De stilte van de beren

De stilte van de beren zal spoedig voorbij zijn en dan zullen we meer te weten komen over de Russische vastberadenheid.

De Russische leiders zijn in conclaaf om hun antwoord te bepalen.

Trump heeft twee dagen lang niets gezegd. Ongekend, schrijft Alastair Crooke. De afgelopen dagen hebben Oekraïne en zijn handlangers een massale aanval geprobeerd op de Russische strategische kernbommenwerpermacht; zijn ze erin geslaagd twee bruggen te laten instorten op burgertreinen richting Moskou; hebben ze de Kertsjbrug aangevallen; en een Russische generaal vermoord met een explosieve lichaamsbom.

Zoals Clausewitz twee eeuwen geleden al opmerkte, is het doel van militaire macht om een ​​bepaalde uitkomst af te dwingen: dat wil zeggen dat een tegenstander uiteindelijk doet wat van hem verwacht wordt. Daarom is er bij militaire avonturen vanaf het begin behoefte aan helderheid van denken. Er moet een realiseerbaar politiek doel zijn dat uitzicht biedt op uitvoering.

Wat was dan het doel achter deze ‘onregelmatige’ aanvallen op Oekraïne? Een daarvan was zeker demonstratief – PR-oefeningen om te beweren dat Oekraïne en geallieerde diensten nog steeds in staat zijn om innovatieve operaties in de stijl van speciale eenheden uit te voeren. En daarom voortdurende steun verdienen. Zoals kolonel Doug MacGregor waarschuwt:

“Het was grotendeels een pr-stunt om de indruk te wekken dat Oekraïne in staat is de oorlog voort te zetten. Alles wat je van de westerse media hoort… is waarschijnlijk onwaar of op zijn minst schromelijk overdreven… We hebben onszelf en onze relatie – wat er nog van over is – met Moskou beschadigd… dat is de werkelijke nasleep hiervan.”

Oké. Maar PR-stunts zijn geen strategie, en de aanslagen bieden ook geen perspectief op een verschuiving in het algehele strategische militaire paradigma. Het betekent niet dat het Westen of Oekraïne plotseling een politieke strategie ten opzichte van Rusland heeft ontdekt. ​​Die bestaat niet. De talloze westerse verklaringen komen meestal neer op een mengelmoes van fantasieën.

Het tweede doel had echter mogelijk wel degelijk een duidelijk strategisch einddoel – en heeft de haalbaarheid en de mogelijkheid om een ​​gewenste uitkomst af te dwingen aangetoond: de verschillende aanvallen hebben Trump de ongemakkelijke realiteit opgelegd dat hij, als president, geen controle heeft over het Amerikaanse buitenlandse beleid. De gezamenlijke Deep State heeft dat zojuist duidelijk gemaakt.

Zoals generaal Mike Flynn waarschuwde:

“De Deep State opereert nu buiten de controle van de gekozen leiders van onze natie … Deze personen in onze Deep State zijn bezig met een doelbewuste poging om Rusland te provoceren tot een grote confrontatie met het Westen, inclusief de Verenigde Staten.”

Het zijn in feite figuren als de generaals Keith Kellogg en Jack Keane die met hun kinderachtige verhalen beweren dat alleen door druk, nog meer druk en pijn Poetin (die altijd al als zwak werd beschouwd) een bevroren conflict zal accepteren, in de hoop dat het zo een einde kan maken aan een Amerikaanse nederlaag in Oekraïne.

De Britten waren er tijdens de Tweede Wereldoorlog eveneens van overtuigd dat het naziregime niet sterk was en omvergeworpen kon worden door strategische bombardementen, bedoeld om de Duitse samenleving te laten instorten. Tegenwoordig pleit generaal Kellogg ervoor om Rusland te ‘bombarderen’ met sancties – in navolging van de Britse overtuiging dat dergelijke tactieken ‘slecht moeten zijn voor het moreel’.

Trumps advies van zijn generaals voldeed óf niet aan de criteria van politiek realisme – omdat het gebaseerd was op fantasieën over een beginnende Russische ondergang en een hopeloze misinterpretatie van Rusland en zijn leger. Of misschien hebben zijn adviseurs, onbedoeld of opzettelijk, Trump en zijn agenda voor normalisering van de betrekkingen met Rusland ‘geplaagd’.

Wat zal Trump nu tegen Poetin zeggen? Dat hij inderdaad gewaarschuwd was (herinner u zijn schrijven van een paar dagen geleden dat “erge dingen – als het niet voor mij was geweest – ik bedoel ECHT erge dingen al met Rusland zouden zijn gebeurd”)

Al dergelijke veronderstelde antwoorden zouden één ding betekenen: Trump heeft de macht niet. Dat hij en zijn Europese bondgenoten (zoals Groot-Brittannië) niet te vertrouwen zijn.

Hoe dan ook, Trumps adviseurs zullen hebben begrepen dat Zelensky, en in bredere zin zijn NAVO-handlangers, misbruik maakten van de kwetsbaarheid van de SALT/START-verdragen – om verborgen drones, verborgen in civiele containers, in te zetten om juist die bommenwerpers aan te vallen die onder de VS-Rusland-verdragen vallen: Artikel XII van het START-verdrag vereist specifiek “een demonstratie in de open lucht van alle zware bommenwerpers op de luchtmachtbasis“. Deze bepaling was een vertrouwenwekkende wet (zichtbare monitoring) om een ​​onverwachte ‘first strike’-nucleaire aanval te voorkomen.

START 1 verminderde de langeafstands- of strategische nucleaire arsenalen met 30-40 procent. New START verminderde de verantwoordelijke inzet van strategische wapens met nog eens driekwart. In 2021 verlengden de presidenten Biden en Poetin New START tot februari 2026.

Uiteraard begrepen deze niet-geïdentificeerde handlangers hoe ernstig het was om de strategische kernmacht van een belangrijke rivaliserende kernmacht aan te vallen.

Hoe zouden de VS reageren als een tegenstander (misschien een niet-statelijke actor) een aanval zou uitvoeren op strategische langeafstandsbommenwerpers met kernwapens in de VS met behulp van goedkope en makkelijk verkrijgbare drones, verborgen in containers? We bevinden ons in een nieuw tijdperk van risico – een tijdperk waarin pagers en mobiele telefoons als bommen kunnen worden gebruikt – en van ‘slapende’ drones die op afstand kunnen worden geactiveerd om vliegvelden aan te vallen, zowel voor burgers als militairen.

Larry Johnson merkte op dat de Japanse admiraal Yamamoto na de Japanse aanval op Pearl Harbor in december 1941, bedoeld om de daar aangemeerde Amerikaanse vliegdekschepen te vernietigen, naar verluidt het volgende zei na de grote overwinning van Japan bij Pearl Harbor: “Ik vrees dat we alleen maar een slapende reus hebben wakker gemaakt en hem hebben vervuld van een vreselijke vastberadenheid… We hebben een grote tactische overwinning behaald bij Pearl Harbor en daarmee de oorlog verloren.”

De stilte van de beren zal spoedig voorbij zijn en we zullen meer weten over de Russische vastberadenheid; maar een relatie waarin Trump ‘meent wat hij zegt en doet wat hij zegt’ is waarschijnlijk voorbij. De Russen zijn woedend.

Wat er daarna gebeurt, is onbekend.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Het aanvallen van de kernwapens van een land, staat gelijk aan het uitvoeren van een kernaanval – En geeft Rusland het recht nucleair te reageren

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over