De positie van Rusland ten opzichte van de VS

De toenadering tussen de VS en Rusland is het belangrijkste nieuws in de krantenkoppen. Daarom is het interessant om eens te kijken naar de Russische positie in dit proces, schrijft Thomas Röper.

Deskundigen, politici en media over de hele wereld breken zich momenteel het hoofd over de gesprekken tussen de Amerikaanse en Russische regeringen. Sommige ontmoetingen, zoals die van de ministers van Buitenlandse Zaken van beide landen in Saoedi-Arabië, zijn officieel, terwijl andere gesprekken discreet en onopgemerkt door de pers op andere locaties plaatsvinden. Er zijn veel aanwijzingen hiervoor, denk maar aan de gesprekken die parallel aan de Veiligheidsconferentie van München in München plaatsvonden, maar er werd niets openbaar gemaakt over de inhoud ervan – en zelfs niet over de samenstelling van de delegaties.

Momenteel ben ik in Abchazië als verkiezingswaarnemer. Daar heb ik met bronnen gesproken die het een en ander hebben geleerd van de deelnemers aan de gesprekken. Omdat de onderhandelingen nog steeds gaande zijn, wil ik er niet over berichten.

In plaats daarvan wil ik graag wat ik onlangs heb geleerd gebruiken om te laten zien wat de Russische standpunten zijn ten opzichte van de Verenigde Staten. U zult zien dat Rusland zeer zelfverzekerd is in de gesprekken en dat het zeker moeilijk zal zijn om op veel punten overeenstemming te bereiken.

Ook al schrijf ik dit vanuit mijn eigen perspectief, achter elke kop schuilen stellingen die door de Russische overheid zijn geformuleerd, zo heb ik geleerd tijdens de discussies. Omdat het veel onderwerpen beslaat, is dit weer een van mijn lange artikelen geworden.

De vraag naar schuld

Vanuit Russisch perspectief is het duidelijk dat de Verenigde Staten de schuld dragen voor het conflict in Oekraïne. De Verenigde Staten waren de belangrijkste voorstanders van het Maidancongres, wat leidde tot de staatsgreep in Oekraïne in februari 2014. Deze staatsgreep bracht radicale nationalisten aan de macht, die vervolgens acht jaar lang het Minsk-akkoord saboteerden om Oekraïne te bewapenen voor de oorlog tegen Rusland.

Het project om Oekraïne om te vormen tot een “anti-Russisch land”, zoals Poetin het meerdere malen heeft verwoord, was succesvol, maar het bereikte niet het uiteindelijke doel: het verslaan (of op zijn minst verzwakken) van Rusland. Volgens de regels van kosten-batenberekeningen die altijd de beleidsmakers in de VS leiden, is de voortzetting van het “anti-Rusland”-project in Oekraïne een verloren zaak, wat zeker een van de redenen is waarom Trump op zoek is naar manieren om uit het Oekraïne-avontuur te komen.

Trumps vredesvoeler richting Rusland is tevens een erkenning van zijn nederlaag in Oekraïne. Trump uit dit ook openlijk wanneer hij verklaart dat Oekraïne niet van Rusland kan winnen. Trump wil daarom zo snel mogelijk uit het avontuur stappen om niet aan de verliezende kant te belanden. Als het hem lukt om de VS snel uit het Oekraïne-avontuur te halen, kan hij namelijk bogen op een succes, terwijl hij de verliezen op Biden afschuift.

Compensatie voor verliezen als gevolg van sancties

Onder president Biden probeerden de Verenigde Staten de Russische economie te ‘verpletteren’ met sancties, zoals velen in het Westen het noemen en zoals de voorzitter van de Europese Commissie von der Leyen het nog steeds herhaalt, ook al is het al lang duidelijk dat dit niet alleen niet heeft gewerkt, maar dat Europa in ieder geval veel meer lijdt onder de sancties dan Rusland.

Ook de VS heeft verliezen geleden. Kirill Dimitrew, een lid van de delegatie bij de gesprekken in Saoedi-Arabië, presenteerde cijfers aan de Amerikaanse vertegenwoordigers waaruit bleek dat alleen al Amerikaanse bedrijven meer dan 300 miljard dollar hebben verloren door de sancties tegen Rusland.

Voor de Russische regering is het van cruciaal belang dat het Westen onder Amerikaanse leiding, oftewel de VS, de sanctiesoorlog is begonnen, wat uiteraard ook voor Rusland verliezen met zich mee heeft gebracht. Het is daarom belangrijk voor Rusland dat er overeenstemming wordt bereikt over wie verantwoordelijk is voor de veroorzaakte economische schade.

Het is geen toeval dat Poetin onlangs westerse – en specifiek Amerikaanse – bedrijven uitnodigde om opnieuw in Rusland te investeren en daarbij specifiek melding maakte van investeringen in de gezamenlijke ontwikkeling van natuurlijke hulpbronnen zoals zeldzame aardmetalen. Voor dergelijke projecten zijn enorme investeringen nodig, die in de miljarden euro’s lopen. De Russen zijn van mening dat dergelijke investeringen in Rusland ook een eerlijke compensatie vormen voor de geleden verliezen. Ik heb het interview van Poetin over dit onderwerp vertaald en daarbij aangegeven dat dit een belangrijke officiële verklaring is, omdat het Kremlin doorgaans geen korte interviews met Russische journalisten op zijn website publiceert.

Poetin pakt dit slim aan door de VS een win-winsituatie voor te stellen: officieel betaalt de VS geen compensatie aan Rusland, maar de compensatie komt in de vorm van investeringen waar de Amerikaanse bedrijven ook van profiteren.

Dat de Russische regering een verband ziet tussen de sancties en de investeringen, blijkt uit het feit dat er ook werd gezegd dat alle Amerikaanse sancties tegen Rusland moesten worden opgeheven voordat dergelijke investeringen konden beginnen. Bovendien heeft Poetin expliciet melding gemaakt van de natuurlijke hulpbronnen in de nieuwe Russische regio’s van de Donbass. Dat betekent dat de VS deze gebieden eerst als Russisch moeten erkennen, anders kunnen haar bedrijven daar niet investeren.

Het is zeker dat Rusland in deze investeringsverdragen zal vastleggen dat alle voordelen voor Amerikaanse bedrijven komen te vervallen als de VS nieuwe sancties oplegt. Als er nieuwe sancties worden ingevoerd, verliezen Amerikaanse bedrijven de miljarden die ze hebben geïnvesteerd in de ontwikkeling van deze natuurlijke hulpbronnen. Dit kan worden gezien als een soort verzekering tegen nieuwe Amerikaanse sancties.

Het Russische idee is dus heel slim, maar ook heel eerlijk. Rusland biedt toegang tot natuurlijke hulpbronnen die de Amerikaanse economie dringend nodig heeft en die Rusland sowieso op de wereldmarkt wil verkopen, maar wil eerst dat alle sancties worden opgeheven en dat de nieuwe grenzen worden erkend. Als de VS hiermee akkoord gaat en zich aan de afspraken houdt, kunnen Amerikaanse bedrijven er veel geld mee verdienen. Als de VS hiermee akkoord gaat en vervolgens de afspraken verbreekt en nieuwe sancties invoert, verliezen Amerikaanse bedrijven direct miljarden.

Hieruit blijkt dat Rusland, na vele ervaringen met het verbreken van beloften en verdragen door het Westen, niet langer op mooie woorden wil vertrouwen, maar zijn beloften in tastbare termen wil vastleggen.

Zonder vleierij werkt het niet

De Verenigde Staten willen altijd aan de kant van de winnaars staan, in alles. In het geval van Oekraïne is dit onmogelijk, omdat Oekraïne, ondanks alle westerse steun, de oorlog heeft verloren. Zelfs als de oorlog nog vele maanden duurt, heeft Oekraïne geen enkele kans om zijn positie te verbeteren. Een verdere verlenging van de oorlog zal alleen maar leiden tot meer zinloze soldatenmoorden en nog meer Oekraïense territoriale verliezen, maar zal het tij niet keren.

Natuurlijk weten de mensen in Washington dit, en vooral Trump wil graag nieuws over succes horen. Van Oekraïne hoeven we geen enkele steun te verwachten, wat ongetwijfeld, naast vele andere redenen, een van de redenen is waarom Trump de VS zo snel mogelijk uit het avontuur wil halen. Hij wil niet gezien worden als iemand die op de ‘verliezers’ heeft gewed.

Daarom koos Trump er direct na zijn aantreden voor om een ​​dialoog aan te gaan met Rusland, omdat hij niet als een verliezer gezien wilde worden. Als hij snel uit het Oekraïne-avontuur kan stappen, kan hij – terecht – de verliezen op Biden afschuiven en zichzelf presenteren als vredestichter of op zijn minst als degene die de VS uit het kamp van de verliezers heeft gehaald.

Dit betekent uiteraard dat de Amerikaanse regering de kracht en successen van Rusland erkent. En de regering-Trump doet dit heel openlijk, wat nog een indicatie is dat Trump hier echt vanaf wil. Want er is één ding dat Trump zeker niet wil: hij wil niet gezien worden als een verliezer die een nederlaag lijdt in Oekraïne. Dat blijkt ook uit het feit dat de Amerikaanse regering graag naar Afghanistan wijst en naar de pijnlijke exodus uit het land, waarvoor de regering-Biden verantwoordelijk is.

Daarbij komt nog het Amerikaanse ‘denken’. Wat Amerikaanse propagandisten ook mogen beweren, de VS heeft nooit voor abstracte ‘waarden’ gestaan, maar altijd alleen voor materiële waarden. Wie de Amerikaanse geostrategen een beetje leest, zal opmerken dat zij bij al hun overwegingen altijd een kosten-batenanalyse maken en alleen maatregelen aanbevelen waarbij de verwachte winst in de vorm van geld, natuurlijke hulpbronnen of politieke macht groter is dan de kosten van een maatregel.

En het is voor iedereen duidelijk dat voortzetting van de activiteiten in Oekraïne, vanuit een kosten-batenperspectief, een enorm verlieslatende onderneming is. Dat is in ieder geval voor ieder weldenkend mens duidelijk, want in de EU, waar velen blijkbaar alleen, dus zonder de VS, Oekraïne willen blijven steunen en ook de eerdere Amerikaanse hulp willen overnemen, lijkt men dat nog niet te hebben begrepen.

Maar de regering van Trump heeft dit begrepen en is daarom op zoek naar een manier om het gezicht uit Oekraïne te redden. En Rusland lijkt bereid om de VS die kans te geven als het het doden wil stoppen.

Wat is het doel van de Russische militaire operatie?

Volgens westerse propaganda wil Rusland de onafhankelijkheid van Oekraïne vernietigen en zelfs alles wat Oekraïens is, uitroeien. Dit is natuurlijk onzin, zoals iedereen die er verstand van heeft weet. Rusland heeft de ineenstorting van de Sovjet-Unie geaccepteerd en werkt voortdurend aan het opbouwen en ontwikkelen van goede betrekkingen met de voormalige Sovjetrepublieken.

Dat geldt ook voor Oekraïne, waarvan de onafhankelijkheid door Rusland nooit in twijfel is getrokken. Integendeel, tot de Maidan-coup in 2014 subsidieerde Rusland Oekraïne met miljarden dollars, bijvoorbeeld in de vorm van kortingen op aardgas.

Maar omdat Maidan-Oekraïne vanaf 2014 door het door de VS geleide Westen consequent werd afgeschilderd als een ‘anti-Russisch’ gebied, moest Rusland op een gegeven moment in actie komen. Het ging nooit tegen Oekraïne, maar alleen over Rusland. Het ging om de rechten van etnische Russen in Oekraïne, die beschermd worden door internationale overeenkomsten over minderheden. Ook wilde men voorkomen dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO en dat er dan Amerikaanse raketten op de grens met Centraal-Rusland zouden verschijnen, wat voor Rusland een onaanvaardbare bedreiging voor zijn nationale veiligheid vormt.

Het ging nooit om Oekraïne zelf, maar om de veiligheidsbelangen van Rusland. De grenzen waren ook nooit een probleem voor Rusland tot 2014, zolang Oekraïne zich niet ontwikkelde tot een ‘anti-Russische’ staat. Rusland heeft nooit de ambitie gehad om de voormalige Oekraïense gebieden met Rusland te verenigen. Dat is een gevolg van de ontwikkelingen in 2022.

Als de Oekraïense leiders vanaf 2014 niet hadden besloten om een ​​openlijk anti-Russisch beleid te voeren, zouden de oorlog die sinds 2014 in de Donbass woedt en de escalatie ervan in 2022 nooit hebben plaatsgevonden.

Zelfs vandaag de dag heeft Rusland geen probleem met een onafhankelijk Oekraïne, zolang de regering bereid is haar anti-Russische beleid te laten varen en te stoppen met discriminatie tegen etnische Russen in het land.

Rusland wilde altijd dat Oekraïne een neutrale staat zou zijn die als brug zou fungeren tussen Rusland en Europa. Daarvan zou Oekraïne het meest profiteren. En zelfs vandaag de dag heeft Rusland geen enkel probleem met een onafhankelijk Oekraïne dat dit pad als neutrale staat bewandelt, in plaats van opnieuw (het Westen) te dienen als springplank voor anti-Russisch beleid.

Kortom, bij de militaire operatie van Rusland in Oekraïne ging het niet om het nemen van maatregelen tegen Oekraïne, maar om het beschermen van de essentiële veiligheidsbelangen van Rusland. Vanuit Russisch standpunt kan en moet Oekraïne een onafhankelijke staat blijven, als het zijn anti-Russische beleid beëindigt en bereid is een neutrale staat te zijn ten opzichte van Rusland en, op de lange termijn, weer een bevriende staat.

Dat is natuurlijk moeilijker geworden sinds de oorlog, maar het is niet voor niets dat Poetin herhaaldelijk heeft aangegeven dat Rusland zo snel mogelijk een einde wil maken aan de gevechten, zodat de lange en moeilijke weg naar verzoening zo snel mogelijk kan beginnen. Oekraïne zou er in ieder geval het meest van profiteren, omdat ondanks de oorlog de eeuwenoude banden tussen Russen en Oekraïners niet zijn verdwenen en Russische bedrijven zeker meer zouden bijdragen aan het economisch herstel en de ontwikkeling van Oekraïne dan westerse bedrijven.

De jaren na Maidan hebben dit laten zien, want het Westen is er nooit in geslaagd de economische verliezen te compenseren die Oekraïne leed doordat het na 2014 alle economische banden met Rusland verbrak.

Het verdeelde Westen en de NAVO

Het interessante is dat het door de VS geleide Westen in Rusland jarenlang het ‘collectieve Westen’ werd genoemd, maar die term is niet langer van toepassing omdat het collectieve Westen niet langer collectief is.

In eerste instantie ontstonden er alleen meningsverschillen binnen de EU, toen Hongarije en later Slowakije zich verzetten tegen de steun van de EU aan Oekraïne. Maar de kloof ligt nu duidelijk tussen Brussel en Washington, wat Hongarije en Slowakije ertoe zou kunnen aanzetten om hun standpunt in de EU in de toekomst nog zelfverzekerder en krachtiger te vertegenwoordigen.

Hoe dan ook, het Westen wordt verzwakt door het meningsverschil tussen Washington en Brussel, wat natuurlijk ook de NAVO verzwakt. Het collectieve Westen is niet langer collectief en hoe het conflict zal aflopen, is nog steeds onzeker.

Dit heeft ertoe geleid dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO, die door het Westen werd aangedrongen en de belangrijkste reden was voor de escalatie in februari 2022, van de baan is. Dat is al langer duidelijk, want naast Hongarije, dat er altijd tegen is geweest, hebben in ieder geval ook de VS en Duitsland zich tijdens Bidens presidentschap uitgesproken tegen de toetreding van Oekraïne tot de NAVO.

Onder Trump is dit nog duidelijker geworden. Biden heeft zich namelijk alleen achter gesloten deuren uitgesproken tegen de toetreding van Oekraïne tot de NAVO, maar Trump doet dat volledig openlijk. Het onderwerp is voorlopig absoluut van tafel.

Het feit dat het voorheen collectieve Westen de doelstelling van Oekraïnes toetreding tot de NAVO heeft laten varen, laat zien hoezeer het Westen sinds 2022 is verzwakt. Het is bovendien een erkenning van de overwinning van Rusland op het kernpunt van het conflict.

Eigenlijk zou dit op zichzelf al voldoende kunnen zijn om veelbelovende vredesonderhandelingen te starten, maar het is overduidelijk dat de ontkenning van de realiteit, vooral onder de leiders van de EU, zo ver is gevorderd dat zij dit feit nog niet willen erkennen. Ook de EU wil niet tot de verliezers behoren, maar in tegenstelling tot de VS onder Trump is Brussel niet bereid om van koers te veranderen.

Dit komt mogelijk deels doordat de steun voor Oekraïne in EU-landen veel harder is toegeslagen dan in de VS, en doordat vrijwel alle gevestigde partijen in EU-landen steun voor Oekraïne proberen te mobiliseren. Ze zijn gewoon bang om aan hun kiezers toe te geven dat alles voor niets is geweest, want de kiezers zouden deze partijen daar natuurlijk voor straffen. Waarom waren dan al die economische en sociale offers nodig?

Het ontkennen van de realiteit in de EU wordt zo een nieuw onderdeel van de voortdurende verzwakking van het voorheen collectieve Westen.

Verdeel en heers

Rusland is nu sterker. De alliantie met China blijft bestaan, maar het Westen, dat niet langer een collectief is, is verdeeld. Geopolitiek gezien is precies het tegenovergestelde gebeurd van wat het Westen wilde bereiken: het door de VS geleide Westen wilde Rusland verzwakken met de oorlog in Oekraïne, het wilde de Russische economie ‘verpletteren’ met de sancties en als gevolg daarvan wilde het China verzwakken door zijn partner Rusland af te pakken of op zijn minst zijn partner Rusland aanzienlijk te verzwakken. Het is de moeite waard om het doel, dat in het Westen herhaaldelijk wordt herhaald, te herinneren: Rusland een ‘strategische nederlaag’ toebrengen.

Het tegenovergestelde is gebeurd: juist de EU is economisch verzwakt en het Westen is verdeeld. De bekwame diplomatie van Poetin en Lavrov is erin geslaagd de bestaande tegenstellingen tussen Oekraïne en de VS en de EU en de VS uit te buiten.

Ongeacht op hoeveel punten de VS en Rusland het in de nabije toekomst eens worden, er zullen altijd meningsverschillen blijven bestaan. Denk maar aan de concurrentie om grondstoffen in de Noordzee (dat ding bij de Noordpool, niet ‘onze’ Noordzee – Dissident) of de vijandigheid van de VS tegenover Iran, waarmee Rusland onlangs een strategische partnerschapsovereenkomst heeft gesloten.

Maar voor Rusland is het natuurlijk beter om meerdere conflicttegenstanders te hebben dan één sterke tegenstander. Het lijkt erop dat Rusland hierin is geslaagd, wat uiteraard zijn politieke positie heeft versterkt.

Rusland zou de bestaande conflicten ook het liefst via onderhandelingen willen oplossen, omdat Rusland er altijd de voorkeur aan heeft gegeven om zich buiten conflicten te houden. Rusland heeft alleen maar harde economische maatregelen of zelfs militaire actie ondernomen als onderhandelingen waren mislukt en verdere onderhandelingen waren afgewezen.

Uiteraard hoopt Rusland dat het verzwakken van zijn tegenstanders hen eerder bereid zal maken om te praten en de resterende problemen via onderhandelingen op te lossen. De regering van Trump probeert dit te doen en de kans daarop is niet zo klein, al zal het nog steeds een lange en hobbelige weg zijn.

De EU blijft daarentegen elke onderhandeling met Rusland afwijzen, wat overeenkomstige negatieve gevolgen voor de EU zal hebben. De EU staat er nu immers alleen voor, nadat ze in het belang van de Verenigde Staten conflicten met zowel Rusland als China heeft uitgelokt. Ook heeft Trump openlijk aan de wereld laten zien wat hij van het leiderschap van de EU en haar lidstaten vindt. Trump is ook een economische oorlog tegen de EU begonnen door heffingen van 25 procent op EU-producten in te voeren. Dit heeft de EU-leiders er tot nu toe echter niet van kunnen overtuigen de nieuwe realiteit te erkennen en hun beleid te herzien.

Het is begrijpelijk dat Rusland met enige genoegen reageert op de ontwikkelingen in de EU, nadat EU-vertegenwoordigers Rusland al jarenlang arrogant vervloeken.

De multipolaire wereld

De unipolaire wereld waarin de Verenigde Staten na het einde van de Koude Oorlog de toon zetten, behoort tot het verleden. Rusland, dat enkele jaren geleden door boze tongen in de VS nog werd bespot als een “benzinestation met kernwapens”, is een van de belangrijkste spelers geworden in het nieuwe systeem van internationale betrekkingen.

Dat is ook te danken aan de bekwame diplomatie van Poetin en Lavrov, die erin geslaagd zijn om het mondiale Zuiden min of meer openlijk aan hun kant te krijgen, terwijl het voorheen collectieve Westen daar aan invloed heeft ingeboet.

In de Verenigde Staten is de laatste tijd een geheel nieuwe toon te horen, aangezien vooraanstaande regeringsfunctionarissen voor het eerst openlijk hebben toegegeven dat de Amerikaanse hegemonie voorbij is en dat de wereld multipolair is geworden. We zullen zien welke gevolgen dit heeft voor het Amerikaanse buitenlandse beleid. Hoe dan ook, het feit dat de regering van Trump nu gesprekken met Rusland wil aangaan, is een duidelijk teken dat vrijwel niets in de wereldpolitiek zonder Rusland kan worden gedaan en dat de Amerikaanse regering dit heeft begrepen en geaccepteerd.

Het geheim van het succes van de Russische diplomatie

Zoals ik hier al vaker heb gezegd, zijn dit de resultaten van de Russische diplomatie, waarvan Poetin de richtlijnen heeft bepaald en die hij samen met Lavrov ten uitvoer brengt. Poetins geheim is heel simpel: zelfs als landen met elkaar in conflict zijn, hebben ze nog steeds gemeenschappelijke belangen. Poetin benadrukt dit en begint hiermee in gesprekken met andere landen. Als dat lukt, ontstaat er een vertrouwensband waardoor het mogelijk wordt om ook moeilijkere onderwerpen aan te pakken.

China is hiervan een klassiek voorbeeld. Vóór Poetin waren Rusland en China misschien geen tegenstanders, maar er waren wel veel twistpunten waar Poetin geduldig mee omging. Zo bouwde hij vertrouwen op, totdat China een van de nauwste partners van Rusland werd. In 2019 zette Poetin ook de toenadering tussen de traditioneel vijandige staten Iran en Saoedi-Arabië in gang, die nu zijn vruchten afwerpt.

Het is deze pragmatische aanpak, gebaseerd op wederzijds respect voor elkaars belangen, gekoppeld aan veel geduld, die de successen van het Russische buitenlandbeleid mogelijk heeft gemaakt. Poetin heeft hier inmiddels 25 jaar ervaring mee en wachtte daarom opnieuw geduldig tot Biden en zijn team uit hun ambt zouden worden gestemd. Ook negeerde hij alle provocaties van de regering-Biden totdat Trump weer aantrad. Omdat Rusland niet toeliet dat Biden anti-Amerikaanse reacties uitlokte, stond de deur open voor gesprekken tussen Rusland en de VS.

Voor Poetin was dat bepaald niet gemakkelijk, want in de laatste maanden voordat Trump aantrad, kreeg hij kritiek van veel experts in Rusland. Hij accepteerde namelijk zo hardnekkig Amerikaanse provocaties, zoals de aanval op Koersk met westerse wapens, of de beschietingen van doelen in Rusland met wapens die vanuit het Westen werden geleverd, met name de Amerikaanse ATCMS-raketten. Een voorbeeld is Karaganov, die al lang pleit voor een hardere houding . En Karaganov was lang niet de enige die kritiek had op Poetin.

Maar het is opnieuw gebleken dat Poetin zeer voorzichtig en geduldig te werk gaat, dat hij strategisch te werk gaat en zich niet van zijn stuk laat brengen door ‘verstorende manoeuvres’. De critici die Poetin de afgelopen maanden hebben bekritiseerd, zijn nu stil geworden, omdat Poetins koers opnieuw de juiste is gebleken.

Dit is niet bedoeld als een lofzang op de Russische president, dit zijn slechts de objectieve feiten, want wederom heeft het succes Poetin gelijk gegeven.

Game Over voor Selensky

In het beste geval ontkennen radicale haviken in EU-landen nog steeds dat Oekraïne de oorlog heeft verloren. Na het openlijke meningsverschil tussen Zelensky en president Trump is dit eindelijk duidelijk: de VS zal waarschijnlijk haar steun stopzetten of op zijn minst aanzienlijk verminderen. Zelfs met de steun van de VS had Oekraïne geen kans tegen Rusland. Als de EU alleen blijft steunen, zal de situatie van Oekraïne zeker niet verbeteren.

Selensky heeft daarmee de steun van Oekraïnes belangrijkste geldschieter verloren, iets waarvan hij in Oekraïne zelf ongetwijfeld beschuldigd zal worden. Dit betekent dat een machtswisseling in Oekraïne waarschijnlijker is geworden. Het is niet belangrijk of Zelensky wordt afgezet, zelf aftreedt of de verkiezingen verliest. Wat telt is dat zijn dagen geteld zijn. Helaas betekent elke extra dag dat Zelensky aan de macht is, een voortzetting van het volkomen zinloze bloedvergieten.

De ontkenning van de realiteit in Europa

Hoewel Trump dit lijkt te hebben begrepen en de nieuwe realiteit van de geopolitiek heeft geaccepteerd, blijft de EU helaas koppig en koerst ze op oorlogskoers. Dat dit alleen maar schadelijk is voor de mensen in Europa, en dan met name voor Oekraïne en de Oekraïners, interesseert niemand in Brussel. In plaats daarvan voert de EU de censuur op en treedt ze hard op tegen critici. Als de meerderheid van de mensen in Europa de realiteit zou kennen, zouden de leiders van de EU en haar lidstaten een probleem hebben. Ze zouden dan namelijk de vraag moeten beantwoorden waarom honderdduizenden mensen zijn gestorven en waarom de welvaart in de EU is afgenomen.

De westerse mainstream media helpen Europese regeringen om deze realiteit te verhullen. Dit zal niet eeuwig zo blijven, want tenzij de EU haar beleid radicaal verandert, zal de situatie alleen maar verder achteruitgaan.

Rusland zal waarschijnlijk zelfs weer de hand uitsteken naar Europa, als daar op een gegeven moment pragmatische politici aan de macht komen die oog hebben voor de belangen van hun burgers. Totdat dat gebeurt, zullen de Russen zich volproppen met popcorn en met enige spanning toekijken hoe Europa met volle vaart tegen de muur wordt geduwd door haar regeringen, die niet zuinig zijn met hun arrogante en agressieve uitlatingen richting Rusland.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Britse Starmer kondigt ‘coalitie van bereidwilligen’ aan om troepen in Oekraïne te stationeren

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over