Vertel me over je persoonlijke ervaringen met Covid 19. Of wacht eigenlijk maar, niet doen. Ik denk dat ik het misschien al een miljoen keer heb gehoord, schrijft James Delingpole. Je bent alle reuk- of smaakzin kwijtgeraakt – en hoe raar was dat eigenlijk? Het heeft je dagenlang gevloerd. Je kreeg er een grappige droge hoest van, waarvan de droogheid en kriebeligheid ongekend waren in je hele hoestcarrière. Je hebt een paar keer griep gehad en jongen, als je echte griep hebt, weet je dat. Maar dit was zeker geen griep. Het was zo totaal anders dan alles wat je ooit hebt gekend, waarom zou het je niet verbazen te horen dat het bio-gemanipuleerd was in een laboratorium met allerlei spike-eiwitten en toevoegingen door gain-of-function, misschien zelfs tot en met fragmenten van het aidsvirus.

Ja, juist. Vergeef me dat ik het heilige, persoonlijke domein van uw geleefde ervaring betreed. Maar mag ik voorzichtig suggereren dat niets van wat je hebt meegemaakt noodzakelijkerwijs de theorie van laboratoriumlekken bevestigt. Wat het eerder aantoont, is de kracht van vatbaarheid, hersenspoeling en een overactieve verbeelding. Je hebt – en dat hebben we allemaal gedaan – een periode van twee jaar doorgemaakt waarin anekdotes over gezondheidsproblemen waardevolle valuta werden. Was er in de jaren voor de ‘pandemie’ niemand geïnteresseerd in de bloederige details van je nare verkoudheid, opeens wilde iedereen aantekeningen vergelijken om te zien of ze het net zo erg hadden gehad als jij – of liever nog omwille de unieke ervaring, nog erger. Dit creëerde op zijn beurt een zichzelf versterkend mechanisme van Covid-paniekescalatie: hoe meer iedereen erover sprak, hoe onomkeerbaarder de ‘pandemie’ werd.

Ondertussen bleef in de echte wereld hard bewijs – in tegenstelling tot anekdotisch bewijs – voor deze ‘pandemie’ koppig onbestaande. De doorslaggevende factor voor mij was een baanbrekend artikel dat in januari 2021 door Simon Elmer op zijn website Architects For Social Housing werd gepubliceerd. Het was getiteld ‘Lies, Damned Lies and Statistics: Manufacturing the Crisis‘.

Daarin stelde Elmer de vraag die elke journalist had moeten stellen, maar die bijna niemand deed: is deze ‘pandemie’ echt zo ernstig als alle experts, en ministers, media en medici ons vertellen dat het is? Het antwoord was heel duidelijk Nee. Zoals de door Elmer aangehaalde gegevens van het Office for National Statistics duidelijk aantoonden, was 2020 – Jaar Nul voor zogenaamd de grootste bedreiging voor de volksgezondheid sinds ‘Spaanse griep’ een eeuw eerder – een van de mildere jaren voor overlijden in het leven van de meeste mensen.

Laten we duidelijk zijn over dit punt, want iets wat je mensen aan de sceptische kant van het argument vaak hoort zeggen, is: ‘Natuurlijk suggereert niemand dat Covid niet een gruwelijk aantal doden heeft veroorzaakt.’ Maar dat is precies wat ze zouden moeten suggereren: omdat het waar is. Elmer citeerde de Age Standardized Mortality-statistieken voor Engeland en Wales vanaf 1941. Wat deze laten zien, is dat in elk jaar tot en met 2008 meer mensen stierven per hoofd van de bevolking dan in het dodelijke uitbraakjaar van Covid in 2020. Van de voorgaande 79 jaar had 2020 het 12e laagste sterftecijfer.

Covid was met andere woorden een pandemie van de verbeelding, van anekdotes, van emotie in plaats van afgemeten slechte gezondheid en dood. Maar zelfs nu, wanneer ik iemands aandacht vestig op die ONS-gegevens, merk ik dat de meest voorkomende reactie die ik krijg er een is van ontkenning. Dat wil zeggen, wanneer gepresenteerd met het duidelijkste, meest onbezoedelde (dit was voordat ONS gepolitiseerd raakte en de boeken begon te koken), onmogelijk te weerleggen bewijs dat er GEEN Covid-pandemie was in 2020, kiezen de meeste mensen, zelfs intelligente mensen, er nog steeds voor om hun gevoelens boven harde gegevens te plaatsen.

Deze natuurlijke neiging die velen van ons hebben om emotionele verhalen te verkiezen boven koele bewijzen, maakt ons rijp voor uitbuiting door cynische en gewetenloze mensen. We zagen dit tijdens de pandemie toen de meerderheid viel voor het opwindende maar leugenachtige verhaal dat ze een nieuwe Grote Plaag doormaakten, en dat alleen door het observeren van bizarre rituelen – stroken stof over het gezicht trekken, om elkaar heen dansen in supermarkten, injecteren onbekende substanties in iemands lichaam – zou men kunnen hopen zichzelf en oma te redden. En we zien het nu, in een iets andere variant, waarin veel mensen – zelfs velen die beter zouden moeten weten – vallen voor even opwindende maar onjuiste onzin over uit het laboratorium gelekte virussen.

Het is zo’n sexy verhaal dat ik er zelf ook voor viel. In die begintijd, toen alle kranten nog plichtsgetrouw met door de Wereldgezondheidsorganisatie goedgekeurde propaganda over pangolins en vleermuizen en de blijkbaar beruchte natte markt (wat dat ook mag zijn) in Wuhan draafden, was ik het spel al ver vooruit. Ik wist, ik wist gewoon, zoals alle gespannen, onverschrokken zoekers naar de waarheid dat het een laboratoriumlek was dat het had gedaan. Als je wist waar je moest graven, was er een duidelijk bewijsspoor om het te ondersteunen.

Wij scherpe, onbevreesde waarheidszoekers kenden alle namen en feiten. De onbetrouwbare Peter Daszak van de EcoHealth Alliance zat er tot aan zijn nek in; zo ook, uiteraard, de afschuwelijk gladde en zelfvoldane Anthony Fauci. We wisten dat al dit gekke, Frankenvirus onderzoek aanvankelijk was uitgevoerd in Chapel Hill, North Carolina, maar was uitbesteed aan China nadat president Obama de regelgeving had veranderd en het een te heet hangijzer werd voor in de VS gevestigde laboratoria. En laten we Oekraïne niet vergeten – al die geheime bio-onderzoekslaboratoria die in opdracht van de Diepe Staat van de VS werden gerund, maar vervolgens werden blootgelegd toen de Russen grondgebied zoals Marioepol veroverden.

En het was allemaal volkomen logisch omdat het in overeenstemming was met al het andere dat we wisten over de ‘pandemie’: dat het op hoog niveau was gepland, georkestreerd en gemanipuleerd door enkele van de meest sluwe en kwaadaardige mensen op de planeet. Ook hebben veel van onze mede-sceptici en anti-lockdown, anti-vaccinkruisvaarders op het gebied van vaccinologie en epidemiologie bevestigd dat dit zo was, met allerlei duistere technische details die we in ons opnamen en er bijna expert in werden. We leerden termen als ‘gain of function’, ‘cytokine storm’, ‘spike protein’, ‘viral load’ en ‘shedding’. We werden zelf bijna virologen!

Dus waarom geloof ik niet meer in de theorie van laboratoriumlekken? Waarom deel ik nu het vermoeden van Mike Yeadon dat er nooit een Covid-virus is geweest? Welnu, voor mij is de meest voor de hand liggende aanwijzing dat de laboratoriumlektheorie momenteel zwaar wordt gepusht door dezelfde reguliere media die meedogenloos tegen ons hebben gelogen over de werkzaamheid van maskers, vaccinveiligheid, Net Zero, klimaatverandering, Oekraïne, CBDC’s, 15 Minute Cities en de nu overduidelijke dreiging die uitgaat van de Nieuwe Wereld Orde. Natuurlijk is het theoretisch mogelijk dat ze plotseling op een onderwerp zijn uitgekomen waar ze de snode agenda van hun sinistere betaalmeesters niet gaan pushen. Maar als ze dat zouden doen, zou het een primeur zijn.

Zoals Patrick Henningsen – meer details over onze recente podcast

– Ik ben van mening dat als lab-lek nu de officieel onderschreven samenzweringstheorie van de Amerikaanse regering is, we allemaal achterdochtig moeten zijn dat er een onderliggende agenda is. Het promoten van lab-lekkage dient een aantal doelen: het leidt af van de meer urgente kwestie van vaccinschade; het bevordert het idee dat de wereld potentieel wemelt van schurkenstaten, bio-gemanipuleerde virussen die dringend verdedigingsmaatregelen vereisen van supranationale instanties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie, inclusief verplichte vaccinatie tegen nieuwe virusstammen; het beschouwt China als een nog grotere vijand dan het in werkelijkheid is, rechtvaardigt hogere defensie-uitgaven, escalerende economische oorlogvoering en potentiële militaire actie, en het creëert verdere verdeeldheid binnen de sceptische gemeenschap.

Ik zie veel bewijs van dat laatste in de commentarensectie onder het laatste stuk van Mike Yeadon op TCW, met de kop ‘Waarom ik niet geloof dat er ooit een Covid-virus is geweest’. Commentatoren die voorheen verenigd waren in de – juiste – opvatting dat de ‘pandemie’ een massale zwendel was en dat de ‘vaccins’ een monsterlijke en onnodige aanslag op de volksgezondheid zijn, kibbelen nu woedend over het al dan niet geloven in het Covid-virus of virussen in het algemeen.

De meesten die het bestaan ​​van het Covid-virus verdedigen, doen dat op basis van de persoonlijke gezondheidservaringen die ik in het begin aanhaalde. Ik betwist niet dat ze alle exotische en onaangename symptomen hebben gevoeld die ze beschrijven, en zelfs niet dat deze heel anders waren dan ze ooit eerder hadden gehad. Wat ik in twijfel trek is de logische sprong die hen allemaal doet concluderen dat deze zeker het resultaat waren van een nieuw virus. Hoe zouden ze het kunnen weten? Er zijn een aantal andere mogelijke oorzaken voor deze symptomen: straling of chemische vergiftiging; de effecten van 5G; een vrij routinematige vorm van griep die werd omgedoopt tot Covid – en in hun verbeelding door groepsdenken escaleerde tot iets veel ergers; terrein theorie. .

Ik blijf onbevooroordeeld over de oorzaak van die symptomen, net als over de “virustheorie” versus de “terreintheorie”, of dat het misschien een mengeling van beide is. Maar het lijkt me duidelijk dat bepaalde feiten over de vermeende pandemie van 2020 nu buiten kijf staan: het was alleen een ‘pandemie’ omdat de WHO haar definitie van het woord veranderde; de sterftecijfers waren niet hoger dan normaal; de PCR-tests waren frauduleus; SARS-CoV-2 is nooit geïsoleerd; de pandemie werd in 2019 tijdens Event 201 in scène gezet en zwaar gepromoot door gevestigde belangen (grotendeels gefinancierd door de Bill and Melinda Gates Foundation) in de media, de academische wereld, het biomedische establishment en de regeringen die klant zijn. Gezien de omvang van de oneerlijkheid rond deze nepcrisis zou het nauwelijks een extravagante sprong zijn om daaruit af te leiden dat het ‘virus’, net als al het andere, gewoon weer een verzonnen onderdeel van de psyop was.

En daarvoor hoef je niet volledig voor de terrein theorie te gaan. Evenmin hoeft u te geloven dat China een integere en goede kracht is, noch dat Fauci en Daszak goede jongens zijn, noch dat er niet veel zwart-budget-gefinancierde laboratoria zijn die experimenteren met ziekteverwekkers. Alles wat je moet doen is accepteren dat het gewicht van het bewijs tot nu toe laat zien dat Mike Yeadon, en dappere zielen zoals hij, terecht sceptisch zijn over het bestaan van een nieuw, mogelijk door de mens gemaakt virus genaamd SARS-CoV-2. En het feit dat u in 2020 een vervelende dosis griepachtige symptomen had, verandert niets.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/03/19/29486/