Wat de EU-leiders, zoals Von der Leyen, Borrell en anderen, tegen China hebben gezegd, komt neer op een de facto oorlogsverklaring, schrijft Thomas Röper.

De toespraak van Ursula von der Leyen voor haar reis naar China samen met de Franse president Macron, de reactie van de EU op Macrons eis voor autonomie van de EU in het China-beleid na de reis en ook de toespraak van Josep Borrell enkele dagen geleden waarin hij eiste dat EU-oorlogsschepen in de Straat van Taiwan zouden patrouilleren, waren de facto oorlogsverklaringen aan China. De vertegenwoordigers van de EU vertelden China heel duidelijk dat het zich tegen Rusland moet verzetten en de kant van het Westen moet kiezen, en dat zij tegelijkertijd China zien als een tegenstander waarvan zij zich economisch verder willen afscheiden.

Uit de verklaringen blijkt eens te meer dat de EU-leiding slechts instructies uit Washington uitvoert, want een economische scheiding van de EU van China, zoals gerealiseerd met de Russische sancties tegen Rusland, zou de economische doodstraf voor de EU zijn. Maar de EU-leiding mikt er wel op, hoewel er in feite geen ernstige belangenconflicten zijn tussen de EU en China ( zie details hier ), maar het zijn de VS die China als tegenstander zien. Net als in het geval van Rusland steunt de EU blindelings de belangen van de VS als dat nodig is, zelfs ten koste van haar eigen (economische) hara-kiri.

Bovendien moet men zich ernstige vragen stellen over de geestelijke gezondheid van deze EU-leiders, omdat ze in feite openlijk zeggen: “China, u bent onze tegenstander en we willen u verzwakken en onder controle brengen. We willen ook dat je het uitmaakt met je vriend Rusland en je bij ons voegt, d.w.z. je effectief aan ons onderwerpt!

Met deze basisverklaring heeft de EU-leiding de afgelopen weken China benaderd.

Men moet aan de geestelijke gezondheid van het EU-leiderschap twijfelen als iemand in Brussel ook maar een moment geloofde dat de Chinese leider Xi op het bezoek van von der Leyen aan China zou reageren met de woorden: “Ook al beledigt u mij van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, natuurlijk gooi ik nu de belangen van China overboord, onderwerp ik mij aan uw bevelen en stem ik ook in met de ondergeschiktheid van de Chinese economische belangen aan de economische belangen van het Westen!”.

Het Russische persbureau TASS publiceerde een zeer lange analyse van het China-beleid van de EU, rekening houdend met de laatste verklaringen van de EU-leiding, die heel goed laat zien hoe de EU China benadert en welke gevolgen dit heeft voor China. Dus vertaalde ik de analyse.

Na de vertaling heb ik een korte notitie vanuit Duits perspectief toegevoegd.

Begin van de vertaling:

EU-China: Brussel gaat op oorlogspad

Denis Dubrovin, hoofd van het TASS-kantoor in België, over de korte- en langetermijnresultaten van het bezoek van de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen aan Peking.

De koude april 2023 was de heetste maand in de betrekkingen tussen de EU en China sinds vele decennia. Brussel heeft duidelijk zijn besluit genomen, ook al heeft het dat nog niet expliciet uitgesproken. Voor Europa’s supranationale elite – EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen, EU-hoofddiplomaat Josep Borrell en anderen – is China nu een vijand. Nu moet de EU-leiding de landen van de EU hiervan overtuigen. Maar niet alle Europeanen staan te popelen om deze confrontatie aan te gaan.

China is in het verleden een probleem geweest voor de EU, maar veel minder dan voor de VS. De VS zien China als een gevaarlijke kandidaat voor de positie van wereldwijde hegemonie. De EU heeft China altijd alleen gezien als een sterke concurrent die ze niet kan uitschakelen, dus ze moest gewoon proberen het in bedwang te houden en zoveel mogelijk te overtroeven.

Het belangrijkste is dat Brussel al lang gelooft dat het Peking kan dwingen volgens de regels van het Westen te spelen. Dit omvatte onder meer het overtuigen van Peking dat vriendschap met Rusland niet de juiste beslissing is; Peking ertoe brengen Rusland te wurgen in het huidige conflict en vervolgens, met de gecombineerde krachten van het Westen en partners, China naar zijn nederige plaats degraderen. Idealiter had dit allemaal zonder veel confrontatie moeten gebeuren, aangezien de Chinezen zogenaamd begrepen dat de hele wereld tegen hen was en dat vechten niet in hun belang was. Deze opvatting was tot voor kort heel gewoon in Brussel.

In de afgelopen maanden heeft een snelle opeenvolging van gebeurtenissen deze visie echter op zijn kop gezet. De staatshoofden en regeringsleiders van de EU begonnen zich intensief voor te bereiden op een confrontatie met Peking en gingen daarmee ook volledig mee in het spoor van de Amerikaanse politiek ten aanzien van het China-beleid.

Europese ergernis

Het ressentiment van de Europeanen tegen China is de afgelopen 20 jaar gegroeid naarmate duidelijk werd dat het postkoloniale model van superieure ontwikkeling van het Westen niet langer werkte. Er zijn vele objectieve factoren: in de handelsbalans (de verhouding tussen de Chinese export en import) heeft China een dubbele voorsprong; China investeert actief in de Europese economie (vooral in de wetenschapsintensieve sectoren, die het Westen traditioneel als “zijn eigendom” beschouwt en alleen de vuile en zware industrie aan het Oosten overlaat); de snelle penetratie van Chinees kapitaal in andere landen (vooral Afrika, dat de EU eveneens als zijn “leengoed” beschouwt). Ook de ongemakkelijke afhankelijkheid van China voor zeldzame aardmetalen (in sommige categorieën, zoals lithium en kobalt, is dat meer dan 95%) herinnert Brussel er voortdurend aan dat zijn nieuwe “groene” utopie niet tot stand zal komen zonder de economische hulp van China.

Er zijn echter aanzienlijke beperkingen op Europese investeringen in China en er is verzet tegen pogingen van de EU om via de media of sociale media haar ‘soft power’ in China te gebruiken. De EU kent ook de harde reactie op de druk op Europa’s favoriete mensenrechtenkwesties, of dat nu in Xinjiang of Hong Kong is.

De woede van de EU heeft zich in de praktijk al bewezen: gerichte sancties tegen Chinese functionarissen wegens vermeende mensenrechtenschendingen, deelname aan het Amerikaanse harde optreden tegen Huawei, of het verbod op het sociale netwerk TikTok voor Europese functionarissen. Tot nu toe zijn er echter geen handelsoorlogen of tapijtbombardementen met sancties geweest. Met een goede reden: het is onmogelijk om handelsverkopen van meer dan 700 miljard euro te blokkeren zonder het risico te lopen dat Europa niet alleen zonder huishoudelijke apparaten en kleding komt te zitten, maar ook zonder zonnepanelen, batterijen en generatoren voor windturbines.

De belangrijkste en sterkste ergernis voor zowel Brussel als Washington is de koers van het volledige partnerschap tussen China en Rusland, die sinds het begin van de militaire operatie en het opleggen van westerse sancties is geïntensiveerd. Het hele afgelopen jaar heeft de EU zich ingehouden omdat zij begreep dat China zich voorbereidde op het 20e congres van zijn Communistische Partij en op de opheldering van de machtskwestie in de staat – de verlenging van de ambtstermijn van Xi Jinping. Toen dit proces echter was voltooid – Xi werd tijdens het congres in oktober herkozen als secretaris-generaal van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China en in maart voor een derde termijn als president van de Volksrepubliek China – beschouwde Brussel de “verkiezingscyclus” blijkbaar als voltooid en probeerde het een diplomatieke aanval.

De uitdaging in maart

Voor 5-7 april was een gezamenlijke reis van de Franse president Emmanuel Macron en het hoofd van de EU-commissie Ursula von der Leyen naar Beijing gepland. Het was kennelijk de bedoeling het standpunt en de eisen van de EU uiteen te zetten en vervolgens de resultaten te consolideren en praktische gebieden voor gezamenlijke werkzaamheden vast te stellen tijdens de bezoeken van Josep Borrell (13-15 april) en het adjunct-hoofd van de EU-Commissie Frans Timmermans (20 april).

Maar Brussel was opnieuw te laat. Voordat het zijn eisen aan Peking kon stellen, moest het nog een bittere pil slikken: het intense en kleurrijke buitenlandse bezoek van Xi Jinping aan Rusland (20-22 maart). In Europa werden de intense en langdurige gesprekken tussen de twee staatshoofden niet alleen met vijandigheid maar letterlijk met tandengeknars onthaald, zoals blijkt uit zowel de berichtgeving in de media als de gesprekken in de Brusselse wandelgangen. In het openbaar probeerden de politici echter nogal gereserveerde verklaringen te geven. Borrell merkte bijvoorbeeld positief op dat het bezoek “het risico op een nucleaire oorlog verkleinde”.

Niemand in de EU wilde echter terugdeinzen.

Op 30 maart begon de “artillerie-voorbereiding” voor de diplomatieke tegenaanval op Peking. Die dag, precies een week voor de reis naar Peking, hield de voorzitter van de Europese Commissie een lange keynote-toespraak over de betrekkingen met China (blijkbaar opgesteld door een aantal Europese specialisten) aan het Mercator Instituut voor Chinese Studies.

In de toespraak formuleerde ze verschillende kernstellingen over hoe de EU met China zal praten.

Von der Leyen beschuldigde China ervan “zijn eigen nieuwe wereldorde te willen promoten die zou concurreren met het huidige mondiale systeem”. In deze context beschreef ze het bezoek van het Chinese staatshoofd aan Rusland minachtend als een “vriendschapsshow in Moskou”.

Brussel gelooft ook dat China “de pagina van hervorming en openheid heeft omgeslagen en een nieuw tijdperk van veiligheid en controle is ingegaan” en dat “Beijing’s eis van meer controle en veiligheid in strijd is met de logica van vrije markten en dat de open handel zal uiteenvallen”. De EU lijkt te hebben bedoeld dat Peking niet langer volgens de regels van het Westen speelt, maar zijn eigen normen en prioriteiten begint te stellen.

Daarnaast streeft Peking er volgens de voorzitter van de Europese Commissie naar om “minder afhankelijk te worden van de wereld om zich heen en de wereld afhankelijker te maken van China”. “Dit is vooral belangrijk als het gaat om de levering van lithium en kobalt, die cruciaal zijn voor schone technologieën of de ontwikkeling van kwantumcomputers”, benadrukt Von der Leyen, een belangrijk pijnpunt in de EU.

Als reactie op dit alles is de EU van plan China actief te confronteren, zei de chef van de Europese Commissie, maar niet rechtstreeks. Haar toespraak gaf duidelijk aan (niet alleen ik, maar tal van experts over de hele wereld kwamen tot soortgelijke conclusies) dat de EU de samenwerking met China moet voortzetten waar dit voordelen oplevert, terwijl tegelijkertijd de machtsverhoudingen in haar voordeel worden verschoven en de positie van Peking wordt ondermijnd op belangrijke plaatsen.

“De reactie van de EU moet beginnen met het versterken van het bestaande systeem in de wereld”, zei Von der Leyen. Om dit te doen, zouden de EU en haar partners “internationale instellingen en organisaties moeten versterken waarin landen kunnen concurreren of samenwerken”. Simpel gezegd lijkt dit te betekenen dat de regels van de wereldhandel veranderd moeten worden op een manier die gunstiger is voor het Westen.

De EU moet “diplomatieke betrekkingen met China onderhouden, maar ze voor zichzelf veilig maken … Verbreek ze niet, maak ze veilig”, benadrukte Von der Leyen. “We moeten praten over hoe we een ambitieus partnerschap tot stand kunnen brengen en hoe we de concurrentie eerlijker en gedisciplineerder kunnen maken”, zei ze.

Ze maakte ook duidelijk dat China moet stoppen met het beschermen (of op zijn minst de greep op) zijn markt moet versoepelen. “China is onze belangrijkste handelspartner. China is goed voor 9 procent van onze export en 20 procent van onze import’, zei ze, benadrukkend dat dit partnerschap niet in evenwicht is vanwege het ‘Chinese systeem van staatskapitalisme’.

China moet echter strengere controles op zijn economie in het Westen accepteren, die de veiligheid van de EU in gevaar zouden brengen. “Er zijn gebieden waar handel en investeringen risico’s vormen voor onze economie en onze nationale veiligheid, vooral gezien de eenheid van China’s economische en militaire complexen. Dit geldt in het bijzonder voor handel in goederen voor tweeërlei gebruik of investeringen waarbij verplichte technologie- of kennisoverdracht nodig is”, aldus de voorzitter van de Europese Commissie. “We moeten de risico’s van deze relaties opnieuw beoordelen, ze competitiever en eerlijker maken en de focus van deze relaties veranderen.”

Zij waarschuwde dat de EU haar betrekkingen met China aan een “stresstest” zal onderwerpen om te zien waar er sprake is van “buitensporige afhankelijkheid” en dat China op deze gebieden actie moet ondernemen. “De EU is voor 98% afhankelijk van China voor de levering van zeldzame aardmetalen, 97% voor lithium en 93% voor magnesium”, aldus von der Leyen, die benadrukte dat de EU voornemens is deze leveringen, die van cruciaal belang zijn voor de ontwikkeling van groene technologieën, actief te diversifiëren.

De regenbui in april

Kortom, de voorzitter van de EU-Commissie heeft blijkbaar gekozen voor agressievere onderhandelingen. Ze liet een waterval van eisen op Peking los, om tijdens de ontmoeting met Xi Jinping zoiets als het volgende te zeggen: “Wij zijn bereid de herbalancering van onze betrekkingen voor onbepaalde tijd uit te stellen als China zijn engagement voor de op regels gebaseerde wereldorde opnieuw bevestigt, zich publiekelijk terugtrekt uit de samenwerking met Rusland, de sancties tegen dat land erkent en terugkeert tot de gemeenschap van beschaafde naties.”

Natuurlijk heeft niemand de bewoordingen gepubliceerd waarmee von der Leyen op 5 april aan boord van Macrons vliegtuig naar Peking stapte. Maar als je het gebruikelijke vocabulaire van EU-ambtenaren kent, is het niet zo moeilijk om het te verwoorden. Sterker nog, op 4 april – de dag voor het bezoek van zijn baas aan Peking – zei EU-hoofddiplomaat Josep Borrell het bijna op precies dezelfde manier voor de bijeenkomst van de EU-ministers van Buitenlandse Zaken in Brussel: “China heeft als permanent lid van de VN-Veiligheidsraad de morele verplichting om een rechtvaardige vrede in Oekraïne te steunen. Het mag de agressor niet militair steunen. Dit is vandaag onze belangrijkste boodschap aan China, ook van alle Europese leiders die China bezoeken.”

In Peking is de toespraak van von der Leyen in het Mercator Instituut uiteraard nauwlettend gevolgd, geanalyseerd en zijn eigen conclusies getrokken.

Over het bezoek van Macron en von der Leyen aan Peking is uitvoerig bericht, met name door Andrei Kirillov, mijn collega in China, en het is nauwelijks nodig om terug te komen op de beschrijving van de zorgvuldig gekalibreerde Chinese vernederingen waarmee Peking de heerser van Europa begroette (noot van de vertaler: het artikel waarnaar wordt verwezen is hier te vinden). Ik denk dat het voldoende is om eraan te herinneren dat zij het vliegtuig van Macron verliet via de deur voor gewone passagiers en op de luchthaven hartelijk werd begroet door… de Chinese minister van Milieu Huang Junqiu – alsof hij wilde zeggen: Mevrouw, u bent een groene energie expert, dus kom alstublieft deze kant op. Dit was vooral opvallend tegen de achtergrond van de pompeuze ontvangst van de Franse president.

Von der Leyen heeft de Chinese president kunnen ontmoeten, maar niet onder vier ogen, maar in het kader van een trilaterale bijeenkomst in aanwezigheid van Macron. Wat zich achter gesloten deuren heeft afgespeeld weten we niet, maar er is alle reden om aan te nemen dat ze het voorstel dat ze voor Peking had voorbereid niet volledig heeft kunnen overbrengen.

De algemene uitkomst van het bezoek was dit: China is bereid tot samenwerking met Europese landen bij projecten die voor beide partijen voordelig zijn, maar erkent de EU niet als een serieuze partner en wijst op de afhankelijkheid van haar beleid van de VS. Evenmin zal het zich aan uitsluitend westerse regels houden. En zij is zelfs niet van plan dit te verbergen.

Er zij ook op gewezen dat deze weg absoluut geen garantie is voor het succes van China – de EU-landen zijn niet vrij om hun buitenlands beleid te kiezen, laat staan de handelsregels, die worden vastgesteld op basis van compromissen maar met medewerking van Brussel. Of Beijing in staat zal zijn een constructief partnerschap met de leidende EU-landen in stand te houden tegenover de agressief vijandige houding van Brussel en de meeste Oosteuropese landen, die het standpunt van de VS herhalen, is twijfelachtig.

Epidemie in de Euro-instellingen

Ursula von der Leyen redde haar gezicht in Peking en hield zelfs haar eigen persconferentie in het gebouw van de EU-missie in China, waar zij zich, eenzaam op het podium, uitsprak voor handhaving van de samenwerking met China. Daarna nam ze een gewone lijnvlucht zonder te wachten op het vliegtuig van de Franse president. Sommige Europese media, waaronder Bulgaarse berichten, meldden dat het hoofd van de EU-commissie “woedend” Beijing verliet.

Vervolgens was er een onverwachte epidemie in de EU-instellingen. Op 12 april kondigde Borrell aan dat hij zijn bezoek aan China had uitgesteld vanwege een positieve coronatest. Op 17 april zei ook Frans Timmermans, adjunct-hoofd van de EU-commissie en belast met het klimaatbeleid, dat hij het coronavirus had opgelopen en zijn bezoek aan China moest afzeggen. In een verklaring van het persbureau van de EU-Commissie stond echter dat de besmettingen van Timmermans en Borrell “volledig toevallig” samenvielen en dat zij “geen contact met elkaar hadden gehad”.

Natuurlijk zijn er meer verbazingwekkende toevalligheden in de wereld. Maar na het mislukken van de missie van von der Leyen wijst het uitstel van de bezoeken wegens ziekte zonder het noemen van nieuwe data er eerder op dat Brussel niet met Peking wil praten. En blijkbaar valt er ook niets te praten.

Blokdenken

De annulering van de bezoeken was niet het einde van het verhaal. De koerswijziging van Brussel ten opzichte van Peking werd tien dagen later aangekondigd door de zich herstellende Borrell.

In zijn toespraak voor het Europees Parlement op 24 april zei hij: “Er is een nieuw tijdperk van internationale politiek aangebroken – een tijdperk van een gefragmenteerde wereld, met twee verschillende ecosystemen van technologische ontwikkeling, met twee groepen die elk zullen proberen aanhangers aan hun kant te krijgen. Er zijn veel mensen die geen partij willen kiezen, maar ze moeten een standpunt innemen over de oorlog in Oekraïne en de groeiende rol van China in de wereld. We leven in een nieuw politiek landschap op het wereldtoneel.”

“We (de EU) moeten met veel meer derde landen samenwerken, we moeten het Russische verhaal in Azië, Afrika en Latijns-Amerika bestrijden. Ik heb een plan voorgesteld dat verder gaat dan het dagelijkse crisisbeheer. We moeten verder gaan en een systematische aanpak ontwikkelen voor landen die de wereld niet met dezelfde ogen en door dezelfde bril bekijken als wij”, aldus Borrell.

Tegelijkertijd zei Borrell in een interview met het Franse dagblad Le Journal du dimanche dat EU-oorlogsschepen patrouilles zouden moeten uitvoeren in de Straat van Taiwan om “Europa’s inzet voor vrijheid van navigatie in dit kritieke gebied opnieuw te bevestigen”. Ik benadruk dat hij deze uitspraak deed in een Franse krant, nota bene, die leest als een duidelijke aanval op de China-initiatieven van Macron na zijn bezoek aan Peking.

En ik merk op dat Amerikaanse oorlogsschepen regelmatig door de Straat varen onder het voorwendsel van vrije navigatie. Beijing is fel gekant tegen dergelijke manoeuvres, die het beschouwt als een ondermijning van de Chinese soevereiniteit.

Sluit de Europese gelederen

Zo stelde Borrell in zijn keynote speech over buitenlands beleid de houding van andere landen ten opzichte van China gelijk aan het conflict in Oekraïne (lees: Rusland). En hij legde ook uit dat de EU de vorming van een (lees: vijandig) blok in de wereld verwacht met China en Rusland aan het hoofd (wat zij nu al wil tegengaan). Bovendien vertelde de belangrijkste diplomaat van de EU eerst aan het Franse en vervolgens aan het mondiale publiek dat de EU bereid was zich aan te sluiten bij de militaire provocatie van de VS om de Chinese soevereiniteit te ondermijnen – in een gebied van de wereld dat geen noemenswaardig verband heeft met de belangen van de EU.

Ongetwijfeld kan de plotselinge verspreiding van het coronavirus in zijn milde vorm onder EU-ambtenaren die naar China reizen, theoretisch toeval zijn geweest. Maar de stellingen over de confrontatie met China (ook militair) in een toespraak over de strategische prioriteiten van het buitenlands beleid van de EU, die de hoofddiplomaat van de EU drie weken na de mislukte reis van zijn baas naar China in het Europees Parlement hield, kunnen geen toeval zijn. De leiding van de EU-instellingen, die nu bestaat uit vertegenwoordigers met een duidelijk globalistische oriëntatie, heeft haar besluit over China genomen. Deskundigen zijn het erover eens dat de EU China voortaan als een vijand zal beschouwen.

Ik denk dat de publieke opinie in de EU-landen de komende weken en maanden veel sterker zal worden beïnvloed door de vijandigheid van China tegenover alle Europese waarden en prioriteiten, want om een echt grootschalige confrontatie met China aan te gaan, moet Brussel eerst de steun winnen van de belangrijkste EU-landen waarvan de economieën het meest zouden worden getroffen door een escalatie van de betrekkingen met China.

De inspanningen van Brussel, en die van Washington overigens, zullen nu vooral gericht zijn op het sluiten van de gelederen van de EU-landen om de weerstand van Brussel tegen China te intensiveren.

Einde van de vertaling

Een interessant detail moet aan deze analyse worden toegevoegd: Na Macron vloog Baerbock naar China. Hoewel Duitsland zichzelf ziet als een belangrijke diplomatieke speler in de wereldpolitiek (en dat vroeger ook was, bijvoorbeeld onder minister van Buitenlandse Zaken Genscher en enkele van zijn opvolgers), wordt Baerbocks reis naar China niet eens genoemd in de analyses van internationale deskundigen. Zo onbelangrijk is Duitsland internationaal geworden sinds het de afgelopen jaren is verworden tot een louter plaatsvervangende agent van de VS.

Voor analisten zijn de annuleringen van reizen naar China door bijvoorbeeld Borrell nu interessanter dan de reis naar China die Baerbock daadwerkelijk heeft gemaakt. Duitsland is internationaal al gemarginaliseerd onder minister van Buitenlandse Zaken Maas, maar toen was er nog een kanselier Merkel, die alleen al door haar lange ambtstermijn en ervaring een zeker gewicht in de schaal legde op het gebied van buitenlands beleid.

Nu heeft Duitsland een kanselier Scholz die door de internationale pers unaniem als “zwak” wordt bestempeld, en een minister van Buitenlandse Zaken Baerbock die in de internationale pers bijna alleen wordt genoemd als ze weer eens 360 graden is gedraaid of Rusland de oorlog heeft verklaard…

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/04/14/baerbock-bereikt-stratosferische-niveaus-van-imbeciliteit-in-china/