Het boek ‘The Deep State Goes Viral: Pandemic Planning and the Covid Coup‘ van Debbie Lerman onderzoekt de rol van de Deep State in de pandemieplanning en de implementatie van lockdowns.
Volgens het voorwoord van Jeffrey Tucker verdiept het boek zich in de oorsprong en implicaties van het ‘Pandemic Crisis Action Plan – Adapted (PanCAP-A)’, dat op 13 maart 2020 werd uitgebracht, slechts enkele dagen voordat president Trump de lockdowns aankondigde. Het plan voor de lockdowns werd echter al in 2005 door de regering-Bush opgesteld, schrijft Rhoda Wilson.
De lockdowns die in 2020 werden opgelegd vanwege covid waren in 2005 gepland voor griep
Hieronder volgt het voorwoord van Jeffrey Tucker bij het nieuwe boek van Debbie Lerman, The Deep State Goes Viral: Pandemic Planning and the Covid Coup.
Het was ongeveer een maand na het begin van de lockdowns, april 2020, en mijn telefoon ging met een ongebruikelijk nummer. Ik nam op en de beller identificeerde zich als Rajeev Venkayya, een naam die ik kende uit mijn artikelen over de pandemie-angst van 2005. Hij is nu directeur van een vaccinbedrijf, was ooit speciaal assistent van de president voor biodefensie en beweerde de uitvinder te zijn van de pandemieplanning.
Venkayya was een van de hoofdauteurs van ‘Een nationale strategie voor pandemische influenza‘, uitgegeven door de regering van George W. Bush in 2005. Het was het eerste document dat een opkomende versie van lockdowns in kaart bracht, ontworpen voor wereldwijde implementatie. “Een grieppandemie zou wereldwijde gevolgen hebben”, zei Bush, “dus geen enkel land kan het zich veroorloven deze dreiging te negeren, en elk land heeft de verantwoordelijkheid om de verspreiding ervan te detecteren en te stoppen.”
Het was altijd al een vreemd document, omdat het voortdurend in tegenspraak was met de orthodoxie van de volksgezondheid die decennia, zelfs een eeuw terugging. Het bood twee alternatieve wegen in geval van een nieuw virus: de normale weg die iedereen op de medische opleiding leert (therapieën voor zieken, voorzichtigheid bij sociale onrust, kalmte en rede, quarantaine alleen in extreme gevallen) en een bioveiligheidsweg die totalitaire maatregelen vereiste.
Die twee paden bestonden vijftien jaar lang naast elkaar, vóór de lockdowns.
Nu sprak ik met de man die de eer opeist de bioveiligheidsaanpak in kaart te hebben gebracht, wat in strijd was met alle wijsheid en ervaring op het gebied van volksgezondheid. Zijn plan werd eindelijk uitgevoerd. Er waren niet al te veel stemmen die het niet eens waren, deels uit angst, maar ook door de censuur, die al erg streng was. Hij zei dat ik moest stoppen met protesteren tegen de lockdowns, omdat ze alles onder controle hadden.
Ik stelde een fundamentele vraag. Stel dat we allemaal onder de bank kruipen, fysieke ontmoetingen met familie en vrienden vermijden, alle bijeenkomsten van welke aard dan ook staken en bedrijven en scholen gesloten houden. Wat, vroeg ik, gebeurt er dan met het virus zelf? Springt het in een gat in de grond of reist het naar Mars uit angst voor een nieuwe persconferentie van Andrew Cuomo of Anthony Fauci?
Na wat gezwets vol onzinnige opmerkingen over de R-nul, merkte ik dat hij geïrriteerd raakte, en uiteindelijk, met enige aarzeling, vertelde hij me het plan. Er zou een vaccin komen. Ik aarzelde en zei dat geen enkel vaccin steriliseert tegen een snel muterende luchtweginfectie met een zoönotisch reservoir. Zelfs als zoiets zou verschijnen, zou het tien jaar aan testen en testen duren voordat het veilig was om aan de algemene bevolking te worden vrijgegeven. Blijven we nog tien jaar in lockdown?
“Het komt veel sneller,” zei hij. “Kijk maar. Je zult verrast zijn.”
Ik weet nog dat ik hem afdeed als een zonderling, een afgezaagde schrijver die niets beters te doen had dan slechte schrijvers op te bellen en ze lastig te vallen.
Ik had de betekenis volledig verkeerd begrepen, simpelweg omdat ik niet voorbereid was op de enorme diepgang en omvang van de operatie die nu gaande was. Alles wat er gebeurde, kwam me over als overduidelijk destructief en fundamenteel gebrekkig, maar geworteld in een soort intellectuele fout: een gebrek aan begrip van de basisprincipes van virologie.
Rond dezelfde tijd publiceerde The New York Times zonder veel ophef een nieuw document genaamd ‘PanCAP-A: Pandemic Crisis Action Plan – Adapted‘. Het was Venkayya’s plan, alleen dan geïntensiveerd, zoals gepubliceerd op 13 maart 2020, drie dagen voor de persconferentie van president Trump waarin de lockdowns werden aangekondigd. Ik las het door en plaatste het opnieuw, maar had geen idee wat het betekende. Ik hoopte dat iemand het kon uitleggen, interpreteren en de implicaties ervan kon ontwarren, allemaal om de wie, wat en waarom van deze fundamentele aanval op de beschaving zelf tot op de bodem uit te zoeken.
Die persoon kwam er wel. Het is Debbie Lerman, de onverschrokken auteur van dit prachtige boek dat zo prachtig de beste ideeën presenteert over alle vragen die me waren ontgaan. Ze ontmantelde het document en ontdekte er een fundamentele waarheid in. De regelgevende bevoegdheid voor de reactie op de pandemie berustte niet bij de volksgezondheidsinstanties, maar bij de Nationale Veiligheidsraad.
Dit stond zo klaar als een klontje in het document; ik had het op de een of andere manier gemist. Dit ging niet over volksgezondheid. Het ging over nationale veiligheid. Het tegengif dat in ontwikkeling was met het etiketvaccin was eigenlijk een militaire tegenmaatregel. Met andere woorden, dit was Venkayya’s plan maal tien, en het idee was juist om alle tradities en zorgen over de volksgezondheid te omzeilen en te vervangen door nationale veiligheidsmaatregelen.
Dit besef verandert fundamenteel de structuur van het verhaal van de afgelopen vijf jaar. Dit is geen verhaal over een wereld die op mysterieuze wijze de natuurlijke immuniteit vergat en een intellectuele fout maakte door te denken dat overheden economieën konden stilleggen en weer opstarten, waardoor een ziekteverwekker terug zou worden gejaagd naar waar hij vandaan kwam. Wat we in zeer reële zin meemaakten, was een soort staatsgreep, een staatsgreep van de diepe staat, niet alleen op nationaal maar ook op internationaal niveau.
Dit zijn angstaanjagende gedachten en vrijwel niemand is bereid erover te praten, en daarom is Lermans boek zo cruciaal. Wat betreft het publieke debat over wat ons is overkomen, staan we nog maar aan het begin. Er is nu een bereidheid om toe te geven dat de lockdowns over het algemeen meer kwaad dan goed hebben gedaan. Zelfs de traditionele media wagen zich erop om dergelijke gedachten toe te staan. Maar de rol van de farmaceutische industrie bij het aanjagen van het beleid en de rol van de nationale veiligheidsstaat bij het ondersteunen van dit grootscheepse industriële project, blijven taboe.
In de journalistiek en belangenbehartiging van de 21e eeuw, die erop gericht zijn de publieke opinie te beïnvloeden, is de overheersende zorg van alle schrijvers en instellingen professioneel overleven. Dat betekent dat ze zich moeten aanpassen aan een goedgekeurde ethos of paradigma, ongeacht de feiten. Daarom wordt Lermans stelling niet bediscussieerd; er wordt in de beschaafde wereld nauwelijks over gesproken. Dat gezegd hebbende, heeft mijn werk aan het Brownstone Institute me in nauw contact gebracht met veel hooggeplaatste denkers. Dit kan ik wel zeggen: wat Lerman in dit boek heeft geschreven, wordt niet betwist, maar in besloten kring toegegeven.
Vreemd, hè? We hebben tijdens de covidjaren gezien hoe professionele aspiraties stilte in de hand werkten, zelfs bij grove schendingen van mensenrechten, zoals verplichte schoolsluitingen die kinderen van onderwijs beroofden, gevolgd door mondkapjesplicht en gedwongen injecties voor de hele bevolking. De bijna-stilte was oorverdovend, zelfs als iemand met een brein en een geweten wist dat dit allemaal fout was. Zelfs het excuus “We wisten het niet” werkt niet meer, want we wisten het wél.
Dezezelfde dynamiek van sociale en culturele controle is volop aan de gang nu we die fase hebben doorgemaakt en in een andere zijn beland. Dat is precies de reden waarom Lermans bevindingen nog niet in de beschaafde samenleving zijn beland, laat staan in de mainstream media. Zullen we daar ooit komen? Misschien. Dit boek kan helpen; het is in ieder geval nu beschikbaar voor iedereen die dapper genoeg is om de feiten onder ogen te zien. U vindt hierin de best gedocumenteerde en coherente presentatie van antwoorden op de kernvragen (wat, hoe, waarom) die we ons allemaal stellen sinds deze hel ons voor het eerst overkwam.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Voor lezers van Dissident zou het geen nieuws moeten zijn dat de Coronahoax een militaire operatie was. Ik heb het al zo vaak geschreven. Het was niet alleen een geslaagde test om te kijken hoe makkelijk ze een bevolking konden onderwerpen, maar ook een eerste stap in al langer geplande maatregelen. Ze hebben bereikt dat ze zonder weerstand de bevolking kunnen injecteren met van alles en nog wat en dat een digitale identiteit (vaccinatiepaspoorten), die vereist is voor het digitale slavenconcentratiekamp dat ze aan het bouwen zijn, door de bevolking geaccepteerd is. Ik wilde het artikel eerst niet plaatsen, omdat er niks nieuws in staat, maar het nogal viraal..
Het is betreurenswaardig om te zien dat Tucker, terwijl hij nota bene verwijst naar de griep, niet doorheeft dat er helemaal geen nieuw virus was, maar dat ze gewoon de griep genomen hebben om dit enorme bedrog te verspreiden.
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
