De geduldige maar doelbewuste vergeldingsstrategie van Iran bestaat uit het geleidelijk opvoeren van de druk op Tel Aviv door de militaire, economische en energiekwetsbaarheden van het land uit te buiten, voordat de verdediging van Israël wordt omvergeworpen, schrijft Muntadher Al Attiyah.
Sinds de gerichte moord door Israël op Ismail Haniyeh, de leider van het politieke bureau van Hamas, eind juli in het centrum van Teheran, is er steeds meer gespeculeerd over de strategische manier waarop Iran wraak zal nemen.
Verschillende functionarissen binnen de Islamitische Republiek hebben een harde reactie aangekondigd, die ook de hoogste machtsposities van Israël zal bereiken. Zelfs de hoogste leider van het land, Ayatollah Ali Khamenei, verklaarde: “Wij beschouwen het als onze plicht om zijn bloed te wreken.”
De kikker koken: een uitputtingsslag
Naarmate de situatie zich ontvouwde, werd het voor degenen die niet bekend waren met de Iraanse modus operandi duidelijk dat Teheran niet roekeloos of snel zou handelen. In plaats daarvan zou de collectieve reactie van de Axis of Resistance in de regio afgemeten en strategisch zijn, waarbij sommige functionarissen zelfs een zeer vertraagde Iraanse reactie suggereerden.
Ali Mohammad Naini, woordvoerder van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), merkte vorige maand op: “De tijd is in ons voordeel, en de wachttijd voor deze reactie kan lang zijn.” Ali Bagheri Kani, destijds waarnemend minister van Buitenlandse Zaken, stelde eveneens dat Iran op het “juiste moment” en op de “passende” manier zou terugslaan.
Na de vergeldingsacties van Iran in april tegen de zionistische entiteit – als reactie op de aanvallen op het consulaat in Damascus – trok campagneleider bij NGO Avaaz, Fadi Quran, in een bericht op sociale media een parallel tussen de Iraanse reactie en een masterclass militaire strategie die hij volgde aan de Stanford University. Vergelijkbaar met een hypothetische Amerikaanse stealth-jet die zijn capaciteiten onthult, zei Quran dat Irans gebruik van conventionele wapens in april Tel Aviv dwong zijn antiraketverdediging bloot te leggen, wat Iran waardevolle informatie verschafte voor toekomstige aanvallen. Hij merkte ook op:
Netanyahu en de Israëlische regering geven de voorkeur aan een snelle, hete en dringende oorlog waarbij ze Amerika kunnen binnenhalen. De Iraniërs geven de voorkeur aan een langere uitputtingsslag die Israël van zijn afschrikkingsmogelijkheden berooft en een te dure bondgenoot voor de Arabieren en de VS maakt.
De opmerkingen van Quran werpen licht op een cruciaal maar vaak over het hoofd gezien aspect van de schaduwoorlog tussen Iran, Israël en de VS: de werkelijke strategische doelen van Iran en zijn bondgenoten in een onregelmatige oorlog.
Enkele maanden voor de directe vergeldingsactie van Iran tegen Israël vond er een aanval plaats op de Amerikaanse militaire buitenpost Tower 22 aan de Jordaans-Syrische grens door de Iraakse verzetsbeweging Kataib Hezbollah, waarbij drie Amerikaanse soldaten omkwamen en 35 anderen gewond raakten.
Enkele dagen voor de moord op Haniyeh voerde het Jemenitische leger, dat banden had met Ansarallah, een drone-aanval uit in de buurt van de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv. Hierbij werd één Israëliër gedood en raakten tien anderen gewond.
Beide aanvallen passen binnen de overkoepelende strategie van Iran, die het aanvallen van vitale veiligheids-, militaire en energie-infrastructuur in Israël omvat. Deze tactieken zijn ontworpen om niet alleen de hulpbronnen van de bezettingsstaat te beschadigen, maar ook om schokgolven van paniek door de regering en bevolking te sturen in wat het beste kan worden omschreven als cognitieve oorlogsvoering.
Ondermijning van de energiezekerheid van Israël
Iran en zijn bondgenoten hebben eerder laten zien dat ze de vitale energie-infrastructuur van Israël kunnen verstoren. In 2022 stuurde Hezbollah drones naar het Karish-gasveld van Israël, vooral om te laten zien dat het dat kon. Israël had moeite om deze pogingen te onderscheppen, en die dreiging blijft bestaan – een soortgelijke inbreuk werd iets meer dan een maand geleden gemaakt.
Israëls afhankelijkheid van gasplatforms, met name Tamar, Karish en Leviathan, die ongeveer 70 procent van het gas leveren dat wordt gebruikt voor elektriciteitsproductie, maakt deze faciliteiten zeer kwetsbaar. Zoals een Israëlische energiefunctionaris zei: “Gasplatforms zijn gevoelig en wanneer een platform actief is, kan het een tikkende tijdbom worden.”
De controle van Israël over strategische havens, hetzij via directe bezetting, hetzij via allianties met buurlanden, met name rond de Straat Bab al-Mandab, is een ander punt van zorg voor Tel Aviv.
De toegang tot de Rode Zee is van vitaal belang voor de wereldhandel en recente gebeurtenissen hebben aangetoond dat dit een ander slagveld is in de strategie van Iran. De toetreding van Jemen tot het conflict en het vermogen om commerciële schepen te blokkeren die bestemd zijn voor Israëlische havens, hebben de economie van Israël ernstig beïnvloed.
De blokkade van de Rode Zee zorgde bijvoorbeeld voor een daling van 85 procent in het scheepvaartverkeer in de Israëlische haven van Eilat, aldus CEO Gideon Golbert. Deze scherpe daling van de handel leidde tot aanzienlijke financiële verliezen, waardoor de haven uiteindelijk failliet ging en werd gesloten. Deze blokkade, samen met de aanvallen op Israëlische schepen, vormt een grote bedreiging, niet alleen voor Israël, maar ook voor de wereldwijde handel via een van ‘s werelds belangrijkste zeecorridors.
De verschuiving van Iran van een diplomatieke naar een militaire houding
Na de moord op Haniyeh probeerde Israël de gebeurtenis af te schilderen als een geheime veiligheidsoperatie, maar Iran zag het als een openlijke daad van militaire agressie die zijn soevereiniteit schond en vergelding rechtvaardigde.
Iraanse zakenexpert Ahmed Farouk vertelt The Cradle dat Iran weliswaar rekening moet houden met de bredere geopolitieke impact in zijn reactie, maar dat diplomatie op de korte en middellange termijn een grotere rol kan spelen. Op de lange termijn zou de militaire houding van Teheran aanzienlijk kunnen veranderen, vooral nu de potentie voor nucleaire afschrikking scherper in beeld komt. Irans uitweg uit de dubbelzinnigheid rondom zijn nucleaire programma en zijn vooruitgang richting nucleaire capaciteiten zou de strategische dynamiek van de regio kunnen transformeren.
Een van de gevaarlijkste scenario’s voor de bezettingsstaat is de mogelijkheid dat Irans reactie al zijn regionale bondgenoten in een gecoördineerd en langdurig multifrontconflict zou kunnen betrekken. Met de groeiende interne verdeeldheid binnen Israëls politieke en militaire establishment, met name met betrekking tot de noordelijke Joodse nederzettingen grenzend aan Libanon, naast de koppige weigering van de regering om een wapenstilstandsovereenkomst met Hamas te bereiken, wordt de situatie steeds precairder.
De langdurige strijd van Israël in Gaza, die inmiddels bijna een jaar duurt, heeft nog steeds geen enkele belangrijke strategische overwinning opgeleverd. Ondertussen wankelt de bezettingsstaat onder de slachtoffers, wereldwijde afkeuring en de groeiende onvrede van de bevolking over de oorlog.
Deze interne druk, gekoppeld aan de dreiging van externe escalatie, duwt Israël naar een kritiek omslagpunt. Het wijdverbreide sentiment onder Israëli’s is dat ze het niet langer kunnen verdragen om te leven onder de constante dreiging van aanvallen, zowel vanuit het zuiden als het noorden, en zelfs niet de vooruitzichten van wijdverbreide energieblack-outs. En elke dag die voorbijgaat zonder vergelding door Iran, neemt die druk alleen maar toe.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
