Er is oorlog uitgebroken. Er is geen behoefte aan verdere schijnvertoning.
In de Washington Post van maandag stond de kop: Musk en Durov worden geconfronteerd met de wraak van de toezichthouders. De voormalige Amerikaanse minister van Arbeid, Robert Reich, publiceerde in de Britse krant The Guardian een stuk over hoe Elon Musk ‘in toom’ te houden, waarin hij suggereerde dat “toezichthouders over de hele wereld Musk met arrestatie zouden moeten bedreigen“, in de trant van wat Pavel Durov onlangs in Parijs overkwam, schrijft Alastair Crooke.
Zoals nu voor iedereen duidelijk zou moeten zijn, is er ‘oorlog’ uitgebroken. Er is geen behoefte aan verdere schijnvertoning. In plaats daarvan is er duidelijk vreugde bij het vooruitzicht van een hardhandig optreden tegen ‘extreem-rechts’ en zijn internetgebruikers: dat wil zeggen degenen die ‘desinformatie’ of verkeerde informatie verspreiden die de brede ‘cognitieve infrastructuur’ ‘bedreigt’ (dat wil zeggen, wat de mensen denken!).
Vergis je niet, de Ruling Strata zijn boos; ze zijn boos dat hun technische expertise en consensus over ‘zo ongeveer alles’ wordt afgewezen door de ‘deplorables’. Er zullen vervolgingen, veroordelingen en boetes komen voor cyber ‘actoren’ die de digitale ‘geletterdheid’ verstoren, waarschuwen de ‘leiders’.
Professor Frank Furedi merkt op:
“Er is een onheilige alliantie van westerse leiders – premier Keir Starmer, de Franse president Emanuel Macron, de Duitse bondskanselier Olaf Scholtz – wiens haat voor wat zij populisme noemen onverbloemd is. Tijdens zijn recente bezoeken aan Berlijn en Parijs verwees Starmer voortdurend naar de dreiging die populisme vormt. Tijdens zijn ontmoeting met Scholz in Berlijn op 28 augustus sprak Starmer over het belang van het verslaan van “de slangenolie van populisme en nationalisme”.
Furedi legde uit dat populisme, voor zover het Starmer betrof, een bedreiging vormde voor de macht van de technocratische elites in heel Europa:
“Toen Starmer een dag later in Parijs sprak, wees hij op extreemrechts als een ‘zeer reële bedreiging’ en gebruikte hij opnieuw de term ‘slangenolie’ van het populisme. Starmer is nooit gestopt met praten over de ‘slangenolie van het populisme’. Tegenwoordig wordt vrijwel elk politiek probleem toegeschreven aan het populisme … De koppeling van de term slangenolie met populisme wordt voortdurend gebruikt in de propaganda van de technocratische politieke elite. Het aanpakken en in diskrediet brengen van slangenoliepopulisten is inderdaad hun hoogste prioriteit”.
Dus, wat is de bron van de anti-populistische hysterie van de elite? Het antwoord is dat de laatsten weten dat ze zijn losgeraakt van de waarden en het respect van hun eigen volk en dat het slechts een kwestie van tijd is voordat ze serieus worden uitgedaagd, in welke vorm dan ook.
Deze realiteit was afgelopen weekend duidelijk zichtbaar in Duitsland, waar de ‘non-Establishment (d.w.z. non- Staatsparteien) partijen – bij elkaar opgeteld – 60% van de stemmen in Thüringen en 46% in Saksen behaalden. De Staatsparteien ( de genomineerde establishment partijen) kozen ervoor zichzelf te beschrijven als ‘democratisch’, en de ‘anderen’ te bestempelen als ‘populistisch’ of ‘extremistisch’. De staatsmedia hintten er zelfs op dat wat meer telde ‘democratische’ stemmen waren; en niet non- Staatsparteien stemmen, dus de partij met de meeste Staatsparteien stemmen zou de regering in Thüringen moeten vormen.
Deze partijen hebben samengewerkt om de AfD (Alternative für Deutschland) en andere niet-establishmentpartijen zoveel mogelijk uit te sluiten van parlementaire werkzaamheden, voor zover dat wettelijk mogelijk is. Dit gebeurde bijvoorbeeld door ze uit belangrijke parlementaire commissies te weren en door verschillende vormen van sociale uitsluiting op te leggen.
Het doet denken aan het verhaal van de grote dichter Victor Hugo die niet minder dan 22 keer werd afgewezen door de Académie Française. De eerste keer dat hij zich aanmeldde, kreeg hij 2 stemmen (van de 39) van Lamartine en Chateaubriand, de twee grootste schrijvers van hun tijd. Een geestige vrouw uit die tijd merkte op: ” Als we de stemmen zouden wegen, zou Monsieur Hugo worden gekozen; maar we tellen ze.”
Waarom oorlog?
Omdat de Amerikaanse politieke elites na de Amerikaanse verkiezingen van 2016 de democratie en het populisme de schuld gaven van slechte verkiezingsuitslagen. De anti-establishment Trump had in feite gewonnen in de VS; Bolsonaro won ook, Farage steeg, Modi won opnieuw, en Brexit, etc., etc.
Verkiezingen werden al snel als buitensporig bestempeld, die bizarre ‘winnaars’ opleverden. Zulke onwelkome uitkomsten bedreigden de diepgewortelde structuren die de langgewortelde Amerikaanse oligarchische belangen over de hele wereld zowel projecteerden als beschermden, door ze (oh, de horror!) te onderwerpen aan kiezersonderzoek.
In 2023 publiceerde de New York Times essays met als kop: “Verkiezingen zijn slecht voor de democratie”.
Rod Blagojevich legde eerder dit jaar in de WSJ uit wat er in essentie mis was met het systeem:
“Wij [hij en Obama] zijn allebei opgegroeid in de politiek van Chicago. We begrijpen hoe het werkt, met de bazen boven de mensen. Meneer Obama heeft de lessen goed geleerd. En wat hij zojuist met meneer Biden heeft gedaan, is wat politieke bazen in Chicago al doen sinds de brand van 1871: selecties die zich voordoen als verkiezingen”.
“Hoewel de Democratische bazen van vandaag er misschien anders uitzien dan de ouderwetse sigarenkauwende man met een pinkring, opereren ze op dezelfde manier: in de schaduw van de achterkamer. Dhr. Obama, Nancy Pelosi en de rijke donoren – de elite van Hollywood en Silicon Valley – zijn de nieuwe bazen van de Democratische Partij van vandaag. Zij bepalen de beslissingen. De kiezers, waarvan de meesten werkende mensen zijn, zijn er om voorgelogen, gemanipuleerd en gecontroleerd te worden”.
“De Democratische Nationale Conventie in Chicago volgende maand zal de perfecte achtergrond en plek bieden [voor het benoemen van een] kandidaat, niet de kandidaat van de kiezers. Democratie, nee. Politiek van de wijkbaas in Chicago, ja”.
Het probleem was dat de onthulling van Bidens dementie het masker van het systeem had getrokken.
Het Chicago-model verschilt niet zo heel veel van hoe de EU-democratie werkt. Miljoenen stemden bij de recente Europese parlementsverkiezingen; ‘Non- Staatsparteien’ -partijen boekten grote successen. De boodschap was duidelijk – maar er veranderde niets.
Culturele oorlog
2016 was het begin van een culturele oorlog, zoals Mike Benz uitgebreid heeft beschreven. Als complete outsider had Trump de grenzen van het systeem doorbroken om het presidentschap te winnen. Populisme en ‘desinformatie’ waren de oorzaak, zo werd gesteld. In 2017 beschreef de NAVO ‘desinformatie’ als de grootste bedreiging voor westerse landen.
Bewegingen die als populistisch werden bestempeld, werden niet alleen gezien als tegenstanders van het beleid van hun tegenstanders, maar ook als tegenstanders van de waarden van de elite.
Om deze dreiging het hoofd te bieden, legt Benz, die tot voor kort als hoge ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken direct bij het project betrokken was en zich vooral bezighield met technologische kwesties, uit hoe de bazen in de achterkamertjes een buitengewone ‘goocheltruc’ uithaalden: ‘Democratie’ moest volgens hen niet langer worden gedefinieerd als een consensus-gentium – dat wil zeggen een gezamenlijke vastberadenheid onder de geregeerden; maar moest worden gedefinieerd als het overeengekomen ‘standpunt’ dat niet door individuen werd gevormd, maar door instellingen die de democratie ondersteunden.
Nadat het opnieuw was gedefinieerd als ‘een uitlijning van ondersteunende instellingen’, werd de tweede ‘twist’ aan de herformulering van democratie toegevoegd. Het establishment had een risico voorzien dat als er een directe info-oorlog tegen populisme zou worden gevoerd, zijzelf zouden worden afgeschilderd als autocratisch en het opleggen van top-down censuur.
De oplossing voor het dilemma hoe de campagne tegen populisme moest worden gevoerd, lag volgens Benz in het ontstaan van het ‘gehele-maatschappij’-concept, waarbij media, influencers, overheidsinstellingen, NGO’s en aanverwante media werden samengebracht en onder druk werden gezet om zich aan te sluiten bij een ogenschijnlijk organische, van onderaf werkende censuurcoalitie die zich richtte op de plaag van populisme en desinformatie.
Deze benadering – waarbij de overheid ‘één stap verwijderd’ staat van het censuurproces – leek een plausibele ontkenning te bieden van directe overheidsbetrokkenheid; van het feit dat de autoriteiten autocratisch handelen.
Er zijn miljarden dollars uitgegeven aan het opzetten van dit anti-desinformatie-ecosysteem, zodat het leek alsof het een spontaan uitvloeisel was van de burgermaatschappij, en niet de Potemkin-façade die het was.
Er werden seminars gehouden om journalisten te trainen in Homeland Security-best practices en waarborgen voor desinformatie – om te detecteren, te verzachten, te negeren en af te leiden. Onderzoeksfondsen werden naar zo’n 60 universiteiten gesluisd om ‘disinformatielaboratoria’ op te richten, onthult Benz.
Het belangrijkste punt hierbij is dat het raamwerk van de ‘gehele samenleving’ een herintegratie in de beleidsmainstream van de lange termijn en grotendeels onuitgesproken (en soms geheime) basisstructuren van het buitenlands beleid zou kunnen vergemakkelijken. Op die basis worden veel belangrijke financiële en politieke belangen van de elite benut.
Een ogenschijnlijk saaie ideologische uitlijning die zich richt op ‘onze democratie’ en ‘onze waarden’, zou desondanks de herintegratie van deze blijvende structuren in het buitenlands beleid mogelijk maken (vijandigheid jegens Rusland, steun voor Israël en antipathie jegens Iran). Deze zou dan opnieuw geformuleerd kunnen worden als een passende retorische klap in het gezicht van de populisten.
De oorlog kan escaleren; het kan niet eindigen met een desinformatie-ecosysteem. De New York Times publiceerde in juli een artikel waarin werd betoogd dat het Eerste Amendement uit de hand is gelopen en in augustus een ander stuk met de titel: De grondwet is heilig. Is het ook gevaarlijk ?
De oorlog is op dit moment gericht op de ‘onverantwoorde’ miljardairs: Pavel Durov, Elon Musk en zijn ‘X’-platform. Het al dan niet overleven van Elon Musk zal cruciaal zijn voor het verloop van dit aspect van de oorlog: de Digital Service Act van de EU was altijd bedoeld om te dienen als ‘Brutus’ voor ‘Caesar’ Musk.
Door de geschiedenis heen zijn zelfzuchtige en zichzelf verrijkende elites gevaarlijk minachtend geworden voor hun volkeren. Harde repressie was de gebruikelijke eerste reactie. De koude realiteit hier is dat recente verkiezingen in Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië en voor het Europees Parlement het diepe wantrouwen en de afkeer van het establishment onthullen:
“De vervreemding is wereldwijd, tegen het postmoderne Westen. Europa zal zich er ofwel van distantiëren, ofwel verwikkeld raken in de afkeer van de “bevoorrechte elite”. Het einde van de dollar is inderdaad de analogie van de afschaffing van feodale rechten. Het is onvermijdelijk, maar het zal de Europeanen ook duur komen te staan”.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
De oplossing is simpel.
Decentralisatie van alle apps zoals Twitter of Telegram.
Dan kunnen ze mensen zoveel arresteren als ze willen, maar niemand heeft er dan nog greep op.
Ze kunnen het dan zelf niet meer blokkeren, net zoals ze bijvoorbeeld Bitcoin niet kunnen blokkeren.
Laat die Blauwe Vogel vrij!