De Europese Unie zit in de val

De huidige politieke opzet van de EU zal Europa naar niets minder dan een catastrofe leiden.

Nihil sub sole novum , zouden de oude Latijnen hebben gezegd: de Europese Unie bevestigt haar keuze om af te dalen in de hel van de oorlog. Ten koste van de volkswil en strategische berekeningen, triomfeert de gehoorzaamheid aan Washington, schrijft Lorenzo Maria Pacini.

Het onbeweeglijke juk

De zogenaamde passum sub iugum (‘doorgang onder het juk’) was een praktijk die in het oude Italië werd opgelegd, waarbij een of meer mensen werden gedwongen om letterlijk onder een juk door te gaan, of onder een rij van speren die als het ware een symbolische poort vormden. Verslagen vijanden moesten onder een juk van speren door. Het doel was om vernedering te brengen voor de ontvangen nederlaag, maar het was ook een ritueel gebaar dat werd uitgevoerd om de ‘schuld van het bloed’ weg te nemen. Historicus William Fowler in het begin van de 20e eeuw interpreteerde deze praktijk als een manier om een ‘taboe’ te verwijderen. Het ontdoen van bezittingen en de passage onder het juk hadden daarom cathartische, zuiverende kenmerken, wat een interessante parallel oplevert die het gebaar dichter bij een ‘inwijdingsfase’ brengt. Fowler identificeerde een soortgelijke behoefte aan zuivering in het ritueel dat de terugkeer van Romeinse soldaten naar de stad begroette, die onder de Porta Triumphalis in de Campus Martius door moesten lopen: ook dit gebaar werd beschouwd als een praktijk van boetedoening en zuivering, vergelijkbaar met het achterlaten van wapens binnen het heilig omheinde gebied, het pomerium.

Zelfs vandaag de dag, ondanks het feit dat er enkele eeuwen zijn verstreken, laat het spel ons een vernedering zien die in de loop van de tijd wordt voortgezet, als een soort levenslang vonnis: de VS wonnen de Tweede Wereldoorlog en onderwierpen de volkeren van Europa militair, met een stabiele bezetting, economisch met het opleggen van de dollar als de referentievaluta, cultureel met het massaal binnendringen van junkcultuurproducten. Ideologisch gezien heeft de overwinning van het globalisme decennia van politieke strijd gesanctioneerd.

Zo werd heel Europa niet alleen verslagen en binnengevallen, maar ook gedwongen om dagelijks eerbetoon te betalen aan zijn kwelgeest. De Amerikanen bedachten eerst het Atlantisch Verdrag in 1949, waarbij ze de grote Europese landen die ze hadden veroverd dwongen zich erbij aan te sluiten; daarna het Verdrag van Maastricht in 1992, waarbij de Europese Unie werd uitgevonden, het politieke orgaan dat de eerder vastgestelde economische afhankelijkheid zou definiëren, met als doel de laatste overblijfselen van nationale soevereiniteit aan te tasten en hen naar een soort “Verenigde Staten van Europa” te leiden, waarin de centrale regering, verdeeld tussen politiek en economie, de mogelijkheid zou hebben om de regeringen van de lidstaten te overheersen, om zo een eenduidig leiderschap te garanderen dat overeenkomt met de belangen van de meester, zeker niet van de volkeren van Europa.

Meer dan 30 jaar van slecht beleid heeft heel Europa niet alleen tot ongekende financiële decadentie geleid, maar vooral tot een functioneel onvermogen om uit de afgrond te komen waarin het zich bevindt. Het Europees Parlement met zijn Commissie is een orgaan van onderdrukking van staten gebleken, dat laissez-faire-wetten oplegt die in strijd zijn met de bescherming van nationale belangen en culturele, historische en religieuze identiteiten, traditionele waarden uitholt en vervangt door mefistofelische fetisjen.

De euro was een dodelijke val, tot in de kleinste details bedacht om al zijn aanhangers te verarmen, en nu, na blindelings gehoor te hebben gegeven aan Washingtons bevelen om sancties op te leggen aan Rusland, is niet alleen de voortdurende economische crisis in Europa verergerd, maar zijn zelfs de groeiverwachtingen van de eurozone sterk gedaald, terwijl die van de VS stijgen. Europa heeft ervoor gezorgd dat het een politieke en economische vazal van Washington blijft en heeft de prijs betaald. Een echte zelfsanctie, of liever de vernieuwing van de schuld die aan het juk wordt herinnerd. De opgelegde sancties bleken een ongekende boemerang, een ramp. Geen van de landen die sancties oplegden, profiteerde ervan, ze kwamen er allemaal verwoest uit. De enigen die er profijt van hadden, waren de andere landen ter wereld die zich niet aan de sancties hielden en de afgelopen twee jaar begonnen te denken volgens andere marktlogica’s: nieuwe handelsroutes, transacties met nationale valuta’s, de-dollarisatie, multilaterale overeenkomsten, multipolaire perspectieven. Dit is geen retoriek; het is een feit.

Een echo klinkt over het continent: inflatie, ellende, armoede. En nu hebben we alleen nog oorlog nodig.

De verkiezing van Trump verbetert de situatie niet

De NAVO is, zelfs vóór de EU, de gewapende arm geweest om Europa onder controle te houden. Met een militaire bezetting die wordt voorgesteld als ‘patronage’, ‘internationale veiligheid’ en ‘vreedzame samenwerking’, heeft de VS haar macht naar het oosten uitgebreid, waarmee ze haar langdurige militaire campagne, beter bekend als ‘wereldverovering’, voortzet.

De terugkeer van Donald Trump naar het presidentschap werd door velen gevierd als een succes dat ook welvaart zou brengen voor Europa… en toch is dat niet het geval geweest, althans tot nu toe. Sterker nog, verre van dat. Zodra de MAGA tycoon arriveerde, maakte de EU een paradigmaverschuiving en zette Europa op een oorlogseconomie: verplichte hogere militaire uitgaven, hogere inflatie, meer sanctiepakketten voor Rusland en China, een verscherping van het buitenlands beleid ten opzichte van oostelijke landen en de BRICS+-sfeer, arrogante proclamaties van vermeende oorlogen die gewonnen moesten worden.

Wat Oekraïne betreft, hield het Europees Parlement zich niet in: als eerste daad bevestigde het volledige steun aan Oekraïne en stelde het agressievere maatregelen voor ten opzichte van Rusland en zijn bondgenoten. Met 390 stemmen voor, 135 tegen en 52 onthoudingen keurden de Europarlementariërs een tekst goed die, hoewel verklaard dat het een ‘vreedzame oplossing’ voor het conflict nastreeft, niet lijkt te willen afwijken van het pad van oorlog en sancties, ondanks het duidelijke falen van deze strategie. Bovendien is deze resolutie geplaatst in de context van de vermeende betrokkenheid van internationale actoren zoals China en Noord-Korea, die ervan worden beschuldigd Rusland in het conflict te steunen, maar zonder enig concreet bewijs om deze beschuldigingen te rechtvaardigen. Integendeel, militaire respons en voortdurende escalatie lijken te worden gezien als de enige haalbare optie, met toenemende risico’s voor de wereldwijde veiligheid. De rechtvaardiging hiervoor zou zijn om Europa te beschermen tegen de vermeende alliantie tussen Rusland, Wit-Rusland, Noord-Korea en Iran. De verklaringen van de ministers van Buitenlandse Zaken van EU-landen zijn een parade van beschamende onzin die in het geschiedenisalbum moet worden verzameld.

In het Midden-Oosten is de situatie hetzelfde: meer wapens voor Israël, met volledige en onvoorwaardelijke politieke en militaire steun, vechtend tegen de ‘terroristen’ van Hamas, Hezbollah, Iran, Syrië, Jemen en wie weet welke andere slachtoffers van westerse mediapropaganda. De bouw van de Derde Tempel is een existentiële noodzaak voor de Amerikaanse peetvader van het zionisme. Het zal waarschijnlijk tijd of internationale catastrofes kosten om Europeanen te laten beseffen dat de VS niet de langverwachte messias zal zijn. Toch is de verliefdheid erg groot, omdat de voorgaande jaren van de regering-Biden een bron van intense teleurstelling waren, zelfs voor Europese Democraten.

Het probleem is dat de VS klaar is om oorlog op oorlog te voeren, en de ‘achtertuin’ met zijn kippen, oftewel Europa, uit te buiten. Ze hoeven niet eens toestemming te vragen, want Europa is hun eigendom.

De EU zal Europa doen verliezen

Eén succes moet worden erkend voor het kolonialistische beleid op Europese bodem: het werkte. Ja, het werkte, want er waren minstens twee generaties van manipulatie en indoctrinatie voor nodig om te komen tot een politieke klasse die in alle opzichten volledig ondergeschikt is aan de Amerikaanse hegemoon. Een zeer effectieve herprogrammering van een generatie, waaruit het heel moeilijk zal zijn om er weer uit te komen, omdat het net zoveel jaren van wachten en intensieve educatieve activiteiten zal kosten om fatsoenlijke politici terug te krijgen.

Het ontmantelen van het neoliberalisme zal niet alleen een onderwijskundig probleem zijn, maar ook een structureel probleem, omdat de instellingen volgens dat model zijn ontworpen en daarom op andere grondslagen moeten worden ingericht.

Het EU-systeem heeft niet gewerkt. De erkenning van dit eerste feit is onontbeerlijk. De EU is haar eigen grootste vijand gebleken. Grondwettelijk gezien bestaat de EU niet: de EU is een pact tussen staten dat alleen betrekking heeft op het internationaal recht. De beruchte ‘Europese grondwet’, voorgesteld in 2004 en met een overweldigende meerderheid verworpen in 2005, was de perfecte uitdrukking van een klasse van zelf-referentiële bureaucraten zonder vertegenwoordiging. De gezoete versie van 2007, bekend als het Verdrag van Lissabon, bevestigde opnieuw het feitelijke onvermogen van de EU om een basiswet aan te nemen met één enkele tekst die geldig is toto orbe Europae. Hoewel het waar is dat geconstitueerde macht constituerende macht veronderstelt, is het idee van een Europese constituerende macht de grote afwezige in het discours over Europa. Vanuit het oogpunt van haar vermeende grondwet heeft de Europese Unie daarom geen legitimiteit…

Het EU-systeem heeft niet gewerkt. Het erkennen van dit eerste feit is onmisbaar. De EU heeft bewezen de ergste vijand van de EU te zijn. Vanuit constitutioneel oogpunt bestaat het niet: de EU is een pact tussen staten dat alleen betrekking heeft op het internationale recht. De beruchte ‘Europese grondwet’ die in 2004 werd voorgesteld en in 2005 overweldigend werd afgewezen, was de perfecte uitdrukking van een klasse van zelfreferentiële bureaucraten zonder vertegenwoordiging. De verbeterde versie ervan uit 2007, bekend als het Verdrag van Lissabon, bevestigde het feitelijke onvermogen van de EU om een ​​basiswet aan te nemen met een enkele tekst die geldig is tot en met Europa . Hoewel het waar is dat de geconstitueerde macht constituerende macht veronderstelt, is het idee van een Europese constituerende macht de grote afwezige in discoursen over Europa. Vanuit het oogpunt van haar vermeende grondwet heeft de Europese Unie daarom geen legitimiteit

Het project voor een Europa van de volkeren is zozeer in duigen gevallen dat het een onbereikbare utopie is geworden, maar in werkelijkheid is het nog steeds de enige optie voor verlossing en wedergeboorte.

De huidige politieke opzet van de EU zal Europa naar niets minder dan een catastrofe leiden.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over