Blijft Erdogan aan de macht?

0

Er komen verkiezingen aan in Turkije en overal ter wereld wordt reikhalzend uitgekeken. Hier vat ik samen wat de prognoses zijn en welke impact de verkiezingen zullen hebben op de internationale politiek, schrijft Thomas Röper.

Erdogan is niet populair in het Westen en de VS en zijn aanhangers zouden blij zijn als Erdogan uit de macht werd gezet. Dit was vooral duidelijk tijdens de couppoging in 2016, toen westerse politici tijdens de couppoging zwegen in plaats van hun steun te betuigen aan de legitieme regering van Turkije. Toen de couppoging mislukte was er vanuit het Westen geen solidariteit met Erdogan, maar oproepen om de coupplegers zo mogelijk niet te straffen. Veel coupplegers kregen vervolgens asiel in westerse landen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat in Turkije vrij openlijk wordt aangenomen dat de CIA de staatsgreep steunde (of initieerde) en dat de Gülen-beweging achter de staatsgreep zat, aangezien hun leider asiel geniet in de VS.

De westerse inmenging

Ook in de westerse media – in Duitsland observeren we dat momenteel intensief – wordt nauwelijks verzwegen dat men in het Westen zou willen dat Erdogan de verkiezingen verliest. Dit gaat zo ver dat de Duitse Groenen openlijk oproepen tot het wegstemmen van Erdogan, wat neerkomt op massale inmenging in de interne aangelegenheden van Turkije (de Groenen zijn tenslotte de regeringspartij en leveren de Duitse minister van Buitenlandse Zaken) en is daarom zelfs in tegenspraak met het internationaal recht, aangezien het VN-Handvest dergelijke inmenging van buitenaf verbiedt.

En hoe zouden de Groenen reageren als Erdogan openlijk zou oproepen om de Groenen of de federale regering weg te stemmen vóór de federale verkiezingen?

Ook in Turkije is openlijk kritiek geuit op het gedrag van de westerse media, zo meldde het Russische persbureau TASS op 5 mei:

“Wij zullen niet toestaan dat onze binnenlandse politiek wordt gestuurd en de nationale wil wordt gehinderd door tijdschriftcovers die een vehikel zijn voor de operaties van wereldmachten”, benadrukte Erdogan vrijdag op TRT TV.

De Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavusoglu had eerder een artikel ingetrokken dat hij voor het Britse tijdschrift had geschreven vanwege de schandalige cover.

De omslag van het laatste nummer van The Economist, dat in de aanloop naar de voor 14 mei geplande presidentsverkiezingen in Turkije is verschenen, heeft als kop “De belangrijkste verkiezing van 2023. Turkije en de toekomst van de democratie”. Het gaat vergezeld van de zinnen “Erdogan moet weg” en “Red de democratie”.”

Dit doet me denken aan diverse kleurenrevoluties uit het verleden, want ook daar beriepen westerse politici en media zich op “democratie” en steunden, toen de “verkeerde” kandidaat de verkiezingen met een kleine marge won, protesten om “hun” kandidaat met behulp van een opgehitste menigte door te drukken. Dit is wat men in het Westen “democratie” noemt, zoals bijvoorbeeld de Maidan 2014 liet zien.

Het zou me dus niet verbazen als we een soortgelijk scenario in Turkije zouden zien na de nipte verkiezingsoverwinning van Erdogan.

Wat staat er op het spel

Het probleem voor het door de VS geleide Westen is dat Turkije erg belangrijk is. Het is strategisch gelegen en het enige islamitische land dat vertegenwoordigd is in westerse allianties. Turkije is zowel militair als politiek belangrijk als het gaat om de machtskwestie in het Midden-Oosten.

Maar Erdogan voert zijn eigen beleid, zoals bijvoorbeeld te zien is in Syrië, waar enige tijd geleden bijna vijandelijkheden tussen Turkse en Amerikaanse soldaten uitbraken. Turkije heeft ook een redelijk redelijke relatie met Iran, waar de Verenigde Staten zich enorm aan ergeren.

Lees meer
Zij zijn de ergste immigrantengroepen van Europa

Dat Erdogan ook een goede relatie heeft met Poetin (hoewel ze het op veel punten oneens zijn) is vanuit Amerikaans perspectief bijzonder slecht. Turkije heeft zich niet aangesloten bij westerse sancties. Als dat zo zou zijn, zou Rusland waarschijnlijk problemen krijgen met het bevoorraden van zijn troepen in Syrië, bijvoorbeeld als Turkije – net als de EU – zijn luchtruim zou sluiten voor Russische vliegtuigen. Het is erg belangrijk voor de VS dat Turkije zich aansluit bij het anti-Russische beleid, wat onmogelijk is onder Erdogan.

Er staat dus veel op het spel en de VS en hun politieke ngo’s zullen achter de schermen waarschijnlijk zeer actief zijn om de Turkse oppositie te steunen en zich misschien zelfs voor te bereiden op onrust in het geval van Erdogans verkiezingsoverwinning.

De peilingen voorzien een nek-aan-nekrace en achten ook Erdogans verkiezingsoverwinning bij de eerste stemming mogelijk. Erdogan heeft zojuist een verkiezingsgeschenk gegeven door de salarissen van ambtenaren in het land met 45 procent te verhogen , wat hem zeker extra stemmen zal opleveren.

Het Russische persbureau TASS publiceerde een interessante analyse van de Turkse correspondenten over de verkiezingen in Turkije, die ik heb vertaald omdat het gaat over binnenlandse kwesties in Turkije waarmee ik niet bekend ben.

Begin van de vertaling:

Voor de presidentsverkiezingen in Turkije: confrontatie tussen Erdogan en de oppositie

Denis Solovovoj, hoofd van het TASS Turkije-kantoor, over het politieke scenario voorafgaand aan de presidentsverkiezingen

De Republiek Turkije viert in 2023 de honderdste verjaardag van haar oprichting. Ondanks zijn “jonge” leeftijd heeft het land een rijke politieke geschiedenis, en met de naderende presidents- en algemene verkiezingen staat er zeker meer op het spel dan ooit. Het lijdt geen twijfel dat de voor 14 mei geplande verkiezingen een belangrijk moment vormen in het politieke landschap van het land, dat onvermijdelijk gevolgen zal hebben voor de situatie in andere delen van de wereld. Turkije is de afgelopen jaren een belangrijke speler op het wereldtoneel geworden door zijn betrokkenheid bij de meeste crises.

Volgens het Hoogste Verkiezingscomité kunnen 64 miljoen Turkse burgers stemmen bij de presidents- en parlementsverkiezingen, waarvan er al meer dan 1,6 miljoen hun stem in het buitenland hebben uitgebracht. Er zullen in totaal 191.884 stembussen worden opgesteld in binnen- en buitenland.

Vier kandidaten doen mee aan de presidentsverkiezingen, waarbij de zittende president Recep Tayyip Erdogan en de verenigde oppositiekandidaat Kemal Kılıçdaroğlu, leider van de Republikeinse Volkspartij (PRP), worden gezien als de belangrijkste kanshebbers voor het hoogste ambt in de staat. Een kandidaat heeft meer dan 50 procent van de stemmen nodig om te winnen. Turkse politicologen sluiten niet uit dat de presidentsverkiezingen in Turkije in twee rondes worden gehouden. In dit geval vindt de tweede ronde plaats op 28 mei en wordt de kandidaat die een gewone meerderheid van de stemmen krijgt, tot winnaar uitgeroepen.

Competitie op hoog niveau

Alvorens over te gaan tot een analyse van de interne politieke situatie in de republiek, zou ik eraan willen herinneren hoe het politieke systeem van Turkije is gestructureerd. De president is zowel staatshoofd als regeringsleider. Recep Tayyip Erdogan is sinds 2003 aan de macht (eerst als premier en sinds 2014 als president) en heeft het recht om zich verkiesbaar te stellen voor een nieuwe ambtstermijn, wat mogelijk is gemaakt door een reeks grondwetswijzigingen als gevolg van referenda die hij heeft geïnitieerd.

De komende verkiezingen zullen echter waarschijnlijk een van de meest omstreden verkiezingen in de recente geschiedenis van het land zijn, met een aantal bekende en invloedrijke politici die zich kandidaat stellen voor het presidentschap.


Presidentskandidaten

Recep Tayyip Erdogan is de huidige president van Turkije en leider van de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP). Hij staat bekend om zijn conservatieve opvattingen en wens om van Turkije een onafhankelijke staat te maken op een aantal belangrijke gebieden, waaronder defensie, energie en economie. Ondanks spanningen met westerse landen onderhoudt hij nauwe banden met Rusland (met name op het gebied van energie en defensie).

Kemal Kılıçdaroğlu is de leider van de belangrijkste oppositiepartij, de Republikeinse Volkspartij (PRP), opgericht door Mustafa Kemal Atatürk, de eerste president van de Republiek Turkije en grondlegger van de moderne Turkse staat. Kılıçdaroğlu is een harde criticus van president Erdoğan en zijn beleid, met name op het gebied van democratie en mensenrechten. Hij pleit voor nauwere banden met de EU en de VS, maar neemt een voorzichtige houding aan ten aanzien van de betrekkingen met Rusland.

Muharrem Ince is een voormalig lid van de PRP en een bekende oppositiefiguur. Hij nam het op tegen Erdogan bij de presidentsverkiezingen van 2018 en kreeg ongeveer 31 procent van de stemmen. Nadat hij de laatste verkiezingen had verloren, splitste hij zich af van de PRP en richtte hij zijn eigen politieke beweging Fatherland op. Inje staat bekend om zijn vooruitstrevende opvattingen over kwesties als vrouwenrechten, maar ook om zijn focus op economische kwesties. De politicus heeft kritiek geuit op de nauwe banden van Erdogan met Rusland en zegt dat deze de soevereiniteit en onafhankelijkheid van Turkije ondermijnen.

Sinan Ogan is de kandidaat van de rechtse ATA Alliance. Hij bekritiseert Erdogan en Kılıçdaroğlu en beweert dat ze er niet in zijn geslaagd de problemen van Turkije op te lossen. Ogan staat bekend om zijn nationalistische opvattingen en zijn oproepen tot meer militaire interventie in Syrië. Hij heeft ook kritiek geuit op Rusland en zegt dat zijn acties in Syrië en zijn steun aan het Assad-regime een bedreiging vormen voor de veiligheid van Turkije.


De westerse houding tegenover de verkiezingen

Lees meer
Turkse minister van Buitenlandse Zaken: 'De EU durft ons toch geen sancties op te leggen'

In de aanloop naar de verkiezingen was de politieke situatie in Turkije gespannen en tegenstrijdig. Het land kampte met een aantal problemen, waaronder een onstabiele economie, politieke polarisatie en een groeiende migratiegolf. Bovendien hebben westerse landen Erdogan en zijn regering ervan beschuldigd afwijkende meningen en de media te onderdrukken, waardoor sommige westerse staten zich zorgen maken over de staat van de democratie in het land. Westerse media hebben betoogd dat de aanstaande presidentsverkiezingen extra belangrijk zullen worden als een test van de democratische instellingen van Turkije en hun vermogen om deze complexe uitdagingen aan te gaan.

De stemming van de Turkse kiezers

Er zijn een paar belangrijke factoren die waarschijnlijk van invloed zijn op het kiezersentiment voorafgaand aan de verkiezingen waarmee rekening moet worden gehouden.

Ik begin met de economie. De afgelopen jaren was de economie van Turkije een van de grootste zorgen vanwege inflatie, werkloosheid en de wisselkoers van de Turkse Lira. De zittende president Tayyip Erdogan heeft van economische groei een van zijn topprioriteiten gemaakt, waarbij hij de prestaties van zijn regering op het gebied van armoedebestrijding en het stimuleren van investeringen prees. Kandidaten van de oppositie hebben echter kritiek geuit op het economische beleid van Erdogan en hem beschuldigd van wanbeheer en corruptie. De economie zal waarschijnlijk een sleutelfactor zijn in het kiezerssentiment, aangezien velen op zoek zijn naar een kandidaat die stabiliteit en welvaart kan brengen.

Binnenlandse politiek. Hoewel Erdogan en zijn regering in dit opzicht vaak worden bekritiseerd, heeft hij tijdens zijn ambtsperiode tastbare vooruitgang geboekt waarover hij graag opschept tijdens verkiezingsbijeenkomsten. Welke provincie de president ook bezoekt, supporters krijgen altijd een videoclip te zien van de projecten die worden uitgevoerd door de Turkse leider en zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling. De belangrijkste megaprojecten, zoals Erdogan ze graag noemt, zijn de bouw van de kerncentrale van Akkuyu, de ingebruikname van de gaspijpleidingen Blue Stream en Turkish Stream, evenals de voorbereidingen voor de bouw van een gashub in het land, het sturen van de eerste Turkse astronaut naar de ruimte (gepland voor najaar 2023 ), de ontdekking van een nieuw gasveld in de Zwarte Zee en een nieuw olieveld in het zuidoosten van Turkije.

Lees meer
Documentaire 'The Great Taking' onthult 'de grootste misdaad ooit overwogen'

De lijst is behoorlijk indrukwekkend. Wat kan de Turkse oppositie hiertegen doen? Kort gezegd, niets anders dan plannen om Erdogan, die volgens hen al te lang aan de macht is, omver te werpen.

Om een ​​dieper inzicht te krijgen in de intenties van de oppositie in het geval van een machtsgreep, heb ik de algemene politieke consensus bestudeerd van de “Alliantie van de Natie” van de oppositie, die bestaat uit negen verschillende secties in 244 pagina’s.

Het laat zien dat de oppositie zich wil richten op het verbeteren van de economische situatie van de burgers van het land. Ze wil de centrale bank terugbrengen naar haar kerntaak, het bestrijden van inflatie, en alle beperkingen opheffen die de balansen van de banksector zouden kunnen verstoren. De oppositie wil ook geleidelijk de overheidsschuld in vreemde valuta afbouwen en een begroting opzetten die voorrang geeft aan de rechten van de arme en lage inkomens.

Daarnaast is de “Alliantie van de Natie” van plan een reeks structurele hervormingen door te voeren: wetswijzigingen om de onafhankelijkheid van de centrale bank, de bankentoezichthouder en de antimonopolieautoriteit te herstellen. Ze wil een onafhankelijke rechtspraak creëren die eerlijk en snel werkt.

De oppositie noemt dit alles een “normalisering van het economisch beleid”. Maar niemand weet hoe effectief de maatregelen zullen zijn of hoe snel ze de levenskwaliteit van de burgers zullen verbeteren. Daarom is er geen garantie dat al deze beloften op papier de kiezers zullen kunnen overtuigen die Erdogan steunen met zijn zeer reële projecten.

Mogelijke scenario’s

Experts noemen verschillende scenario’s waar Turkije mee te maken zou kunnen krijgen na de verkiezingen in mei.

Een mogelijke uitkomst is de overwinning van de zittende president Recep Tayyip Erdogan, die in de eerste ronde meer dan 50 procent van de stemmen zou kunnen halen. Erdogan is sinds 2003 aan de macht en heeft sindsdien elke nationale verkiezing gewonnen, dus het is niet onrealistisch dat hij opnieuw zou kunnen winnen. Mocht Erdogan winnen, dan zou dat een voortzetting zijn van zijn presidentschap en het beleid dat hij gedurende zijn jaren aan de macht heeft gevoerd.

Een andere mogelijke uitkomst is dat Erdogan in de tweede ronde een van de kandidaten van de oppositie ontmoet. In dat geval zou het zittende staatshoofd in de eerste ronde de meeste stemmen krijgen, maar de drempel van 50% niet halen. Dit scenario kan moeilijk blijken voor Erdogan, omdat hij het dan moet opnemen tegen één tegenstander in plaats van een verdeelde oppositie.

Het is mogelijk dat kiezers van de oppositie besluiten één enkele kandidaat, Kılıçdaroğlu, te steunen, die in de eerste of tweede ronde zou winnen. Een overwinning voor de oppositie zou een belangrijke verschuiving in de Turkse politiek betekenen en zou kunnen leiden tot een nieuwe ingrijpende herstructurering van het binnenlands en buitenlands beleid van het land.

Ongeacht de uitslag van de verkiezingen, één ding is duidelijk: praktisch de hele wereld houdt de verkiezingen (en nog meer de uitslag) nauwlettend in de gaten.

Einde vertaling

Ik vind het opmerkelijk dat de TASS-correspondent geen melding maakt van een mogelijke poging tot een nieuwe kleurenrevolutie in het geval van een nipte overwinning voor Erdogan.


Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]


https://dissident.one/2023/05/11/de-echte-reden-waarom-de-vs-deze-week-de-verkiezingen-in-turkije-proberen-te-controleren/

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
0 Comments
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties