Wat er nu in Oekraïne gebeurt is een oorlog, schrijft Alexander Doegin. Er is geen SMO meer: wat er is heet ‘oorlog’. Geen oorlog tussen Rusland en Oekraïne, maar een collectieve oorlog van het Westen tegen Rusland. Als Amerikaanse informanten raketten op Russisch grondgebied richten, kan men alleen maar van ‘oorlog’ spreken, en het maakt niet uit met welke handen ze vechten. Wanneer zij de HIMERs richten op de kerncentrale van Zaporozhye, kan dat worden geïnterpreteerd als een poging tot een nucleaire aanval op Rusland. Als de VS, de NAVO en het collectieve Westen niet de kant van het terroristische regime in Kiev hadden gekozen, zouden alle doelstellingen van de HIMERs allang zijn bereikt, maar de echte oorlog is begonnen. Het Westen heeft alle rode lijnen overschreden. Dit is onomkeerbaar.

Rusland – zowel de autoriteiten als het volk – kan niet anders dan dit begrijpen. Vandaar de eerste stappen naar het uitroepen van de staat van beleg en de mobilisatie – in Tsjetsjenië, op de Krim en daarna, denk ik, ook in andere regio’s – vooral de grensgebieden.

Wat er vooral gebeurt, vraagt om bezinning. In de moderne geschiedenis van Rusland kunnen drie geopolitieke perioden worden onderscheiden.

De eerste is die van de jaren negentig. De USSR stortte in en Rusland capituleerde ten gunste van het Westen. De prijs van de capitulatie was het uiteenvallen van de grootmacht (Rusland als USSR = Russisch Rijk) en de vertraagde desintegratie van de Russische Federatie, een afsplitsing van de USSR. Het Westen voorspelde de uiteindelijke desintegratie van de Russische Federatie. Natuurlijk probeerde Jeltsin – zij het onhandig en inconsequent – zich daartegen te verzetten: vandaar het punt van de Eerste Tsjetsjeense Campagne. Als Rusland die had verloren, was er maar één optie overgebleven: wat moderne westerse ideologen “dekolonisatie” noemen, d.w.z. volledige desintegratie en de definitieve overdracht van de macht aan een pro-westerse bezettingsmacht, de zogenaamde “liberalen”.

De tweede periode begon met de opkomst van Vladimir Poetin. De nieuwe koers bestond uit het stoppen van de onvermijdelijke (zoals het toen leek) desintegratie en het herstel van de Russische soevereiniteit, die een zware, bijna ondraaglijke klap had gekregen. Tegelijkertijd was de hoofdlijn van de regering om geen directe confrontatie met het Westen aan te gaan, om de waakzaamheid te verslappen en de illusie te wekken dat Rusland het eens was met de basiseisen van de globalisten, maar slechts aandrong op uitstel. Het werkte. De tweede Tsjetsjeense campagne werd gewonnen en de Tsjetsjenen zelf, van separatisten en vijanden van Rusland, werden zijn trouwste zonen en verdedigers. Ook in andere regio’s werd het separatisme uitgeroeid. Rusland versterkte zijn onafhankelijkheid en begon actief invloed uit te oefenen op internationale processen. Op een gegeven moment erkende het Westen Poetins strategie en oriëntatie op soevereiniteit en begon het zich voor te bereiden op een serieuze confrontatie.

In 2014 braken de globalisten in Oekraïne in, organiseerden en steunden een staatsgreep en brachten in Kiev een neonazistische Russofobe terreurkliek aan de macht die slaafs trouw is aan de VS en de NAVO. Moskou reageerde met de hereniging van de Krim en steun aan de noodlijdende bevolking van de Donbass, maar het was een compromis. De epiloog kwam op 24 februari 2022.

We zijn nu in de derde periode van Ruslands moderne geschiedenis beland: een oorlog met het Westen.

Deze periode is de moeilijkste en meest beslissende, maar we konden hem niet voorkomen of vermijden. De prijs was overgave. De geopolitieke oorlog van het Westen tegen Rusland duurt voort, alleen de stadia veranderen: koud of heet. Op dit moment is het heet, heter kan niet.

Het Westen geeft de mogelijkheid van het bestaan van een soeverein, onafhankelijk en autonoom Rusland niet toe. Hetzelfde geldt voor China en andere landen die hun soevereiniteit serieus nemen. Vanuit het standpunt van de globalisten hebben alleen die staten bestaansrecht die het eens zijn met de ideologie van het liberalisme, met de algemene lijn van de VS en de NAVO, met de beweging in de richting van een wereldregering. Allen die zich verzetten moeten worden verslagen.

Dit is een puur racistische benadering. Iedereen die anders denkt dan wij, moet van de aardbodem worden geveegd. Dit is niets nieuws voor het Westen. Wat wel nieuw is, is de fusie ervan met het liberalisme, met de LGBT-agenda, met het radicale verlangen van het moderne Westen en zijn elites om alle structuren van de traditionele samenleving – religie, de staat, het gezin, de ethiek, de mens zelf – te vernietigen door hem te versmelten met een machine en hem onder totale bewaking, onder totale controle te stellen. Welkom in de Matrix, in de “brave new world”.

Rusland – en vooral het soevereine Rusland – past helemaal niet in deze context. Daarom steunt het Westen openlijk alle terroristische en extremistische organisaties en terreurdaden gericht tegen Rusland, tegen Russen, tegen de Russische beschaving zelf en haar dragers.

We zijn in oorlog. Die is al onmogelijk te vermijden en is vanaf het begin nooit te vermijden geweest, want dit is de fundamentele logica van de geschiedenis der dingen: terwijl sommige mogendheden de unipolaire wereld en hun planetaire hegemonie tot elke prijs willen handhaven, komen andere mogendheden daartegen in opstand en verkondigen openlijk een multipolaire wereldorde. Wie deze oorlog wint, zal de toekomst bepalen, als er al een toekomst is.

Rusland heeft zich al in de oorlog gemengd. China, een andere machtige soevereine pool, staat op het punt mee te doen.

Het hoeft dus niet te verbazen dat Rusland zich in een ring van vuur bevindt. De escalatie van de vijandelijkheden tussen de Russische bondgenoten Azerbajdzjan en Armenië, het conflict tussen andere bondgenoten, Tadzjikistan en Kirgizië, de belofte van sommige politieke krachten in Georgië om een tweede front tegen Rusland te openen, het kunstmatig oplaaien van het Trans-Dnjestrische conflict in Moldavië, de toenemende bedreigingen voor Wit-Rusland en het beleid van zijn soevereine leider Alexander Loekasjenko en, tenslotte, de pogingen om de regio Kaliningrad te isoleren en de rechtstreekse aanvallen op Russische regio’s – de Krim, de oblast Belgorod, Voronezj, Koersk, de oblast Rostov, de kraj Krasnodar – zijn allemaal elementen van de gebruikelijke westerse Anaconda-strategie van de VS om Rusland te wurgen. Wij zijn legitiem op zoek naar een antwoord en dit verklaart de ware betekenis van de laatste SCO-top.

We hebben bondgenoten nodig in een multipolaire wereld. En we hebben een kans om ze te vinden, maar deze keer buiten het Westen.

In wezen zitten we in de Derde Wereldoorlog.

Wat te doen in zo’n situatie?

Eerst en vooral: de dingen accepteren zoals ze zijn. Dit is heel belangrijk. Het publieke bewustzijn haalt de loop der gebeurtenissen niet in, begrijpt de betekenis van de geschiedenis niet, is zich niet bewust van de onomkeerbaarheid – fataliteit – van veranderingen. Stel dat een moordenaar een huis binnenkomt terwijl de eigenaars slapen. Of een andere situatie: hij sluipt binnen en zij, zich bewust van de dreiging, zijn wakker. Natuurlijk kan ook dit slecht aflopen, maar er is een mogelijkheid. Als iedereen slaapt, is er geen kans op redding. Rusland, wordt wakker.

Het tweede is om de staat van beleg in het land af te kondigen en dienovereenkomstig te handelen. Niet overal, maar in de meest kwetsbare gebieden, vooral in de grensgebieden. In de gebieden die al in oorlog zijn. Of waar de autoriteiten objectief en nuchter weten in welke situatie het land verkeert. Weet je nog hoe de regio’s zich gedroegen tijdens de covid epidemie? Sommige voerden strengere maatregelen in, andere minder, en het Kremlin keek toe, merkte op, observeerde. Nu is het hetzelfde. We leggen de staat van beleg op, we herbouwen het beleid op een duidelijke “Allen voor het front, allen voor de overwinning” stelling, en we zijn er verantwoordelijk voor. Als we te haastig zijn geweest, zullen we onszelf corrigeren. En als we te laat zijn?

Ten derde: herstructureer de economie op een oorlogszuchtige manier. Ik mag dan veroordeeld worden door de patriotten die de economische blokkade van onze regering haten, maar ik zie dat de economische situatie in Rusland ongeveer hetzelfde is, onder zulke radicale omstandigheden. We dachten dat het de zwakste schakel was, maar dat is niet zo. Ik wil en kan niet verder in detail treden, maar de hoofdzaak is een andere: we moeten de industrie en het financiële systeem op het oorlogspad brengen. Het is ieders taak om onze troepen uit te rusten met alles wat ze nodig hebben. Van wapens, transport, UAV’s, kogelvrije vesten en beveiligde communicatie tot kleding en medicijnen. Het is nu een zaak van leven en dood. De bevoorrading van het leger en de vrijwilligers. En hier moeten misschien de zwaarste straffen worden uitgedeeld voor sabotage en corruptie. Die excessen bij de aankoop van onze strijders, waar we allemaal over horen, doen ons bloed koud worden.

Ten vierde, de mobilisatie van de samenleving. De meeste competente mensen en zij die vechten zeggen dat we geen totale mobilisatie nodig hebben, maar een volledige uitrusting en een instroom van gekwalificeerde reservisten met militaire ervaring en een beroep. De mensen zijn er klaar voor, maar ze moeten de voorwaarden krijgen. Zowel materieel als psychologisch. Om van vrede (of liever de illusie van vrede) naar oorlog te gaan, moeten er goede redenen zijn. De Russische informatiemachine moet die verschaffen.

Ten vijfde: een cultuur van ontwaken. De samenleving moet ontwaken voor de oorlog. Dit vereist een enorme inspanning – in het onderwijs, in de kunsten, in de reorganisatie van de informatiesfeer.

Wie zijn wij? Wie is onze vijand? Waar komt dit conflict vandaan? Wat zijn de oorzaken? Wat zijn onze tradities, idealen en waarden waarvoor wij bloed vergieten, ontberingen ondergaan en klappen krijgen?

Wie zijn zij? Waar komt hun haat tegen ons vandaan? Waarom hebben zij besloten ons te vernietigen? Wat voor wereld willen zij opbouwen?

Op duizend manieren moeten wetenschappers, kunstenaars, filosofen, journalisten en leraren steeds weer duidelijke antwoorden op deze vragen geven.

De cultuur van het ontwaken is een ideologie. De ideologie van onze overwinning.

Een laatste ding: veel reeds ontwaakte mensen – zij denken nog steeds in de categorieën loyaliteit/verraad. Dit ligt al achter ons. De voorwaarden voor verraad zijn er niet meer. De teerling is geworpen en er is geen weg meer terug. Wie aan onze kant staat, is aan die kant veroordeeld. Zij die proberen over te stappen naar de kant van een vijand die ons wil vernietigen, tekenen hun eigen veroordeling.

Ja, we staan niet op gelijke voet. Het collectieve Westen vecht voor zijn planetaire superioriteit, terwijl wij alleen vechten om te zijn, alleen voor het leven, alleen voor het recht om te zijn wat we zijn. Zij kunnen zich terugtrekken, zolang ze ergens heen kunnen. Wij kunnen dat niet. We staan met onze rug tegen de muur.

Het Westen valt ons aan op onze eigen Russische bodem. En niemand kan rekenen op vergiffenis van de vijand. Iedereen zal aan alles herinnerd worden.

Het enige wat overblijft is de overwinning. In de naam van de gevallenen. In de naam van de levenden. In de naam van hen die nog moeten leven en die misschien nooit de kans krijgen om geboren te worden. Alles hangt van ons af.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/06/11/het-kremlin-over-de-ineenstorting-van-het-globalisme-en-de-toekomstige-wereldorde/