De verdeling van Syrië creëert een de facto Israëlisch-Turkse grens, wat zorgt voor een bredere oorlog in het Midden-Oosten

Eén plan om ze allemaal te leiden: “…..De ontbinding van Syrië en Irak… in etnisch of religieus unieke gebieden… is Israëls primaire doel… terwijl de ontbinding van de militaire macht van die staten dient als het primaire doel op korte termijn. Syrië zal uiteenvallen in overeenstemming met zijn etnische en religieuze structuur… Oded Yinon, A Strategy for Israel in the Nineteen Eighties, voltairenet

Israëlische militaire troepen zijn opgerukt tot binnen 15 mijl van de Syrische hoofdstad Damascus, schrijft Mike Whitney. De IDF heeft grote stukken land in beslag genomen in het zuiden van Syrië die het wil bezetten en waar het uiteindelijk controleposten, militaire buitenposten en nederzettingen zal bouwen. De “bliksem”-invasie ging gepaard met een enorme bombardementencampagne die talloze militaire bases, wapendepots en onderzoekslaboratoria heeft weggevaagd, waardoor elke hoop dat Syrië het vermogen zal herwinnen om zichzelf te verdedigen of zijn soevereine onafhankelijkheid te herstellen, is verdwenen. Voor alle praktische doeleinden bestaat Syrië niet meer; de aanhoudende aanvallen van buitenlandse vijanden hebben het land overwonnen en versplinterd achtergelaten. De verdeling van de kritiek gelegen natiestaat is al begonnen.

Terwijl de IDF Damascus nadert, zijn Amerikaanse troepen langs de Turkse grens begonnen met de bouw van een militaire basis in de stad Kobani. De zet is bedoeld om Turkije uit te dagen tot een confrontatie waarbij de Koerdische proxymilitie van Washington het opneemt tegen het door Turkije gesteunde Syrische Nationale Leger (SNA). De situatie is gevaarlijk, omdat het de kans vergroot dat twee NAVO-leden binnenkort met elkaar in botsing komen in het noordoosten van Syrië.

Hier is meer uit een artikel in de Daily Sabah:

Volgens berichten bouwen de Verenigde Staten een militaire basis om hun bondgenoot de YPG, de Syrische tak van de terroristische groepering PKK, te helpen in Noord-Syrië. Sinds de val van het regime van Bashar al-Assad zijn de terroristen in het nauw gedreven door het door Turkije gesteunde Syrische Nationale Leger (SNA).

Lokale journalisten meldden dat er donderdagochtend vroeg 13 vrachtwagens met Amerikaanse vlaggen en betonnen bouwblokken aankwamen in het bolwerk van de PKK/YPG, Ain al-Arab, ook bekend als Kobani . Het Amerikaanse leger heeft een basis in buurland Irak ontruimd en de betonnen blokken en andere materialen worden naar Ain al-Arab verscheept voor een Syrische basis, aldus lokale bronnen. Eerder deze week heeft het Amerikaanse leger tientallen Bradley-pantservoertuigen naar de regio overgebracht en luchtverdedigingssystemen en andere pantservoertuigen aan de YPG geleverd… .

De PKK wordt door de Europese Unie, de VS en Turkije als terroristische groepering beschouwd. De groep is verantwoordelijk voor meer dan 40.000 doden in Turkije, waaronder vrouwen en kinderen. De groep onderhoudt bolwerken in Noord-Irak en Syrië om een ​​zelfbenoemde “Koerdische staat” te creëren.

De VS heeft troepen samen met militair materieel en wapens naar het noordoosten van Syrië gestuurd tijdens de Syrische burgeroorlog om de PKK/YPG te helpen onder het voorwendsel van de strijd tegen Daesh. Ankara zegt dat de YPG/PKK op gelijke voet staat met Daesh en geen aanwezigheid zou moeten hebben in het nieuwe Syrië. US said to set up military base in Syria as SNA corners PKK/YPG, Daily Sabah

Het bovenstaande fragment laat zien hoe gespannen de situatie in Syrië op dit moment is. Terwijl Washington de steun van Turkije aan de jihadisten die Assad net omverwierpen en de macht grepen in Damascus toejuichte, provoceert de regering-Biden opzettelijk president Recep Tayyip Erdogan over een kritieke kwestie van nationale veiligheid. (Turkse leiders beschouwen de Amerikaanse steun aan de Koerden (YPG) als een bedreiging voor hun veiligheid.) Dit dubbelzinnige gedrag is niet ongewoon voor de VS, die opereert vanuit de theorie dat bondgenoten alleen bondgenoten zijn zolang ze de algemene belangen van Washington dienen.

De VS zal de Koerden (ook bekend als de Syrische Democratische Krachten of SDF) blijven steunen om de toegang tot Syrische olie in het oosten te behouden en om haar steun voor het Israëlische beleid in de regio verder te versterken. Israëls genegenheid voor de Koerden is puur pragmatisch, zoals dit fragment uit een artikel op CNN uitlegt:

…er is één regionale macht die zijn gewicht in de schaal legt bij de Koerdische drang naar onafhankelijkheid: Israël ….De Israëlische premier Benjamin Netanyahu gaf een verklaring af voorafgaand aan het referendum waarin hij zei dat Israël “de legitieme inspanningen van het Koerdische volk steunt om een ​​eigen staat te bereiken.”… “Israël zou een andere staat in de regio verwelkomen die zijn zorgen deelt over de toenemende macht van Iran, inclusief de dreiging van door Iran gesteunde sjiitische milities in Irak,” zegt Frantzman. “Rapporten hebben ook aangegeven dat olie uit Koerdistan door Israël wordt gekocht.” CNN

Dus, naast het verkrijgen van goedkope olie uit het door de Koerden gecontroleerde gebied in Oost-Syrië, ziet Israël de Koerden ook als een natuurlijke bondgenoot in hun strijd tegen Iran, Irak, Turkije en Syrië, die allemaal tegen een onafhankelijke Koerdische staat zijn. Hier is meer achtergrondinformatie uit een artikel op Al-Monitor:

De Koerdische Autonome Administratie van Noordoost-Syrië heeft een overeenkomst getekend met een Amerikaans oliebedrijf. . . Een van de bronnen zei dat de overeenkomst om olie te vermarkten in gebied dat wordt gecontroleerd door de door de VS gesteunde entiteit en om bestaande velden te ontwikkelen en te moderniseren vorige week werd ondertekend ” met de kennis en aanmoediging van het Witte Huis.”…..

Olie is de belangrijkste bron van inkomsten voor het autonome bestuur. .. De door de Koerden geleide entiteit controleert het grootste deel van de Syrische olie-inkomsten, die geconcentreerd zijn in en rond de Rmelain-velden dicht bij de Turkse en Iraakse grenzen en in de Al-Omar-velden verder naar het zuiden.

Ankara is net zo gevoelig over de olie als dat het wordt gezien als het voertuig om het zelfbestuursproject van de Syrische Koerden te verstevigen. Turkije lanceert sinds 2016 militaire operaties tegen de SDF om de vermeende pogingen om een ​​aaneengesloten controlezone te vestigen van de Iraakse grens helemaal tot Afrin ten westen van de rivier de Eufraat en verder te verstoren. Turkije beweert dat de SDF en haar bondgenoten “terroristen” zijn vanwege hun banden met de verboden Koerdische Arbeiderspartij, de rebellengroep die sinds 1984 strijdt voor Koerdisch zelfbestuur in Turkije en op de lijst van terroristische organisaties van het ministerie van Buitenlandse Zaken staat.

Bronnen vertelden Al-Monitor dat de overeenkomst om olie te vermarkten in het gebied dat wordt gecontroleerd door de door de VS gesteunde Syrische Democratische Strijdkrachten werd ondertekend “met medeweten en aanmoediging van het Witte Huis.” Al-Monitor: US oil company signs deal with Syrian Kurd, justiceforkurds.org

Sommige lezers herinneren zich misschien dat president Donald Trump meerdere malen opschepte over hoe hij “de olie in Syrië had genomen”. Dit is wat hij zei:

Ik liet troepen achter om de olie te nemen. Ik nam de olie. De enige troepen die ik heb, nemen de olie. Ze beschermen de olie. Ik nam de olie over… Wij hebben de olie. Op dit moment heeft de VS de olie.

Here’s irrefutable video evidence of Trump “fighting the deep state” 🤡

“I left troops [in Syria] to take the oil. I took the oil. The only troops I have are taking the oil. They’re protecting the oil. I took over the oil… We have the oil. Right now, the U.S. has the oil” pic.twitter.com/IYaep53GP5

— Ben Norton (@BenjaminNorton) March 31, 2023

Kortom: Washingtons steun voor de Koerden (ook bekend als de SDF) heeft een Amerikaanse proxy in staat gesteld om zowel de olierijke delen van Syrië als de graanschuur van Syrië, waar het grootste deel van de tarwe wordt geoogst, te controleren. Dit verlies aan inkomsten, samen met de zware Amerikaanse economische sancties, duwde het land in een faillissement, wat de ineenstorting van de staat en de verwijdering van Assad enorm versnelde. Dit was een grote “overwinning” voor de VS, Turkije, Qatar en andere westerse bondgenoten, maar vooral voor Israël, op wiens regionale aspiraties de algehele strategie is gebaseerd. Houd in gedachten dat alles wat heeft plaatsgevonden nauw aansluit bij een strategische blauwdruk die meer dan vier decennia geleden is opgesteld door een zionistische intellectueel (Oded Yinon) die “een nauwkeurig en gedetailleerd plan… voor het Midden-Oosten bedacht dat is gebaseerd op de verdeling van het hele gebied in kleine staten en de ontbinding van alle bestaande Arabische staten.” Volgens politiek analist Khalil Nakhleh:

Het plan werkt op twee essentiële premissen. Om te overleven moet Israël

1) een imperiale regionale macht worden en

2) de verdeling van het hele gebied in kleine staten bewerkstelligen door de ontbinding van alle bestaande Arabische staten.

Klein zal hier afhangen van de etnische of sektarische samenstelling van elke staat… Bijgevolg is de zionistische hoop dat sektarisch gebaseerde staten satellieten van Israël worden en, ironisch genoeg, de bron van morele legitimatie … Wat ze willen en waar ze plannen voor maken is niet een Arabische wereld, maar een wereld van Arabische fragmenten die klaar is om te bezwijken onder de Israëlische hegemonie…

Elke Arabische staat…. is vroeg of laat een reëel doelwit…

Er is geen indicatie dat Arabische strategen het zionistische plan in zijn volledige vertakkingen hebben geïnternaliseerd. In plaats daarvan reageren ze met ongeloof en schok wanneer er een nieuwe fase van zich ontvouwt… Het trieste feit is dat zolang de zionistische strategie voor het Midden-Oosten niet serieus wordt genomen, de Arabische reactie op elke toekomstige belegering van andere Arabische hoofdsteden hetzelfde zal zijn. Khalil Nakhleh, The Zionist Plan for the Middle East , powerbase.info

Een herhaling van dezelfde ideeën ontstond meer dan een decennium later onder de titel “A Clean Break: A Strategy for Securing the Realm“, geschreven door neocon Richard Perle die Israëls strategische visie voor het hervormen van het Midden-Oosten schetste. Hier is een fragment:

Israël kan zijn strategische omgeving vormgeven, in samenwerking met Turkije en Jordanië, door Syrië te verzwakken, in te dammen en zelfs terug te dringen.

“Het belangrijkste is dat het begrijpelijk is dat Israël er belang bij heeft om de Turkse en Jordaanse acties tegen Syrië op diplomatiek, militair en operationeel vlak te ondersteunen , zoals het veiligstellen van tribale allianties met Arabische stammen die het Syrische grondgebied binnenkomen en vijandig staan ​​tegenover de Syrische heersende elite.” US Caught Faking It in Syria – fulfilling the Yinon and Clean Break Plans, cnionline.org

De overeenkomsten tussen de twee documenten zijn duidelijk, net als het feit dat dit de operationele strategie is die de gebeurtenissen in het Midden-Oosten vormgeeft. De rol van vitale hulpbronnen, pijpleidingcorridors en zelfs regionale veiligheid zijn allemaal secundair aan Israëls ambitieuze plan voor regionale hegemonie, wat de primaire impuls is voor de escalerende brand. Nu we in de afgelopen twee decennia zes van de zeven rivalen hebben uitgeschakeld, moeten we verwachten dat een oorlog met Iran nu onvermijdelijk is. Iran blijft het laatste obstakel voor de verwezenlijking van de zionistische droom, namelijk om een ​​wereldmacht te worden via regionale dominantie.

Het is de moeite waard om op te merken dat Israël, ook al bevindt het zich op aanvalsafstand van Damascus, niet van plan is om de stad binnen te vallen of te bezetten. Zoals een scherpzinnige analist op Twitter zei:

Israël had een vast beleid om nooit te proberen een Arabische hoofdstad in te nemen. De gevolgen van zo’n daad overstijgen de propagandawaarde ruimschoots. Daarom heeft Israël nooit geprobeerd Damascus of Cairo te bereiken tijdens de oorlog van 1973….

De enige keer dat Israël van dit beleid afweek was in 1982 toen het IDF de buitenwijken van Beiroet binnenviel. Dat was een domme zet en eindigde slecht voor de oorlogsdoelen.

Naar mijn mening zal de Israëlische leiding waarschijnlijk aan de rand van de stad blijven en de stedelijke oorlogsvoering vermijden die zou ontstaan ​​als ze Damascus zelf zouden bezetten. Op die manier kan de IDF haar meedogenloze luchtaanvallen op doelen binnen Damascus voortzetten zonder zich te begeven in eindeloze deur-aan-deurgevechten die het aantal slachtoffers enorm zouden doen toenemen. Hoe dan ook, er zijn momenteel geen tekenen dat de IDF van plan is om naar Damascus op te rukken.

Vrijdag eiste de nieuwe leider van Syrië, Abu Mohammed al-Jolani (ook bekend als Ahmad al-Sharaa) “dat de Verenigde Staten Israël zouden vertellen hun troepen terug te trekken uit de grensbufferzone en de Syrische kant van de berg Hermon.”

Volgens een artikel in Israel Today:

Ahmed al-Sharaa, leider van de Syrische soennitische islamistische groepering Hayat Tahrir al-Sham en de facto leider van het land, heeft de Verenigde Staten gevraagd om druk uit te oefenen op Israël om zich terug te trekken uit de Golan-bufferzone en de top van de berg Hermon.

Bronnen in Israël zeiden dat ze geen enkele vraag van Washington hebben ontvangen met betrekking tot Syrië. Volgens het rapport zal de Joodse staat geen concessies doen aan zijn veiligheid.

Israëls “excuses zijn op, en ze hebben de grenzen van de strijd overschreden” voor het aanvallen van de militaire infrastructuur van het Assad-regime, evenals voor het inzetten van troepen in verschillende gedemilitariseerde zones aan de Syrische kant van de Golanhoogten, citeerde The New York Times al-Sharaa. Israel Today

Het bovenstaande fragment is de eerste indicatie dat het niet helemaal goed gaat tussen Tel Aviv en zijn jihadistische proxy in Damascus. De vraag is of deze kloof groter zal worden nu Assad is omvergeworpen en Israël niet langer de hulp van soennitische extremisten nodig heeft om zijn regionale agenda te bevorderen.

Nog geen 24 uur nadat al-Jolani zijn eisen kenbaar had gemaakt, gaf de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Gideon Sa’ar het volgende commentaar:

“De wereld heeft het over ‘een ordelijke regeringswisseling in Syrië…. Maar het is niet alsof een nieuwe regering die vandaag de dag heel Syrië bestuurt, democratisch gekozen is.

“Dit is een terroristische bende die eerder in Idlib zat en de hoofdstad Damascus en andere gebieden heeft overgenomen. De wereld zou ze graag als een nieuwe en stabiele regering zien, omdat de landen de vluchtelingen op hun grondgebied naar Syrië willen terugsturen. Maar dat is niet het geval.”….

We kunnen ons alleen maar afvragen of er een verband is tussen al-Jolani’s assertieve aanpak van Israëls militaire offensief (en bombardementen) en de scherpe berisping van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken? De reden dat dit ons interesseert is dat we niet geloven dat een regering bestaande uit soennitische militanten de volgzame marionetten zullen zijn die zowel Israël als de VS verwachten. We denken dat er onoverbrugbare verschillen zullen zijn die een sterkere reactie van Israël zullen uitlokken. Dat zal Erdogan op zijn beurt dwingen om niet langer te doen alsof HTS onafhankelijk opereert, omdat hij de jihadistische posities in Zuid-Syrië zal moeten versterken met brigades van het Turkse leger. Kortom, waar de IDF HTS-militanten ontmoet, vormt de de facto grens tussen Israël en Turkije. Dit zal duidelijker worden naarmate de verschillende spelers hun defensieve posities versterken en “zich ingraven”. Bekijk dit fragment uit een artikel in The Jerusalem Post:

De tumultueuze relatie tussen Israël en Turkije dreigt nog meer onrust te veroorzaken, nu de recente ontwikkelingen in Syrië de twee landen tegenover elkaar zetten in wat kan uitmonden in een direct gewapend conflict.

Turkije is in het verleden in conflict geweest met Israël, tijdens eerdere confrontaties met Hamas. Deze keer was het anders…. Turkije wil zijn invloed in Syrië, dat een grens deelt met Israël, verder versterken. Jarenlang was de grens, ondanks dat het officieel in oorlog was, een van de rustigste van Israël. Nu Turkije geografisch dichter bij Israël komt, zou deze stilte verstoord kunnen worden.

“Er is een kans op een toekomstige militaire confrontatie tussen Israël en Turkije,” vertelde Prof. Efrat Aviv, een expert op het gebied van Turkije van Bar-Ilan’s Department of General History en Begin-Sadat Center for Strategic Studies, aan The Media Line. “Dit is ongekend, net als alle gebeurtenissen die we onlangs in de regio hebben meegemaakt.”…

De relaties tussen Israël en Turkije zijn al meer dan een decennium zuur, hoewel de twee diplomatieke en handelsrelaties hebben onderhouden tijdens verschillende crises. Nu staat Turkije voor de deur van Israël, en met een minder hartelijke relatie zouden spanningen over Syrië kunnen leiden tot een verslechtering….

De laatste ontwikkelingen in Syrië, die het land feitelijk onbezet hebben gelaten, zorgen ervoor dat zowel Turkije als Israël ter plaatse zijn, elk op een ander gebied.

“Turkije is zeer vastberaden over zijn belangen in Syrië, en Erdogan wil zijn invloed daar verstevigen, met als doel dat de nieuwe regering daar onder zijn sponsoring komt,” zei Aviv. “Dit omvat enorme investeringen, ook in Koerdische gebieden, om de Syrische samenleving pro-Turks te maken. Turkije wil de Koerdische onafhankelijkheidsaspiraties volledig de kop indrukken.”…

“Zolang Erdogan aan de macht is, zal er niets goeds gebeuren in de relatie, en zal het alleen maar erger worden. Zelfs als hij wordt vervangen door een regime dat minder kritisch is over Israël, zal het tijd kosten voordat de kritiek op Israël afneemt,” zei Aviv. “De Turkse samenleving zal tijd nodig hebben om haar giftige publieke opinie over Israël te veranderen, aangezien anti-Israëlische en anti-zionistische sentimenten in Turkije erg sterk zijn.” Erdogan’s policies in Syria bring Turkey and Israel closer to confrontation, Jerusalem Post

Israël heeft niet de mankracht of middelen om Turkije in een open gevecht te betrekken, dus de logische optie zou zijn om Washington te overtuigen om het vuile werk voor hen op te knappen door vijandelijkheden in het noorden aan te wakkeren, en zo de VS mee te slepen in een nieuwe eeuwige oorlog die gericht is op het bevorderen van de kwaadaardige zionistische agenda. (Het bouwen van een militaire basis in Kobani bereikt dit doel. Het is een duidelijke provocatie.)

Het lijkt passend dat de drie meest oorlogszuchtige landen ter wereld vandaag de dag — Israël, Turkije en de VS — op een slagveld in het centrum van het Midden-Oosten terecht zouden komen, waar hun agressieve, concurrerende agenda’s gedoemd zijn om in een laatste bloedige vuurzee met elkaar te botsen. Is er een manier om deze treinramp te stoppen?

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over