Een overzicht van de oorlog in Oekraïne – door Gonzalo Lira:

Een snelle samenvatting voor degenen die niet hebben gevolgd wat er gaande is in Oekraïne maar het wel willen begrijpen: 02/24: De Russen vielen binnen vanuit het zuiden, zuid-oosten, oosten en noorden, in een bliksemcampagne. De Russen vielen binnen met 190.000 manschappen, tegen 250.000 gevechtstroepen uit Oekraïne.

De RF zette 30K troepen in de buurt van Kiev – lang niet genoeg om de stad in te nemen, maar genoeg om zo’n 100K AFU-verdedigers vast te zetten. De RF lanceerde ook verschillende aanvalsassen, met versterkingen stand-by (waaronder een befaamde 40 km lange tankcolonne), om te zien waar ze nodig konden zijn.

Cruciaal was dat de Russische aanval op verschillende assen een dreigende OEKRAÏENSE blitzkrieg verijdelde. De AFU stond op het punt de Donbas binnen te vallen. Dit was de directe aanleiding voor de Russische invasie: Om ze voor te zijn en Oekraïnes op handen zijnde invasie te verijdelen – wat ze ook deden.

Door vanuit het noorden en zuiden aan te vallen, verstoorden de Russen ook de aanvoerketen van wapens van de NAVO. Als de RF alleen in het oosten had aangevallen om de AFU-invasie van Donbas te voorkomen, zou er een open corridor zijn geweest voor bevoorrading vanuit het Westen. Door Kiev te bedreigen werd dat verhinderd.

Het belangrijkste AFU-leger was dus gestrand in Oost-Oekraïne, terwijl de rest van de Oekraïense strijdkrachten geïsoleerd en vastgepind waren, zonder gemakkelijke bevoorrading vanuit het Westen. De Russen vielen vervolgens de verbindingen tussen de AFU-commandostructuur en de bevoorrading aan, waardoor de Oekraïense strijdkrachten nog meer geïsoleerd en geïmmobiliseerd raakten.

De Russen controleerden al snel een gebied ter grootte van het Verenigd Koninkrijk in Oekraïne – maar het was een ijle controle. Het zuiden van Oekraïne was meer in de greep van Rusland. De AFU rond Kherson verspreidde zich gewoon. Mariupol werd een duidelijk slagveld, net als de Donbas zelf.

Wat de Russen in eerste instantie wilden was:

• De op handen zijnde invasie van Donbas te voorkomen, wat ze ook deden.
• Het regime van Zelensky bang maken om te onderhandelen over een politieke regeling – wat ze niet lukte.

Kiev was niet van plan over een staakt-het-vuren te onderhandelen, vanwege de orders die ze van Washington kregen: “Vecht tegen Rusland tot de laatste Oekraïner!” Bovendien bedreigden de neonazi’s rond Zelensky hem als hij zou onderhandelen en zich zou overgeven, omdat ze doodsbang zijn voor de Russen.

Dus lanceerde Zelensky een massale PR- en propagandacampagne, in de eerste plaats om de AFU-troepen te motiveren om te vechten tot de dood. Er werden mythen gecreëerd (Ghost of Kiev), valse vlaggen uitgevoerd (Bucha, Kramatorsk) en meedogenloze mediaverhalen opgelepeld.

De Russen bleven onderhandelen en probeerden de Oekraïense infrastructuur NIET te vernietigen. In het begin probeerden ze zelfs het aantal AFU-slachtoffers te minimaliseren. Het bewijs hiervoor is overweldigend: De Russen hebben geen civiele infrastructuur geraakt – water, elektriciteit, telefoon, transport. Ze hebben geen AFU-kazernes, commandocentra, regeringsgebouwen, enz. geraakt.

De eerste prioriteit van de Russen was een *onderhandelde regeling*. Maar tegen eind maart realiseerden ze zich dat dit onmogelijk was.

Dit is waarom de RF zich terugtrok uit Kiev. Het had geen zin om manschappen in de buurt van de stad te stationeren als ze niet deden wat ze geacht werden te doen – politieke druk uitoefenen op het Zelenski-regime om te onderhandelen. Deze terugtrekking werd geclaimd als een “overwinning” in de “Slag om Kiev”! lmao

Vanaf eind maart trokken de Russen zich terug en verstevigden hun controle over het gebied dat ze hadden veroverd, waarbij ze gebieden aan de AFU afstonden die zinloos of mogelijk te kostbaar waren om te controleren. De Oekraïense propagandamachine noemde al deze terugtochten “overwinningen”.

Er was nog een sprankje hoop dat de oorlog zou eindigen in een regeling via onderhandelingen, maar daar kwam begin april een einde aan. Na de besprekingen in Istanbul op 30 maart stemde Oekraïne voorzichtig in met enkele compromissen, maar binnen een week werden die concessies publiekelijk verworpen.

Toen realiseerden de Russen zich dat het Zelensky regime niet in staat was tot een akkoord: Hun meesters in Washington, Victoria Nuland en Anthony Blinken in het bijzonder, zouden geen vrede toestaan. Ze willen dat deze oorlog Rusland leegzuigt. Het is een klassieke proxy-oorlog en Oekraïne zal de prijs betalen.

Iets anders dat de Russen zich realiseerden: Sancties. Ze deden pijn, maar Rusland krabbelde opmerkelijk snel terug. Ze deden niet zo’n pijn. Maar de diefstal van de $300 miljard aan buitenlandse reserves van Rusland door het Westen deed wel pijn – erg pijn. De Russen beseften dat ze in een totale oorlog met het Westen waren verwikkeld en aangezien hun buitenlandse reserves voor altijd verloren waren (waarschijnlijk om te worden geplunderd door corrupte westerse politici), hebben de Russen nu niets meer te verliezen. Door hun reserves te stelen, heeft het Westen alle macht over Rusland verloren.

Dit heeft het lot van Oekraïne bezegeld: De Russen hebben nu geen reden meer om op te geven wat ze hebben veroverd. Het heeft hen te veel gekost in termen van manschappen en waarde. En ze weten dat ze niet kunnen onderhandelen over een staakt-het-vuren. Het Zelensky regime zal het later gewoon verbreken.

Wat betekent:

De Russen zijn van plan het gehele zuiden en oosten van Oekraïne te veroveren en permanent te annexeren. Daarom is hun strategie op het slagveld drastisch veranderd: Nu zijn ze bezig met een langzame, methodische afbraak en vernietiging van de AFU.

De oorlog in de eerste 30 dagen bestond uit snelheid, schijnbewegingen, het nominaal veroveren van grote delen van het Oekraïense grondgebied, met het doel het Zelensky-regime onder druk te zetten om via onderhandelingen tot een regeling te komen. Maar de totale financiële en politieke breuk van het Westen met Rusland betekent dat ze niets te verliezen hebben. En ze hebben veel te winnen: De Donbas is rijk aan mineralen, de echt productieve landbouwgronden van Oekraïne liggen in het oosten en zuiden, Charkov is een belangrijke industriestad, de Zee van Azov heeft onnoemelijke aardgasreserves.

En bovendien – de mensen houden van hen. Waarom zouden de Russen deze zwaar bevochten prijs nu opgeven?

En ze *hebben* gewonnen – vergis je niet. Vraag het elke militair die geen systeemvijg is, hij zal het je vertellen: Er is geen manier voor de AFU om hun land te heroveren. Ze hebben geen pantser, geen luchtafweer, geen brandstof, geen communicatie – het is voorbij.

De grote tragedie is dat zo vele duizenden jonge mannen zullen sterven, en ONNODIG!!, om het onvermijdelijke uit te stellen. Deze dappere jongens hebben zo dapper gevochten – en zijn zo jong, zo wreed gestorven – vanwege het kwaad van het Zelensky regime.

Dat is de harde waarheid.

En uiteindelijk zal dit de kaart zijn die overblijft – een bitter beeld van de toekomst van Oekraïne. Rusland zal miljarden in hun nieuw verworven gebied pompen. Het zal bloeien en bloeien. Maar de Oekraïense deelstaat zal arm achterblijven, verwoest en vergeten.

Een tragedie.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/24/31293/?swcfpc=1