De Syrische pijpleidingenoorlog is nu gewonnen door de Yanks

Zoals je je allicht herinnert was één van de reden dat de oorlog in Syrië uitbrak gas.

Meer specifiek welke pijpleiding gebruikt zou worden om het gas uit het Pars gasveld, het grootste ter wereld, dat gedeeld wordt door Qatar en Iran naar Europa te krijgen.

Beide pijpleidingen zouden door Syrië lopen en wie Syrië bezit kan bepalen of Europa voorzien wordt van gas van Ruslands bondgenoot Iran, of van het gas van Qatar de bondgenoot van de VS.

Why does the CIA care about Syria so much you ask?

Well right before the CIA and ‘moderate jihadists’ began the dirty war in Syria to oust Assad, he cancelled the US-backed Qatar pipeline project

Once again, maps cut through the rhetoric pic.twitter.com/PR934WYm8Z

— Jack Poso 🇺🇸 (@JackPosobiec) December 1, 2024

Posobiec is een viezerik want heeft in Guantanamo gediend en iedere yank die daar gediend heeft is schuldig aan marteling van onschuldigen, de laagste van alle misdaden, maar hij heeft de tweet nou eenmaal staan, het spijt me.

Pepe Escobar schreef er een artikel over in 2015:

Syrië is een energieoorlog. De kern van de zaak is een venijnige geopolitieke competitie tussen twee voorgestelde gaspijpleidingen. Het is de ultieme  Pipelinestan-oorlog, de term die ik lang geleden bedacht voor de imperiale energieslagvelden van de 21e eeuw.

Het begon allemaal in 2009, toen Qatar Damascus voorstelde om een ​​pijpleiding aan te leggen vanaf het eigen North Field – grenzend aan het South Pars-veld, dat toebehoort aan Iran – door Saoedi-Arabië, Jordanië en Syrië helemaal naar Turkije, om de EU te bevoorraden.

Damascus koos er in 2010 voor om een ​​concurrerend project te bevoordelen, de $10 miljard Iran-Irak-Syrië, ook bekend als «Islamitische pijplijn». De deal werd formeel aangekondigd in juli 2011, toen de Syrische tragedie al gaande was. In 2012 werd een Memorandum of Understanding (MoU) getekend met Iran.

Tot die tijd werd Syrië geostrategisch afgedaan als niet zo rijk aan olie en gas als de  GCC  petrodollarclub. Maar insiders wisten al van het belang ervan als regionale energiecorridor. Later werd dit versterkt door de ontdekking van een serieus offshore olie- en gaspotentieel.

Iran is op zijn beurt een gevestigde olie- en gasgigant. Aanhoudende geruchten in Brussel – na meer dan 10 jaar nog steeds niet in staat om een ​​uniform Europees energiebeleid te bedenken – zorgden voor nauwelijks bedwongen opwinding over de islamitische pijpleiding; dat zou de ideale strategie zijn om te diversifiëren van Gazprom. Maar Iran stond onder Amerikaanse en EU-sancties met betrekking tot kernenergie.

Dat werd uiteindelijk een belangrijke strategische reden, althans voor de Europeanen, om een ​​diplomatieke oplossing te vinden voor het Iraanse nucleaire dossier; een (voor het Westen) ‘gerehabiliteerd’ Iran kan een belangrijke energiebron voor de EU worden.

Toch bleef er vanuit Washingtons perspectief een geostrategisch probleem bestaan: hoe de alliantie tussen Teheran en Damascus te verbreken. En uiteindelijk, hoe de alliantie tussen Teheran en Moskou te verbreken.

De obsessie van «Assad moet weg» in Washington is een veelkoppige hydra. Het omvat het verbreken van een alliantie tussen Rusland, Iran, Irak en Syrië (nu heel erg van kracht als de «4+1» alliantie, inclusief Hezbollah, die actief alle vormen van het salafistische jihadisme in Syrië bestrijdt). Maar het omvat ook het isoleren van de energiecoördinatie tussen hen, ten gunste van de Golfpetrodollarcliënten/vazallen die banden hebben met Amerikaanse energiegiganten.

Vandaar de strategie van Washington tot nu toe: het injecteren van de logica van het spreekwoordelijke Imperium van Chaos in Syrië; het aanwakkeren van de vlammen van interne chaos, een vooraf geplande operatie door de CIA, Saoedi-Arabië en Qatar, met als einddoel een machtswisseling in Damascus.

Een Iran-Irak-Syrië pijpleiding is onacceptabel in de Beltway, niet alleen omdat Amerikaanse vazallen verliezen, maar vooral omdat het in termen van valutaoorlog de petrodollar zou omzeilen. Iraans gas uit South Pars zou worden verhandeld in een alternatieve mand van valuta’s.

Voeg daar nog het verdraaide idee aan toe, dat breed gedragen wordt in de Beltway, dat deze pijpleiding zou betekenen dat Rusland de gasstroom uit Iran, de Kaspische Zee en Centraal-Azië verder zou controleren. Onzin. Gazprom heeft al gezegd dat het geïnteresseerd zou zijn in sommige aspecten van de deal, maar dit is in essentie een Iraans project. In feite zou deze pijpleiding een alternatief voor Gazprom zijn.

Toch was het standpunt van de regering-Obama altijd om de Qatar-pijpleiding te ‘steunen’ ‘als een manier om Iran in evenwicht te brengen’ en tegelijkertijd ‘de gastoevoer naar Europa te diversifiëren en af ​​te wijken van Rusland’. Zowel Iran als Rusland werden dus als ‘de vijand’ neergezet.

Turkije op een kruispunt

Qatars project, geleid door Qatar Petroleum, slaagde er voorspelbaar genoeg in om diverse Europeanen te verleiden, rekening houdend met de enorme Amerikaanse druk en Qatars machtige lobby’s in grote Europese hoofdsteden. De pijpleiding zou een deel van de route van een beruchte opera Pipelineistan bewandelen , de inmiddels ter ziele gegane Nabucco, een project dat voorheen haar hoofdkantoor in Wenen had.

Dus impliciet, vanaf het begin, steunde de EU de push richting regimewisseling in Damascus – wat tot nu toe Saudi-Arabië en Qatar minstens $4 miljard (en nog steeds) heeft gekost. Het was een plan dat erg leek op de Afghaanse jihad uit de jaren 80; Arabieren die een multinationale groep jihadisten/huurlingen financierden/bewapenden, geholpen door een strategische tussenpersoon (Pakistan in het geval van Afghanistan, Turkije in het geval van Syrië), maar nu rechtstreeks vechtend tegen een seculiere Arabische republiek.

Het werd natuurlijk veel heftiger toen de VS, het VK, Frankrijk en Israël steeds meer geheime operaties uitvoerden, waarbij ze de voorkeur gaven aan ‘gematigde’ rebellen en anderen, die altijd op een machtswisseling uit waren.

…

Nordstream

Die oorlog is nu ten einde en de winnaar is bekend. Tel daarbij op dat de Yanks ook Nordstream op hebben geblazen dat Russisch gas naar Europa bracht en het is duidelijk dat de Yanks een complete grip op de energievoorziening van hun Europese vazal hebben.

Voor het deel van het Chinese belt and road traject richting Europa dat door Syrië loopt is het ook slecht nieuws. Artikelen over de gevolgen van de zeer voorlopige afloop van deze oorlog volgen ongetwijfeld de komende tijd..

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over