Sergej Lavrov vergeleek het Westen altijd met een gewond roofdier. Volgens hem moet het niet worden geprovoceerd omdat het door waanzin zou worden bevangen en alles kapot zou kunnen maken. Het is beter om het naar het kerkhof te begeleiden. Het Westen ziet dat niet zo. Washington en Londen leiden een kruistocht tegen Moskou en Peking. Ze brullen en zijn tot alles in staat. Maar wat kunnen ze echt doen?

De G7-top in Beieren en de NAVO-top in Madrid hadden moeten aankondigen dat het Westen het Kremlin zou straffen voor zijn “speciale militaire operatie in Oekraïne”. Maar als het beeld dat werd geschetst dat het Westen eensgezind was, dan getuigt de realiteit van een gebrek aan voeling met de realiteit, van een verlies aan publiek in de wereld en uiteindelijk van het einde van hun suprematie, schrijft Thierry Meyssan.

Terwijl het Westen ervan overtuigd is dat het om Oekraïne gaat, ziet de wereld zich geconfronteerd met de “Thucydides-val” [1]. Zullen de internationale betrekkingen rond hen georganiseerd blijven of zullen zij multipolair worden? Zullen de volkeren die tot nu toe zijn onderworpen zich losmaken en soevereiniteit verwerven? Zal het mogelijk zijn anders te denken dan in termen van wereldheerschappij en zich te wijden aan de ontwikkeling van elk individu?

Het Westen heeft over de Russische “speciale militaire operatie” in Oekraïne een verhaal verzonnen dat voorbijgaat aan hun eigen daden sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Zij zijn vergeten dat zij het Handvest voor de Europese Veiligheid hebben ondertekend (ook bekend als de OVSE-verklaring van Istanbul) en dat zij dit hebben geschonden door bijna alle voormalige leden van het Warschaupact en enkele van de nieuwe post-Sovjetstaten een voor een te laten toetreden. Zij zijn de manier vergeten waarop zij in 2004 de Oekraïense regering hebben veranderd en de staatsgreep waarbij zij in 2014 Banderistische nationalisten in Kiev aan de macht hebben gebracht. Nu ze het verleden hebben uitgewist, geven ze Rusland de schuld van al het kwaad. Ze weigeren hun eigen daden in vraag te stellen en te overwegen dat het Oekraïense regime destijds gedwongen aan de macht is gekomen. Voor hen maken hun overwinningen de wet.

Om dit denkbeeldige verhaal in stand te houden, hebben ze de Russische media in eigen land al het zwijgen opgelegd.

Hoezeer zij ook beweren “democraten” te zijn, het is beter om afwijkende stemmen te censureren dan te liegen.

Zo benaderen zij het Oekraïnse conflict, zonder tegenspraak, door zichzelf ervan te overtuigen dat zij de plicht hebben om alleen te oordelen, om Rusland te veroordelen en te bestraffen. Door kleine staten te chanteren, zijn zij erin geslaagd van de Algemene Vergadering van de VN een tekst te verkrijgen die hun gelijk lijkt te bewijzen. Zij zijn nu van plan Rusland te ontmantelen zoals zij dat in Joegoslavië hebben gedaan en hebben geprobeerd te doen in Irak, Libië, Syrië en Jemen (Rumsfeld/Cebrowski strategie).

Om dit te doen, begonnen ze Rusland te isoleren van de wereldfinanciën en -handel. Ze sneden de toegang tot het SWIFT-systeem en Lloyds af, waardoor het niet meer kon kopen en verkopen en geen goederen meer kon overbrengen. Zij dachten dat dit de economische ineenstorting van Rusland zou veroorzaken. In feite was Rusland op 27 juni 2022 niet in staat een schuld van 100 miljoen dollar te betalen en het ratingbureau Mody’s verklaarde het in gebreke [2].

Maar dit had niet het gewenste effect: iedereen weet dat de reserves van de Russische Centrale Bank vol zitten met vreemde valuta en goud. Het Kremlin heeft de 100 miljoen betaald, maar kon ze niet overmaken vanwege de westerse sancties. Het heeft ze op een geblokkeerde rekening gezet waar ze wachten op hun debiteuren.

Intussen is het Kremlin, dat niet meer door het Westen wordt betaald, begonnen zijn produktie, met name zijn koolwaterstoffen, te verkopen aan andere kopers, met name China. De uitwisselingen die niet langer in dollars kunnen worden gedaan, vinden plaats in andere valuta’s. Als gevolg daarvan vloeien de dollars die hun klanten vroeger gebruikten, terug naar de Verenigde Staten. Dit proces was reeds enkele jaren geleden begonnen. Maar de unilaterale sancties van het Westen hebben dit proces in een stroomversnelling gebracht. De enorme hoeveelheid dollars die zich in de VS ophoopt, veroorzaakt een enorme prijsstijging. De Federal Reserve doet er alles aan om die te delen met de eurozone. De prijsstijging verspreidt zich in hoog tempo over het gehele West-Europese continent.

De Europese Centrale Bank is geen economisch ontwikkelingsagentschap. Haar belangrijkste taak is het beheersen van de inflatie binnen de Unie. Zij kan de plotselinge prijsstijging helemaal niet afremmen, dus probeert zij deze te gebruiken om haar schuld te verminderen. De Lid-Staten van de Unie worden dus verzocht de daling van de koopkracht van hun “burgers” te compenseren door de belastingen te verlagen en uitkeringen te verstrekken. Maar dit is een nooit eindigende cirkel: door hun burgers te helpen, binden ze hun handen en voeten aan de Europese Centrale Bank, ketenen ze zich nog een beetje meer vast aan de schulden van de VS en worden ze nog armer.

Er is geen remedie voor deze inflatie. Dit is de eerste keer dat het Westen de dollars moet ophoesten die Washington jarenlang roekeloos heeft gedrukt. De prijsstijging in het Westen komt overeen met de kosten van de imperiale uitgaven van de afgelopen dertig jaar. Vandaag en alleen vandaag betaalt het Westen voor zijn oorlogen in Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Jemen.

Tot nu toe vermoordden de Verenigde Staten iedereen die de suprematie van de dollar bedreigde. Ze hebben president Saddam Hoessein opgehangen omdat hij weigerde en de Iraakse Centrale Bank geplunderd. Zij martelden en lynchten de leider Muamar el-Gaddafi, die een nieuwe pan-Afrikaanse munt aan het voorbereiden was, en plunderden de Libische Centrale Bank. De gigantische bedragen die deze oliestaten vergaarden, verdwenen spoorloos. Het enige wat we zagen waren GI’s die tientallen miljarden dollars meenamen, verpakt in grote vuilniszakken. Door Rusland uit te sluiten van de dollarhandel, heeft Washington zelf bewerkstelligd waar het zo bang voor was: de dollar is niet langer de internationale referentievaluta.

De meerderheid van de rest van de wereld is niet blind. Zij heeft begrepen wat er aan de hand is en heeft zich naar het Economisch Forum in Sint-Petersburg gehaast en vervolgens geprobeerd zich in te schrijven voor de virtuele Brics-top. Ze realiseren zich -een beetje laat- dat Rusland het “Partnerschap van Groot Eurazië” heeft gelanceerd, in 2016 en dat zijn minister van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov, dat plechtig had aangekondigd tijdens de Algemene Vergadering van de VN, in september 2018 [3]. Gedurende vier jaar werden hoeveelheden wegen en spoorwegen aangelegd om Rusland te integreren in de netwerken van de nieuwe “Zijderoutes”, te land en ter zee, die China voor ogen had. Zo kon de goederenstroom binnen enkele maanden worden verlegd.

De daling van de waarde van de dollar en de verschuiving van de goederenstroom leiden tot een nog grotere stijging van de energieprijzen. Rusland, dat een van de grootste exporteurs van koolwaterstoffen ter wereld is, heeft zijn inkomsten aanzienlijk zien stijgen. Zijn munt, de roebel, is er nog nooit zo goed aan toe geweest. In reactie hierop heeft de G7 een prijsplafond vastgesteld voor Russische olie en gas. Zij heeft de “internationale gemeenschap” opgedragen niet meer te betalen.

Maar Rusland is uiteraard niet van plan het Westen de prijzen van zijn produkten te laten bepalen. Wie geen marktprijzen wil betalen, zal ze niet kunnen kopen, en geen enkele klant is van plan het zonder te stellen om het Westen een plezier te doen.

De G7 probeert, althans intellectueel, zijn suprematie te organiseren [4]. Dit werkt niet langer. De wind is veranderd. De vier eeuwen van westerse overheersing zijn voorbij.

Uit wanhoop heeft de G7 zich ertoe verbonden de wereldwijde voedselcrisis op te lossen die haar beleid heeft veroorzaakt. De betrokken landen weten wat de verbintenissen van de G7 betekenen. Zij wachten nog steeds op het grote Afrikaanse ontwikkelingsplan en andere rook en spiegels. Zij weten dat het Westen geen stikstofhoudende meststoffen kan produceren en dat zij Rusland beletten de hunne te verkopen. De G7-hulp is slechts een pleister om hen te laten wachten en de heilige beginselen van de vrijhandel niet ter discussie te stellen.

De enige mogelijkheid om de westerse overheersing te redden is oorlog. De NAVO moet erin slagen Rusland militair te vernietigen zoals Rome ooit Carthago verwoestte. Maar het is te laat: het Russische leger beschikt over veel geavanceerdere wapens dan het Westen. Het heeft er sinds 2014 in Syrië al mee geëxperimenteerd. Het kan zijn vijanden op elk moment verpletteren. President Vladimir Poetin legde in 2018 de duizelingwekkende vooruitgang van zijn arsenaal bloot aan zijn parlementariërs [5]

De Navo-top in Madrid was een mooie communicatie-operatie [6]. Maar het was slechts een zwanenzang. De 32 lidstaten verkondigden hun eenheid met de wanhoop van hen die vrezen te sterven. Alsof er niets gebeurd was, namen ze eerst een strategie aan om de wereld de komende tien jaar te domineren, waarbij ze de “groei” van China als een punt van zorg noemden [7]. Daarmee gaven zij toe dat hun doel niet het waarborgen van hun eigen veiligheid is, maar het overheersen van de wereld. Vervolgens openden zij het toetredingsproces voor Zweden en Finland en overwogen zij China te benaderen met, als eerste stap, de mogelijke toetreding van Japan.

Het enige incident, dat snel onder controle werd gebracht, was de Turkse druk die Finland en Zweden dwong de PKK te veroordelen [8]. Niet in staat weerstand te bieden, lieten de Verenigde Staten hun bondgenoten vallen, de Koerdische huurlingen in Syrië en hun leiders in het buitenland.

Daarmee hebben zij besloten de snelle reactiemacht van de NAVO uit te breiden van 40.000 tot 300.000 man, 7,5 maal zo veel, en deze te stationeren aan de Russische grens. Daarmee hebben zij opnieuw hun eigen handtekening, die van het Handvest voor de veiligheid in Europa, geschonden door Rusland rechtstreeks te bedreigen. Rusland heeft geen mogelijkheid om zijn enorme grenzen te verdedigen en kan zijn veiligheid alleen waarborgen door ervoor te zorgen dat geen enkele buitenlandse troepenmacht een militaire basis aan zijn grenzen vestigt (strategie van de verschroeide aarde). Het Pentagon verspreidt nu al plannen voor de ontmanteling van Rusland die het hoopt uit te voeren.

De voormalige Russische ambassadeur bij de NAVO en huidig directeur van Roscosmos, Dmitry Rogozin, heeft hierop gereageerd door op zijn Telegram-account de coördinaten te publiceren van de NAVO-besluitvormingscentra, waaronder de topzaal in Madrid [9]. Rusland beschikt over hypersonische lanceerinrichtingen, die vooralsnog niet kunnen worden onderschept, en die in enkele minuten een kernkop kunnen vervoeren naar het NAVO-hoofdkwartier in Brussel en het Pentagon in Washington. Om elk misverstand te vermijden, verklaarde Sergei Lavrov, verwijzend naar de Straussiërs, dat de krijgshaftige beslissingen van het Westen niet door het leger, maar door het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken werden genomen. Dat zou het eerste doelwit zijn.

De vraag is dus: zal het Westen voor alles spelen wat het waard is? Zullen zij het risico van een Derde Wereldoorlog nemen, ook al is die al verloren, alleen maar om niet alleen te hoeven sterven?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/06/22/onheilspellende-vraag-zal-de-vs-zijn-neergang-aanvaarden-of-de-rest-van-de-mensheid-met-zich-meesleuren/?swcfpc=1