[C] vertrouwelijke clausules werden ingevoegd in de overeenkomst van Peking om Iran en Saoedi-Arabië te verzekeren dat aan hun veiligheidseisen zou worden voldaan. Sommige van deze details werden aan The Cradle verstrekt , met dank aan een bron die betrokken was bij de onderhandelingen:

• Zowel Saoedi-Arabië als de Islamitische Republiek Iran verbinden zich ertoe zich niet in te laten met enige activiteit die een van beide staten destabiliseert, op veiligheids-, militair of medianiveau.
• Saoedi-Arabië belooft geen mediakanalen te financieren die Iran proberen te destabiliseren, zoals Iran International.
• Saudi-Arabië belooft geen organisaties te financieren die door Iran als terroristen zijn bestempeld, zoals de People’s Mojahedin Organization (MEK), Koerdische groeperingen in Irak of militanten die vanuit Pakistan opereren.
• Iran belooft ervoor te zorgen dat zijn geallieerde organisaties Saoedisch grondgebied niet schenden vanuit Iraaks grondgebied.
• Tijdens de onderhandelingen waren er discussies over de aanval op Aramco-faciliteiten in Saoedi-Arabië in september 2019 en de garantie van Iran dat een geallieerde organisatie geen soortgelijke aanval zou uitvoeren vanuit Iraaks land.
• Saudi-Arabië en Iran zullen alles in het werk stellen om conflicten in de regio op te lossen, met name het conflict in Jemen, om een ​​politieke oplossing te bewerkstelligen die duurzame vrede in dat land verzekert.

Volgens bronnen die bij de onderhandelingen in Peking betrokken waren, werden er geen details over het conflict in Jemen bereikt, aangezien er in januari al aanzienlijke vooruitgang is geboekt in rechtstreekse gesprekken tussen Riyad en de Jemenitische Ansarallah-verzetsbeweging. Deze hebben geleid tot belangrijke afspraken tussen de twee strijdende staten, die de VS en de VAE woedend hebben geprobeerd te ondermijnen om een ​​oplossing van de oorlog in Jemen te voorkomen.

In Peking kwamen de Iraniërs en Saoedi’s echter overeen om de reeds bereikte beslissingen tussen Riyadh en Sanaa te helpen bevorderen en daarop voort te bouwen om de zevenjarige oorlog te beëindigen.

[Het hoofd van de Iraanse rechterlijke macht, Gholamhossein Mohseni Ejehi] zei dat in totaal 82.656 gevangenen gratie hebben gekregen. Van hen waren er zo’n 22.628 gearresteerd tijdens de demonstraties, zei hij. Degenen die gratie kregen, hadden geen diefstal of gewelddadige misdaden gepleegd, voegde hij eraan toe.

Op een enigszins aparte opmerking met betrekking tot regionale veiligheid – maar geen onderdeel van de Overeenkomst van Peking – bevestigden bronnen die bij de onderhandelingen betrokken waren aan The Cradle dat de Saudische delegatie tijdens gesprekken de nadruk legde op Riyadh’s inzet voor het Arabische vredesinitiatief van 2002; het weigeren van normalisatie met Tel Aviv vóór de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat, met Jeruzalem als hoofdstad.

De overeenkomst ondermijnt de positie van de VS in de regio. De VS hebben hun aanwezigheid in Syrië afgebouwd nadat ze in 2021 hun troepen uit Afghanistan hadden teruggetrokken.

De overeenkomst komt ook omdat Saoedi-Arabië bepaalde veiligheidsgaranties, een gestage stroom van wapenzendingen en hulp bij zijn civiele nucleaire programma eist om de betrekkingen met Israël, een belangrijke Amerikaanse bondgenoot, te normaliseren, bevestigde het Witte Huis vrijdag.

In een gesprek met verslaggevers zei John Kirby, woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad, dat de VS “op de hoogte waren” van de besprekingen tussen Saoedi-Arabië en Iran, maar er geen rol in speelden.

De rol van China in de Saoedisch-Iraanse overeenkomst is van groot belang. Peking kan echter tot de ontdekking komen dat zijn betrekkingen in de regio worden ondermijnd door mislukkingen bij de uitvoering ervan.
…
Als de bemiddelaar van de overeenkomst, of tenminste het derde land dat in de verklaring wordt genoemd, is de belangrijkste vraag of China realistisch gezien de omzetting van de overeenkomst in de praktijk zal – of zelfs kan – ondersteunen. De eerste kwestie is die van de capaciteiten. In tegenstelling tot Washington zijn China’s machtsprojectiecapaciteiten zeer beperkt. Met zijn enige buitenlandse militaire basis in Djibouti en geen substantiële veiligheidsstructuur in de regio, kan Peking de overeenkomst niet afdwingen door het gebruik van – of de dreiging met – geweld.

Hoewel juist deze afwezigheid van militaire macht in de ogen van de regionale staten een bron van zachte macht voor China kan zijn, omdat dit duidt op een oprechte wens om zich niet te mengen in de aangelegenheden van andere staten, kan Peking belangrijke activa in de regio niet beschermen of reageren op overtredingen. Beijing is in dit opzicht nog steeds afhankelijk van Washington.

De tweede, en veel dringender, kwestie is er een van bereidheid. De rol van China bij het tot stand brengen van de deal zal er waarschijnlijk niet toe leiden dat het zijn kop boven het maaiveld uitsteekt als er geweld of spanningen uitbreken. Peking heeft tientallen jaren diplomatieke inspanningen geleverd om goede betrekkingen met alle regionale staten te onderhouden. Het is eenvoudigweg onwaarschijnlijk dat China het risico loopt alles op te blazen door de kant van de ene partner te kiezen ten koste van de andere.

In wezen komt deze deal neer op de twee regionale staten (en inderdaad de andere GCC-staten). Als ze meespelen, kan China een monumentale overwinning claimen in de diplomatie in het Midden-Oosten. Als, wat waarschijnlijker is, de spanningen aan de oppervlakte komen, zal Peking merken dat het overbelast is. Het zal vrijwel zeker niet in staat en niet bereid zijn om garant te staan ​​voor de deal. Voor een snelle diplomatieke overwinning heeft China zijn neutraliteitsbeleid in gevaar gebracht. De huidige vraag vanuit het perspectief van China is of het het respect van alle partijen zal behouden als de overeenkomst mislukt.

De VS en Israël staan ​​niet gunstig tegenover het nieuws van de diplomatieke doorbraak. Ze vrezen eerst dat China steeds assertiever wordt in zijn rol in de regio, en de VS willen niet meemaken wat Groot-Brittannië meemaakte in Suez in 1956: een keerpunt dat de wereldwijde neergang aankondigde. De VS kwamen in opstand tegen Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël die samen Egypte aanvielen nadat leider Gamal Abdel Nasser het Suezkanaal had genationaliseerd. Het evenement wordt gezien als de laatste daad van het Britse rijk voordat het toetrad tot het machtigere Amerikaanse imperium.
…
Als de overeenkomst het doel bereikt om echt vrede en vriendschap tussen de twee rivalen te brengen, kan China genieten van een Suez-moment: wanneer de wereld het einde van het Amerikaanse rijk inluidt, zoals wat er met de Britten is gebeurd.