Ivor Caplin, parlementslid van de regerende Labour Party in het Verenigd Koninkrijk, werd vorige week gearresteerd. Naar verluidt had hij een afspraak met een jongen in Brighton voor seksuele relaties, maar werd hij betrapt doorĀ pedofielenjagers. Deze zaak is niet ongewoon in een politieke partij die zich meer dan tolerant heeft getoond ten opzichte van seksueel misbruik van kinderen, schrijft Niall McCrae.
In 1974 steunden vooraanstaande Labour-politici, die aanvoelden dat de seksuele revolutie van de jaren zestig de conservatieve zeden zou blijven omverwerpen, de Paedophile Information Exchange, een orgaan dat decriminalisering van seks met minderjarigen tot vier jaar eiste. FeministeĀ Harriet Harman was hierbij opvallend betrokken. PIE bestaat niet meer, maar twijfel er niet aan dat perversie de overhand heeft, met seksualisering van kinderen die is toegestaan āādoor transgenderideologie en gelijkheidswetgeving.
Alle grote politieke partijen hebben problemen gehad met pedofilie. De Conservatieve regering van de jaren 70 werd geleid doorĀ Ted Heath, die er sterk van werd verdacht jongens te hebben meegenomen. De Liberale Partij hadĀ Cyril Smith, een misbruiker van bijna Jimmy Savile-niveau. Maar de Labour Party lijkt vooral volwassenen met een voorliefde voor kinderen aan te trekken. De websiteĀ labour25.com, vernoemd naar vijfentwintig mensen die posities bekleedden bij Labour en gevangen zaten voor kindermisbruik, bevat bloederige details van zesenzeventig misbruikers van de partij.
Hier zijn een paar voorbeelden.
Voormalig schoolbestuurder en Labour-raadslidĀ Alec Dyer-AtkinsĀ werd gearresteerd door de National Hi-Tech Crime Unit voor het downloaden van 42.000 illegale afbeeldingen, waaronder extreem bruut misbruik. Hij was lid van Shadows Brotherhood, een internationale pedofielenring. Hij werd in 2003 veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Dyer-Atkins is een van de velen die zowel Labour-politici als schoolbestuurders of leraren waren, en daardoor optimale toegang tot kinderen hadden om hun verdorvenheid uit te oefenen. Een ander isĀ Nelson Bland, die in 2004 vrijuit ging van de rechtbank in Reading nadat hij 16 aanklachten had toegegeven van het maken van aanstootgevende afbeeldingen van kinderen.
In verschillende gevallen werkten de misbruikers samen met leiders van de Labour Party. In 2006 kreegĀ Peter Tuffley, die Hazel Blears adviseerde in de New Labour-regering, vijftien maanden celstraf voor het ontvoeren van een 13-jarige jongen voor seks, nadat hij hem online had gegroomd. De rechter vertelde Tuffley dat hij geen excuus had, aangezien zijn mentor David Blunkett een wet tegen grooming had aangenomen als minister van Binnenlandse Zaken. In 2001 werd Martyn Locklin, een vooraanstaande Labour-activist in de zetel van Tony Blair in Sedgefield, County Durham, veroordeeld tot vijftien jaar celstraf voor een reeks misdrijven tegen tienerjongens, waaronder verkrachting.
Eric Joyce, voormalig Labour-parlementslid, kreeg in 2020 een voorwaardelijke straf voor het maken van een misbruikfilm van kinderen van 12 maanden oud (!). Hier is nog een verontrustend aspect van de zaken: zachte straffen voor afschuwelijke misdaden, vooral in vergelijk ing met de zware straffen voor mensen die Facebook-berichten plaatsten of protesten bijwoonden na de moorden in Southport (waarschijnlijk niet eens de grens van misdaad overschreden).
De lijst gaat maar door. Misschien wel de meest beruchte wasĀ Lord Janner. In 2021 ontdekte een onafhankelijk onderzoek naar seksueel misbruik dat de politie had nagelaten om beschuldigingen tegen de Labour-peer te onderzoeken. Greville Janner was van 1970 tot 1997 parlementslid voor Leicester, toen hij in de adelstand werd verheven. Uiteindelijk werd hij aangeklaagd voor 22 misdrijven van aanranding en sodomie, maar directeur van het openbaar ministerie Alison Saunders oordeelde dat het niet in het algemeen belang was om Janner te vervolgen vanwege zijn dementie. Hij stierf in 2015.
Het zou overdreven zijn om te stellen dat de Labour Party een nest van pedofielen is. Maar deĀ weigeringĀ van de regering van Sir Keir Starmer om een āānationaal onderzoek te starten naar de zogenaamde grooming gangs die in steden en dorpen door het hele land tekeergaan, is niet verrassend als je de voorkeuren binnen haar gelederen in ogenschouw neemt.
Natuurlijk zien Labour-politici de wereld niet zoals jij of ik dat doen. Ze kiezen de kant van elke minderheidsgroep die in strijd is met de traditionele normen. Ze beschouwen conservatieve reacties op massa-immigratie of transgenderisme als ‘haatmisdaad’ en zouden gevangenissen met plezier vullen met critici van seksuele misdaden gepleegd door migranten of homoseksuelen, in plaats van de daders zelf.
De reactie van grootstedelijke linksen op berichten over verkrachtingsbendes van Pakistaanse afkomst en hun slachtoffers is afkeer voor iedereen die de bendes als Pakistaans beschrijft of hun daden als verkrachting beschouwt in plaats van de eufemistische ‘grooming’. Jess Phillips, de vurige feministe die nu bij het ministerie van Binnenlandse Zaken werkt, geeft er de voorkeur aan om blanke mannen de schuld te geven van vrouwenhaat, terwijl ze moslims verdedigt (tijdens de protesten na de moorden in Southport preesĀ ze de hordes Pakistaanse mannen die wapens zwaaiden en blanke mensen intimideerden). TheĀ GuardianĀ stelde onlangs een artikel samen over de tachtig vrouwelijke slachtoffers van moord door mannen vorig jaar, onder de vlag van een campagne om geweld tegen vrouwen en meisjes te voorkomen. De drie meisjes die in Southport werden vermoord, werden niet genoemd.
Het is bijna alsof bevoorrechte moralisten de industriƫle traumatisering van arme blanke meisjes uit de arbeidersklasse zien als culturele verrijking, als interraciale vermenging en als een klap in het gezicht van racisten. En er is een soortgelijk thema in het seksueel misbruik van jongens door mannen: als je klaagt, loop je het risico beschuldigd te worden van homofobie. Of antisemitisme, want een ander thema hier is de betrokkenheid van perverse Labour-politici bij Joodse zaken.
In 2018 werd Ivor Caplin benoemd tot voorzitter van de Jewish Labour Movement, op het moment dat dit orgaan het leiderschap van Jeremy Corbyn ondermijnde. Zeg wat je wilt over de onpatriottische socialist Corbyn, maar hij bemoeide zich niet met kinderen. Lord Janner was voorzitter van de Board of Deputies of British Jews. Gaf de sterke Joodse invloed Janner immuniteit tegen vervolging? En worden zulke perverse politici uitgebuit door middel van chantage?
Het tot zwijgen brengen en zwartmaken van mensen die zich uitspreken over seksueel misbruik van kinderen schaadt de samenleving. Bezorgdheden worden onderdrukt door parlementariĆ«rs, terwijl mensen als Labour-lidĀ Lord AhmedĀ zelf de misdaad hebben begaan. Ik verhul de aanwezigheid van kindermisbruikers in Conservative en andere partijen niet, maar het lijkt erop dat Labour meer dan zijn deel van pedofilie heeft. Welke kans op bescherming hebben meisjes van premier Starmer, die alsĀ directeur van het openbaar ministerieĀ er niet in slaagde om BBC-roofdier Jimmy Savile te vervolgen en de Pakistaanse verkrachtingsbendes op te sporen, terwijl hij een partij leidde die geplaagd werd door mannen die jongens nemen?
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ā¬ļø om meer te lezen over
Het probleem is dat het niet een enkele uitglijder betreft maar dat alles er op wijst dat het een structureel probleem is.