De voortdurende Joodse invloed op de transformatie van Ierland

De ”softening up” van Ierland voor het lopende plan van massale bevolkingsvervanging zal in een stroomversnelling komen na de benoeming van de Nigeriaanse Ebun Joseph in de Orwelliaanse rol van “Speciaal Rapporteur voor het Nationale Plan tegen Racisme”, schrijft Marshall Yeats.

Het verklaarde doel van dit plan is om “Ierland een plek te maken waar de gevolgen van racisme volledig worden erkend en actief worden aangepakt.” Met andere woorden, het doel van het plan is om de Ierse bevolking te hersenspoelen met een gevoel van blanke schuld, of zoals een recent artikel in The Spectator het verwoordde: “de in Nigeria geboren Speciale Rapporteur zal regelmatig rapporten aan de Ierse regering leveren over hoe afschuwelijk blank en racistisch Ieren zijn.” Het nationale Plan tegen Racisme zal een proces in gang zetten waarbij speciale rechten en privileges worden toegekend aan buitenlanders terwijl de Ieren tweederangsburgers worden in hun eigen land. De reden voor de implementatie van het plan is, volgens Shane O’Curry, directeur van het Ierse Netwerk tegen Racisme (INAR), dat “migranten in Ierland aangeven zich niet op alle vlakken veilig te voelen.” Dhr. O’Curry lijkt zich geen zorgen te maken over het afnemende gevoel van veiligheid onder Ierse vrouwen en kinderen dankzij deze migranten, maar ik vermoed dat dhr. O’Curry een te hoog salaris krijgt, waarvan een groot deel wordt betaald door globalistische NGO’s, om zich met zulke zaken bezig te houden. Niettemin, zoals hieronder zal worden uitgelegd, is Ebun Joseph slechts het boegbeeld voor iets dat een duidelijk Joodse inslag heeft, omdat het Ierse National Action Plan Against Racism Joodse wortels heeft.

Alice Feldman en de noodzaak van een ‘antiracistisch Ierland’

Ebun Joseph is een directe protegé van de Joods-Amerikaanse academicus Alice Feldman, een socioloog aan het University College Dublin. Het was Feldman die Josephs PhD begeleidde, en het was Feldman die Joseph klaarstoomde voor haar huidige rol als het gezicht van het Ierse ‘antiracisme’. Hoewel een hele reeks Ierse en etnische minderheidsnamen zijn vermeld als auteurs van het “National Plan Against Racism”, onthult zelfs het kortste onderzoek dat het voor het eerst werd bedacht in 2003 en dat de auteur van een plan met precies deze naam niemand minder was dan Feldman zelf – een conceptdocument met die naam staat vermeld tussen haar publicaties voor 2003. Volgens Feldmans eigen profiel op de website van het University College Dublin, “heb ik de afgelopen twee decennia gewerkt in onderzoeks-, advies- en vrijwilligersfuncties bij veel maatschappelijke, gemeenschaps- en andere organisaties in Ierland die betrokken zijn bij antiracisme, migratie en interculturalisme.” Met andere woorden, net als andere Joden die in dit essay worden besproken, heeft ze meer dan twintig jaar geïnvesteerd in het bestrijden van de belangen van de inheemse Ieren. Feldman heeft ook de kunst van linguïstische academische onzin geperfectioneerd, en beschreef haar werk ooit als het putten uit “een transdisciplinaire verscheidenheid aan tradities om dekoloniale praktijken te cultiveren en te mobiliseren die ingrijpen in de wereldwijde koloniale erfenissen die ten grondslag liggen aan het huidige necropolitieke moment.”

Als we kijken naar de relatie tussen Feldman en Joseph, is het duidelijk dat Feldman een behoorlijke activist is, hoewel ze tevreden is met het feit dat de Nigeriaanse de publieke figuur is die haar agenda promoot. Een beschrijving van een van hun partnerschappen luidt:

UCD (University College Dublin) academici Dr. Ebun Joseph en Dr. Alice Feldman gaven op donderdag 2 juli een lezing met de titel “Dus wat nu: antiracist worden via Zoom.” … Joseph is een consultant voor rassenrelaties, specialist in loopbaanontwikkeling en modulecoördinator voor de module Black Studies van UCD. Feldman werkt bij de UCD School of Sociology en is een organisator van het UCD MA Race, Migration and Decolonial Studies and Decolonial Dialogues Platform. De academici merkten tijdens het webinar op dat ze al een lange werkrelatie hebben. Joseph en Feldman richtten zich op twee onderwerpen: witte kwetsbaarheid en antiracisme-bondgenootschap. Feldman zei dat ze geloofde dat witte kwetsbaarheid door witte mensen begrepen moest worden, zodat ze het werk van antiracisme-bondgenootschap konden doen. … Ze bespraken hoe wanneer witte mensen zich defensief afwenden tijdens gesprekken over ras uit ongemak of de angst dat ze worden aangevallen, ze de uitputtende verantwoordelijkheid bij mensen van kleur leggen om ervoor te zorgen dat zij zich op hun gemak voelen en als gevolg daarvan wordt het gesprek afgesloten. Ze geloven allebei dat als we geen open gesprekken kunnen voeren over ras en racisme, we het niet kunnen veranderen. Joseph benadrukte dat er alleen racisten en antiracisten zijn; als iemand defensief zegt dat hij geen racist is, betekent dat alleen dat hij een racist in ontkenning is. Joseph voegde toe dat stille racisten in de meerderheid zijn, terwijl de luide, gewelddadige racisten in de minderheid zijn. Feldman zei dat een antiracist moet accepteren dat hij in een racistische maatschappij leeft en dat hij moet onderzoeken hoe racisme kan worden uitgeroeid in de organisaties waar hij deel van uitmaakt. … De academici zouden graag een verplichte antiracismemodule in UCD willen, omdat ze vinden dat we niet kunnen verwachten dat we een antiracistische maatschappij hebben als we geen antiracisme onderwijzen.

Een artikel voor Gript uit 2020 wees er terecht op dat

de ideologie van dokters Joseph en Feldman, die de Ierse academie corrumpeert zoals het de universiteiten van andere westerse democratieën heeft gecorrumpeerd, is de Critical Race Theory. Deze theorie, ongeacht degenen die haar aanhangen, kan net zo schadelijk worden gebruikt als de valse rassentheorieën die eraan voorafgingen. Het is racisme gericht tegen blanke mensen: niet meer en niet minder. De methoden ervan zijn de laarzen en molotovcocktails van Antifa en Black Lives Matter, geallieerd aan een lafhartige intellectuele capitulatie van de ontwortelde burgerlijke liberalen en linksen die een groot deel van de instellingen controleren waar het gif wordt verspreid.

Laura Weinstein en de gevaren van “Ierse inteelt”

Feldman is niet de eerste Amerikaanse Jood die op Ierse bodem arriveert en de Ieren begint te vertellen dat ze geen etnische belangen hebben. In 2019 mengde Laura Weinstein, een New Yorkse PhD die in Ierland woont en beweert een expert te zijn in de Ierse geschiedenis en cultuur, zich in het groeiende immigratiedebat in Ierland. Van alle aspecten van de Ierse geschiedenis en cultuur waarop Weinstein zich had kunnen concentreren, besloot ze dat ze, net als Feldman en anderen, het meest geïnteresseerd was in de “mythe” van een homogene Ierse identiteit en “rechts Iers nationalisme.”

Weinstein gebruikte haar Twitter-account om Ierse politieke figuren die zich verzetten tegen massa-immigratie te trollen. In een voorbeeld reageerde ze op een bericht van de National Party door te impliceren dat Ierse oppositie tegen immigratie de Ieren zou achterlaten als “neurotische” “inteelt” “honden”. Ze schreef: “Genenstroom als gevolg van immigratie voorkomt de negatieve impact van inteelt. Maar ga je gang en beperk migratie en genenstroom als je een mensenras wilt creëren dat het neuroticisme van “raszuivere” honden weerspiegelt. Zorg er alleen voor dat je eerst een referendum houdt over inteelt.” Weinsteins fixatie was niet alleen buitengewoon vreemd en verontrustend, het was ook fantasierijk. Genetische studies hebben aangetoond dat de Ieren al een diverse genenpool bezitten in de vorm van genetische clusters van Scandinavische, Normandisch-Franse, Britse en Iberische afkomst. Dit is een aanzienlijk grotere genenpool dan die van Dr. Weinsteins Asjkenazische Joden, die afstammen van een enkele groep van 350 mensen. Het zal voor lezers van deze website geen verrassing zijn dat Weinstein zich ernstig zorgen maakt over het behoud van haar eigen volk, en door Algemeiner wordt vermeld als “een antisemitisme-analist bij de ADL.” “Inteelt” voor mij, maar blijkbaar niet voor jou.

De deconstructie van de Ieren door Ronit Lentin

Ebun Joseph is niet alleen een directe protegé van Alice Feldman, maar ook het ideologische kind van Ronit Lentin, de Israëlische jood die in 1997 het eerste Ierse programma “Ethnic and Racial Studies” oprichtte en daarmee de komst van Critical Race Theory in Ierland inluidde. Lentin was ook een collega en medewerker van Alice Feldman in een zijproject van het National Action Plan Against Racism begin 2008. Van 1997 tot 2012 was Lentin hoofd Sociologie en fungeerde als directeur van het MPhil-programma in “Race, Ethnicity, Conflict”. Ze was ook de oprichter van het Trinity Immigration Initiative, van waaruit ze pleitte voor een open-deur immigratiebeleid voor Ierland en zich verzette tegen alle deportaties, en zich bezighield met activisme om de Ierse abortuswetten te liberaliseren.[1]Als academicus en ‘antiracistische’ activiste formuleerde Lentin wat enkele van de belangrijkste facetten van de Ierse zelfverwijt op het gebied van ras zouden worden, te beginnen met haar definitie van Ierland als ‘een biopolitieke racistische staat’.[2] Volgens haar eigen verhaal waren de meeste mensen zich er niet van bewust dat er Iers racisme bestond, voordat ze begin jaren negentig begon met haar werk om Ierse rassenschuldgevoelens aan te wakkeren.[3]

In zekere zin introduceerde Lentin het concept van een Iers racisme. Haar eerste stap om de Ieren ervan te verzekeren dat ze inderdaad racistisch waren, was het ontkennen van hun bestaan ​​als volk. Ze beweerde dat de Ieren slechts “getheoretiseerd werden als homogeen — blank, christelijk en gevestigd.”[4]

Wie deze theorie over de Ieren had ontwikkeld en wanneer, werd door Lentin nooit gespecificeerd, en ze probeerde ook niet aan te tonen dat de blanke, christelijke en gevestigde status van de overgrote meerderheid van de Ierse bevolking iets anders was dan een feit en realiteit. Het lijkt erop dat het voor Lentin voldoende was om simpelweg te beweren dat Iersheid niets meer was dan een theorie, en het daarbij te laten. Ze was vooral gekrenkt door het feit dat de Ieren, die zich blijkbaar niet bewust waren dat ze een verzinsel van hun eigen verbeelding waren, in een referendum over staatsburgerschap in juni 2004 met 80 procent stemden voor een koppeling tussen staatsburgerschap en bloed (om een einde te maken aan “birth-right citizenship”) door grondwettelijk onderscheid te maken tussen staatsburgers en niet-staatsburgers. Deze stap werd vooral genomen om een einde te maken aan Afrikaans “geboortetoerisme” en “ankerbaby’s” door Afrikaanse vrouwen, die in het begin van de jaren 2000 steeds vaker voorkwamen. Voor Lentin was de stap echter symbolisch voor het feit dat “de Ierse Republiek bewust en democratisch een racistische staat was geworden”.[5] Ze concludeerde dat elk idee van de Ieren als historische slachtoffers moet worden afgeschaft, en dat “de nieuwe positie van Ierland als koploper van de Globaliseringsindex, zijn statussymbool als de locus van ‘coole’ cultuur, en zijn bevoorrechte positie binnen een steeds groter wordende Europese Gemeenschap oproepen tot het opnieuw theoretiseren van Iersheid als blanke suprematie.”[6]

Dus, in Lentins wereldbeeld is Iersheid niet alleen een fictie, maar een racistische, “blanke suprematistische” fictie. Lentins advies aan de Ieren, mochten ze zich willen ontdoen van de waan van het volk, was om deel te nemen aan massale vieringen van “diversiteit en integratie en multiracialisme en multiculturalisme en interculturalisme,”[7]
Lentin voegt toe: “Ik stel een onderzoek voor naar hoe de Ierse natie anders dan blank kan worden.” Om de familietraditie voort te zetten, verhuisde Alana, de dochter van Ronit Lentin, een aantal jaar geleden naar Australië, waar ze zich snel vestigde als een even fanatieke promotor van blanke schuld en zich bezighield met opeenvolgende kritiek op Australisch “racisme”. Ze is nu voorzitter van de Australian Critical Race and Whiteness Studies Association en heeft artikelen geschreven voor The Guardian waarin ze beweert dat de Australische identiteit net zo fictief is als die van de Ieren, en waarin ze eist dat Australië een open grenzenbeleid aanneemt, zodat het land anders dan blank kan worden.

Katrina Goldstone en het overstromen van Ierland

Samen met Feldman en Lentin werkte de Ierse Joodse schrijfster Katrina Goldstone aan de samenwerking in 2008 met betrekking tot het vroege National Plan Against Racism. Goldstone is nog steeds bestuurslid van New Communities Ireland, “Ierlands grootste onafhankelijke door migranten geleide nationale netwerk van meer dan 150 door immigranten geleide groepen met 65 nationaliteiten”, een organisatie die vergelijkbaar is met Migrant Rights Centre Ireland, waarvan de plaatsvervangend directeur de Sefardische Jood Bill Abom is. Goldstone heeft zichzelf al meer dan twee decennia beschreven als “betrokken bij asielrechten en minderheidskwesties”.

Derman-Sparks is een Amerikaanse jodin die in de jaren 80 een pionier was in anti-bias- en antiracismecursussen voor kinderen via werken als Leading Anti-Bias Early Childhood Programs: A Guide for Change, Anti-Bias Education for Young Children and Ourselves, Teaching/Learning Anti-Racism: A Developmental Approach en What If All the Kids Are White? Derman-Sparks reisde minstens één keer naar Ierland, in oktober 1998, om haar leer te verkondigen. Ze gaf een keynote speech op een conferentie over vroegschoolse educatie met een paper getiteld “Education without Prejudice for the Early Years.”

Een goed voorbeeld van het werk van Derman-Sparks, dat wordt toegepast in het onderwijs aan Ierse kinderen, is te vinden in een artikel voor de American Federation of Teachers, waarin Derman-Sparks het volgende stelt:

Biologisch gezien bestaat er niet zoiets als ras. Alle mensen zijn lid van één ras, Homo sapiens , het menselijk ras, ook al ziet niet iedereen er hetzelfde uit. … Diversiteit veroorzaakt geen vooroordelen, en kinderen merken geen verschillen op en praten er ook niet over, zoals sommige volwassenen vrezen. … Al heel vroeg gaan blanke kinderen hun blankheid waarderen, veronderstellen dat het de definitie van normaal is en geloven ze dat alle andere huidskleuren vreemd en minderwaardig zijn. Terwijl kleuterleidsters willen dat alle kinderen zichzelf aardig vinden, is de uitdaging voor een anti-bias opvoeder om blanke kinderen in staat te stellen zichzelf aardig te vinden zonder een gevoel van blanke superioriteit te ontwikkelen.

In What If All The Kids Are White? (2011) schrijft Derman-Sparks dat “het leren van blanke kinderen om ‘blank’ te zijn deel uitmaakt van het in stand houden van systemisch racisme, en dat ‘blankheid’ een belangrijke rol speelt in het gedrag van alle blanke volwassenen.”[8]Door het werk van Derman-Sparks op te nemen in het nationale onderwijssysteem, heeft Ierland het lot van zijn jeugd bezegeld en ingestemd met de voortdurende hersenspoeling van volgende generaties.

***

De Nigeriaanse Ebun Joseph wordt vaak belachelijk gemaakt door de rechtse media, zowel vanwege de extreme standpunten als vanwege haar onkunde om haar ideeën te verwoorden. Ze is een boegbeeld dat door anderen achter de schermen wordt gebruikt en ze absorbeert veel van de grappen en vijandigheid. Joseph is zeker een ideologische activist die ‘racisme’ ziet, zelfs in het Ierse zelf. Een goed voorbeeld was in 2019 toen haar per ongeluk zwartebessensap werd geserveerd in plaats van huiswijn in het Galway Bay Hotel. Terwijl anderen de fout misschien gewoon aan het personeel hadden gemeld, verklaarde Joseph zichzelf tot slachtoffer van racisme. Terwijl deze affaire aan kracht won, ging ze naar sociale media om te eisen: “Alsjeblieft, meer zwarten gaan daarheen. Ze kunnen ons niet ontmoedigen om te gaan waar we willen!” Ierland heeft nu deze persoon, die zo strijdbaar is bij een glas sap, die de regering opdraagt het land minder ‘racistisch’ te maken.

Het zou echter een vergissing zijn om Ebun Joseph licht op te vatten. Ze is klaargestoomd voor haar rol en ze zal proberen die met agressie en toewijding uit te voeren, tot nadeel van de Ieren en tot grote tevredenheid van haar mentoren. In het hele Westen is er een patroon van door de elite geleide hersenspoeling, waarbij ideeën die door vijandige Joodse academici zijn bedacht, worden gevoerd aan studenten die later de professionele klasse van het land worden en zich van daaruit verspreiden naar de algemene bevolking. Joseph wil dat het “antiracisme”-materiaal dat door haar mentoren is bedacht, verplicht wordt gesteld in het onderwijssysteem. Deze ideeën infecteren politiediensten, de media en afdelingen Human Resources. Ze dringen door tot elk aspect van het leven totdat ze onontkoombaar zijn. De Critical Race Theory is niet tevreden totdat alles aan de Europese cultuur en het volk is vernietigd. Er is geen vastgesteld doel wanneer men het eens kan worden dat Ierland voldoende “divers” is, en er is geen punt waarop de Ieren de laster van racisme van hun hoofden zullen laten verwijderen. Onder de blik van de Critical Race Theory is het bestaan ​​van één Iers gezin racistisch. De Ieren zullen pas ophouden racistisch te zijn als ze ophouden te bestaan; als ze volledig vervangen zijn en als er niets van Ierland overblijft. Dit zijn de dictaten van nieuwe heersers, van een veroverende klasse die niet met zwaarden en geweren is gearriveerd, maar met zielige verhalen, leugens en een perverse academische chantage.

Notities

[1] See Lentin, R. (2013). A Woman Died: Abortion and the Politics of Birth in Ireland. Feminist Review, 105(1), 130—136.

[2] R. Lentin, After Optimism? Ireland, Racism and Globalisation (Dublin: Metro Eireann Publications, 2006), 3.

[3] Ibid., 1.

[4] Ibid., 2.

[5] Ibid., 55.

[6] Ibid., 107.

[7] Ibid., 165.

[8] Derman-Sparks, Louise., Ramsey, Patricia G.. What If All the Kids Are White? Anti-Bias Multicultural Education with Young Children and Families. (United States: Teachers College Press, 2011), 31.

---

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

---

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over