Alles is mogelijk – helaas

De situatie in deze wereld wordt steeds verwarder en onvoorspelbaarder. Trump heeft de Chinezen verkeerd ingeschat, Poetin krabbelt niet terug en Iran is een te grote brok voor de Amerikanen. Daarnaast is er historische instabiliteit op de financiële markten, schrijft Peter Hanseler.

Inleiding

We stuurden elkaar de groeten van eind 2024 met onderstaande kaart. “Alles is mogelijk” – een handdruk op de achtergrond – een optimistische boodschap voor het nieuwe jaar. Een paar maanden later schreeuwt deze houding alweer om verandering – helaas.

De wereld heeft nu een niveau van instabiliteit bereikt dat in veel landen en op verschillende niveaus een vuurstorm kan ontketenen. Sommige van de smeulende branden laaien onder de oppervlakte op – zullen ze vuurstormen worden?

Zonder te pretenderen volledig te zijn, beschrijven we in dit artikel kort wat ons beweegt – en wat ook de rest van de wereld zou moeten bewegen.

Smeulend vuur 1 – Financiële markten

Jarenlange instabiliteit – Fed Put

Wij waarschuwen al langer dat instabiliteit op de financiële markten, of liever gezegd de ineenstorting ervan, het grootste geopolitieke risico vormt en dat dit door vrijwel alle geopolitieke commentatoren wordt genegeerd.

De financiële markten hingen al lang vóór president Trumps tweede ambtstermijn aan een zijden draadje. De schuldenberg is waanzinnig en de waarderingen op de aandelenmarkten zijn waanzinnig. Sinds 1987 vertrouwen beleggers (of liever speculanten) erop dat de centrale banken hen te hulp schieten bij een ineenstorting van de financiële markten. Dit was het geval in 1987 (“Zwarte Maandag” en de daaropvolgende Greenspan Put), 1998 (systeemschok veroorzaakt door het faillissement van de Russische staat + de langetermijncrisis van hedgefondsen op het gebied van kapitaalbeheer), 2001 (dotcomcrash), 2008 (financiële crisis – Ben Bernanke en zijn kwantitatieve verruiming (QE)) en 2020 (coronacrisis: Jerome Powell en zijn hernieuwde kwantitatieve verruiming (QE)). Beleggers hebben het over de zogenaamde Fed Put (wanneer het misgaat, “drukt” de Fed simpelweg geld) en geloven dat ze volgens het gewoonterecht recht hebben op een reddingsoperatie. Aangezien de Amerikaanse Fed eigendom is van de banken, en de meeste westerse centrale banken ook, is er geen reden om lang na te denken over wiens belangen deze dames en heren in hun ivoren torens vertegenwoordigen; zeker niet de belangen van de burgers. Het redden van de financiële markten ten gunste van speculanten en banken gaat ten koste van de munt, die met elke dergelijke actie zwakker wordt.

Deze “reddingen” zijn geen daden van hoge intellectuele deugdzaamheid: de centrale banken “drukken” simpelweg geld (dat wil zeggen, ze creëren het elektronisch door overeenkomstige boekingen te doen op de rekeningen van de banken) en redden zo de banken en investeerders ten koste van de valuta. Onder andere om deze reden heeft de Amerikaanse dollar sinds 1971 98,5% van zijn waarde ten opzichte van goud verloren, en deze trend is sinds begin dit jaar versneld.

Het grootste gevaar komt echter niet van de aandelenmarkten, maar van de obligatiemarkten (staatsobligaties). De wereldwijde obligatiemarkt is ongeveer drie keer zo groot als de wereldwijde aandelenmarkt.

Sinds de escalatie van het tarievenconflict lijkt de regel dat beleggers bij dalende aandelenkoersen overstappen op obligaties, niet meer op te gaan.

Nieuw is dat de obligatiemarkten ook te lijden hebben onder de daling van de aandelenmarkten.

Ook de Amerikaanse dollar verliest aan waarde. Als extreem voorbeeld laat ik hier de wisselkoers van de Amerikaanse dollar ten opzichte van de Zwitserse frank zien.

We voorspellen niet wanneer een ineenstorting zal plaatsvinden, maar het zal gebeuren. Een crash komt altijd wanneer het vertrouwen van investeerders wordt vernietigd, wat een emotionele gebeurtenis is. Als je rationele redenen zoekt, is een ineenstorting al lang nodig. Schokkend nieuws zoals de importheffingen van Trump kan de stemming in zeer korte tijd perfect doen omslaan. Je moet niet roken in een kruitvat.

Het grootste probleem voor beleggers zal zijn een uitweg te vinden wanneer de zaken mislopen. Historisch gezien zochten beleggers hun toevlucht in Amerikaanse staatsobligaties; deze route lijkt echter niet langer erg aantrekkelijk, aangezien de reputatie van de Amerikaanse dollar als veilige haven enorm is aangetast. Hoewel de Zwitserse frank enorm is gestegen ten opzichte van de Amerikaanse dollar, is deze valuta een microkosmos vergeleken met de Amerikaanse dollar en daarom niet geschikt als veilige haven. Zelfs als sommige beleggers hun toevlucht nemen tot edelmetalen zoals goud en zilver, zullen hun prijzen exploderen; dit is niet alleen onze visie. Verschillende toonaangevende financiële instellingen hebben hun goudprijsprognoses voor 2025 naar boven bijgesteld:

• Goldman Sachs verwacht een stijging naar USD 3.700 of zelfs USD 4.500 per ounce tegen het einde van het jaar, met een mogelijke handelsmarge tussen $ 3.650 en $ 3.950.
• UBS en Bank of America voorspellen beide een goudprijs van USD 3.500, gesteund door geopolitieke spanningen, inflatie en toegenomen vraag.
• BlackRock benadrukt de rol van goud als een geprefereerde dekking tegen Amerikaanse staatsobligaties in een omgeving van hoge schulden en inflatie.

Toen de markten in het verleden implodeerden, stonden de grote spelers altijd naast elkaar en coördineerden hun hulppakketten om de rust op de markten te herstellen. De EU, de VS en China, met hun grote beurzen zoals New York, Londen, Frankfurt, Zürich, Hongkong, enz., werkten met elkaar samen. Om het zachtjes uit te drukken: veel van deze partijen hebben nu een communicatieprobleem met elkaar. Het is zelfs mogelijk dat sommige partijen elkaar tegenwerken in geval van een storm van protest. Dat is geen geruststellend vooruitzicht.

Ik beschouw het risico van een financiële ineenstorting als de grootste onbekende en daarom het allergrootste risico, zeker in combinatie met het volstrekt onvoorspelbare gedrag van Donald Trump.

Smeulend vuur 2: Trump heeft de Chinezen verkeerd ingeschat

Een van de grootste problemen voor Amerikanen is dat ze denken dat landen als China en Rusland net zo in elkaar zitten als mensen in het Westen. In het Westen lijken landen op de importheffing te hebben gereageerd zoals Trump voorspelde.

Bovendien heeft hij de bereidheid van deze landen om te onderhandelen belachelijk gemaakt en de aanpak van westerse politici op primitieve wijze beschreven.

Vervolgens werden de tarieven voor 90 dagen opgeschort, behalve voor China.

Deze strategie werkt niet bij de Chinezen. Hoe Donald Trump tot de conclusie kwam dat president Xi hem de huid vol zou schelden en wat JD Vance wilde bereiken met zijn respectloze uitspraak toen hij de Chinezen “boeren” noemde, blijft ons een raadsel.

Het resultaat: Op 11 april sloegen de Chinezen terug en gaven aan dat ze toekomstige vergeldingsmaatregelen van de VS zouden negeren:

“China verhoogt importheffing van 125% op Amerikaanse importen; signalen dat toekomstige vergeldingsmaatregelen worden “negeerd””

Zerohedge

Donald Trump had dit niet verwacht en verleende op 13 april vrijstelling van de hoge invoerrechten op smartphones, computers en sommige andere elektronische apparaten. Met andere woorden: hij gaf toe, of zoals de Amerikanen het graag zeggen: “Hij knipperde als eerste.”

Als je iemand vraagt ​​welk percentage van de Chinese export naar de VS gaat, zal hij of zij 30-40% noemen, wat aangeeft dat de Chinezen afhankelijk zijn van de Amerikaanse markt. In werkelijkheid exporteert China iets minder dan 15% van zijn export naar de VS. China bestaat al 5000 jaar – de VS iets meer dan 200 jaar. Als er geen overeenstemming wordt bereikt, zullen de Chinezen die 15% herpositioneren en zullen de VS een enorme hoeveelheid geweldige producten met een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding verliezen. Uiteindelijk moet je jezelf afvragen: wie heeft de grootste draagkracht – de Chinezen, die in decennia denken, of de Amerikanen, die in kwartalen denken?

De Chinezen sloegen echter ook op een ander niveau terug. Ze verboden de export van de volgende zeldzame aardmetalen naar de VS: samarium, gadolinium, dysprosium, terbium, lutetium, scandium en yttrium. Deze elementen zijn cruciaal voor hernieuwbare energie, elektronica, gezondheidszorg en defensietechnologie. Dit is een harde klap voor de Amerikanen, omdat de Chinezen dominant zijn in zeldzame aardmetalen en de Amerikanen afhankelijk zijn van import. Dit is ook de reden waarom de Amerikanen zo graag een overeenkomst willen sluiten met de Oekraïners, met betrekking tot de grote zeldzame aardmetalenvoorraden in de Donbass, die eigendom is van Rusland. Een overeenkomst met de Russen zal deze kwestie zeker omvatten en met het Chinese exportverbod is de Amerikaanse interesse in een alomvattende overeenkomst met Rusland verder toegenomen.

We kunnen niet precies inschatten hoe geïrriteerd de Chinezen zijn over president Trump, maar een eerste stap richting normalisering van de betrekkingen zal waarschijnlijk vanuit Washington moeten komen.

Dat China de grootste buitenlandse schuldeiser van de VS is, is voor beide partijen ongemakkelijk. De Amerikanen zijn de Chinezen namelijk ongeveer 759 miljard dollar schuldig en daarnaast beschikten de Chinezen in februari 2025 over 3.240 miljard dollar aan buitenlandse valutareserves, waarvan een groot deel eveneens in Amerikaanse dollars bestaat.

De Chinezen staan ​​er niet om bekend acties te initiëren die de andere partij schade berokkenen; dit soort acties is doorgaans voorbehouden aan het Westen. Mochten de Chinezen echter tot de conclusie komen dat het in hun belang is om hun Amerikaanse dollarreserves te verkopen, dan zullen ze dat waarschijnlijk ook doen. Dat zou gevaarlijk zijn voor de VS en we kunnen ons voorstellen dat de VS dan de wet overtreden en de Chinese dollarreserves bevriezen; het precedent is Rusland. Hoe dan ook, Trumps agressieve gedrag zal leiden tot een verdere versnelling van de dedollarisering, een strategie van de BRIC-landen – niet uit agressie jegens de VS, maar als reactie op het gebruik van de Amerikaanse dollar als wapen. Over dit onderwerp verwijzen we naar een artikel geschreven door Peter Hanseler met Simon Hunt: “Hoe de BRIC-landen hun grootste uitdaging – de betalingsbalans – zouden kunnen overwinnen“.

Dit risico overlapt met smeulbrand 1, wat de situatie nog onvoorspelbaarder maakt.

Smeulend vuur 3: Politieke onenigheid binnen de Trump-regering

Dit probleem is voor de Amerikanen binnenlands explosief en kan leiden tot een verergering van de geopolitieke spanningen in het Midden-Oosten en Oekraïne.

Trumps kabinet bestaat uit twee discordante teams. Aan de ene kant zijn er de neocons/Israël-Firsts (Marco Rubio, generaal Keith Kellog, Michael Waltz, Pete Hegseth, generaal Christopher G. Cavoli, Sebastian Gorka, enz.). Deze groep volgt de oude strategie van eeuwige oorlog en staat daarom dicht bij de Deep State. Zo vergroten ze niet alleen het gevaar van een oorlog met Iran – zie hieronder – maar verzetten ze zich ook tegen vrede met Rusland – zie daar. Aan de andere kant staan ​​de America Firsts, naast Donald Trump zelf, zijn vicepresident J.D. Vance, Steve Witkoff en Tulsi Gabbard, enz.

Het is ons – en waarschijnlijk ook de meeste andere commentatoren – onduidelijk in hoeverre dit een bewuste strategie van Donald Trump is om tegenstrijdige exponenten in het kabinet te krijgen, bijvoorbeeld om Netanyahu, AIPAC en de zionistische lobby in de VS te “pacificeren”, de Iraniërs angst aan te jagen en de oorlogshitsers in Europa in het gareel te houden. De andere mogelijkheid is dat Trump zijn team niet onder controle heeft, wat resulteert in de zichtbare kakofonie van buitenlandse en geopolitieke verklaringen van de entourage van de president, die lijkt op een interne machtsstrijd.

Los van de oorzaken van deze situatie is één ding duidelijk: dergelijke constellaties werken destabiliserend in een toch al instabiele situatie en vergroten het risico op escalatie.

Smeulend vuur 3: Rusland/Oekraïne

De Russen onderhandelen met de Amerikanen. De Amerikanen hebben er een opportunistisch belang bij om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. We hebben de kansen en risico’s van deze onderhandelingen uitgebreid besproken in ons artikel “Trump-Poetin: Een deal, Jalta of geen deal?“.

Naast de vragen over Iran – hieronder – is er sprake van een verschil in strategie: Rusland streeft ernaar de betrekkingen met de VS op een volledig nieuwe leest te schoeien en de werkelijke oorzaken van de huidige crisis volledig aan te pakken. De Russen zijn niet geïnteresseerd in een snelle oplossing voor Oekraïne.

Als de VS ervan overtuigd was dat er vrede kon worden gesloten met Rusland, dan hadden ze de militaire hulp aan Oekraïne al lang geleden stopgezet. Dat is echter niet gebeurd.

Als de Russen er vertrouwen in hadden gehad dat ze een akkoord met de VS konden bereiken, hadden ze hun militaire offensieven teruggeschroefd. Dat is niet het geval. De Russen rukken op langs het hele front en intensiveren hun opmars – met succes.

We hebben interessante cijfers gevonden over de paraatheid van de Russen en Oekraïners om zich te verdedigen. De Russen zijn zeer succesvol in het rekruteren van nieuwe soldaten, momenteel bijna 1200 per dag. Deze informatie is niet gebaseerd op Russische bronnen, wat als propaganda zou kunnen worden afgedaan, maar is het resultaat van een studie van Dr. Janis Kluge van het Russian & Economy German Institute for International and Security Affairs (SWP Berlin). In zijn artikel “Treachrous hope: ‘Peace talks’ and payouts boost Russian recruitment” werden deze cijfers minutieus uitgewerkt.

Aan de andere kant ziet het er niet goed uit voor Oekraïne. Op  11 februari 2014 heeft de Oekraïense regering een contract van een jaar afgesloten voor vrijwilligers tussen de 18 en 24 jaar om de werving te stimuleren met financiële prikkels en sociale voorzieningen. Het resultaat: in totaal schreven zich 500 vrijwilligers in.

De Oekraïners wisten zo in twee maanden tijd 500 rekruten te vinden, de Russen 72.000. Dit toont aan dat Oekraïne geen schijn van kans heeft om iets in zijn voordeel te veranderen in dit militaire conflict. Je kunt geen oorlog winnen zonder soldaten.

Het gedrag van de Russen – en ook van de Amerikanen – laat zien dat de Russen erop voorbereid zijn dat er geen akkoord zal worden bereikt en dat zij het conflict militair moeten – en kunnen – beëindigen.

Om de zaken nog erger te maken, heeft Trump twee verschillende gezanten op de missie gestuurd: enerzijds Steve Witkoff, een van de naaste vertrouwelingen van de president, die vooruitgang lijkt te boeken. Hij lijkt het realistische scenario te accepteren dat Rusland naast de Krim ook de vier nieuwe regio’s Cherson, Zaporozje, Loehansk en Donetsk behoudt.

In tegenstelling hiermee kondigt de andere Amerikaanse gezant, generaal Keitz Kellogg, compleet andere oplossingsplannen aan. Hij wil Oekraïne verdelen zoals dat na de Tweede Wereldoorlog met Duitsland is gebeurd, het conflict bevriezen op de contactlijn, waarbij Rusland tijdelijk de oostelijke oblasten bestuurt die het nu bezet en de Europeanen de westelijke delen van Oekraïne verdedigen, met een onafhankelijk restant van Oekraïne in het midden. Daarna zouden Odessa en met name de toegang tot de Zwarte Zee in handen blijven van de Britten en de Fransen (wat Mark Rutte als secretaris-generaal van de NAVO ook beloofde tijdens een recente ontmoeting met Selenski in Odessa). Dit plan zal mislukken, omdat Poetin en Lavrov er niet genoeg van krijgen te benadrukken dat het conflict zo moet worden opgelost dat rekening wordt gehouden met de oorsprong van het conflict (de oostelijke uitbreiding van de NAVO). NAVO-troepen of Europese troepen op Oekraïens grondgebied zouden hiermee volledig in tegenspraak zijn.

Als Trump vrede echt serieus neemt, moet hij generaal Kellogg ontslaan, een duidelijke lijn trekken en de militaire steun aan Oekraïne beëindigen. De Russen hebben de tijd en zullen doorgaan alsof er helemaal geen onderhandelingen gaande zijn en een lage of geen verwachtingen hebben van de Amerikanen. Dat is verstandig.

We beschouwen dit brandpunt daarom als relatief ongevaarlijk. Een nucleaire escalatie, zoals vorig jaar gevreesd werd, sluiten we vrijwel uit. Ik betwijfel of de Europeanen iets kunnen doen om Oekraïne in een vuurstorm te veranderen, zelfs al zwaait Friedrich Merz als een berserker met zijn Taurus-raketten.

Smeulend vuur 4: Iran

Wij zijn ervan overtuigd dat een militaire interventie van de VS in Iran een ramp voor de Amerikanen zou betekenen. Jemen wordt al tien jaar gebombardeerd door de Saoedi’s, de Israëliërs, de Britten en nu ook intensief door de Amerikanen. Afgezien van de burgerdoden slagen de Amerikanen er geenszins in de Houthi’s te verslaan.

Vergeleken met Iran zijn de Houthi’s verwaarloosbaar klein. We hebben al eerder bericht over een Amerikaanse oorlog tegen Iran in “Trump-Poetin: Een deal, Jalta of geen deal? ” en verwijzen ernaar.

Ik neem aan dat Trump langzaam beseft dat een dergelijk avontuur als een oorlog tegen Iran ongeveer evenveel kans maakt als Hitlers invasie van de Sovjet-Unie in 1941. Dit zal waarschijnlijk ook de reden zijn waarom Trump nu rechtstreeks met de Iraniërs wil onderhandelen. Volgens ons is het belangrijkste probleem voor de Amerikanen een fantasie die Netanyahu al 25 jaar koestert: de atoombom van Iran. De Iraniërs hebben geen bom en willen er ook geen. De Iraniërs willen de betrekkingen met het Westen normaliseren na sinds 1979 door de VS te zijn afgeranseld. Het gaat hier dus niet om een ​​gevaar dat van Iran uitgaat, maar om Netanyahu’s belangen.

Als volwaardig lid van de BRICS en de SCO is Iran al zeer goed geïntegreerd met de grootmachten Rusland en China.

Ondanks de roep om oorlog vanuit Jeruzalem en Washington, gaan we ervan uit – mogelijk tot grote verbazing van vele lezers – dat we dit smeulende vuur niet echt kritiek vinden. Dit komt ook doordat er een direct verband is met smeulend vuur 1: het kwetsbare westerse financiële systeem, dat gebaseerd is op de exorbitante staatsschuld van de VS, heeft wereldwijde economische stabilisatie nodig om te overleven. Als de olieprijs bijvoorbeeld zou stijgen tot 200 dollar per vat tijdens een oorlog in het Midden-Oosten, zou dit ook de ineenstorting van het westerse financiële systeem als geheel betekenen.

Smeulend vuur 5: Europa

Europeanen gedragen zich nog steeds alsof ze de wereldleiders zijn die ze ooit waren. Het zelfbeeld van deze mensen is grotesk. Economisch gezien gaat Europa achteruit. Dit kan worden aangetoond met één cijfer: in 1980 was het bbp van Europa tien keer zo groot als dat van China; in 2024 zal het op hetzelfde niveau zitten, en over 15 jaar zal de economische productie van China twee keer zo groot zijn als die van Europa.

Daar zijn vele redenen voor: een verkeerd onderwijsbeleid, een gebrek aan goedkope energie uit Rusland, krankzinnig groen beleid, verkeerde beslissingen van grote bedrijven, een gebrek aan competentie bij politieke leiders en veel van de 750 miljoen inwoners zelf dragen bij aan dit resultaat: ze zijn verwend, woke, indolent, egocentrisch en lui. Daartegenover staan ​​1,4 miljard Chinezen die minstens twee keer zo hard werken.

Maar dat weerhoudt Europeanen er niet van om zich tegen Rusland, China en, meer recent, de VS te verzetten, tegen de wil van de betrokken bevolking in. De machtigen in de betrokken landen overtreden de wet door leidende politici of partijen politiek te neutraliseren via gerechtelijke uitspraken (Le Pen) of hen te bedreigen door partijen die ze niet goedkeuren, uit te sluiten van de vorming van een regering, tegen de wil van de bevolking in (AFD). Mevrouw von der Leyen, de niet-gekozen “leider” van de EU deinst er niet voor terug om verkiezingsuitslagen in andere landen die ze niet goedkeurt (Roemenië) door de rechters aldaar ongeldig te laten verklaren. Veel landen in Europa bevinden zich in een juridisch vacuüm en gaan economisch ten onder.

De VS, Rusland en China hoeven zich geen zorgen te maken over deze dwergopstanden. Het zijn de mensen die daar wonen die zich zorgen moeten maken. Wij achten het risico op interne onrust in Europa aanzienlijk, vooral als de grote onvrede die al heerst onder de betrokken bevolking, wordt aangewakkerd door een economische ineenstorting.

Conclusie

De vijf beschreven smeulende vuren zijn van verschillende gradaties van gevaar. Het grootste gevaar komt van smeulend vuur 1: Decennialang wisten voorspellers al dat het piramidespel van de Amerikaanse staatsschuld gedoemd was te mislukken. Door de jaren heen is het principe van hoop altijd van toepassing geweest: het vertrouwen in Amerika’s kracht als militaire en financiële macht is onwrikbaar geweest. Ondanks de duidelijke afname van de koopkracht was de Amerikaanse dollar de laatste veilige haven. Nu stapelen de symptomen van neergang zich echter op en vooral dienen zich alternatieven aan. Rusland en China laten zien hoe samenwerking mogelijk is. De BRICS-landen fungeren als een baken en een magneet.

De regering-Trump vecht wanhopig tegen de ondergang van het westerse systeem. Dat ze ook te maken heeft met interne strijd maakt het er niet makkelijker op. Daarbij komt nog de onbeschrijfelijke onwetendheid en arrogantie van haar vertegenwoordigers.

We kunnen alleen maar hopen dat er uiteindelijk genoeg bewijs is om te erkennen dat de genoemde smeulende branden door henzelf zijn veroorzaakt en dat zij deze branden dus konden blussen in plaats van een apocalyps te veroorzaken.

Dat zou heel goed mogelijk zijn. Maar het tegenovergestelde is helaas ook mogelijk.

In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.

STEUN ONS WERK HIER.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over