10 maart is een gedenkdag waar bijna niemand in Duitsland ooit van heeft gehoord. Op 10 maart 1945 bombardeerden de VS Tokio, waarbij meer dan 100.000 mensen omkwamen, schrijft Thomas Röper.
De Amerikaanse propaganda die sinds 1945 wordt gebruikt in de landen die in de Tweede Wereldoorlog zijn verslagen en door de VS zijn bezet, is terechtgekomen in de schoolboeken en documentaires van deze landen. Het heeft ervoor gezorgd dat de slachtoffers de oorlogsmisdaden die de VS in de Tweede Wereldoorlog heeft gepleegd, niet als zodanig zien. Gerichte aanvallen op burgers waren destijds echter ook oorlogsmisdaden volgens het internationaal recht. Maar omdat de overwinnaars de geschiedenis schrijven, zijn de Amerikaanse oorlogsmisdaden niet langer een probleem en worden de slachtoffers vergeten.
We zien dit bijvoorbeeld in Duitsland, waar commissies worden opgericht die het aantal slachtoffers van Amerikaanse bombardementen, zoals in Dresden, bagatelliseren en beweren dat in de stad die overvol was met vluchtelingen (250.000), slechts maximaal 25.000 mensen het slachtoffer zijn geworden van het drie dagen durende bombardement. Het bombardement op Hamburg, waarbij officieel 34.000 burgers omkwamen, wordt op Wikipedia eufemistisch de “Slag om Hamburg” genoemd. Enzovoort, enzovoort.
In Japan is het vergelijkbaar of zelfs erger. In Japanse schoolboeken wordt niet vermeld wie de atoombommen op Japan heeft gegooid. In plaats daarvan staat er nu bij herdenkingen : “Hiroshima werd door kernwapens tot puin herleid”, zonder dat de dader bij naam wordt genoemd.
Bijna niemand weet dat de Amerikaanse luchtaanval op Tokio op 10 maart 1945 waarschijnlijk meer directe slachtoffers eiste dan bijvoorbeeld de atoombom op Hiroshima. Toen de atoombom viel, stierven er meteen 80.000 mensen. Eind 1945 was het dodental opgelopen tot 136.000. Geschat wordt dat er bij de Amerikaanse bombardementen op Tokio tussen de 80.000 en 185.000 mensen omkwamen.
Omdat gisteren de 80e verjaardag van deze brute Amerikaanse aanval op burgers werd herdacht, heeft het Russische persbureau TASS de tragedie herdacht in een artikel . Ik heb het TASS-artikel vertaald.
Begin van de vertaling:
80 jaar na het bombardement op Tokio: hoe de VS een metropool in een maanoppervlak veranderden
In Tokio werd een boeddhistische rouwceremonie gehouden ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Amerikaanse bombardementen op de Japanse hoofdstad. Deze bombardementen waren qua omvang vergelijkbaar met de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. 80 jaar geleden wierpen meer dan 330 bommenwerpers ruim 1.600 ton aan brandbommen op de stad, waardoor een gigantische, bijna onafgebroken brand ontstond.
Bij de luchtaanval kwamen meer dan 100.000 mensen om het leven, raakten tienduizenden mensen gewond en verloren ongeveer een miljoen mensen hun huis. De stad zelf, destijds een van de grootste metropolen ter wereld, werd met de grond gelijk gemaakt en volgens ooggetuigen veranderd in een ‘maanoppervlak’.
Het bombardement op Tokio in de vroege ochtend van 10 maart 1945 wordt beschouwd als de dodelijkste niet-nucleaire aanval in de menselijke geschiedenis.
Tragische nacht
Sinds november 1944 voerde het Amerikaanse leger verschillende luchtaanvallen uit op Tokio, maar de aanval op 10 maart was de grootste.
Het doel van het Amerikaanse leger was om zoveel mogelijk schade aan te richten en de wil tot verzet te breken. De formele reden voor de aanvallen op woonwijken waren de kleine fabrieken die voor de militaire industrie werkten en verspreid over de stad lagen.
Kort voor de aanval op 10 maart werd generaal-majoor Curtis LeMay belast met het commando over de bombardementen. Tot op dat moment was de belangrijkste verdediging van de Amerikaanse ‘luchtforten’, de B-29 bommenwerpers die zonder jagerescorte vlogen, de hoogte. Dit verhinderde echter ook dat ze doelgerichte aanvallen konden uitvoeren.
LeMay besloot de tactiek te veranderen door zware bommenwerpers de opdracht te geven ’s nachts doelen aan te vallen (wanneer de effectiviteit van de luchtverdediging bijna nul was) op een extreem lage hoogte van ongeveer 2000 meter en zonder afweergeschut aan boord. Dit bespaarde brandstof en verhoogde de bommenlast van de bommenwerpers.
Op de avond van 9 maart stegen honderden B-29-bommenwerpers op vanaf de eilanden Saipan en Guam en zetten koers naar Tokio. De eerste brandbommen met napalm werden door de bommenwerpers afgeworpen als ‘trackers’: felle vuren lieten de rest van het vliegtuig zien welk doelwit ze moesten raken. Vervolgens viel er een regen van bommen op Tokio, in totaal meer dan 300.000 brandbommen.
De stad, dichtbebouwd met houten huizen, ging in vlammen op en door de sterke wind verspreid de het vuur zich snel. De vlammen stegen honderden meters hoog en de rook vulde zelfs de cockpits van de Amerikaanse bommenwerpers, waarvan de bemanning de geur van brandend mensenvlees rook.
De vuurstorm die over Tokio raasde, doodde mensen waar ze ook waren: ze werden levend verbrand, gebakken in afgesloten, door vuur verwarmde schuilplaatsen en verdronken in rivieren.
Volgens Shizuko Nishio, een overlevende van het bombardement, was er de volgende ochtend niets anders te zien dan verkoolde lijken en nauwelijks bewaarde gebouwen in het gebied: “Het leek wel het oppervlak van de maan.”
De verandering in tactiek van het Amerikaanse leger
Volgens de Japanse historicus Hiroyuki Shindo, hoofd van de afdeling Internationale Conflictgeschiedenis van het Centrum voor Militaire Geschiedenis van het Nationaal Instituut voor Defensiestudies, ging het Amerikaanse leger er aanvankelijk van uit dat de beste tactiek bestond uit gerichte aanvallen. Daarmee zouden de eigen verliezen tot een minimum beperkt blijven en de strategische bases van de vijand vernietigd worden. “Vanaf juni 1944 begonnen Amerikaanse vliegtuigen vanaf bases in China met nauwkeurige bombardementen op grote hoogte op Japan, overdag. “Maar vanwege de grote afstand tot Japan en de problemen met de bevoorrading van de bases, werd besloten dat het moeilijk zou zijn om de strategische bombardementen vanaf deze bases voort te zetten”, vertelde hij aan de krant Asahi.
In november 1944 begonnen de bombardementen vanaf de door de Amerikanen bezette Marianen. “Maar het bleek dat gerichte bombardementen vanaf grote hoogte overdag niet effectief genoeg waren”, aldus Shindo. Dit kwam doordat op een hoogte van 10.000 meter boven Japan de zogenoemde straalstroom, een zone met sterke wind, werd gedetecteerd, waardoor de nauwkeurigheid van de bommen afnam. Bovendien leidden vluchten van de destijds zeer moderne bommenwerpers op zulke hoogten tot een grotere belasting van de motoren.
Bovendien had Japan “veel kleine fabrieken en waren de productiefaciliteiten verspreid over een groot gebied, dus gerichte bombardementen leverden niet de verwachte resultaten op”, legt Shindo uit.
“Omdat gerichte bombardementen niet het gewenste resultaat opleverden, groeide de steun voor generaal Curtis LeMay’s standpunt dat willekeurige nachtelijke bombardementen noodzakelijk waren. De Grote Aanval op Tokio (zoals de gebeurtenissen van 10 maart 1945 in Japan worden genoemd, aldus TASS) wordt beschouwd als de eerste grootschalige, willekeurige bombardementen in de nacht”, aldus de historicus.
Vervolgens voerde het Amerikaanse leger herhaaldelijk willekeurige nachtelijke bombardementen uit op andere Japanse steden, waaronder Osaka, Nagoya en Kobe.
Hoewel een van de doelen van het Amerikaanse leger volgens Shindo was om “de wil tot verzet te breken”, “zeggen veel onderzoekers dat de willekeurige bombardementen de Japanse strijdlust niet volledig hebben gebroken.”
Onmenselijke bombardementen
De Verenigde Staten waren zich bewust van de gevolgen van het bombardement. “Het Amerikaanse leger wist dat de grote luchtaanval op Tokio veel slachtoffers aan Japanse zijde had veroorzaakt. “De overheersende mening was echter dat dit oorlog was”, aldus Hiroyuki Shindo. Hij legde deze houding uit met ‘zintuiglijke doofheid’: slechts een minderheid zag de aanval als ‘een onmenselijke daad die het internationaal recht schond’, terwijl de meerderheid geloofde dat ‘het een onvermijdelijke daad was om de overwinning te behalen’.
In Tokio wordt een bescheiden ceremonie volgens boeddhistisch ritueel gehouden ter herdenking van de slachtoffers van de bomaanslag op 10 maart. Dit jaar namen ongeveer 160 mensen deel, waaronder nabestaanden van de slachtoffers, kroonprins Akishino en gouverneur van Tokio Yuriko Koike, die opriepen tot een herdenkingsmonument voor de inspanningen van degenen die Tokio hebben herbouwd zoals we het vandaag de dag kennen. In zijn boodschap riep de Japanse premier Shigeru Ishiba op tot het ‘behouden van de herinneringen en lessen van de tragische oorlog en het doorgeven ervan aan toekomstige generaties’.
De begrafenisceremonies hebben geen politieke achtergrond. Het officiële standpunt van de Japanse regering, dat herhaaldelijk werd geuit in antwoorden op vragen van parlementsleden, is dat het bombardement op Tokio “niet in overeenstemming was met de principes van het humanisme”, maar “er kan niet met zekerheid worden gezegd dat het in strijd was met het toenmalige internationale recht”.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
Het is 80 jaar geleden dat de geallieerde terreurbombardementen op Dresden plaatsvonden
Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Het massaal vermoorden van weerloze burgers (een duidelijke oorlogsmisdaad) is altijd al de favoriete tactiek geweest van de “Geallieerden”.
En ze zijn nog niets veranderd.
Dat de buurlanden van de joden er hetzelfde uitzien als Tokio of Dresden of Hamburg na het WO2 bombardement, dat zal wel toeval zijn zeker?