Ongeveer 80 mijl uit de kust van Yorkshire zal de nieuwe generatie offshore windturbines die op de Doggersbank worden gebouwd, groter zijn dan sommige wolkenkrabbers.

Samen met massa’s zonnepanelen en elektrische auto’s zullen deze hoogstandjes van menselijke techniek de ruggengraat worden van een nieuwe, groene economie die zal ontstaan als we afstappen van fossiele brandstoffen, meldt The Telegraph.

Maar terwijl we de netto nul koolstofuitstoot omarmen in naam van het redden van de planeet, ontstaan er toenemende spanningen over wat er moet gebeuren om dit doel te bereiken.

Volgens het Internationaal Energieagentschap (IEA) en de Wereldbank zal de omschakeling naar “schonere” hernieuwbare energiebronnen een ongekende toename van de winning van kostbare mineralen uit de aarde vereisen.

Of het nu gaat om lithium en kobalt voor batterijen, of zeldzame aardelementen voor magneten die windturbines en elektrische automotoren aandrijven, zonder deze mineralen kunnen we de groene technologieën die we nodig hebben niet maken.

Actievoerders en onderzoekers waarschuwen echter dat de mijnen die deze mineralen produceren, zelf ook verontrustende milieukwesties opwerpen: de ergste voorbeelden verwoesten het landschap, vervuilen de watervoorraden en verwoesten de gewassen. De industrie stelt Groot-Brittannië en zijn bondgenoten ook voor geopolitieke uitdagingen, aangezien China momenteel de toeleveringsketens domineert.

https://dissident.one/2022/12/22/studie-dieselvoertuigen-zijn-klimaatvriendelijker-dan-elektrische-autos/

Dit betekent dat zonder drastische verbeteringen van de mondiale normen en een grotere betrokkenheid van het Westen, de omschakeling naar schone energie wel eens heel vuil zou kunnen worden.

Henry Sanderson, bedrijfsjournalist en auteur van Volt Rush, een boek dat de ingewikkelde kwesties rond overgangsmineralen onderzoekt, meent dat het overwinnen van deze tegenstrijdigheden een van de grootste uitdagingen is voor bedrijven en beleidsmakers.

“Mijnbouw heeft een impact. En vaak willen lokale gemeenschappen dat niet,” zegt hij. “Dus hoe verzoen je deze feiten met het feit dat we mijnbouw nodig hebben voor schone energietechnologieën?

“Het is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Maar we zien veel van deze afwegingen nu naar voren komen.

“En als we niet willen dat andere landen de groene transitie beheersen, moeten we deze kwesties aanpakken en begrijpen.”

‘Explosie’ van mijnbouw

Alleen al de hoeveelheid mineralen en metalen die nodig zijn voor de groene revolutie – die de grootschalige elektrificatie van het vervoer en de energieproductie met zich meebrengt – is duizelingwekkend.

Mineralen zoals lithium, kobalt en nikkel zullen worden gebruikt in batterijen die elektriciteit opslaan en miljarden elektrische auto’s aandrijven. Koper zal nodig zijn voor nieuwe elektriciteitsleidingen die overal nodig zijn. Zeldzame aardmetalen zullen worden gebruikt om magneten te maken die essentieel zijn voor de draaiende onderdelen in windturbines en elektromotoren.

Bovendien zullen ze in veel grotere hoeveelheden nodig zijn dan ooit tevoren. Terwijl een conventionele auto ongeveer 34 kg mineralen gebruikt, heeft een elektrische auto 207 kg nodig, of zes keer zoveel, volgens het Internationaal Energieagentschap (IEA).

Intussen heeft een typische offshore-windturbine per megawatt vermogen 13 keer meer mineralen nodig dan een gasgestookte elektriciteitscentrale.

Het IEA voorspelt dat hierdoor de vraag naar kritieke mineralen tegen 2050 zal stijgen tot 42,3 miljoen ton per jaar – tegenover ongeveer 7 miljoen ton in 2020.

Per Kalvig, expert bij de Geologische Dienst van Denemarken en Groenland, zegt dat dit de komende jaren een “explosie” van de mijnbouw zal vergen.

“Ze zijn nodig voor windturbines, voor elektrische voertuigen. Europa heeft deze mineralen nodig en wil niet afhankelijk blijven van China om ze te produceren”, legt hij uit.

Dit roept moeilijke vragen op voor de EU, die gelooft dat zij tegen 2030 vijf keer zoveel zeldzame aardmetalen nodig zal hebben, een razendsnelle stijging die een overeenkomstige snelle toename van de winning vereist.

Of het daadwerkelijk delven van deze materialen binnen het blok zal worden toegestaan, is echter een andere zaak.

Volgens Maroš Šefčovič, vicevoorzitter van de Europese Commissie, zijn er 11 potentieel levensvatbare lithiumprojecten in Europa die, als ze allemaal operationeel worden, tegen 2030 aan bijna twee vijfde van de vraag in de EU kunnen voldoen. Er zijn locaties in Finland, Spanje, Portugal, Servië, Tsjechië en Oostenrijk.

Maar in Portugal bijvoorbeeld, waar grote lithiumvoorraden bestaan, is er hardnekkig verzet van lokale gemeenschappen tegen nieuwe mijnbouwplannen.

Het Britse bedrijf Savannah is een van degenen die met EU-financiering tegen 2025 een project willen openen in de noordelijke regio Barroso. Het wil ongeveer 5.000 ton lithium per jaar produceren.

Maar ondanks de beweringen van het bedrijf dat het “specifiek ontworpen is om de impact op de natuurlijke omgeving en de lokale gemeenschappen waar mogelijk te minimaliseren” – zoals nieuwe manieren om afval op te slaan en 85 procent van zijn water te recycleren – heeft het moeite om neezeggers te overtuigen.

Ook in Zweden, waar onlangs Europa’s grootste vondst ooit van zeldzame aardmetaaloxiden werd gedaan, is de vooruitgang moeilijk.

Mijnbouwer LKAB wil met de productie beginnen maar moet nog een reeks vergunningen verkrijgen. Ondertussen is er een rechtszaak gaande over de intrekking van een vergunning in 2016, omdat men vreest dat de activiteiten in Norra Karr, in het zuiden van Zweden, de plaatselijke watervoorraden vervuilen.

Gezien de sterke gevoelens in de gemeenschappen betwijfelt Kalvig of er in Europa de politieke wil is om veel binnenlandse mijnbouwplannen door te drukken.
“Over het algemeen ervaren we publieke weerstand tegen mijnbouwprojecten,” voegt hij eraan toe.

Maar als Europa niet bereid is zelf mineralen te winnen voor de groene transitie, zal het ze gewoon ergens anders vandaan moeten halen – en dat zijn meestal Afrika en Azië.

Een handvol landen produceert momenteel meer dan driekwart van de wereldvoorraad kritieke mineralen en zeldzame aardmetalen, waaronder China.

De Democratische Republiek Congo was bijvoorbeeld verantwoordelijk voor 70 procent van de wereldwijde kobaltproductie in 2019, terwijl China 60 procent van de zeldzame aardmetalen produceerde.

Van cruciaal belang is dat China de raffinage domineert: zijn fabrieken verwerken 90 procent van de zeldzame aardmetalen, tussen 50 en 70 procent van lithium en kobalt en 35 procent van nikkel. Met behulp van royale overheidssubsidies hebben Chinese bedrijven jarenlang ook mijnen in andere landen opgekocht, van Australië tot Chili, de DRC en Indonesië, om hun positie verder te versterken.

Dit betekent dat de vraag hoever regeringen bereid zijn te gaan niet alleen van binnenlandse aard is, maar ook van geopolitieke aard. Daarom onderzoeken sommigen de mogelijkheden van mineraalwinning uit de zeebodem – ondanks luide protesten van milieugroeperingen.

Hoewel China sinds de jaren tachtig een hoge vlucht heeft genomen met de productie van essentiële mineralen, is het land ook een waarschuwend voorbeeld van milieuvernietiging.

Laks toezicht en slechte normen hebben landschappen verwoest en plattelandsbewoners het leven gekost, waardoor provinciale overheden de afgelopen jaren zijn opgezadeld met grootschalige schoonmaakoperaties.

Een deel van de meest zichtbare schade vond plaats in Binnen-Mongolië, waar lokale media melding maakten van velden met tarwe en maïs “bedekt met zwart stof”, bruin gekleurde rivieren en ongewoon hoge aantallen doden in wat bekend werd als “kankerdorpen” in de buurt van de mijnen.

Elk jaar werden miljoenen tonnen giftig afval geloosd in een 10 km breed meer niet ver van de Gele Rivier – wat tot de vrees leidde dat het een bron van drinkwater zou kunnen vergiftigen die door 150 miljoen mensen wordt gebruikt.

Het is zorgwekkend dat Peking, nu het de mijnbouw in eigen land hard aanpakt, dezelfde giftige praktijken naar elders exporteert.

Mijnbouw woestenijen

In het naburige Myanmar lijken delen van het berggebied dat bekend staat als Kachin al op de verwoeste woestenijen in China.

Daar hebben gewelddadige milities – met de zegen van de militaire junta die in 2021 de regering van Aung San Suu Kyi heeft omvergeworpen – een reeks illegale mijnen voor zeldzame aardmetalen aangelegd, waardoor het landschap wordt gekenmerkt door felblauwe chemische plassen, zo blijkt uit een onderzoek van de liefdadigheidsinstelling Global Witness.

In een ruw en ecologisch verwoestend proces verwijderen ze de vegetatie, boren ze gaten in de bergen en injecteren ze een zure oplossing om de aarde effectief te liquideren. Dit wordt vervolgens afgevoerd naar chemische bassins waar de vloeistof verdampt en de mineralen achterblijven.

Zodra het proces is voltooid, wordt de locatie verlaten en gaan de milities gewoon verder, om op een nieuwe locatie opnieuw te beginnen.

Nog maar een paar jaar geleden waren er slechts een handvol van deze mijnen. Maar sindsdien hebben satellietbeelden honderden mijnen aan het licht gebracht – vijf maanden geleden nog zijn er bijna 3.000 mijnen geregistreerd in een gebied zo groot als Singapore.

De milities worden gefinancierd door Chinese bedrijven, aldus Global Witness, en hebben van Myanmar in korte tijd een van de grootste producenten van zeldzame aardmetalen ter wereld gemaakt.

De prijs voor de lokale bevolking is vergiftigd water, chemisch aangetaste gewassen en een toenemende dreiging van aardverschuivingen, waarbij deskundigen vrezen dat de bergen kunnen instorten.

“We ontdekten dat de meeste van hen [bedrijven] naar China gaan voor de productie van magneten in groene energietechnologieën, zoals windturbines en elektrische voertuigen,” zegt Hanna Hindstrom, een senior campagnevoerder bij Global Witness.

“Het is natuurlijk een grote ironie. Want hoewel deze technologieën essentieel zijn voor de overgang naar groene energie, voeden we de vraag naar mijnbouw die milieuvernietiging veroorzaakt.

“Wat we zien in Myanmar is waarschijnlijk het meest flagrante voorbeeld van hoe het zou kunnen, want er is geen milieuregelgeving, geen handhaving, niets – en geen schoonmaak achteraf.

“Het is een inherent vuile business.”

Zelfs op plaatsen waar mijnbouw legaal is, heeft de industrie een slechte reputatie.

Glencore, de mijnbouwer van de FTSE 100, werd in november door een rechter van het Hooggerechtshof veroordeeld tot het betalen van 280 miljo en pond aan boetes en kosten nadat hij schuldig had gepleit aan een omvangrijke omkoopregeling

Ondertussen vecht BHP, het grootste mijnbouwbedrijf ter wereld, tegen de grootste groepsvordering in de Britse rechtsgeschiedenis nadat de instorting van een dam in het zuidoosten van Brazilië giftige modder en water over het landschap en de bewoners heeft gespuwd.

Fabrikanten zeggen dat er voortdurend inspanningen worden geleverd om de normen te verbeteren en de moderne mijnbouw efficiënter te maken – maar er blijven onontkoombare nadelen.

Het proces omvat het opgraven van grote hoeveelheden aarde – die misschien slechts 1 procent lithium, kobalt of een ander soort metaal bevat – het vermalen ervan tot fijn zand en vervolgens het gebruik van chemicaliën om de beoogde mineralen te extraheren.

Alles wat aan het eind overblijft is afval, in vakjargon “residuen” genoemd. Dit kan een mengsel zijn van aarde, chemicaliën, mineralen en water – en kan vaak giftig of zelfs radioactief zijn.

Wat mijnbouwbedrijven met dit slib doen, verschilt van land tot land. Sommige dumpen nog steeds residuen in de dichtstbijzijnde waterbron – zoals in China en Indonesië – maar tegenwoordig is het gebruikelijker om residudammen te bouwen.

Uit onderzoek is echter gebleken dat één op de 100 residudammen faalt, grotendeels als gevolg van slecht onderhoud en toezicht. Het vergelijkbare cijfer voor waterdammen is één op de 10.000.

Gawen Jenkin, professor geologie aan de Universiteit van Leicester, noemt het falen van residudammen “ontstellend” en waarschuwt dat het “catastrofale” gevolgen heeft voor het milieu en de gemeenschap.

“We moeten het gewoon beter doen, als we deze metalen op deze schaal willen produceren”, zegt hij.

Naast milieuproblemen kan mijnbouw ook een verschrikkelijke tol eisen van werknemers. In de DRC worden tienduizenden kinderen gedwongen te werken in gevaarlijke, kleine mijnen, terwijl uit in het medische tijdschrift The Lancet gepubliceerd onderzoek is gebleken dat arbeiders die in de Afrikaanse “copperbelt” werken een hoger risico lopen op kinderen met geboorteafwijkingen.

Tegelijkertijd staat de mate waarin gemeenschappen werkelijk profiteren ter discussie. Grote mijnbouwprojecten zorgen ontegenzeggelijk voor banen, lonen en ontwikkeling.

Maar Gavin Hilson, professor aan de Surrey University, zegt dat kleinere lokale activiteiten – bekend als “artisanale mijnwerkers” – vaak worden weggeconcurreerd door grote multinationals in ontwikkelingslanden waar overheidscorruptie welig tiert en ambtenaren de voorkeur geven aan snelle winsten.

“Je kunt niet met deze regeringen praten over hoe je, als je kleinschalige mijnbouw formaliseert en steunt, later in een positie komt waarin je ze kunt belasten. Dat willen ze niet horen”, zegt hij, verwijzend naar jarenlang veldonderzoek.

“Ze willen de grote mijnbouwbedrijven zien komen en zich vestigen, want dan krijgen ze inkomsten uit vergunningsgelden, uit royalty’s en uit exploratiebedrijven wier werk de opening van die mijn mogelijk maakt.

“Dat alles levert onmiddellijke inkomsten op die ook nog eens kunnen worden herhaald.”

Het London Mining Network, dat toezicht houdt op Glencore, Rio Tinto, Anglo-American en andere aan de Londense beurs genoteerde mijnbouwbedrijven, stelt dat de komende “golf van groen extractivisme” het risico inhoudt dat “dezelfde dynamiek en praktijken worden gereproduceerd die de klimaatcrisis in de eerste plaats hebben veroorzaakt”.

“Mijnbouwprojecten vergroten de bedreiging die een instabiel klimaat nu al vormt”, aldus een rapport van de groep.

Schat in de woestijn

De dorre vlaktes van west Texas lijken de verste plek ter wereld waar geen oceaan is.

En toch lag dit maanachtige landschap ooit op de bodem van de zee, een enorme glinsterende massa die zich uitstrekte van de grens met New Mexico tot het zuidelijke puntje van de staat en die het huidige Perm-bekken vormt.

De fossiele resten van de organismen die deze oceaan 250 miljoen jaar geleden bewoonden – en die nu olie- en gasreserves vormen – hebben dit deel van Texas al enorme rijkdom gebracht. Bijna één op de tien vaten olie die wereldwijd worden geproduceerd, komen alleen al uit het Perm-bekken.

Maar Anthony Marchese, voorzitter van Texas Mineral Resources, denkt dat het landschap nog meer schatten kan bevatten. Zijn bedrijf hoopt op de Round Top berg, 85 mijl ten oosten van El Paso, een van de grootste mijnen voor zeldzame aardmetalen van Noord-Amerika te ontwikkelen.

Volgens Marchese is er een groot en groeiend gat in de toeleveringsketen van de VS voor zeldzame aardmetalen die op eigen bodem worden gewonnen.

Zijn project is een van de vele die overal in het Westen opduiken, nu Amerikaanse en Europese bedrijven zich opnieuw toeleggen op het soort mijnbouw- en mineraalverwerkingsactiviteiten die in het binnenland al tientallen jaren niet meer worden gedaan.

Een andere mijn is al operationeel in Mountain Pass – de enige in zijn soort in Noord-Amerika, op een uur rijden van Las Vegas – waar JHL Capital Group neodymium en praseodymium wint, twee metalen die worden gebruikt om magneten te maken voor de aandrijving van elektrische voertuigen.

Daar heeft de regering van Joe Biden ook federale financiering verstrekt om ervoor te zorgen dat er in de buurt een fabriek voor de verwerking van mineralen komt. Andere soortgelijke initiatieven worden gestimuleerd met geld dat is vrijgemaakt via de gigantische – en bedrieglijk genaamde – Inflation Reduction Act.

Volgens Marchese heeft de greep van China op de markt de VS kwetsbaar gemaakt – niet in staat om zelfstandig de materialen te produceren die nodig zijn voor F-35 gevechtsvliegtuigen en radarsystemen. Maar hij erkent dat het opvoeren van de binnenlandse mijnbouw ook controversieel zal zijn.

“Het is een zeer gevoelige politieke kwestie,” zegt hij. “Aan de ene kant heb je een enorme behoefte aan het materiaal. En aan de andere kant willen de mensen geen enkele vorm van mijnbouw in dit land.”

Marchese zegt dat de methoden die zijn bedrijf gebruikt voor de mijnbouw veel minder schadelijk zijn voor het milieu dan die welke in China worden gebruikt, en dat in de VS de strengste milieunormen ter wereld gelden. “Als dit spul geproduceerd moet worden, moeten we het toch zeker hier produceren?” zegt hij.

Een soortgelijke ethiek ligt ten grondslag aan voorstellen voor de vestiging van faciliteiten voor de verwerking van mineralen in het Verenigd Koninkrijk, waar verschillende projecten in uitvoering zijn. Tot de voorhoede die onze afhankelijkheid van Peking hoopt te doorbreken behoort Pensana, dat in de haven van Hull in Yorkshire een fabriek bouwt voor de verwerking van zeldzame aardmetalen ter waarde van 125 miljoen pond.

Paul Atherley, de voorzitter van het bedrijf, die ook voorzitter is van een plan om lithium te raffineren in Teesside, zegt dat de grondstoffen van Pensana afkomstig zullen zijn van een mijn in Longonjo, in het westen van Angola. Voor zijn andere bedrijf wil hij ook lithium uit Australië betrekken.

“Wij vinden dat Australië, Zuid-Amerika en Afrika moeten doen waar ze goed in zijn, namelijk mijnbouw en de winningsfase. En de verwerking zou in Europa moeten gebeuren, in Britse chemische parken die aangesloten zijn op offshore wind, zodat we deze onafhankelijke en duurzame toeleveringsketens creëren, onafhankelijk van China, zodat we absoluut zeker kunnen zijn over hoe het wordt gedolven en hoe het wordt verwerkt.”

Veel mensen in de mijnbouwindustrie spreken ook evangelisch over het potentieel voor recycling van materialen uit bestaande elektronica en batterijen. Hoewel het punt waarop een zogenaamde oneindige lus – een heilige graal situatie waarbij al het materiaal kan worden teruggewonnen – nog enige tijd weg is. Glencore, dat Tesla, BMW en Samsung tot zijn klanten rekent, heeft al een enorme lithiumrecyclingactiviteit in Noord-Amerika, merkte een woordvoerder op.

Jenkin van de Universiteit van Leicester zegt dat de mijnbouwsector ook werkt aan het verbeteren van de efficiëntie van processen en het verminderen van de behoefte aan schadelijke chemicaliën. Hij is net terug van een reis naar de Filippijnen waar hij heeft geholpen om meer nuttige mineralen uit residuen te halen dan voorheen.

Nog verder in de toekomst zouden wetenschappers volgens hem chemische oplossingen kunnen ontwikkelen die onschadelijk zijn voor het milieu en zelfs methoden om erts te winnen waarbij vloeistof door de grond wordt gecirculeerd in plaats van grote hoeveelheden aarde te verstoren.

“Er zijn goede kanten,” zegt hij. “De normen worden steeds beter. En mijnbouw levert inkomsten op voor lokale en nationale economieën. De mensen moeten hierover een genuanceerd debat voeren, maar vaak wordt het erg gepolariseerd en wordt het alleen maar ‘mijnbouw slecht’.”

Ook Sanderson is hoopvol gestemd over de pogingen om de duistere praktijken in de toeleveringsketens van groene technologie te herzien. Er wordt al gewerkt aan een wereldwijd “batterijpaspoort” dat ervoor moet zorgen dat de toeleveringsketens transparant zijn en aan dezelfde normen voldoen.

“Groene producten moeten schone toeleveringsketens hebben, omdat ze van nature geacht worden goed te zijn voor het milieu,” voegt Sanderson eraan toe.

“Jarenlang waren de meeste consumenten volledig blind voor hoe dingen werden gemaakt en waar de materialen vandaan kwamen.

“Maar we gaan naar een groter bewustzijn. En er is nu een sterke band tussen fabrikanten van elektrische voertuigen en de mijnbouwindustrie – en producenten van elektrische voertuigen willen niet wakker worden en de mineralen die ze gebruiken op de voorpagina’s of in een rapport van Amnesty International zien staan.

“Er zijn dus sterke prikkels – als mijnbouwers deel willen uitmaken van de toeleveringsketen – om schoon schip te maken.”

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/01/11/net-zero-zal-leiden-tot-het-einde-van-de-moderne-beschaving-zegt-topwetenschapper/