De komende Duitse Bondsdagverkiezingen

Over vijf dagen worden er in Duitsland parlementsverkiezingen gehouden. Dit zijn veruit de belangrijkste nationale verkiezingen, omdat ze bepalen wie het land daadwerkelijk gaat besturen (in tegenstelling tot in de VS hebben de presidentsverkiezingen in Duitsland weinig betekenis). Dit jaar is er een ongebruikelijke wending: Elon Musk en vicepresident JD Vance hebben hun steun uitgesproken voor de Alternative für Deutschland (AfD), die door elke andere mainstreampartij als gevaarlijk “extreemrechts” wordt beschouwd, schrijft Martin Lichtmesz.

De huidige regering is sinds 8 december 2021 aan de macht. Het gaat om ‘verwachte’ verkiezingen – enkele maanden eerder dan normaal gesproken het geval zou zijn geweest – omdat bondskanselier Olaf Scholz afgelopen november de mislukking van de ‘stoplichtcoalitie’ aankondigde omdat minister van Financiën Christian Lindner van de Vrije Democratische Partij (FDP) de regering had verlaten.

Deze coalitie kreeg haar naam van de drie betrokken partijen: de “rode” Sociaaldemocraten (SPD), de Groenen en de “gele” vrijemarktpartij FDP (wiens kleuren geel en zwart zijn). De coalitie werd voorafgegaan door 16 jaar van bestuur door de Christendemocraten (CDU) onder bondskanselier Angela Merkel.

De “stoplichtregering” was nooit bijzonder populair en heeft ministers benoemd wier intellectuele en karakterniveau een treurig dieptepunt in de geschiedenis van de Bondsrepubliek is. Minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock (Groenen) is bijvoorbeeld berucht om haar schaamteloze incompetentie en haar (soms hilarische) onvermogen om grammaticaal correcte zinnen uit te spreken.

Bondsminister “voor Economische Zaken en Klimaatbescherming” Robert Habeck (ook Groen Links) houdt ervan om burgers aan te geven die hem op internet “beledigen”: zo werd in december vorig jaar het huis van een 64-jarige gepensioneerde doorzocht omdat hij op X een bericht had gedeeld waarin hij de heer Habeck een “Schwachkopf” (idioot) noemde.

Nancy Faeser (SPD), bondsminister van Binnenlandse Zaken, die contacten onderhoudt met een tijdschrift genaamd “antifa”, houdt zich vooral bezig met heksenjachten op “extreemrechtse extremisten” en is onder andere verantwoordelijk voor het ongrondwettelijke verbod op het tijdschrift Compact . (Dit verbod werd door het Bundesverwaltungsgericht ingetrokken.) De sluwe bondskanselier Scholz is een pure opportunist zonder persoonlijke overtuigingen.

Tegenover de huidige regering staan ​​de CDU, geleid door voormalig Blackrock-manager Friedrich Merz, de links-populistische Sahra Wagenknecht Alliantie (BSW) en de Alternative für Deutschland (AfD) onder leiding van Alice Weidel.

Sahra Wagenknecht is het interessante geval van een zeldzame linkse die zich in zekere mate bekommert om kwesties als nationale soevereiniteit en immigratie. In de praktijk heeft haar vrij kleine partij (een afsplitsing van de postcommunistische partij Die Linke met Oost-Duitse roots) echter niet veel meer effect gehad dan het afpakken van een paar stemmen van mensen die ontevreden zijn met de huidige staat van de Duitse politiek en die anders op de AfD zouden stemmen.

De AfD, opgericht in 2013, is de enige echte ‘outsider’ en tegenstander van het huidige politieke systeem, dat altijd als een maffia-achtige organisatie optreedt om de AfD van de macht te houden – zelfs als het de populairste partij is.

Bij de deelstaatverkiezingen van 2024 in Thüringen kreeg het 32 ​​procent van de stemmen en zou het normaal gesproken een coalitieregering hebben georganiseerd. In plaats daarvan werd het zelfs buitengesloten van de resulterende coalitie van drie linkse partijen. Dit patroon heeft zich nu meerdere keren herhaald, waardoor veel Duitsers de indruk hebben gekregen dat wat “onze democratie” wordt genoemd een min of meer gemanipuleerd spel is om het politieke establishment aan de macht te houden, zelfs tegen de wil van miljoenen kiezers in.

Uiteraard is de AfD door de media en de staat bestempeld als “extreemrechts”. Er wordt gezegd dat het zo’n groot gevaar vormt voor de gevestigde orde dat er openlijk is gesproken over een verbod. Dat zou geen gemakkelijke opgave zijn voor een partij van deze omvang, om nog maar te zwijgen van de juridische obstakels die genomen zouden moeten worden. Bovendien zet de poging om de grootste oppositiepartij te verbieden de zelfverklaarde kampioenen van de “democratie” in een zeer slecht daglicht.

Alice Weidel, die openlijk in een lesbisch “huwelijk” leeft, heeft de categorisering van haar partij als “rechts” verworpen. Dit is natuurlijk nogal absurd en spreekt niet alleen de expliciete positionering van veel van haar kiezers tegen, maar ook van veel van de sterpolitici van de partij, zoals Björn Höcke of Maximillian Krah. Het label “rechts” heeft in Duitsland echter een negatieve connotatie, wat waarschijnlijk de reden is dat de AfD in haar beleidsprogramma stelt: “Wij zijn liberalen en conservatieven” (merk op dat “liberaal” in Duitsland een andere betekenis heeft dan in Amerika en niet “links” betekent).

Wat men ook van de partij mag vinden, ze heeft de situatie van nationale conservatieven, patriotten, rechtse, identitairen, nationalisten (of hoe men ze ook noemt) aanzienlijk verbeterd door stabiele politieke structuren en netwerken op te bouwen, en zelfs veel banen. Ze staat ver af van enig extremisme: net als andere “rechtse populisten” in Europa, streeft ze er niet naar het constitutionele systeem af te schaffen, maar om echte nationale soevereiniteit voor Duitsland te bereiken via volkomen legale, democratische middelen.

Het probleem is natuurlijk wie definieert wat ‘extremistisch’ of ‘extreemrechts’ is. Volgens het Duitse Bundesamt für dieschutz der Grondwet hoef je alleen maar een etnisch concept van de natie te bepleiten, of in sommige gevallen zelfs feitelijk te stellen dat er een verschil is tussen etnische en louter ‘burgerlijke’ Duitsers.

De AfD is vooral succesvol in Oost-Duitsland, waar de meer “nationalistische” vleugel van de AfD is gevestigd. Daar zijn redenen voor. Ten eerste hebben Oost-Duitsers, in tegenstelling tot hun westerse tegenhangers, al onder een autoritaire, leugenachtige, zelfverklaarde “democratische” regering geleefd die uiteindelijk moest buigen voor de wil van het volk. Ten tweede deed de DDR niet aan collectieve schuldgevoelens. Volgens de communistische doctrine was niet het hele Duitse volk verantwoordelijk voor het nationaalsocialisme, maar alleen de “fascisten.” Het regime behield zelfs een aanzienlijk respect voor het nationale erfgoed. Als gevolg daarvan zijn nationale gevoelens in het oosten beter bewaard gebleven dan in het westen.

Ondanks jaren van lastercampagnes is de AfD nu populairder dan ooit; in de laatste opiniepeilingen krijgt het ongeveer 21 of 22 procent van de stemmen, op de tweede plaats na de CDU, die ongeveer 29 procent kan verwachten. De AfD scoort verrassend goed bij “Zoomers.” Een groot deel van het succes is te danken aan de ontevredenheid van veel burgers over het Duitse immigratiebeleid. Het vult een duidelijke leemte in het Duitse partijlandschap en is de enige partij die expliciet standpunten inneemt die een gruwel zijn voor alle andere partijen: het behoud van de Duitse “taal, cultuur en identiteit” in plaats van “multiculturalisme,” “meer kinderen in plaats van massa-immigratie,” “de islam hoort niet bij Duitsland,” etc. In het laatste verkiezingsprogramma heeft de AfD zelfs expliciet het woord “remigratie” opgenomen.

Dit concept omvat maatregelen die gemakkelijk kunnen worden geïmplementeerd binnen het huidige wettelijke kader, zoals deportaties van illegalen, extremisten en criminelen terug naar hun thuislanden, evenals het “uitbreiden van de prikkels voor vrijwillige terugkeer”. Deze volkomen redelijke beleidsmaatregelen waren het onderwerp van een lastercampagne die begon in januari 2024, na berichten over een zogenaamd geheime “extreemrechtse bijeenkomst” in Potsdam die op absurde wijze werd vergeleken met de beruchte “Wannsee-conferentie”.

Wat er in november 2023 daadwerkelijk gebeurde, was een privélezing van de Oostenrijkse identitaire activist Martin Sellner over “remigratie”, bijgewoond door leden van AfD. Het zogenaamd “geheime” plan is te lezen in een boek van de heer Sellner met dezelfde titel, over hoe vreedzame remigratie bereikt zou kunnen worden. De poging van de media om “remigratie” te demoniseren, mislukte. De term werd mainstream en is zelfs gebruikt door Donald Trump.

Het probleem van massa-immigratie en de bijbehorende collateral damage is natuurlijk urgent in alle West-Europese landen. Zelfs dhr. Merz, als vermeende “conservatief,” erkent dat hij een restrictionistische houding moet aannemen, ook al was het zijn eigen partij onder mevr. Merkel die in 2015 de grenzen opende voor bijna een miljoen “vluchtelingen”.

De “firewall” van de gevestigde partijen tegen de AfD, gerechtvaardigd met een “nooit meer” met betrekking tot de Duitse geschiedenis, vertoonde eind januari 2025 een scheur, toen de heer Merz akkoord ging met het accepteren van de stemmen van de AfD ter ondersteuning van een niet-bindend “vijfpunten”-plan “voor veilige grenzen en het einde van illegale migratie.” De heer Merz stond onder druk vanwege een steekpartij in Aschaffenburg door een Afghaan die een man en een peuter doodde en twee andere mensen verwondde.

Deze gruweldaad maakte deel uit van een lange reeks gewelddadigheden door migranten: op 31 mei 2024 doodde een Afghaan een politieagent met een mes in Mannheim; op 23 augustus doodde een Syriër drie mensen met een mes in Solingen; en op 20 december reed een asielzoeker uit Saoedi-Arabië met een auto in op de menigte op een kerstmarkt, waarbij zes mensen omkwamen en bijna 300 gewond raakten.

Omdat hij de steun van de AfD voor zijn vijfpuntenplan accepteerde, werd de heer Merz zelf een doelwit van antifascistische demonstraties en een “Rebellion of the Decent” — de naam die werd geclaimd door een demonstratie “tegen rechts” in Berlijn. Hij verloor wat er nog over was van zijn geloofwaardigheid toen hij later met spijt verklaarde dat hij nooit meer met de AfD zou samenwerken.

Ondertussen heeft hij aangekondigd met wie hij een coalitie zou vormen in het geval van een verkiezingsoverwinning: “mogelijk de sociaaldemocraten, mogelijk de Groenen.” Met andere woorden, meer van hetzelfde: geen samenwerking met de AfD, ongeacht hoeveel stemmen die krijgt. Ondertussen gaat de reeks migrantenmoorden door: op 13 februari stuurde een islamistisch gemotiveerde, ogenschijnlijk “geïntegreerde” Afghaanse bodybuilder zijn auto een linkse demonstratie in, waarbij hij een moeder en haar tweejarige kind doodde. Op 15 februari doodde een jonge Syriër in Villach, Oostenrijk, een 14-jarige jongen met een mes en verwondde vijf anderen ernstig. Zoals gebruikelijk was het een asielzoeker die geen reden had om in Duitsland te zijn en die bij de politie bekend was voor een aantal strafbare feiten.

Eén ding dat de verkiezingen van 2025 anders maakt dan alle andere, is de onverwacht sterke steun van de alliantie tussen Trump en Musk. Elon Musk begon met een veelbesproken “hangout” op X met Alice Weidel.

Dit leverde haar veel internationale publiciteit op en verminderde haar pariastatus enigszins, maar het was in veel opzichten een teleurstellend gesprek. Miss Weidel gaf er de voorkeur aan om te debatteren over kernenergie en of Hitler een (soort van) “communist” was, in plaats van duidelijk uit te leggen wat de problemen van Duitsland zijn en waarom het de AfD nodig heeft.

Op het partijcongres van de AfD in Halle verraste Musk echter iedereen door via een live-uitzending een boodschap te brengen waarin hij de Duitsers opriep om eindelijk hun ‘schuldgevoel’ achter zich te laten en op de AfD te stemmen.

Vicepresident JD Vance sprak zich ook nadrukkelijk uit voor het beleid van de partij op de Veiligheidsconferentie in München. Hij betreurde massa-immigratie naar Europa en de onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting: “ Ik geloof dat het negeren van mensen, het negeren van hun zorgen of, nog erger, het sluiten van de media, het stilleggen van verkiezingen of het uitsluiten van mensen van het politieke proces, niets beschermt,” zei hij. “In feite is het de meest zekere manier om de democratie te vernietigen.”

En dan, direct ingaand op de praktijk van het buitensluiten van de AfD: “Democratie berust op het heilige principe dat de stem van het volk ertoe doet. Er is geen ruimte voor brandmuren. Je houdt je aan het principe of je doet het niet.” Natuurlijk reageerden de regeringspartijen en de CDU door de toespraak van Vance te veroordelen als “onacceptabel”, waarmee ze zijn punt bewezen. In feite dreef de toespraak de CDU in precies de tegenovergestelde richting van het nog vuriger veroordelen van de AfD dan voorheen. Ook bondskanselier Scholz berispte Vance in de gebruikelijke vermoeiende taal: “‘Nooit meer’ is de historische missie die Duitsland als vrije democratie elke dag moet en wil blijven waarmaken,” zei hij. “Nooit meer fascisme, nooit meer racisme, nooit meer agressieoorlog.”

Wat zijn de redenen voor de (misschien contraproductieve) steun van meneer Vance? Is het mogelijk dat het primaire doelwit van de toespraak een Amerikaans publiek was in plaats van het Duitse establishment? Hoe het ook zij, veel patriotten in Duitsland zijn wantrouwend over de verrassend sterke steun van Musk en Vance, omdat hun uiteindelijke doel is om los te breken van de Amerikaanse overheersing. Meneer Musk lijkt ervan te genieten om de koning te spelen, en natuurlijk verwelkomt Alice Weidel zijn hulp met enthousiasme. Maar er is een gevaar dat deze alliantie nieuwe afhankelijkheden kan creëren, en het kan goed zijn dat meneer Musk van gedachten verandert over de AfD als het niet doet wat hij wil. Hoe dan ook, meneer Musk overdreef het belang van deze verkiezingen enorm in zijn televisietoespraak op het partijcongres toen hij zei: “Ik denk dat het het hele lot van Europa kan bepalen, misschien wel het lot van de wereld.” We zijn er nog niet.

De AfD mag van geluk spreken als ze meer dan 20 procent haalt, maar deelname aan de regering is onwaarschijnlijk. De CDU zal waarschijnlijk winnen, maar zal de firewall stevig intact houden. Toch kan deze verkiezing in ieder geval een stap dichter bij een broodnodige verandering van het Duitse en Europese beleid zijn, en dat kan alleen via de AfD worden bereikt.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Musk, Meloni en de AfD: Trumps plan voor de reorganisatie van EU-vazallen komt in beeld

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over