De beruchte spionnenschool in Londen leidt ook vele topjournalisten op

Het feit dat juist de afdeling die hoge staatsambtenaren en -agenten opleidt, ook de plaats is waar veel van de journalisten vandaan komen op wie wij rekenen om diezelfde ambtenaren in de gaten te houden en in toom te houden, is ernstig problematisch.

LONDEN – In een eerder onderzoek heeft MintPress News bekeken hoe een universitaire afdeling, het Department of War Studies aan King’s College London, functioneert als een school voor spionnen. De onderwijsplaatsen worden ingenomen door huidige of voormalige NAVO-officieren, legerofficieren en inlichtingenofficieren om de volgende generatie van spionnen en inlichtingenofficieren op te leiden. Wij kunnen nu echter een nog verontrustender situatie onthullen die het departement produceert: Journalisten. Een groot aantal van ‘s werelds invloedrijkste verslaggevers, producenten en presentatoren, die veel van de bekendste en meest gerespecteerde mediakanalen vertegenwoordigen – waaronder The New York Times, CNN en de BBC – hebben hun vak geleerd in de klaslokalen van deze in Londen gevestigde afdeling, waardoor ernstige vragen rijzen over de banden tussen de vierde macht en de nationale veiligheidsstaat, meldt Mintpress.

Nationale veiligheidsschool

Het lijkt erop dat inlichtingendiensten over de hele wereld steeds meer waarde beginnen te hechten aan agenten met een sterke academische achtergrond. Een door de CIA gepubliceerde studie uit 2009 beschrijft de voordelen van “het gebruik van universiteiten als middel voor inlichtingenopleiding,” en schrijft dat “blootstelling aan een academische omgeving, zoals het Department of War Studies aan King’s College London, verschillende elementen kan toevoegen die binnen het overheidssysteem moeilijker aan te leren zijn.”

Het document, geschreven door twee personeelsleden van King’s College, pochte dat de faculteit van de afdeling “uitgebreide en goed afgeronde inlichtingenervaring” had. Dit was niet overdreven. Tot de huidige docenten van de afdeling oorlogsstudies behoren de voormalige secretaris-generaal van de NAVO, de voormalige Britse minister van defensie en militaire officieren uit Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en andere NAVO-landen. “Ik heb grote waardering voor het werk dat u doet om onze toekomstige nationale veiligheidsleiders, van wie er velen in dit publiek zitten, op te leiden en te trainen,” zei toenmalig Amerikaans minister van Defensie (en voormalig CIA-directeur) Leon Panetta in een toespraak op het afdeling in 2013.

King’s College London geeft ook toe dat het een aantal lopende contracten heeft met de Britse staat, waaronder met het Ministerie van Defensie (MoD), maar weigert de details van deze overeenkomsten bekend te maken.

Amerikaanse connecties

Hoewel het een Britse universiteit is, richt King’s College zich vooral op Amerikaanse studenten. Er zijn momenteel 1265 Amerikanen ingeschreven, dat is ongeveer 4% van het studentencorps. Veel afgestudeerden van de afdeling Oorlogsstudies bereiken invloedrijke posities in grote Amerikaanse media. Andrew Carey, hoofd van CNN’s bureau in Jeruzalem, studeerde daar bijvoorbeeld in 2012 af met een masterdiploma.

{…}

Ook The New York Times, de meest invloedrijke krant van de Verenigde Staten, heeft alumni van Department of War Studies in dienst genomen. Christiaan Triebert (M.A., 2016), bijvoorbeeld, is een journalist in hun visuele onderzoeksteam. Hij won zelfs een Pulitzerprijs voor “Onthullingen over Rusland en de agressieve acties van Vladimir Poetin in landen waaronder Syrië en Europa.” Het inhuren van studenten van de spionnenschool om Rusland te bashen lijkt een gebruikelijke Times-tactiek te zijn, zoals het ook Lincoln Pigman tussen 2016 en 2018 in dienst had op zijn Moskou-bureau.

Josh Smith, senior correspondent voor het invloedrijke persbureau Reuters en voorheen zijn correspondent in Afghanistan, is ook afgestudeerd aan de afdeling in kwestie, net als Daniel Ford van The Wall Street Journal.

De invloedrijkste mediafiguur van de universiteit is echter Ruaridh Arrow. Arrow was producent bij veel van de grootste nieuwszenders van het Verenigd Koninkrijk, waaronder Channel 4, Sky News en de BBC, waar hij wereldredacteur van dienst was en senior producent bij Newsnight, het vlaggenschip van de politieke show van het netwerk. In 2019 verliet Arrow de BBC om uitvoerend producent te worden bij NBC News.

De Britse invasie

Voor een universiteit in Londen is het niet verwonderlijk dat de belangrijkste journalistieke bestemming voor afgestudeerden van de afdeling Oorlogsstudies het Verenigd Koninkrijk is. De BBC, de machtige staatsomroep van het land, zit vol met alumni van War Studies. Arif Ansari, hoofd nieuws bij het BBC Asian Network, voltooide in 2017 een master in het analyseren van de Syrische burgeroorlog en werd al snel geselecteerd voor een leiderschapsontwikkelingsprogramma, waardoor hij de leiding kreeg over een team van 25 journalisten die nieuws samenstellen dat in de eerste plaats gericht is op de aanzienlijke Midden-Oosterse en Zuid-Aziatische gemeenschappen in Groot-Brittannië.

Veel BBC-medewerkers beginnen met studeren aan King’s jaren nadat hun carrière al van start is gegaan, en balanceren hun professionele leven met het nastreven van nieuwe kwalificaties. Ahmed Zaki, Senior Broadcast Journalist bij BBC Global News, begon met zijn master zes jaar nadat hij bij de BBC begon. Ian MacWilliam, die tien jaar bij BBC World Service heeft gewerkt, de officiële nieuwszender van het land over de hele wereld, gespecialiseerd in gevoelige regio’s zoals Rusland, Afghanistan en Centraal-Azië, besloot meer dan 30 jaar na het behalen van zijn eerste graad aan King’s te gaan studeren.

Een andere invloedrijke alumnus van Oorlogsstudies bij de World Service is Aliaume Leroy, producent van het programma Africa Eye. De bekende BBC-presentatrice Sophie Long studeerde ook af aan de afdeling en werkte voor Reuters en ITN voordat zij bij de staatsomroep ging werken.

“Het is een publiek geheim dat King’s College London’s Department of War Studies functioneert als een afwerkingsschool voor Anglo-Amerikaanse veiligheidsmensen. Het is dus misschien geen verrassing dat afgestudeerden van de verschillende militaire en inlichtingenopleidingen ook terechtkomen in een wereld van journalistiek die bestaat om de berichtgeving van diezelfde ‘veiligheids’-agentschappen wit te wassen,” vertelde Matt Kennard – een onderzoeksjournalist voor Declassified U.K. die al eerder de banden van de universiteit met de Britse staat aan het licht bracht – aan MintPress. “Het is echter een reëel en aanwezig gevaar voor de democratie. Het universitaire imprimatur geeft het onderzoek van de afdeling het patina van onafhankelijkheid terwijl het in werkelijkheid werkt als de officieuze onderzoekstak van het Britse Ministerie van Defensie,” voegde hij eraan toe.

De afdeling Oorlogsstudies leidt ook veel internationale journalisten en commentatoren op, waaronder Nicholas Stuart van de Canberra Times (Australië); de Pakistaanse schrijfster Ayesha Siddiqa, wier werk te vinden is in The New York Times, Al-Jazeera, The Hindu en vele andere persorganen; en de Israëlische schrijfster Neri Zilber, die bijdraagt aan The Daily Beast, The Guardian, Foreign Policy en Politico.

Waar gaat het allemaal om?

Waarom worden zoveel invloedrijke figuren in onze media ondergebracht in een afdeling die bekend staat om zijn connecties met de staatsmacht, om het feit dat zijn faculteit bestaat uit actieve of voormalige militaire of regeringsambtenaren, en om het voortbrengen van spionnen en agenten voor diverse drieletterige agentschappen? Het gaat er hier niet om te beweren dat deze journalisten in het geheim allemaal spionnen zijn: dat zijn ze niet. Het gaat er eerder om de aandacht te vestigen op de alarmerend nauwe banden tussen de nationale veiligheidsstaat en de vierde macht waarop wij vertrouwen om hun macht te controleren en hen ter verantwoording te roepen.

Journalisten die in zo’n omgeving zijn opgeleid, zullen de wereld veel eerder op dezelfde manier zien als hun professoren. En misschien zouden zij minder geneigd zijn de staatsmacht aan te vechten wanneer de ambtenaren die zij kritisch volgen hun klasgenoten of leraren zijn.

Dit soort vragen rijzen wanneer een dergelijk fenomeen bestaat: Waarom kiezen zoveel journalisten ervoor om aan deze specifieke afdeling te studeren, en waarom worden zovelen zo invloedrijk? Worden zij doorgelicht door veiligheidsdiensten, met of zonder hun medeweten? Hoe onafhankelijk zijn zij? Herhalen zij alleen maar Britse en Amerikaanse staatspraatjes, zoals de publicaties van de afdeling Oorlogsstudies doen?

Wat de doorlichting betreft, heeft de BBC toegegeven dat zij, tenminste tot in de jaren negentig, heeft samengespannen met de binnenlandse spionage-instantie MI5 om ervoor te zorgen dat mensen met linkse en/of anti-oorlogsvoorkeuren, of met standpunten die kritisch staan tegenover de Britse buitenlandse politiek en het Britse imperium, in het geheim niet in dienst konden worden genomen. Op de vraag of dit beleid nog steeds wordt voortgezet, weigerde de omroep commentaar te geven onder verwijzing naar “veiligheidskwesties” – een antwoord dat sceptici waarschijnlijk niet zal geruststellen.

“Hoewel het mij zeer interessant lijkt dat één enkele academische instelling zo’n grote rol zou kunnen spelen in het rekruteren van activistische intellectuelen die pro-establishment zijn en het leveren van diezelfde intellectuelen aan de media, is het niet zo verwonderlijk,” vertelde Oliver Boyd-Barrett, professor emeritus aan de Bowling Green State’s School of Media and Communication en een expert op het gebied van collusie tussen overheid en media, aan MintPress, en hij voegde eraan toe:

De Bellingcat jongens

Hoewel de hierboven gecatalogiseerde journalisten geen spionnen zijn, kunnen sommige andere figuren van de afdeling Oorlogsstudies die in de journalistiek werkzaam zijn, mogelijk wel als zodanig worden omschreven, met name die rond de invloedrijke en steeds beruchtere onderzoekswebsite Bellingcat.

Cameron Colquhoun, bijvoorbeeld, werkte bijna tien jaar bij GCHQ, de Britse versie van de NSA, waar hij als senior analist leiding gaf aan cyber- en contraterrorisme operaties. Hij heeft diploma’s van zowel het King’s College London als het State Department. Deze achtergrond komt niet naar voren in zijn Bellingcat-profiel, waarin hij slechts wordt beschreven als directeur van een particulier inlichtingenbedrijf dat “ethische onderzoeken uitvoert” voor klanten over de hele wereld.

Bellingcat’s senior onderzoeker Nick Waters heeft vier jaar als officier in het Britse leger doorgebracht, waaronder een tour in Afghanistan, waar hij de doelstellingen van de Britse staat in de regio heeft bevorderd. Daarna trad hij in dienst bij het Department of War Studies en Bellingcat.

De oprichter van Bellingcat, Eliot Higgings, deed lange tijd beschuldigingen dat zijn organisatie werd gefinancierd door de National Endowment for Democracy (NED) van de Amerikaanse regering – een CIA-organisatie – af als een belachelijke “samenzwering”. Toch gaf hij in 2017 toe dat het waar was. Een jaar later kwam Higgins bij de afdeling Oorlogsstudies als bezoekend onderzoeksmedewerker. Tussen 2016 en 2019 was hij ook senior fellow bij de Atlantic Council, het brein achter de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO).

Bellingcat has received money from the following:
OSF
Meedan
NED
Google
Adessium
Crowdfunding

— Eliot Higgins (@EliotHiggins) February 6, 2017

Higgins lijkt de universitaire afdeling te hebben gebruikt als rekruteringsbasis, door andere afgestudeerden van War Studies, zoals Jacob Beeders en de eerder genoemde Christiaan Triebert en Aliaume Leroy, opdracht te geven voor zijn site te schrijven.

Bellingcat staat in zeer hoog aanzien bij de CIA. “Ik wil niet te dramatisch doen, maar we houden van [Bellingcat],” zei Marc Polymeropoulos, voormalig plaatsvervangend hoofd operaties voor Europa en Eurazië van het agentschap. Andere functionarissen legden uit dat Bellingcat gebruikt kan worden om anti-Rusland praatjes uit te besteden en te legitimeren. “De grootste waarde van Bellingcat is dat we dan naar de Russen kunnen gaan en zeggen ‘alsjeblieft’ [als ze om bewijs vragen],” voegde voormalig CIA-bureauchef Daniel Hoffman toe.

Bellingcaught

Een recent onderzoek van MintPress onderzocht hoe Bellingcat handelt om gespreksonderwerpen van de nationale veiligheidsstaat wit te wassen in de mainstream onder het mom van zelf neutrale onderzoeksjournalisten te zijn.

Nieuw uitgelekte documenten laten zien hoe Bellingcat, Reuters en de BBC heimelijk samenwerkten met het Britse Foreign and Commonwealth Office (FCO) om het Kremlin te ondermijnen en regimeverandering in Moskou te bevorderen. Dit omvatte het opleiden van journalisten en het bevorderen van uitdrukkelijk anti-Russische media in Oost-Europa. Helaas, zo merkte het FCO op, was Bellingcat “enigszins in opspraak geraakt”, omdat het voortdurend desinformatie verspreidde en bereid was rapporten te produceren voor iedereen met geld.

Niettemin wordt in een nieuw voorstel van het Europees Parlement dat vorige maand werd gepubliceerd, aanbevolen Bellingcat in te huren om te helpen bij het produceren van rapporten die de basis zouden leggen voor het sanctioneren van Rusland, voor het uit internationale organen gooien van Rusland en voor het “helpen van Rusland bij de transformatie tot een democratie”. Met andere woorden, om de regering van Vladimir Poetin omver te werpen.

Een academische journalistieke nexus

De afdeling oorlogsstudies maakt ook deel uit van deze pro-NAVO, anti-Rusland groep. Afgezien van het feit dat het wordt bemand door militairen, spionnen en regeringsambtenaren, brengt het invloedrijke rapporten uit die westerse regeringen adviseren over buitenlands en defensiebeleid. Zo wordt in een studie getiteld “De toekomstige strategische richting van de NAVO” geadviseerd dat de Lid-Staten hun militaire budgetten moeten verhogen en Amerikaanse kernwapens in hun landen moeten laten opslaan, waardoor “de lasten worden verdeeld”. Het rapport beveelt ook aan dat de NAVO haar inzet tegen Rusland moet verdubbelen en waarschuwt dat zij dringend een “samenhangend beleid” moet vormen ten aanzien van de Chinese dreiging.

In andere rapporten van de afdeling wordt beweerd dat Rusland een “informatie-psychologische oorlogsvoering” voert via zijn staatszenders RT en Sputnik, en wordt geadviseerd dat het Westen zijn technische middelen moet aanwenden om te voorkomen dat zijn burgers deze buitenlandse propaganda consumeren.

Ook zijn academici van het King’s College in Londen van cruciaal belang gebleken bij het gevangen houden van de dissidente uitgever Julian Assange. Een psychiater die heeft samengewerkt met de afdeling oorlogsstudies getuigde voor de rechtbank dat de Australiër slechts leed aan een “gematigde” depressie en dat zijn zelfmoordrisico “beheersbaar” was, en concludeerde dat het uitleveren van hem aan de Verenigde Staten “niet onrechtvaardig zou zijn”. Uit het onderzoek van Matt Kennard bleek dat het Britse Ministerie van Defensie 2,2 miljoen pond (3,1 miljoen dollar) subsidie had gegeven aan het instituut waar hij werkte (hoewel de psychiater in kwestie beweerde dat zijn werk niet direct gefinancierd werd door het Ministerie van Defensie).

King’s College London verkoopt de afdeling oorlogsstudies aan zowel afgestudeerden als studenten als een opstapje naar een carrière in de journalistiek. In de sectie “carrièreperspectieven” voor de masteropleiding Oorlogsstudies wordt aan geïnteresseerde studenten verteld dat “afgestudeerden gaan werken voor NGO’s, de FCO, het Ministerie van Defensie, het Ministerie van Binnenlandse Zaken, de NAVO, de VN of een loopbaan volgen in de journalistiek, de financiële wereld, de academische wereld, de diplomatieke diensten, de strijdkrachten en nog veel meer.

Evenzo wordt aan studenten verteld dat:

Cursussen zoals “Nieuwe oorlogen, nieuwe media, nieuwe journalistiek” smelten journalistiek en inlichtingendiensten samen en staan onder toezicht van academici op het gebied van oorlogsstudies.

Het is misschien niet verwonderlijk dat het departement veel invloedrijke politici heeft onderwezen, waaronder buitenlandse staatshoofden en leden van het Britse parlement. Maar er is tenminste een aanzienlijke overlapping tussen de gebieden van defensiebeleid en politiek. Het feit dat juist het departement dat hoge staatsambtenaren en agenten van geheimzinnige drieletteragentschappen opleidt, ook de plaats is waar veel van de journalisten vandaan komen op wie wij rekenen om die ambtenaren te weerstaan en in toom te houden, is ernstig problematisch.

Een ongezond respect voor autoriteit

In plaats van de macht uit te dagen, versterken veel moderne mediakanalen helaas kritiekloos de boodschap van de macht. Staatsambtenaren en ambtenaren van inlichtingendiensten behoren tot de minst betrouwbare bronnen, journalistiek gesproken. Toch zijn veel van de grootste verhalen van de afgelopen jaren op niets anders gebaseerd dan het gerucht van ambtenaren die niet eens hun naam bij hun beweringen wilden zetten.

Het niveau van geloofwaardigheid dat moderne journalisten hebben voor de machtigen werd samengevat door voormalig CNN Witte Huis Correspondent Michelle Kosinski, die vorige maand verklaarde dat:

Helaas gaat die goedgelovigheid in sommige gevallen zelfs gepaard met regelrechte samenwerking met de inlichtingendiensten. Uit uitgelekte e-mails blijkt dat Ken Dilanian, verslaggever nationale veiligheid van de Los Angeles Times, zijn artikelen rechtstreeks naar de CIA stuurde om ze te laten redigeren voor ze werden gepubliceerd. In plaats van zijn carrière te schaden, is Dilanian nu correspondent over nationale veiligheidskwesties voor NBC News.

Boyd-Barrett zei dat regeringen afhankelijk zijn van “de hulp van een gepenetreerde, samenspannende en volgzame mainstream media die de laatste tijd – en in de context van massale verwarring over echte en vermeende desinformatiecampagnes op het internet – steeds problematischer lijken te worden als hoeders van het recht van het publiek om te weten.

Facebook neemt NAVO-persvoorlichter aan als chef inlichtingen

De laatste jaren heeft de nationale veiligheidsstaat ook zijn invloed op de socialemediagiganten vergroot. In 2018 zijn Facebook en de Atlantic Council een partnerschap aangegaan waarbij de reus uit Silicon Valley de curatie van de nieuwsfeeds van zijn 2,8 miljard gebruikers gedeeltelijk heeft uitbesteed aan het Council’s Digital Forensics Lab, zogenaamd om de verspreiding van nepnieuws online te helpen stoppen. Het resultaat is echter dat “betrouwbare” mediakanalen als Fox News en CNN worden gepromoot en dat onafhankelijke en alternatieve bronnen worden benadeeld, waardoor hun bezoekersaantallen drastisch zijn gedaald. Eerder dit jaar heeft Facebook ook voormalig persvoorlichter van de NAVO en huidig Senior Fellow bij de Atlantic Council Ben Nimmo aangenomen als hoofd van de inlichtingendienst. De beleidsdirecteur van Reddit is ook een voormalige ambtenaar van de Atlantic Council.

Ondertussen, in 2019, werd een senior Twitter executive voor de regio Midden-Oosten ontmaskerd als een officier in actieve dienst in de 77e Brigade van het Britse leger, de eenheid gewijd aan psychologische operaties en online oorlogsvoering. Het meest opmerkelijke aan deze gebeurtenis was het bijna volledige gebrek aan aandacht van de reguliere pers. In een tijd waarin buitenlandse inmenging op het internet misschien wel het belangrijkste verhaal was dat de nieuwscyclus domineerde, was er slechts één belangrijke krant, Newsweek, die er melding van maakte. Bovendien verliet de verslaggever die het verhaal versloeg slechts enkele weken later zijn baan, waarbij hij zich beriep op verstikkende censuur van bovenaf en een cultuur van eerbiediging van nationale veiligheidsbelangen.

Het doel van dit artikel is niet om een van de genoemden ervan te beschuldigen een medewerker van de inlichtingendienst te zijn (hoewel ten minste één persoon er daadwerkelijk heeft gewerkt). Het gaat er eerder om te benadrukken dat we nu een medialandschap hebben waarin veel van de invloedrijkste journalisten van het Westen worden opgeleid door precies dezelfde mensen op dezelfde afdeling als de volgende generatie van nationale veiligheidsagenten.

Het is niet bepaald bevorderlijk voor een gezonde, open democratie dat zoveel spionnen, regeringsfunctionarissen en journalisten die het vertrouwen genieten om hen namens ons ter verantwoording te roepen, allemaal uit de loop van hetzelfde kanon komen. Zij aan zij leren heeft bijgedragen tot het ontstaan van een situatie waarin de vierde macht overweldigend toegeeflijk is geworden aan de zogenaamde diepe staat, waarin de woorden van anonieme ambtenaren als evangelie worden aangenomen. De afdeling Oorlogsstudies is slechts één onderdeel van dit bredere fenomeen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/03/27/pers-in-zijn-zak-bill-gates-koopt-media-om-de-berichtgeving-te-controleren/?swcfpc=1