s Reform Party die gelijk staat met de regerende Labour Party op 25 procent. Als er vandaag algemene verkiezingen zouden zijn, zou de Labour Party vrijwel zeker haar regering verliezen, niet alleen haar supermeerderheid. Het is een van de grootste peilinginstortingen in de Britse politieke geschiedenis.

Dit alles werd in wezen aangestuurd door Elon Musk, die vorige week begon te posten over de kwestie. Het lijkt verdacht veel op een scharnierpunt — een manier voor de zelfverklaarde “TechnoKing” om zijn kroon op de populistische Right terug te winnen na zijn rampzalige uitstapje in het H-1B-visumdebat. Gezien de eigenaardigheden van dhr. Musk is het mogelijk dat hij de kwestie voor het eerst opmerkte en besloot erover te posten. Maar als we aannemen dat ’s werelds rijkste man in staat is tot een of andere politieke strategie, worden we duidelijk gebruikt. Tegelijkertijd gebruikt rechts hem ook.

Het is bemoedigend dat meneer Musk vindt dat hij een beroep moet doen op de populistische rechterzijde. Hij kiest immers een aantal machtige vijanden, waarbij niet alleen het Britse politieke establishment maar de hele Europese Unie zich tegen hem keert. Ervan uitgaande dat hij alleen door eigenbelang wordt gedreven, neemt hij nog steeds een aanzienlijk risico.

Sommigen in de Britse politieke klasse beschuldigen hem ervan mogelijk geweld tegen Jess Phillips, onderminister van Buitenlandse Zaken voor de bescherming van en geweld tegen vrouwen, te hebben aangewakkerd.

Geweld tegen politieke leiders is betreurenswaardig, maar het Britse establishment leek vrij onverschillig toen een moslim van Somalische afkomst in 2021 parlementslid David Amess vermoordde. “Britse moslimgroepen bereiden zich voor op toename van haatmisdrijven na de moord op David Amess”, zei The Guardian destijds. Er is weinig gewetensonderzoek geweest in de Britse regering, ondanks de moord op een parlementslid door een man die al bekend was bij de veiligheidsdiensten en een daaropvolgende rechtszaak door de dochter van het slachtoffer. De moordenaar zei expliciet dat hij de heer Amess vermoordde namens de islam, hoewel hij erop stond dat hij slechts een “gematigde moslim” is.

De militantie van Labour in de kwestie van de grooming-bende is verbazingwekkend. Afgezien van de unanimiteit van hun reactie scandeerden ze zelfs “shame” toen een parlementslid zei dat het niet “extreemrechts” was om op te komen voor slachtoffers van “massaverkrachting.”

Keir Starmer zelf probeerde de hele controverse af te doen als “extreemrechts”. “Als het gif van extreemrechts leidt tot serieuze bedreigingen voor Jess Phillips en anderen, dan is er wat mij betreft een grens overschreden”, zei hij. “Ik geniet van de scherpe kantjes van de politiek, het stevige debat dat we moeten voeren, maar dat moet gebaseerd zijn op feiten en waarheid, niet op leugens.” Hij beschuldigde Elon Musk er ook impliciet van dat hij “een zekere plaatsvervangende opwinding kreeg van straatgeweld” omdat Musk had opgeroepen tot vrijheid voor Tommy Robinson. De premier is echter kwetsbaar. Hij was van 2008 tot 2013 directeur van het Openbaar Ministerie en zou niet genoeg hebben gedaan om de overtreders te vervolgen en het voortdurende misbruik te stoppen.

De medeplichtigheid van specifieke personen staat nog ter discussie — dat is tenslotte waarom er een onderzoek zou moeten komen. Het lijkt echter duidelijk dat de Britse staat, hoewel niet volledig medeplichtig, de kwestie probeerde te muilkorven om het imago van een succesvolle multiculturele en multiraciale samenleving te behouden.

De Telegraph zegt:

Ontkenning van de omvang van het probleem zit diepgeworteld in het Britse politieke systeem. Soms lijkt het erop dat de aanpak van de overheid ten aanzien van multiculturalisme niet is om de wet te handhaven, maar om het risico op onrust tussen gemeenschappen te minimaliseren. Geconfronteerd met bendes van voornamelijk Pakistaanse mannen die voornamelijk blanke kinderen als doelwit hadden, wist de staat precies wat te doen. Voor het welzijn van de gemeenschapsrelaties moest het het verhaal begraven.

In Rotherham vertelde een hoge politiefunctionaris aan een radeloze vader dat de stad “zou ontploffen” als het routinematige misbruik van blanke kinderen door mannen van Pakistaanse afkomst openbaar zou worden. Een ouder die zich zorgen maakte over een vermiste dochter kreeg van de politie te horen dat een “oudere Aziatische vriend” een “modeaccessoire” was voor meisjes in de stad. De vader van een 15-jarig slachtoffer van verkrachting kreeg te horen dat de aanval zou kunnen betekenen dat ze “haar lesje zou leren”.

De beproeving was zo zwaar dat ze een operatie nodig had.

Zoals het Jay Inquiry uit 2014 in Rotherham aantoonde, werden kinderen “overgoten met benzine en bedreigd met brandstichting”, “bedreigd met wapens”, “getuige geweest van bruut gewelddadige verkrachtingen en werden bedreigd dat zij het volgende slachtoffer zouden zijn als ze het aan iemand zouden vertellen. Meisjes van soms wel 11 jaar werden verkracht door een groot aantal mannelijke daders, de een na de ander”.

Advertisement

In dezelfde stad zou een hoge politiefunctionaris hebben gezegd dat het misbruik al 30 jaar ‘aan de gang’ was, en voegde daaraan toe: ‘omdat het om Aziaten gaat, kunnen we het ons niet veroorloven dat dit naar buiten komt.’

Twee belangrijke trends botsen. Ten eerste wordt de naoorlogse nationale mythologie die blank “racisme” beschouwt als een uniek moreel kwaad, tot zijn logische conclusie doorgetrokken. Het is misschien wat overdreven om te zeggen dat de Britse staat wil dat blanke meisjes worden verkracht of mishandeld. Het is echter redelijk om te stellen dat de machthebbers in het Verenigd Koninkrijk raciale spanningen, en met name de blanke reactie, duidelijk als een veel groter kwaad zien. De buitengewone meedogenloosheid van Keir Starmer bij het onderdrukken van een uitbraak van blanke arbeidersklassegeweld eerder dit jaar is daar het bewijs van. Dat was inderdaad wat de aandacht van Musk voor het eerst op het Verenigd Koninkrijk vestigde.

Dit is niet zomaar politieke lafheid, maar een diepgewortelde morele overtuiging die volkomen fundamenteel is voor de westerse politieke orde, zoals uiteengezet in boeken van RR Reno’s Return of the Strong Gods tot Dr. Paul Gottfried’s The Antifascist State. Een misdaad tegen een blank meisje is gewoon een misdaad – iets willekeurigs, betreurenswaardigs en beheerd met meer middelen, empathie en educatie. Een terugslag tegen moslims is een politieke bedreiging voor de egalitaire premissen van de staat, en daarom wordt een mening die zo’n reactie zou kunnen uitlokken, strenger bestraft dan daadwerkelijke seksuele aanranding. Als er in bepaalde moslimgemeenschappen in Groot-Brittannië een cultuur van misbruik heerst, is de houding van elites om dit te negeren in plaats van spanningen aan te wakkeren. Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat de mensen die dit doen geloven dat ze moreel en rechtvaardig zijn om dit te doen.

Het tweede dat gebeurt, is de plotselinge steun van echte elites voor verantwoording. Het schandaal van de grooming gangs is niet nieuw; figuren als Nick Griffin en anderen van de “extreem-rechtse” kant hadden het er tientallen jaren geleden al over. Maar juist vanwege de bron werden die beweringen in het slechtste geval verworpen of in het beste geval grotendeels genegeerd door degenen met echte macht. Het is nu nieuws, simpelweg omdat Elon Musk besloot het nieuws te maken — en hij besloot waarschijnlijk om het nieuws te maken voor zijn eigen doeleinden.

Dat betekent niet dat hij ongelijk heeft in deze kwestie. Bovendien betekent het ook dat als alleen “extreemrechts” zich hierover had uitgesproken, niemand belangrijks in 2025 er iets om zou geven. Beleid, publieke opinie en de nieuwscyclus worden van bovenaf bepaald. Elon Musk is waarschijnlijk de machtigste figuur ter wereld als het gaat om het bepalen van de krantenkoppen van morgen, en daarom zien democratische leiders hem als zo’n bedreiging.

Ik geloof al lang dat “zij die het weten, het niet kunnen, en zij die het wel kunnen, het niet weten.” Mensen die rassenrealisme, demografische gevolgen op de lange termijn en de blanke identiteit begrijpen, worden in feite verhinderd om een ​​invloedrijke positie te verwerven. Politieke leiders die “voorkombare kwalen” zouden kunnen stoppen, zijn onwetend (op zijn best), omdat dat is waar het systeem op selecteert. Maar wat is het systeem? Het systeem is in wezen het media-apparaat dat bepaalt welke kwesties “legitiem” zijn voor discussie in fatsoenlijk gezelschap en welke naar de marge moeten worden verwezen.

We hebben de afgelopen weken beide kanten van dit verhaal gezien. Elon Musk beloofde om de “oorlog” aan te gaan met tegenstanders van H-1B-visa, stond toe dat tweets die het huisadres van Nick Fuentes onthulden, bleven staan ​​(wat mogelijk leidde tot een moordpoging tot zijn leven), verbande veel van Fuentes’ aanhangers van X en riep op tot een rassenblinde meritocratie. Slechts een paar dagen later begon hij mensen te mobiliseren om de Europese identiteit te verdedigen en gebruikte hij de kwestie van de “grooming gangs” om zich te mobiliseren tegen de Labour-regering. Pleidooien voor logische consistentie zijn grotendeels zinloos, omdat de man met het goud de regels maakt en we nu nog steeds in een veel betere positie zitten dan een paar jaar geleden, dankzij de acties van Musk. Toch moeten we onszelf niet voor de gek houden dat we elites “redpillen”. We zijn gewoon een kracht die ze kunnen gebruiken.

Dat is goed. Politiek is een lange termijn spel, en het komt zelden voor dat een echte gelovige tientallen jaren in de wildernis zwoegt om op een gegeven moment de macht te grijpen en een totale overwinning te behalen. Alleen al de afgelopen paar jaar hebben we gezien dat enkele van de belangrijkste aannames van de liberale orde onder vuur kwamen te liggen, met name de bewering dat alle mensen zich van nature aanpassen aan westerse normen. Westerse democratieën hebben met geweld en censuur gereageerd, omdat hun leiders geen vertrouwen meer hebben in hun eigen ideeën. Na een catastrofaal einde van zijn eerste termijn, stormde Donald Trump terug en won hij gemakkelijk de recente presidentsverkiezingen, ondanks hysterische waarschuwingen van het politieke establishment dat hij een “fascist” was. Dit alles suggereert dat de greep van het systeem verzwakt en onze kansen toenemen.

We krijgen echter niet zomaar macht. In de politieke sfeer moeten blanke identitairen daadwerkelijk een ambt gaan bemachtigen om serieus genomen te worden. In de media en journalistiek blijkt originele berichtgeving een grotere impact te hebben dan zelfs het meest inzichtelijke commentaar, juist omdat elites het als wapen kunnen gebruiken in hun eigen competitie. We moeten niet naïef zijn en verwachten dat leiders als Musk of president Trump in het geheim “aan onze kant” staan, maar we kunnen genoeg politieke macht opbouwen dat we een kracht zijn die zij voelen dat ze moeten bedienen. Dat alleen al is een veel betere positie dan alles wat we sinds het einde van de Koude Oorlog hebben gezien. Het is ook de eerste stap naar het opbouwen van onze eigen elites die openlijk onze eigen kant kunnen kiezen.


Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.


Ruim een derde van de Britten ziet geweld nog als de enige oplossing ‘Democratie heeft gefaald’

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
1 Comment
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Petra
Petra
28 dagen geleden

Het Verenigd Koninkrijk staat aan de rand van de islamitische afgrond.

Alleen met hard ingrijpen kan die totale ineenstorting nog voorkomen worden, maar vermoedelijk komt het niet verder dan het proces wat afremmen.

Nederland en België zitten op hetzelfde traject. Wij hebben nog iets meer tijd om het te stoppen, maar ook bij ons zie je dat dat stoppen niet wil lukken.

Waarschijnlijk gaan we allemaal naar de islamitische verdommenis.