Een vredesakkoord of een misleiding

Wordt Poetin opnieuw bedrogen, of bedriegen Poetin en Trump hun eigen bevolking ?

De details van het vredesakkoord, gepresenteerd door de Amerikaanse speciale gezant Steve Witkoff, komen overeen met het rapport in de Financial Times dat ik in mijn vorige artikel heb besproken en met Larry Sparano in het gepubliceerde interview, schrijft Paul Craig Roberts.

(Dissident: Kremlin-woordvoerder Peskov deed het FT artikel gelijk af als nepnieuws. Moon of Alabama, Will Schryver en nog wat analisten die ik volg op twitter ook. We krijgen echter wel steeds meer signalen dat Moskou bereid zou zijn genoegen te nemen met veel minder vergaande eisen dan steeds gedacht).

Poetin zal de Russische opmars stoppen voordat hij Oekraïense soldaten verdrijft uit al het grondgebied dat weer bij Rusland is ingelijfd. Het lijkt erop dat de grenzen tussen Rusland en Oekraïne de huidige frontlinie zullen vormen, dus Poetin trekt de Russische claim op de Russische gebieden die nog onder Oekraïense bezetting staan, in.

In ruil daarvoor zal Washington de jure, dat wil zeggen legaal, van recht, de Krim erkennen als een onderdeel van Rusland. En Washington zal de facto, dat wil zeggen de feiten ter plaatse accepteren, of ze nu legaal zijn of niet, de Volksrepubliek Donetsk, de Volksrepubliek Loehansk, Zaporizja en Cherson erkennen als provincies van Rusland, overeenkomstig de huidige grenzen van het conflict.

Door de jure erkenning van de Russische slagveldwinsten te weigeren, kan Oekraïne de Russische slagveldwinsten blijven claimen en terugvorderen. Met andere woorden: de overeenkomst ontwijkt de kern van de zaak.

Volgens de overeenkomst moet Oekraïne afstand doen van alle NAVO-aspiraties. Maar Poetins andere eisen, demilitarisering en regime-change, zijn blijkbaar niet in de overeenkomst opgenomen.

Washington zal de sancties tegen Rusland opheffen en er zal sprake zijn van economische samenwerking tussen de VS en Rusland. Dit lijkt erop te wijzen dat Rusland delen van zijn economie zal openstellen voor buitenlanders die deze kunnen uitbuiten. Dit is een rampzalig Russisch besluit.

Dit is wat de Russische oligarchen en de integratie-atlantisten, die de oorlog nooit hebben gesteund, willen. Hoe het Russische leger zich voelt nu de overwinning door een onderhandelde oplossing op de lange baan wordt geschoven, is onbekend.

Maar is het een akkoord? Zelensky’s laatste verklaring op het moment van schrijven is dat hij geen vierkante centimeter grondgebied aan Rusland zal afstaan. Als Zelensky gedwongen moet worden, en aangezien hij wettelijk noch grondwettelijk de huidige president van Oekraïne is nu zijn ambtstermijn is verstreken, kunnen opeenvolgende Oekraïense regeringen terecht beweren dat het akkoord ongeldig is.

Bovendien hebben Oekraïne en Europa zich achter een alternatieve overeenkomst geschaard. In hun voorgestelde overeenkomst stemt Oekraïne ermee in om met Rusland, Europa en de VS te praten over de territoriale kwesties. Bovendien krijgt Oekraïne Amerikaanse veiligheidsgaranties die vergelijkbaar zijn met artikel 5 van het NAVO-verdrag. Met andere woorden, Oekraïne wordt in feite een de facto lid van de NAVO. Bovendien zullen er geen beperkingen zijn voor de Oekraïense strijdkrachten of voor de operaties van buitenlandse troepen op Oekraïens grondgebied, en Rusland zal Oekraïne compenseren voor oorlogsschade.

Het is duidelijk dat de twee voorstellen niets met elkaar gemeen hebben. Tenzij Europa toegeeft aan Trump, is er sprake van een breuk tussen de VS en de NAVO, een breuk die de VS en Rusland in een alliantie zou kunnen brengen die Europa uitsluit. Ik heb geen verklaring waarom Europa dit risico neemt.

Zoals we uit de feiten kunnen opmaken, stemmen slechts twee van de vier partijen in met de deal. Bovendien, zelfs als er een deal komt, komt die, bij gebrek aan de jure erkenning van de Russische territoriale aanspraken, neer op weinig meer dan het uitstellen van de kwestie.

Volgens John Helmer is de deal in feite slechts een mechanisme, een dekmantel, om Rusland opzij te zetten zodat Washington de oorlog met China kan voortzetten.

Helmer beschrijft de situatie als volgt:

De politiek-militaire strategie die de Amerikaanse onderhandelaars drijft en Trumps tweets aanwakkert, is geen vredesakkoord met Rusland, en zelfs geen terugtrekking van de VS uit de oorlog in Europa. Het is een strategie van één oorlog tegelijk – de oorlog in Europa die in Oekraïne wordt voortgezet, met herbewapende Duitsland, Polen en Frankrijk voorop, gesteund door Trump; en de Amerikaanse oorlog tegen China in Azië.

“Deze oorlogen zo indelen dat we niet tegelijkertijd tegen beide vijanden vechten – dat is de formule die Wess Mitchell, een voormalig aangestelde van het ministerie van Buitenlandse Zaken in de eerste Trump-regering, en zijn zakenpartner Elbridge Colby, nu de derde hoogste functionaris van het Pentagon als onderminister van Defensie voor Beleid, voor Trump hebben bedacht. ‘De essentie van diplomatie in strategie’, zo verkondigde Mitchell onlangs in Foreign Affairs, ‘is het herschikken van macht in ruimte en tijd, zodat landen krachtmetingen vermijden die hun vermogen te boven gaan.’ . .

Mitchell en Colby hebben Trump en zijn onderhandelaars ervan overtuigd dat Rusland zwaar is geschaad door de oorlog in Oekraïne, die de regering-Obama en Biden hebben uitgevochten. De Russische zwakte, met name de perceptie dat president Poetin zowel politiek kwetsbaar als persoonlijk vatbaar is voor Amerikaanse zakelijke belangen, is Trumps sterke troefkaart, en die moet hij nu uitspelen.

Het doel is niet vrede, maar geld verdienen aan twee oorlogen: de oorlog tussen Europa en Oekraïne met Rusland, en de oorlog tussen Washington en China. En misschien ook nog een oorlog met Iran voor Israël.

Lezers kunnen luisteren naar Helmers presentatie van wat hij zegt dat er werkelijk gebeurt in zijn gesprek met Ray McGovern in het programma van Nima Alkhorshid

en ze kunnen het lezen in een aantal recente artikelen van Helmer in Dancing with Bears ( https://johnhelmer.net/one-war-at-a-time-and-plenty-of-money-to-be-made-in-the-meantime-this-is-trumps-game-as-the-russian-and-chinese-general-staffs-understand/ ).

Helmers bron voor zijn uitleg van wat er werkelijk gebeurt, is een artikel in Foreign Affairs van West Mitchell, adjunct-staatssecretaris voor Europa en Eurazië tijdens de eerste ambtstermijn van Trump. Mitchell werkt momenteel samen met Trumps huidige onderminister van Defensie voor Beleid Elbridge Colby om de Amerikaanse oorlogen met Rusland en China in kaart te brengen, aangezien de VS niet de macht heeft om beide tegelijk aan te pakken. Mitchells artikel werd op 22 april 2025 gepubliceerd in de mei/juni 2025-editie van Foreign Affairs.

Mitchell schrijft dat het proces van het op elkaar afstemmen van de oorlogen met Rusland en China moet beginnen “met het beëindigen van de oorlog in Oekraïne op een manier die gunstig is voor de Verenigde Staten. Dat betekent dat Kiev uiteindelijk sterk genoeg moet zijn om de Russische opmars naar het westen te belemmeren” [waarvoor geen enkel bewijs bestaat, wat erop wijst dat Mitchells geest wordt beheerst door het valse verhaal]. Washington zou de formule van de Koreaanse Oorlog moeten gebruiken: “geef prioriteit aan een wapenstilstand en schuif vragen over een bredere regeling op in een apart proces dat jaren kan duren voordat het vruchten afwerpt, als het ooit vruchten afwerpt.” Dit is natuurlijk wat Washingtons feitelijke erkenning van de Russische territoriale aanspraken garandeert.

Mitchell onthult vervolgens achteloos de beoogde misleiding van Babe-in-the-Woods Poetin: “De Verenigde Staten zouden een defensierelatie met Oekraïne moeten nastreven die vergelijkbaar is met die met Israël: geen formele alliantie, maar een overeenkomst om Kiev te verkopen, uit te lenen of te geven wat het nodig heeft om zichzelf te verdedigen. Maar het zou Oekraïne geen [de jure] NAVO-lidmaatschap moeten verlenen. In plaats daarvan zouden de Verenigde Staten Europese staten moeten aanzetten tot het nemen van verantwoordelijkheid voor Oekraïne – en voor de veiligheid van hun continent in het algemeen.” Deze strategie profiteert “van Poetins speciale relatie met de Russische (veelal joodse) oligarchen” en verleidt Kirill Dmitriev, Poetins onderhandelaar, “om het Kremlin onder druk te zetten om een ​​militaire wapenstilstand op korte termijn te accepteren die de demilitariseringsdoelen van de Speciale Militaire Operatie ruimschoots haalt.”

Dus, zoals Mitchell het beschrijft, is het ‘vredesakkoord’ een Washington-misleiding om, opnieuw, ‘Babe-in-the-Woods Poetin’ in het zadel te helpen en zo uiteindelijk Rusland te vernietigen.

Kan ik dit geloven? Jazeker. Helmer volgt de zaken al lange tijd en doet er verslag van. Dit scenario is niet aan Helmers verbeelding ontsproten. Het staat beschreven in een artikel in Foreign Affairs, lange tijd de arbiter van het Amerikaanse buitenlandse beleid. De auteur, West Mitchell, een voormalig hoge ambtenaar van Trump, houdt zich duidelijk aan het neoconservatieve beleid van onderminister van Defensie Paul Wolfwitz, namelijk dat het doel van het Amerikaanse buitenlandse beleid hegemonie over de wereld is. Als Amerikaanse hegemonie oorlog vereist, dan is het oorlog.

De Russen, met een groot deel van het hersenloze Russische establishment dat zo graag deel uitmaakt van het Westen, hebben nooit aandacht besteed aan de implicaties van de neoconservatieve doctrine van de Amerikaanse hegemonie voor de Russische soevereiniteit. Deze doctrine is niet door president Trump veroordeeld. Bijgevolg zal Rusland ten onder gaan, aangezien de Russische regering domweg de ene na de andere misleiding aangaat. Onder Poetin en Lavrov zal het het ene Minsk-akkoord na de andere zijn.

De vraag die ik heb is: maakt Trump deel uit van de misleiding, niet alleen van Poetin maar ook van het Amerikaanse volk, of is dit een deal die hij heeft geaccepteerd zonder de gevolgen ervan te beseffen, omdat hij wanhopig het conflict wil beëindigen zoals hij beloofd heeft? Als Trump zelf deel uitmaakt van de misleiding, dan hebben we de verklaring waarom de Amerikaanse elite zijn terugkeer in het Witte Huis niet heeft verhinderd.

“De terugkeer van de diplomatie van grootmachten, hoe strategische dealmaking de Amerikaanse macht kan versterken”, door A. West Mitchell, Foreign Affairs, mei/juni 2025, https://www.foreignaffairs.com/united-states/return-great-power-diplomacy-strategy-wess-mitchell

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Als Poetin de door Trump voorgestelde voorwaarden zou accepteren, zou dat gemakkelijk als een capitulatie door Rusland kunnen worden gezien

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over