Duitsland moet worden vernieuwd: Een pleidooi voor een nieuwe verdeling ?

Dertig jaar geleden leek de Koude Oorlog gewonnen. Communistische regimes vielen in heel Europa, de Berlijnse Muur viel en Duitsland stond op het punt van een ooit onvoorstelbare hereniging, schrijft Alan Ned Sabrosky.

Ik herinner me dat ik destijds een kennis in het toenmalige West-Duitsland belde, Dr. Wilfried Freiherr von Bredow. We hadden een kort maar vriendelijk gesprek over de vooruitzichten voor hereniging en de nasleep ervan. Hij was blij met mijn telefoontje en ik uitte mijn grote tevredenheid over zo’n ontwikkeling in en voor Duitsland. Ik herinner me dat we allebei optimistisch waren, ik iets meer dan hij, misschien vanwege de afstand – wie weet?

Op weg naar de rand van de afgrond

Het is niet geworden wat we voor ogen hadden, of wat velen op verschillende plekken hadden gehoopt. Dit is niet de plek voor een gedetailleerde geschiedenis van de periode na de Koude Oorlog in Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder. Maar er zijn een aantal belangrijke punten die genoemd moeten worden om te begrijpen waarom Duitsland zich vandaag de dag op de rand van de ondergang bevindt.

Het belangrijkste uitgangspunt is om te erkennen dat na het verpletteren en uiteenrijten van Duitsland tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, de VS en de USSR elk “hun” respectievelijke Duitse staten naar hun eigen politiek-economische beeld probeerden te vormen, voor zover dat mogelijk was.

Militair gezien liepen ze echter uiteen. De Amerikanisering van de Bundeswehr (West-Duitse strijdkrachten) deed er alles aan om Duitse militaire tradities en gebruiken uit te wissen. Maar de Sovjets bouwden – na een korte onderbreking – de NVA (Oost-Duitse strijdkrachten) op klassieke Duitse militaire lijnen op, met natuurlijk de infusie van communistische politieke officieren en kaders. Het resultaat was dat West-Duitsland een behoorlijke militaire instelling kreeg met weinig banden met het verleden. De Sovjets kregen een communistische Wehrmacht.

Na de hereniging gebeurden er veel goede dingen, vooral in de beginjaren. Binnen Duitsland zelf werd de euforie over de hereniging gecompenseerd door de werkelijke kosten van de integratie van het economisch worstelende Oosten in het levendige Westen. Dit was op zichzelf al een schok voor de “Osties,” die binnen het communistische blok als welvarend werden beschouwd en niet gewend waren om als arme verwanten te worden gezien.

Ook de houding van de door de VS gedomineerde Bondsrepubliek was niet alles wat de mensen in de oostelijke staten hadden verwacht. De twee Duitse landen reïntegreerden niet echt: het meer bevolkte en welvarende Westen slokte het Oosten gewoon op, gooide weg wat het niet leuk vond, maar behield wat het had.

Dit was vooral uitgesproken op militair gebied. Ik vermoed dat West-Duitsers zo grondig “veramerikaniseerd” waren dat ze niet anders konden dan ontsteld raken door het klassieke Duitse uiterlijk en de krijgshaftige houding van de NVA , die het thema van de herenigde federale regering vormden: de-Germaniseren en re-Weimariseren werden zichtbaar de twee pijlers van de uitgebreide Bondsrepubliek.

Regionale ontwikkelingen werden al snel even verontrustend. De NAVO veranderde al snel in iets dat niet in haar handvest was voorzien en liet haar defensieve houding varen. De NAVO breidde niet alleen haar lidmaatschap en invloed uit naar het oosten. Ze ontmantelde ook (onder andere) Joegoslavië, waardoor een ooit solide blok voor latere migratie over land werd vervangen door een verzameling zwakke opvolgerstaten. Het speelde ook een rol in Desert Storm (1990-91), in de oorlog in Afghanistan na 9/1, had een ondersteunende rol in de oorlog in Irak in 2003 en in de aanval op Libië (2011) die dat land ruïneerde. Geen van deze operaties was een defensieve operatie en ze hebben allemaal bijgedragen aan de huidige ellende die Europa teistert.

Het laatste element hier is de houding ten opzichte van Rusland. Na de implosie van de USSR liet Rusland – onder een alcoholistische, onhandige Boris Jeltsin – zich plunderen door een groep voornamelijk joodse oligarchen en andere aasgieren. Openheid in sommige sferen werd gecompenseerd door een algemene afbrokkeling in de meeste andere.

Dit was prima voor de VS en enkele andere westerse landen. Toen Rusland zich echter begon te herstellen onder Vladimir Poetin, veranderden de westerse houdingen en werden pro-Russische standpunten gezien als een ontkenning van zowel de NAVO als de EU. Het spook van de woeste Russische beer dook opnieuw op in zowel Europa als de VS. Dit leidde bijna onvermijdelijk tot de chaos van Oekraïne vandaag.

Al deze en andere zaken hadden binnen Duitsland geregeld kunnen worden, behalve het lange kanselierschap van Angela Merkel (ik zou graag haar Stasi- dossier lezen – ik heb me vaak afgevraagd of ze een “slapende” was). Samen met regeringsleiders in een groot deel van Europa begon ze met het uiteenvallen van Europa en de ondergang van Duitsland en de Duitsers. Haar opvolgers zetten voort wat ze was begonnen en breidden het uit naar andere sferen. Zoals een wetenschapper onlangs concludeerde , voert Duitsland zelf een zelfmoordbeleid van ontvolking en herbevolking, de-industrialisatie en ontwapening uit, dat de kern vormde van het “ (Henry) Morgenthau Plan” uit 1944 voor de vernietiging van Duitsland.

Weg van de rand?

Het is binnen deze context dat de federale verkiezingen plaatsvinden op 23 februari 2025. Duitsland bevindt zich in feite op hetzelfde kruispunt als andere westerse landen, of in de nabije toekomst. Open grenzen, onbeperkte migratie met pieken in criminaliteit en sociaaleconomische kosten, verplichte en zichtbaar zelfdestructieve “groene” economische beleidsmaatregelen en vijandigheid jegens Rusland zijn tot nu toe het pad geweest.

De meeste Duitse politieke partijen steunen de meeste of alle van deze maatregelen. Eén – de AfD (Alternative für Deutschland) – doet dat niet en maakt geen geheim van zijn sterke nationalisme. Opgericht in 2013, steeg het vrij snel naar ongeveer 10% van de nationale stemmen, en verdubbelde dat vervolgens in de aanloop naar de huidige verkiezingen met een toename in steun in een groot deel van Europa voor populistische, nationalistische partijen in het algemeen

Zoals verwacht werd de AfD in de media bekritiseerd als ‘extreemrechts’ en ‘neonazi’ vanwege haar platform: sluit de grenzen, deporteer (ze zeggen ‘remigratie’, een term die nu populairder wordt), stop met het verwennen van criminele migranten, straf groepsverkrachters en pedofielen streng, steun het traditionele gezin en de traditionele Duitse waarden, en zoek vriendschap met Rusland.

…

De AfD en Duitsland

Dr. Alice Weidel is een soort raadsel. Ze steunt het AfD-platform, inclusief traditionele familiewaarden en de onderdrukking van LGBTQ-voorkeuren en -beleid in het openbare leven, en doet dat met enthousiasme. Ze is ook lesbisch, heeft een huis in Zwitserland met haar Shi Lankaanse “vrouw” en hun twee geadopteerde jongens.

Interessant genoeg lijkt haar AfD-achterban er niet om te geven. Als ze worden ondervraagd, accepteren ze overweldigend de scheiding tussen haar publieke persona en haar privéleven, waarbij ze de eerste steunen en de laatste afwijzen. Het zou niet de eerste keer zijn dat een publieke figuur zoiets doet. Ik verwacht dat het feit dat ze op andere manieren respectabel leeft en publiekelijk opkomt voor wat haar volgers geloven, hier van belang is, en dat dit wordt weerspiegeld in haar persoonlijke standpunt.

Nationaal gezien voegt de gedeeltelijke inconsistentie tussen Weidels privéleven en haar publieke AfD-partijstandpunten een mate van onzekerheid toe aan de verkiezingsreacties. Maar zelfs als het haar en haar partij geen stemmen kost, zie ik de AfD gewoonweg niet een “overwinning” uit deze verkiezingen halen.

Ten eerste zou het een uitzonderlijke verrassing vergen voor de AfD om een ​​duidelijke meerderheid in de Bundestag zelf te krijgen. Geen van de andere partijen heeft zich bereid verklaard om een ​​coalitie aan te gaan met de AfD, die ze in tien jaar tijd drie keer ronduit hebben geprobeerd te verbieden.

Bovendien lijken alle andere grote partijen nog steeds open grenzen en/of onbeperkte migratie te steunen – het belangrijkste punt van de AfD. Coalities kunnen worden gevormd door kleine kwesties te negeren, maar niet de kernkwesties.

En zelfs als de AfD een electorale meerderheid behaalt en Weidel bondskanselier wordt, beginnen hun problemen pas. Net als Georgia Meloni in Italië en Donald Trump in de VS (of Marine Le Pen in Frankrijk, die vorig jaar haar partij won), zouden Weidel en de AfD te maken krijgen met een groot electoraal blok dat hun standpunten volkomen vijandig gezind is. Ze zouden meer energie en middelen besteden aan politieke en juridische gevechten dan aan het daadwerkelijk bereiken van iets goeds.

Links overal ter wereld mag dan wel veel ideologie hebben en weinig echte prestaties, ze zijn meesters in het zand in de wielen van de regering gooien. Natuurlijk zijn er conservatieve gebieden in West-Duitsland, maar er is ook aanzienlijke, zij het onverstandige, publieke steun voor diverse linkse doelen.

Dus als dit zich afspeelt zoals ik verwacht (en ik hoop dat ik het mis heb), zal de AfD zijn aandeel in de zetels in de Bundestag vergroten en misschien andere winsten boeken, maar het zal geen deel uitmaken van een meerderheid of het bondskanselierschap behouden. Wat dan? Elon Musk had gelijk: de AfD is de laatste hoop voor Duitsland, terwijl het pad dat elke combinatie van de andere partijen zal nemen, leidt tot een trage catastrofe.

Het enige alternatief dat ik zie om deze sombere uitkomst te accepteren is ontbinding: de herverdeling van de twee delen van Duitsland. Dit is over het algemeen niet mijn eigen idee, het is besproken (voornamelijk door Duitstaligen) op zowel “X” als “VK” (de Russische Facebook), en het trok mijn aandacht toen de Duitse verkiezingen naderden.

Het moet vanaf het begin duidelijk zijn dat “ontbinding” niet automatisch een burgeroorlog inhoudt. De USSR viel uiteen met opmerkelijk weinig geweld. Joegoslavië werd uiteengereten door een combinatie van afscheiding en externe aanvallen. Maar Tsjecho-Slowakije splitste zich vreedzaam op in Slowakije en de Tsjechische Republiek. En er zijn nog meer voorbeelden.

In het geval van Duitsland laten recente peilingen een duidelijke scheiding zien tussen het AfD-hartland (iets meer dan het oude Oost-Duitsland) en het meer “woke Westen.” Dat omvat een deel van het oude Brandenburg-Pruisen. En een aantal Duitsers die over dit onderwerp schrijven, hebben een constitutionele monarchie voorgesteld op basis van die historische realiteit, met de kleuren van het oude Pruisen en de deelname van dat Huis.

Is zoiets haalbaar? Ik kan het niet zeggen. Maar het lijkt haalbaar. Het “vernieuwde” Duitsland zou meer van de klassieke Germaanse waarden hebben en zou zijn instellingen op basis daarvan kunnen herbouwen. Het zou zijn grenzen kunnen sluiten en zijn migranten kunnen remigreren/deporteren. Het zou zijn vrouwen en kinderen kunnen beschermen , ongeacht wat het westelijke deel van het oude Duitsland deed. En natuurlijk zou het, in overeenstemming met zijn platform, goede relaties nastreven met Rusland en andere gelijkgestemde landen.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe aantrekkelijker ik het vind. Het zou het beste zijn om alles te bewaren, maar als dat niet kan, is het veel beter om iets te bewaren dan alles te verliezen.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Blackrock wint Duitse verkiezingen met 30% – Goldman Sachs tweede met 20% en uitgesloten van regeringsdeelname

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over