De Kazan-verklaring van deze week suggereert dat de BRICS – in haar uitgebreide samenstelling – klaar is om een nieuw hoofdstuk in haar geschiedenis te beginnen.
Nooit eerder zijn zulke omvangrijke documenten aangenomen als resultaat van de topbijeenkomsten van de groep, schrijft Andrey Kortunov.
Bovendien zal de Verklaring van Kazan het onderwerp zijn van grote belangstelling in de wereldwijde politieke en academische kringen en het voorwerp zijn van kritiek van tegenstanders van de BRICS-landen.
Voor het eerst wordt de gezamenlijke visie van de groep op de huidige stand van het internationale systeem gedetailleerd uiteengezet.
De Verklaring is een omvangrijk document met 134 paragrafen, waarvan sommige behoorlijk lang zijn. De verklaring die werd aangenomen op de vorige top in Johannesburg in augustus 2023, bevatte slechts 94 paragrafen, en een document dat in juli 2022 in Beijing werd aangenomen, had er 75. Zo is de uitkomst jaar na jaar steeds gedetailleerder en, zoals het nu gebruikelijk is om te zeggen, inhoudelijker geworden, wat de geleidelijke toename van de intensiteit van de betrokkenheid van de groep en de verbreding van de inhoudelijke reikwijdte van haar multilaterale samenwerking weerspiegelt.
De Verklaring van Kazan bestaat uit een inleiding en vier secties die ingaan op:
(1) het versterken van het multilateralisme,
(2) mondiale en regionale veiligheid,
(3) financiële en economische samenwerking, en
(4) humanitaire uitwisselingen.
Deze verdeling lijkt redelijk en in lijn met de prioriteiten van het Russische voorzitterschap die een jaar geleden werden aangekondigd.
Voor het eerst in de geschiedenis van de BRICS-landen beschrijft de Verklaring gedetailleerd de gedeelde visie van de groep op de huidige staat van het internationale systeem, de gemeenschappelijke of overlappende benaderingen van de fundamentele mondiale problemen van onze tijd en van acute regionale crises, en de contouren van een wenselijke en haalbare wereldorde zoals de leden van de groep die momenteel zien. Hoewel het document geen specifieke tijdschema’s voor individuele taken of routekaarten voor specifieke werkgebieden bevat, bestrijkt het wel een aantal belangrijke doelstellingen die de groep de komende jaren zou moeten of kunnen nastreven. Het is duidelijk dat het document niet alleen het product is van de Top zelf, maar ook van veel hard werk door een leger van experts, ambtenaren en diplomaten op verschillende niveaus in multilaterale formaten in de afgelopen maanden.
De multilaterale onderhandeling van de definitieve tekst van een document van zo’n lengte en belang is op zichzelf een niet-triviale taak, vooral omdat de tekst niet in het oude formaat van de vijf BRICS-leden moest worden onderhandeld, maar met de betrokkenheid van nieuwe leden die geen eerdere ervaring hadden met dergelijk werk. Men kan alleen maar raden hoeveel werk er in de 43 pagina’s van het definitieve document is gestoken.
Als je de tekst van de verklaring leest, is het makkelijk te zien dat er een duidelijke balans is tussen de veiligheids- en ontwikkelingsagenda’s. Deze balans suggereert dat de groep er bewust voor heeft gekozen om haar zeer brede mandaat te behouden en haar toekomstige activiteiten niet op één ding zal richten – bijvoorbeeld het promoten van handel tussen de leden van de groep, zoals sommige experts hebben gesuggereerd.
In plaats van een nauwe, thematische aanpak te hanteren, wil BRICS zichzelf positioneren als een multitasking laboratorium van mondiaal bestuur, waar nieuwe algoritmen van multilaterale samenwerking en innovatieve modellen voor het oplossen van de grootste economische en politieke problemen van de wereld kunnen worden getest, waaronder handel, financiën en strategische stabiliteit. De politieke ‘beleggingsportefeuille’ van de groep is dus meer dan gediversifieerd, en deze diversificatie vergroot de kans op succes voor ten minste enkele van haar vele initiatieven. Deze ‘issue-based’ benadering van samenwerking zou moeten helpen om departementale verdeeldheid te overwinnen en de buitensporige bureaucratie te vermijden die inherent is aan veel internationale organisaties.
Op het gebied van ontwikkeling staan de BRICS-landen voor een moeilijke keuze: ze willen hervormingen doorvoeren in de bestaande, grotendeels op het Westen gerichte internationale economische en monetaire instellingen en ze willen effectieve alternatieven voor deze instellingen creëren onder hun eigen gemeenschappelijke paraplu.
Afgaande op de tekst van de verklaring is het de bedoeling om beide kansen te maximaliseren: het roept op tot fundamentele institutionele veranderingen in ‘oude’ multilaterale structuren zoals het IMF of de IBRD, terwijl het tegelijkertijd de intentie van de BRICS vermeldt om niet-westerse institutionele alternatieven voor deze overwegend westerse structuren verder te promoten, zoals de New Development Bank (NDB) en de BRICS Contingent Reserve Arrangement (CRA). Enerzijds steunt het document de Wereldhandelsorganisatie (WTO) sterk als een universeel mechanisme voor de ontwikkeling van internationale economische betrekkingen, maar beperkt het zijn steun niet tot alleen de WTO, en roept het ook op tot verdere handelsliberalisering binnen de BRICS-groepering zelf.
De Verklaring bekritiseert niet expliciet de handels- of financiële praktijken van een bepaald land of een groep landen, maar uit wel bezorgdheid over “onrechtmatige unilaterale dwangmaatregelen”, zoals sancties, die worden gezien als schadelijk voor de wereldeconomie en wereldwijde duurzame ontwikkelingsdoelen. Het document concludeert dat dergelijke maatregelen onvermijdelijk het VN-Handvest en multilaterale handelssystemen ondermijnen. Deze nadruk is niet verrassend – de meeste BRICS-lidstaten zijn al onderworpen aan een of andere vorm van unilaterale sancties door het Westen, of zouden dat elk moment kunnen worden. Daarom loopt het idee om de afhankelijkheid van de ‘oude’ internationale instellingen te verminderen door de hele tekst van het document.
Veiligheidskwesties blijven zeer gevoelig voor de meeste BRICS-lidstaten, en de verklaring besteedt de meeste aandacht aan hen. Het is niet moeilijk te raden dat, in ieder geval in sommige conflictsituaties, leden van de groep zich gemakkelijk aan verschillende kanten van de barricades zouden kunnen bevinden. Afgaande op de zorgvuldig gekalibreerde tekst van de verklaring, hebben degenen die hebben gewerkt aan het samenbrengen van de vele versies van het document veel tijd en moeite besteed aan het vinden van geschikte taal om veel van de huidige crises en conflicten te beschrijven. De paragraaf over Oekraïne is bijvoorbeeld erg kort en verwijst naar de standpunten die de groep al heeft ingenomen in de stemmingen over Oekraïne in de Veiligheidsraad en de Algemene Vergadering van de VN. Het betoogt ook dat een vreedzame oplossing in zijn geheel consistent moet zijn met de principes en normen van de VN, brengt hulde aan bemiddelingspogingen en roept op tot conflictoplossing door middel van dialoog en diplomatie.
We kunnen aannemen dat het niet eenvoudig was om een gemeenschappelijke deler te vinden voor de situatie in Gaza, gezien de zeer verschillende standpunten van bijvoorbeeld Iran en de VAE over Israël. De verklaring over de noodzaak om de territoriale integriteit van Syrië te respecteren, zou kunnen worden geïnterpreteerd als een impliciete kritiek op de Turkse militaire aanwezigheid in dat land, die Damascus niet expliciet heeft geautoriseerd. Het was waarschijnlijk gemakkelijker om het eens te worden over minder omstreden kwesties, zoals de aanhoudende crisis in de natievorming in Haïti, en daarom was de paragraaf hierover relatief lang en gedetailleerd. Hetzelfde geldt voor de kwestie van internationaal terrorisme, die vrij gedetailleerd lijkt te zijn; benaderingen van internationaal terrorisme lijken vanaf het begin te zijn gedeeld, zo niet volledig overeengekomen, onder de groepsleden.
De groep besloot dat enkele van de gevoeligere of technisch uitdagende kwesties verder overwogen en in meer detail onderzocht moesten worden. Zulke kwesties omvatten bijvoorbeeld het Russische voorstel voor BRICS Clear, een systeem voor het verhandelen van effecten zonder de bijbehorende conversie naar dollars. Men kan zich voorstellen dat veel van de voorgestelde veranderingen in het wereldwijde financiële systeem met behulp van blockchaintechnologie en digitale tokens die worden ondersteund door nationale valuta’s, die zijn ontworpen om dollartransacties veel minder noodzakelijk te maken in de wereldwijde handel, niet gemakkelijk te promoten zullen zijn en daarom nader onderzoek op expertniveau nodig hebben.
Hetzelfde geldt voor voorstellen om de transport- en logistieke infrastructuur binnen de BRICS-groep te moderniseren – gezien de uitbreiding ziet deze taak er vandaag de dag anders uit dan een jaar geleden. Aan de andere kant is iets als een op de BRICS gebaseerde graanbeurs wellicht makkelijker te implementeren, omdat de BRICS-groep al enkele van ’s werelds grootste graanexporteurs en -importeurs omvat. Het zou logisch zijn als de BRICS actiever betrokken zouden raken bij het beheer van de wereldwijde energiemarkten – en hier omvat de groep de meeste van ’s werelds toonaangevende producenten en consumenten van koolwaterstoffen.
Over het geheel genomen suggereert de verklaring dat de uitgebreide BRICS-groep klaar is om een nieuw hoofdstuk in haar geschiedenis te openen. Het is duidelijk dat BRICS geen antiwesterse alliantie is en dat de groep niet opzettelijk westerse instellingen wil ondermijnen of vernietigen. De auteurs van de verklaring kozen hun bewoordingen zeer zorgvuldig en vermeden elke zinswending die de lezer zou kunnen doen geloven dat een scherpe confrontatie tussen het collectieve Westen en de rest van de wereld onvermijdelijk is.
BRICS heeft niet eens als doel om het Westen op enigerlei wijze ‘in evenwicht te brengen’. De BRICS zullen nooit een soort G7 kunnen worden, gezien de diversiteit van haar leden en het ontbreken van een duidelijke hegemonische leider in de groep. Niettemin is de groep in staat om, en doet dat al openlijk, een nieuwe, prominentere rol op te eisen in het mondiale bestuur en bij het definiëren van de parameters van de nieuwe wereldorde. Bovendien is het van plan om een van de meest invloedrijke actoren te worden in het hele mondiale Zuiden, dat ernstig ondervertegenwoordigd is in de meeste multilaterale internationale instellingen.
Er is reden om aan te nemen dat de Kazan-verklaring wereldwijd veel aandacht zal krijgen in zowel politieke als academische kringen, en dat deze ook de nodige kritiek zal krijgen van sceptici en tegenstanders van de BRICS-landen.
Sommigen zullen zeggen dat de verklaring te algemeen, te dubbelzinnig en niet gericht genoeg op specifieke kwesties was. Sommigen zullen geneigd zijn het document af te doen als een zoveelste wensenlijst. De Kazan-verklaring laat echter niet alleen zien dat de uitgebreide BRICS het eens kunnen worden over een zeer breed scala aan kwesties, maar ook dat de groep nieuw terrein betreedt in haar ontwikkeling. De 17e BRICS-top wordt volgend jaar in Brazilië gehouden en de lange reis van Kazan naar het Latijns-Amerikaanse continent belooft een werkelijk opwindende te worden.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Wat valt er nog over te zeggen ? De hele wereld verplicht een Digitale Identiteit, CBDC, verplichte ‘vaccinaties, etcetera. Oftewel de Nieuwe Wereldorde, verpakt met een woordsalade van mooie woorden.
…een woordsalade van mooie volzinnen.
Het is een menselijke orgamisatie en dus per definitie niet volmaakt. Dan kun je blijven focussen op wat er niet goed is en blijven janken over zaken (en ik vermoed dat ge de verklaring niet zelf hebt gelezen en dus maar wat gist over de exacte verwoordingen en intenties)
of je kunt kijken naar beide zijden; de goede en mindere kanten.
Maar als je al van te voren begint met de aanname dat alles toch dezelfde klotezooi is en er nooit iets verbetert kun je je net zo goed meteen van kant maken.
OF misschien beginnen om op lokaal niveau zelf zaken te veranderen
– cognitieve disonantie
– Stockholm syndroom
Ik had ook echt niet de illusie dat dat klubje wel zou deugen hoor.
Het ideale systeem zou zijn als men de centrale bank niet meer in private handen laat maar de staat (de gekozen regering) zelf met de minister van financiën als beheerder aanstelt die b.v. ieder jaar opnieuw moet worden benoemd, zodat ieder deelnemend land aan de beurt kan komen
Dus maar 1 centrale bank voor alle deelnemende landen als overkoepelende organisatie die wel in hun eigen land private banken kunnen hebben om het plaatselijk betalingsverkeer te kunnen regelen en daarvoor hun onkosten aan hun klanten kunnen doorrekenen. Voor de rest zijn het bedrijven als alle anderen.
Zie het als het monopolyspel met dit verschil dat er naast de bank ook zoiets als een staat is die bij een bepaalde hoeveelheid rijkdom er extra belasting over heft, niet via een kanskaart maar bij die hoeveelheid eigendommen. Op deze manier kan het spel niet uitgespeeld worden en dat is bij de samenwerking van de landen juist de bedoeling: een langwerkend systeem.Armere landen kunnen hierdoor ook gemakkelijker geholpen worden als het private winstbejag een stuk minder is.
Daarom moet ook het gokken met geld op zich ook verboden worden. Geld in welke vorm dan ook is een ruilmiddel dat een bepaalde waarde vertegenwoordigd en door toe te staan dat er mee gegokt wordt, zoals nu het geval is krijg je een totaal verkeerd beeld van de werkelijke waarde van eigendom, bedrijven en grondstoffen.
Tegen dit systeem zal natuurlijk een gigantische weerstand komen en die komt vanzelfsprekend door de huidige eigenaren van de centrale banken die hierdoor hun totale macht kunnen kwijtraken.
En hoe zit het dat met die vreemde verklaring van Zuid-Afrika die alleen maar ging over milieutransitie en climate change en inclusiviteit van vrouwen?