Zbigniew Brzezinski’s boek “The Grand Chessboard” werd 25 jaar geleden gepubliceerd. Zijn aannames en strategieën voor het handhaven van de wereldwijde dominantie van de VS hebben een enorme invloed gehad op het buitenlands beleid van de VS. Naarmate het conflict in Oekraïne evolueert, met het potentieel om te escaleren in een wereldoorlog, kunnen we zien waar dit beleid toe leidt en hoe cruciaal het is om het opnieuw te evalueren, schrijft Rick Sterling.
De noodzaak om Eurazië te domineren
Het uitgangspunt van “The Grand Chessboard” wordt uiteengezet in de inleiding:
- met de ineenstorting van de Sovjet-Unie zijn de Verenigde Staten de enige wereldmacht
- Europa en Azië (Eurazië) hebben samen de grootste landoppervlakte, bevolking en economie
- VS moeten Eurazië controleren en voorkomen dat een ander land de Amerikaanse dominantie uitdaagt
Brzezinski vat de situatie samen:
“Amerika is nu de enige mondiale supermacht en Eurazië is de centrale arena van de wereld.” Hij voegt eraan toe: “Het is absoluut noodzakelijk dat er geen Euraziatische uitdager naar voren komt die in staat is Eurazië te domineren en dus Amerika uit te dagen.”
Het boek geeft een overzicht van de verschillende landen in Eurazië, van Japan in het oosten tot het Verenigd Koninkrijk in het westen. De hele landmassa van Europa en Azië is bedekt. Dit is het “grote schaakbord” en Brzezinski analyseert hoe de VS verschillende stukken op het bord moeten “spelen” om potentiële rivalen onder controle te houden en de VS de controle te geven.
De invloed van Brzezinski
Brzezinski was een zeer machtige nationale veiligheidsadviseur van president Carter. Daarvoor richtte hij de Trilaterale Commissie op. Later leerde hij Madeleine Albright en vele andere sleutelfiguren in het buitenlands beleid van de VS.
Brzezinski initieerde de “Afghanistan Trap”. Dat was het geheime Amerikaanse programma uit 1979 om buitenlandse moedjahedien-strijders te mobiliseren en te steunen om Afghanistan binnen te vallen en te destabiliseren. In deze periode onderging Afghanistan dramatische positieve veranderingen. Zoals beschreven door de Canadese academicus John Ryan: “Afghanistan had ooit een progressieve seculiere regering, met brede steun van de bevolking. Het had progressieve hervormingen doorgevoerd en vrouwen gelijke rechten gegeven.”
Het plan van Brzezinski was om reactionaire lokale troepen en buitenlandse strijders te gebruiken om genoeg chaos te creëren zodat de regering de naburige Sovjet-Unie zou vragen om militaire steun. Het algemene doel was om “het Sovjetleger te laten vastlopen” en “ze hun eigen Vietnam te geven”.
Met enorme financiering van de VS en Saoedi-Arabië die in 1978 begon, resulteerde het plan in chaos, honger en bloedvergieten in Afghanistan, wat tot op de dag van vandaag voortduurt. Ongeveer 6 miljoen Afghanen werden vluchtelingen op de vlucht voor de chaos en oorlog.
Jaren later, toen hij werd geïnterviewd over dit beleid, was Brzezinski trots en expliciet:
“We hebben de Russen niet gepusht om in te grijpen, maar we hebben bewust de kans vergroot dat ze dat zouden doen.” Toen hem werd gevraagd of hij spijt had van de decennialange chaos in Afghanistan, was hij duidelijk: “Wat? Die geheime operatie was een uitstekend idee. Het had tot gevolg dat de Russen in de Afghaanse val werden gelokt en je wilt dat ik er spijt van krijg? …. Moskou moest een oorlog voeren die onhoudbaar was voor het regime, een conflict dat leidde tot demoralisatie en uiteindelijk het uiteenvallen van het Sovjet-imperium… Wat is belangrijker in de wereldgeschiedenis? De Taliban of de ineenstorting van het Sovjetrijk? Sommige opgewonden moslims of de bevrijding van Midden-Europa en het einde van de Koude Oorlog?”
Afghanistan was een pion in de Amerikaanse campagne tegen de Sovjet-Unie. De amoraliteit van het buitenlands beleid van de VS is duidelijk en consistent, van de vernietiging van Afghanistan die in 1978 begon tot de huidige hongersnood veroorzaakt door de Amerikaanse bevriezing van de Afghaanse regeringsreserves.
De terugslag is ook duidelijk. De door de VS en Saoedi’s getrainde buitenlandse strijders werden Al Qaida en vervolgens ISIS. Het bloedbad in de nachtclub in Orlando in 2016, waarbij 49 doden en 53 gewonden vielen, werd gepleegd door de zoon van een Afghaanse vluchteling die nooit naar de VS zou zijn gekomen als zijn land niet opzettelijk was gedestabiliseerd. Paul Fitzgerald beschrijft de tragedie op welsprekende wijze in zijn artike Brzezinski’s vision to lure Soviets into Afghan Trap now Orlando’s nightmare.
Amerikaanse suprematie en Exceptionalisme
Het “Grand Chessboard” gaat uit van de suprematie en uitzonderlijkheid van de VS en voegt de strategie toe voor het implementeren en afdwingen van dit “primaat” op de grootste en belangrijkste arena: Eurazië.
Brzezinski duldt geen multipolaire wereld.
“Een wereld zonder het primaat van de VS zal een wereld zijn met meer geweld en wanorde en minder democratie en economische groei ….” en “Het enige echte alternatief voor Amerikaans mondiaal leiderschap in de nabije toekomst is internationale anarchie.”
Deze beweringen gaan vandaag door terwijl het Amerikaanse buitenlandbeleid herhaaldelijk spreekt over de “op regels gebaseerde orde” en de “internationale gemeenschap”
Het belang van de NAVO en Oekraïne
Met de ontbinding van de Sovjet-Unie en het Warschaupact geloofden veel mensen in het Westen dat de NAVO niet langer nodig was. De NAVO beweerde strikt een defensieve alliantie te zijn en haar enige rivaal was ontbonden.
Brzezinski en andere Amerikaanse haviken zagen in dat de NAVO kon worden gebruikt om de Amerikaanse hegemonie uit te breiden en de wapenaankopen op gang te houden. Zo schreef hij dat “een uitgebreide NAVO zowel de kortetermijn- als de langetermijndoelstellingen van het Amerikaanse beleid goed zal dienen.”
Brzezinski was onvermurwbaar dat Russische zorgen of angsten moesten worden afgewezen. “Elke schikking met Rusland over de kwestie van de NAVO-uitbreiding mag niet leiden tot een resultaat dat ertoe leidt dat Rusland de facto een besluitvormend lid van het bondgenootschap wordt.” Brzezinski was behendig in het presenteren van een agressief en offensief beleid in het beste licht.
Brzezinski stelt Oekraïne voor als het centrale land om Rusland in bedwang te houden. Hij zegt,
“Oekraïne is de kritieke staat, voor zover het de toekomstige evolutie van Rusland betreft.” Hij zegt: “Zonder Oekraïne is Rusland niet langer een Euraziatisch rijk.”
Dit is een ander voorbeeld van zijn bekwame bewoording, omdat Oekraïne als onderdeel van een vijandige militaire alliantie niet alleen een Russisch “rijk” verhindert; het vormt een potentiële bedreiging. Kiev ligt op minder dan 500 mijl van Moskou en Oekraïne was een belangrijke route van de nazi-invasie.
Brzezinski was zich terdege bewust van het controversiële karakter van de Oekraïense grenzen. Op pagina 104 geeft hij een citaat waaruit blijkt dat veel mensen in Oost-Oekraïne sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie uit Oekraïne wilden. Het citaat uit 1996 uit een Moskouse krant meldt,
“In de nabije toekomst stellen de gebeurtenissen in Oost-Oekraïne Rusland voor een zeer moeilijk probleem. Massale manifestaties van ontevredenheid … zullen gepaard gaan met oproepen aan Rusland, of zelfs eisen, om de regio over te nemen.”
Ondanks deze realiteit wijst Brzezinski Russische rechten en klachten af. Hij zegt botweg,
“Europa is het essentiële geopolitieke bruggenhoofd van Amerika op het Euraziatische continent.” en “West-Europa en in toenemende mate Centraal-Europa blijven grotendeels een Amerikaans protectoraat.”
De onuitgesproken veronderstelling is dat de VS het volste recht heeft om Eurazië op afstand te domineren.
Brzezinski adviseert Rusland om te decentraliseren met de vrije markt en een losse confederatie van “Europees Rusland, een Siberisch Rusland en een Republiek in het Verre Oosten”.
Afghanistan is het model
Brzezinski realiseert zich dat Rusland een potentiële uitdaging vormt voor de Amerikaanse overheersing van Eurazië, vooral als het bondgenoot is van China. In het “Grand Chessboard” schrijft hij:
“Als de middelste ruimte het Westen afwijst, een assertieve enkele entiteit wordt, en ofwel de controle over het Zuiden verwerft of een alliantie vormt met de grote oosterse actor, dan krimpt Amerika’s primaat in Eurazië dramatisch.” Rusland is de “middelste ruimte” en China is de “grote oosterse actor”.
Wat door de Amerikaanse strateeg werd gevreesd, is gebeurd: de afgelopen 20 jaar hebben Rusland en China een alliantie opgebouwd die is gericht op het beëindigen van de Amerikaanse hegemonie en het begin van een nieuw tijdperk in internationale betrekkingen.
Dit is misschien de reden waarom de VS op agressieve wijze de crisis in Oekraïne heeft uitgelokt. De lijst met provocaties is duidelijk: morele en materiële steun voor Maidan-protesten, afwijzing van de EU-overeenkomst (“F*** the EU”), de moorden door sluipschutters en de gewelddadige coup van 2014, het negeren van de Minsk-overeenkomst die is goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad, NAVO-adviseurs en training voor ultranationalisten, dodelijke wapens voor Oekraïne, weigering om Oekraïens niet-lidmaatschap van de NAVO te accepteren, dreigementen om Donbass en de Krim binnen te vallen.
Vóór de interventie van Rusland in Oekraïne zei een soldaat in actieve dienst en voormalig congreslid Tulsi Gabbard:
“Ze willen eigenlijk dat Rusland Oekraïne binnenvalt. Waarom zouden ze? Omdat het de regering-Biden een duidelijk excuus geeft om draconische sancties op te leggen … tegen Rusland en het Russische volk en nummer twee, bevestigt het deze koude oorlog. Het militair-industriële complex profiteert hiervan. Ze controleren duidelijk de regering van Biden. Oorlogsstokers aan beide kanten in Washington die deze spanningen hebben opgevoerd. Als ze Rusland zover krijgen om Oekraïne binnen te vallen, sluit het in deze nieuwe koude oorlog, het militair-industriële complex begint een ton meer geld te verdienen …. Wie betaalt de prijs? Het Amerikaanse volk … het Oekraïense volk … het Russische volk betaalt de prijs. Het ondermijnt onze eigen nationale veiligheid, maar het militair-industriële complex dat zoveel van onze gekozen functionarissen controleert, wint en ze rennen naar de bank.”
Dit is juist, maar de redenen voor de provocaties gaan dieper. Hillary Clinton vatte onlangs de wensen en dromen van de haviken in Washington samen:
“De Russen vielen Afghanistan in 1980 binnen … veel landen leverden wapens, advies en zelfs enkele adviseurs aan degenen die waren gerekruteerd om tegen Rusland te vechten … een goed gefinancierde opstand verdreef de Russen in feite uit Afghanistan …. Ik denk dat dat het model is waar mensen nu naar op zoek zijn.”
Het buitenlands beleid van de VS is consistent geweest van Brzezinski tot Madeleine Albright, Hillary Clinton en verder tot Victoria Nuland. De resultaten zijn te zien in Aghanistan, Irak, Joegoslavië, Libië, Syrië en nu Oekraïne.
Net als in Afghanistan, hebben de VS “Rusland er niet toe aangezet om in te grijpen”, maar “willens en wetens de kans vergroot dat ze dat zouden doen”. Het doel is in beide gevallen hetzelfde: een pion gebruiken om een rivaal te ondermijnen en mogelijk uit te schakelen. We verwachten dat de VS er alles aan zullen doen om het bloedvergieten en de oorlog te verlengen, het Russische leger te laten vastlopen en een vreedzame regeling te voorkomen. Het doel van de VS is precies wat Joe Biden zei: regimewisseling in Moskou.
Net als Afghanistan is Oekraïne slechts een pion op het schaakbord.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/04/13/30738/?swcfpc=1
