De Amerikaanse oorlog tegen China is een oorlog tegen de hele wereld

De Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan beweerde onlangs dat de VS niet “op zoek is naar een crisis.” Dit wordt natuurlijk gezegd met een belangrijke kanttekening: er wordt geen crisis gezocht zolang China zich ondergeschikt maakt aan de Verenigde Staten, schrijft Brian Berletic.

Washingtons langdurige beleid om China in te dammen 

Verre van een recente beleidswijziging door de regering-Biden, gaan de Amerikaanse ambities om China te omsingelen en in te dammen terug tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Zelfs al in 1965, toen de VS oorlog voerden tegen Vietnam, verwezen Amerikaanse documenten naar een beleid “om communistisch China in te dammen,” als “langlopend,” en identificeerden de gevechten in Zuidoost-Azië als noodzakelijk om dit beleid te bereiken.

Al tientallen jaren voert de VS agressieoorlogen langs de grenzen van China en bemoeit ze zich met politiek om China’s partners te destabiliseren. Ook probeert ze China zelf te destabiliseren. Daarnaast voert ze al jarenlang beleid om de economische groei van China en de handel met de rest van de wereld te ondermijnen.

Onlangs zijn de VS begonnen met het reorganiseren van hun gehele leger, met het oog op de onvermijdelijke oorlog met China.

Het doorsnijden van de Chinese economische communicatielijnen  

Naast de strijd tegen Chinese troepen in de regio Azië-Pacific, hebben de VS ook langetermijnplannen om de Chinese handel over de hele wereld te blokkeren.

In 2006 publiceerde het Strategic Studies Institute (SSI) van het US Army War College “String of Pearls: Meeting the Challenge of China’s Rising Power Across the Asia Littoral” (Parelsnoer: de uitdaging van China’s opkomende macht over de Aziatische kust), waarin de essentiële “zeeverbindingen” (SLOC) van China van het Midden-Oosten tot de Straat van Malakka werden aangemerkt als bijzonder kwetsbaar en onderhevig aan de Amerikaanse overheersing over Azië.

Het document stelt dat het primaat van de VS, en in het bijzonder de militaire aanwezigheid in de regio, kan worden gebruikt als hefboom om “China als verantwoordelijke stakeholder in de gemeenschap van naties te trekken”, een eufemisme voor het onderwerpen van China aan het primaat van de VS. Dit is op zijn beurt weer in lijn met een breder wereldwijd beleid dat erop gericht is “elke natie of groep van naties ervan te weerhouden het Amerikaanse primaat uit te dagen”.

In het hoofdstuk ‘Gebruikmaken van de militaire macht van de VS’ wordt in het document gepleit voor een uitbreiding van de Amerikaanse militaire aanwezigheid in de hele regio, inclusief langs China’s SLOC, door de bestaande aanwezigheid in Oost-Azië (Zuid-Korea en Japan) te vergroten, maar ook uit te breiden naar Zuidoost-Azië en Zuid-Azië, door landen als Indonesië en Bangladesh te rekruteren om de Amerikaanse militaire macht over de regio en dus over China te versterken.

Het merkt op dat China zich inspant om zijn SLOC veilig te stellen, waaronder met een wederzijds voordelig havenproject in de Baluchistan-regio van Pakistan, onderdeel van de grotere China-Pakistan Economic Corridor (CPEC) en de bouw van een haven in Sittwe, Myanmar, onderdeel van de grotere China-Myanmar Economic Corridor (CMEC). Beide projecten proberen alternatieve economische communicatielijnen voor China te creëren, waarbij de lange en kwetsbare zeeroute door de Straat van Malakka en de Zuid-Chinese Zee wordt omzeild.

Beide projecten worden sindsdien aangevallen door door de VS gesteunde militanten. Er vinden nog steeds regelmatig aanvallen plaats op Chinese ingenieurs in heel Pakistan. Ook is er momenteel een grootschalig gewapend conflict gaande in Myanmar, gesteund door de VS. Daarbij worden door oppositietroepen regelmatig Chinese infrastructuur aangevallen.

Zo heeft het Amerikaanse beleid de regiobrede verstoring van China’s SLOC nagestreefd en sindsdien bereikt, evenals pogingen om choke points (CPEC/CMEC) te omzeilen. Andere potentiële corridors, waaronder door het hart van Zuidoost-Azië, zijn ook het doelwit geweest van Amerikaanse inmenging. Het Thaise deel van China’s hogesnelheidslijn om Zuidoost-Azië met China te verbinden, is aanzienlijk vertraagd door de door de VS gesteunde politieke oppositie die openlijk probeert het project te annuleren.

De VS heeft in veel opzichten al een crisis voor China gecreëerd, zij het via tussenpersonen.

Chinese maritieme scheepvaart als doelwit 

Onder het mom van het beschermen van de ‘vrijheid van navigatie’ heeft de Amerikaanse marine haar oorlogsschepen en militaire vliegtuigen gepositioneerd rond de belangrijkste zeeroutes ter wereld, waaronder de Straat van Hormuz in het Midden-Oosten en de Zuid-Chinese Zee – de oostelijke toegang tot de Straat van Malakka – samen met plannen om een ​​aanzienlijke marineaanwezigheid op te zetten bij de westelijke toegang van de Straat.

De VS beseft dat de Chinese militaire macht groot genoeg is om de Amerikaanse militaire agressie langs de Chinese kusten aanzienlijk te compliceren, zo niet regelrecht te verslaan. De VS stelt zich in plaats daarvan voor dat ze China ver buiten het bereik van hun gevechtsvliegtuigen en raketmachten aanvallen.

Het US Naval Institute publiceerde “Prize Law Can Help the United States Win the War of 2026”, de inzending voor de derde plaats in de “Future of Naval Warfare Essay Contest

In plaats daarvan pleit het voor:

 …een blokkade op afstand – het ‘onderscheppen van Chinese koopvaardijschepen bij belangrijke maritieme knelpunten’ buiten het bereik van China’s A2/AD – zou over het algemeen houdbaar zijn; flexibel in tempo en locatie; beheersbare risico’s van escalatie met zich meebrengen; en China’s op grondstoffen beluste, van import afhankelijke oorlogsinspanningen belemmeren. 

Een deel van deze ‘ verre blokkade’ zou een campagne zijn van het aanvallen, in beslag nemen en herinrichten van Chinese schepen om de achterblijvende scheepsbouwcapaciteiten van de VS te vergroten en het tekort aan maritieme hulpbronnen dat het land heeft gecreëerd, te verminderen.

Verre van een willekeurig essay dat een puur speculatieve strategie vertegenwoordigt, hebben de VS al stappen ondernomen om hun “verre blokkade” te implementeren. Het gehele Amerikaanse Korps Mariniers is uitsluitend toegesneden op het voeren van oorlog tegen Chinese scheepvaart in de regio Azië-Pacific en daarbuiten.

De BBC meldde in haar artikel uit 2023, “How US Marines are being reshaped for China threat,” het volgende:

In het nieuwe plan vechten de mariniers verspreid over eilanden. De eenheden zullen kleiner zijn, meer verspreid, maar met een veel grotere slagkracht door een verscheidenheid aan nieuwe wapensystemen.

De “nieuwe wapensystemen” zijn voornamelijk anti-scheepvaartraketten. De Amerikaanse mariniers opereren op eilanden en in kustgebieden en zijn getransformeerd tot een strijdmacht die bijna uitsluitend gericht is op het verstoren van de Chinese scheepvaart.

Samen met plannen om Chinese schepen in beslag te nemen, positioneert de VS zichzelf niet als een wereldwijde beschermer van de “vrijheid van navigatie”, maar als de grootste bedreiging daarvoor. Gezien China’s status als grootste handelspartner van landen over de hele wereld, vormen Amerikaanse plannen om Chinese scheepvaart aan te vallen niet alleen een bedreiging voor China, maar voor de wereldwijde economische welvaart als geheel.

De oorlog van de VS met China is een oorlog met de wereld 

Het gevaar van Washington’s verlangen naar oorlog met China en het implementeren van zijn “verre blokkade” om China’s economie tot ruïnes te wurgen is een gevaar voor de hele wereld. Het is misschien onmogelijk om de wereldwijde economische schade te voorkomen die deze strategie zal veroorzaken nadat ze in gang is gezet, maar het is wel mogelijk om de verschillende componenten aan te pakken die de VS gebruikt om China te omsingelen en in bedwang te houden in de aanloop naar dit conflict.

De politieke inmenging van de VS en de politieke en gewapende oppositie die zij heeft gecreëerd en gebruikt om de verschillende economische communicatielijnen van China af te snijden, kunnen aan het licht worden gebracht en uitgeroeid door nationale en regionale veiligheidsinitiatieven.

Het beveiligen van de nationale en regionale informatieruimte is de eenvoudigste en meest effectieve manier om de VS af te sluiten van de bevolkingen die ze wil beïnvloeden en zich tegen de beoogde landen te keren om de politieke en veiligheidscrises te bereiken die ze gebruiken om de handel tussen China en haar partners te bedreigen. Het aannemen en handhaven van wetten die Amerikaanse inmenging targeten, blootleggen en ontwortelen, inclusief de financiering van oppositiepartijen, organisaties en mediaplatformen door de National Endowment for Democracy (NED) van de Amerikaanse overheid, is ook essentieel.

Recente maatregelen van de VS om buitenlandse mediaorganisaties en hun vermeende samenwerking met Amerikaanse burgers aan te pakken, hebben andere landen een handig voorwendsel gegeven om door de NED gefinancierde activiteiten aan te pakken en te ontmantelen.

Hoewel het nemen van deze stappen hun eigen gevolgen zal hebben, waaronder vergelding door de VS zelf, zal het alternatief – toestaan dat de VS zijn “verre blokkade” tegen China en zijn wereldwijde handelspartners voorbereidt en uiteindelijk uitvoert – nog meer gevolgen hebben.

Alleen de tijd zal leren of de opkomende multipolaire wereld in staat is om deze toekomstige crisis te zien en op te lossen waar de VS zich decennialang op heeft voorbereid, of dat de politieke leiders in Zuidoost- en Zuid-Azië bang zullen zijn voor kortetermijngevolgen ten koste van het toelaten en dus lijden onder catastrofale gevolgen in de middellange toekomst.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over