Wat veelzeggend is over wat er nu in de trans-Atlantische betrekkingen gebeurt, is dat een grootmacht in de betrekkingen met zijn zwakke bondgenoten onvermijdelijk wordt geconfronteerd met de uitdaging van zijn eigen egoïsme, schrijft Timofei Bordachev, programmadirecteur van de Valdai Club.

Als we het nu eens zijn met de meest voor de hand liggende oorsprong van de terroristische aanval op de internationale gaspijpleiding Nord Stream, dan kan deze buitengewone gebeurtenis een goede illustratie zijn van de druk waaronder het fenomeen van de trans-Atlantische relatie staat. Deze unieke internationale gemeenschap, die de Verenigde Staten en West-Europa verenigt, is ontstaan als gevolg van de Tweede Wereldoorlog. Zij is altijd gebaseerd geweest op twee factoren. Ten eerste de onvoorwaardelijke machtspositie van Amerika ten opzichte van zijn bondgenoten in alle componenten van de totale machtscapaciteit van de staat: militair, economisch en ideologisch. Ondanks de vergelijkbare waarden van Europa en de Verenigde Staten is juist deze factor doorslaggevend geworden en blijft de Amerikaanse dominantie in de Oude Wereld gewaarborgd.

Ten tweede gaat het om de relatieve bereidheid van de Verenigde Staten om rekening te houden met de belangen van de Europeanen in principiële kwesties. Dit heeft het met name mogelijk gemaakt om in de buitenwereld een illusie te creëren over de onafhankelijkheid van Europa en zijn vermogen om los van de Verenigde Staten als centrum van de internationale politiek en economie op te treden. Het centrale element van deze onafhankelijkheid was de samenwerking op energiegebied tussen Rusland en Europa, met name Duitsland, als machtigste economie van de Europese Unie. Historici zijn zich terdege bewust van de ernstige inspanningen die de Duitse autoriteiten moesten leveren om de weerstand van de Verenigde Staten te breken te midden van de confrontatie tussen Oost en West in de tweede helft van de 20e eeuw.

Dit strategisch partnerschap kreeg ongeveer 50 jaar geleden vorm en bleek tijdens het einde van de Koude Oorlog de belangrijkste factor te zijn voor de stabiliteit en de ontwikkeling van een groot aantal EU-landen, en is de afgelopen twee decennia alleen maar versterkt. Nu is de fysieke infrastructuur van deze samenwerking verwoest – de gasleiding die de Russische en Duitse economie rechtstreeks met elkaar verbindt is geruïneerd. Dat de VS bereid waren, volgens de voormalige Poolse minister van Buitenlandse Zaken, om een dergelijke klap uit te delen, doet ons nadenken over de aard van de transatlantische relatie en over de grote uitdagingen waarvoor deze nu staat.

De militair-politieke botsing tussen Rusland en het Westen rond Oekraïne is natuurlijk een rechtstreeks gevolg van het beleid om de sfeer van directe Amerikaanse controle in Oost-Europa uit te breiden. Dit is de territoriale basis van waaruit de Amerikanen zich na de Koude Oorlog hebben voorbereid op het onvermijdelijke nieuwe conflict met Moskou en Peking.

Het is echter niet minder het gevolg van de algemene crisis van het wereldwijde politieke en economische systeem, dat bij ons bekend staat als de liberale wereldorde.

Het is overduidelijk dat de reden voor het verval van het hele systeem van regels, instellingen en gebruiken dat na de Tweede Wereldoorlog in de betrekkingen tussen de westerse landen ontstond en zich vervolgens over de hele wereld verspreidde, niet alleen het Russische en Chinese revisionisme kon zijn. Als de uitdagingen voor de internationale orde alleen van externe oorsprong waren, konden de leiders ervan met meer vertrouwen hun monopolie handhaven. Voor ons, in Rusland of China, wordt het probleem natuurlijk alleen gezien in zijn externe verschijningsvormen, en we weten dat de Liberale Wereldorde de Verenigde Staten en het Westen de mogelijkheid bood van een parasitair bestaan ten opzichte van de rest van de wereld.

De “instrumenten” die de uitbuiting van de rest van de mensheid door de gemeenschap van westerse landen mogelijk maakten, bevinden zich nu echter in een crisis. Bovendien hebben de diepe interne tegenstellingen die zich in de afgelopen 100 jaar bij de vorming en ontwikkeling van de moderne markteconomie hebben opgehoopt, de belangrijkste deelnemers aan die economie voor de moeilijkste problemen geplaatst. De geaccumuleerde problemen werden geïllustreerd door de verschrikkelijke verliezen die de ontwikkelde landen leden tijdens de pandemie van het coronavirus in 2020-2021. Hun gezondheidszorgsystemen waren niet klaar om hun eigen burgers te beschermen, en de oplossing voor de economische problemen die ontstonden was, op enkele uitzonderingen na, verre van perfect. Bovendien zijn, zelfs voor een onvoorbereide waarnemer, de moeilijkheden waarmee de binnenlandse politieke systemen van de westerse landen te kampen hebben duidelijk. De voornaamste problemen van de Liberale Wereldorde bevinden zich bij haar belangrijkste en ruggengraat deelnemers.

Als gevolg daarvan kunnen we een snelle erosie waarnemen van wat de Verenigde Staten in feite in staat stelde op te treden als de belangrijkste begunstigde van de wereldmarkt en de beheerder van de goederen die zij produceren. Dit heeft ertoe geleid dat het leidende land van het Westen niet alleen egoïstischer is geworden, maar zich in werkelijkheid niet meer kan gedragen zoals het dat kenmerkend deed tijdens de Koude Oorlog en de eerste twee decennia daarna. Zo wordt de basis van het Amerikaanse beleid vernietigd, niet alleen ten opzichte van de rest van de wereld, maar ook ten opzichte van de naaste bondgenoten. We hebben maandenlang gezien hoe onhandig de VS India en andere grote opkomende landen voor zich probeert te winnen in de voortdurende economische oorlog van het Westen tegen Rusland. Ook al moet Rusland zelf niet rekenen op liefdadigheid van zijn partners in het zuiden en oosten, de VS hebben duidelijk nog niet de middelen om hun buitenlands beleid volledig onder controle te krijgen.

Het zou vreemd zijn te denken dat een mogendheid met een interne politieke structuur als die van de Verenigde Staten de belangen van haar bondgenoten als haar eigen belangen zou kunnen beschouwen. Op veiligheidsgebied is dit nooit gelukt, en om voor de hand liggende redenen – zo’n militair machtige staat kan echt geen enkele bondgenoot als essentieel voor zijn voortbestaan beschouwen. Op economisch gebied hebben de Verenigde Staten echter altijd bijgedragen tot het behoud van de middelen en capaciteiten van hun Europese satellieten, waardoor zij nuttig konden zijn voor de verwezenlijking van de Amerikaanse belangen op het gebied van het buitenlands beleid. Hierdoor konden de Europeanen, zoals we weten, zelfs zachtjes concurreren met de Verenigde Staten waar dergelijke vrijheden de grenzen van het rationele Amerikaanse gedrag niet overschreden. Zoals we echter zien, was dergelijk leidersgedrag alleen mogelijk wanneer de VS zich een dergelijke luxe als aandacht voor de belangen van bondgenoten kon veroorloven.

De compressie van de middelen waarover de leider van de liberale wereldorde beschikt, leidt ertoe dat hij niet alleen de mogelijkheid verliest om iets te verdelen onder andere leden van de internationale gemeenschap, met name zijn naaste bondgenoten, maar ook gedwongen wordt hen rechtstreeks te beperken in wat hij voorheen kon toestaan. Het eerste voorbeeld was de massale dwang van kleine en middelgrote landen om ervoor te zorgen dat hun bedrijven voldoen aan de eisen van de VS in verband met de economische oorlog tegen Rusland. Nu gaat het erom de Europese bondgenoten van Amerika zelfs de elementaire middelen te ontnemen die hen in staat stelden een relatief onafhankelijk bestaan te leiden. In die zin kan de plotselinge verstoring van Nord Stream lijken op een vrij logische, zij het beslissende stap naar het sluiten van de bladzijde in de geschiedenis van de minimale Europese onafhankelijkheid. Bovendien wekte een dergelijke daad slechts bewondering bij sommige van de Amerikaanse satellieten in Oost-Europa, ondanks de kolossale milieuschade aan de reeds lang geteisterde Oostzee.

Vanuit het oogpunt van Rusland is alles wat er gebeurt nogal triest en veelzeggend. Het is triest omdat we nog steeds bepaalde plannen met Europa associëren om een meer rechtvaardige multipolaire wereldorde op te bouwen. Bovendien zouden bepaalde stappen van Duitsland en Frankrijk – de invoering van een eenheidsmunt, het vestigen van hun controle over het proces van goedkeuring van secundaire EU-wetgeving, en zelfs de ontwikkeling van hulpbronnen in Oekraïne – kunnen worden geïnterpreteerd als acties gericht op versterking van de Europese zelfvoorziening in de wereldeconomie en -politiek. Wat veelzeggend is over wat er nu in de transatlantische betrekkingen gebeurt, is dat een grootmacht in de betrekkingen met zijn zwakke bondgenoten onvermijdelijk wordt geconfronteerd met de uitdaging van zijn eigen egoïsme.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/09/29/duitsland-en-de-eu-hebben-een-oorlogsverklaring-overhandigd-gekregen/