De VS hadden de Russische beer niet moeten porren. Nu is hij klaarwakker: na Oekraïne zullen de Russen waarschijnlijk een grote schoonmaak houden onder de buitenlandse oorlogvoerende partijen die in de oostelijke Middellandse Zee en de Zwarte Zee rondhangen, schrijft Pepe Escobar.
Dit is wat er gebeurt als een stel haveloze hyena’s, jakhalzen en kleine knaagdieren De Beer porren: een nieuwe geopolitieke orde wordt in een adembenemend tempo geboren.
Van een dramatische vergadering van de Russische Veiligheidsraad tot een lesje VN-geschiedenis van de Russische president Vladimir Poetin en de daaropvolgende geboorte van de tweelingbaby’s – de Volksrepublieken Donetsk en Luhansk – helemaal tot de oproep van de afgescheiden republieken aan Poetin om militair in te grijpen en de door de NAVO gesteunde Oekraïense bombardeer- en beschietingstroepen uit Donbass te verdrijven, was het een naadloos proces dat met warpsnelheid werd uitgevoerd.
De (nucleaire) druppel die (bijna) de emmer deed overlopen – en de Beer dwong om toe te slaan – was de komiek/Oekraïense president Volodymy Zelensky, terug van de met Russofobie doordrenkte Veiligheidsconferentie van München waar hij als een Messias werd bejubeld, die zei dat het Memorandum van Boedapest van 1994 moest worden herzien en dat Oekraïne nucleair bewapend moest worden.
Dat zou het equivalent zijn van een nucleair Mexico ten zuiden van de Hegemon.
Poetin zette onmiddellijk de Responsibility to Protect (R2P) op zijn kop: een Amerikaanse constructie die was uitgevonden om oorlogen te beginnen, werd omgebouwd om een genocide in Donbass in slow motion te stoppen.
Eerst kwam de erkenning van de babytweeling – Poetins belangrijkste besluit op het gebied van buitenlands beleid sinds hij in 2015 Russische straaljagers in het luchtruim van Syrië plaatste. Dat was de opmaat voor de volgende spelbreker: een “speciale militaire operatie … gericht op demilitarisering en denazificatie van Oekraïne,” zoals Poetin het definieerde.
Tot op het laatste moment probeerde het Kremlin te vertrouwen op diplomatie, door Kiev de noodzakelijke imperatieven uit te leggen om heavy metal gedonder te voorkomen: erkenning van de Krim als Russisch; afzien van alle plannen om toe te treden tot de NAVO; rechtstreeks onderhandelen met de Baby Twins – een anathema voor de Amerikanen sinds 2015; ten slotte, demilitariseren en Oekraïne als neutraal verklaren.
De handlangers van Kiev zouden, voorspelbaar, het pakket nooit accepteren – zoals ze ook niet het hoofdpakket accepteerden dat er echt toe doet, namelijk de Russische eis voor “ondeelbare veiligheid”.
De volgorde werd toen onvermijdelijk. In een oogwenk werden alle Oekraïense strijdkrachten tussen de zogeheten demarcatielijn en de oorspronkelijke grenzen van de oblasten Donetsk en Luhansk omgevormd tot een bezettingsleger in met Rusland geallieerde gebieden die Moskou juist had gezworen te beschermen.
Ga weg, of anders ..
Het Kremlin en het Russische ministerie van Defensie bluften niet. Getimed op het einde van Poetins toespraak waarin hij de operatie aankondigde, onthoofden de Russen met precisieraketten alles wat van belang was voor het Oekraïense leger in slechts één uur: Luchtmacht, marine, vliegvelden, bruggen, commandocentra, de hele Turkse Bayraktar dronesvloot.
En het was niet alleen Russische ruwe kracht. Het was de artillerie van de Volksrepubliek Donetsk (DPR) die het hoofdkwartier van de Strijdkrachten van Oekraïne in Donbass trof, waar in feite het hele Oekraïense militaire commando was ondergebracht. Dit betekent dat de Oekraïense generale staf onmiddellijk de controle over al zijn troepen verloor.
Dit was Shock and Awe tegen Irak, 19 jaar geleden, in omgekeerde richting: niet voor verovering, niet als opmaat voor een invasie en bezetting. De politiek-militaire leiding in Kiev had niet eens tijd om de oorlog te verklaren. Ze bevroren. Gedemoraliseerde troepen begonnen te deserteren. Totale nederlaag – in één uur.
De watertoevoer naar de Krim werd onmiddellijk hersteld. Humanitaire corridors werden opgezet voor de deserteurs. De restanten van de Oekraïense strijdkrachten bestaan nu uit overlevende Nazi’s van het Azov bataljon, huurlingen getraind door de gebruikelijke Blackwater/Academi verdachten, en een stel Salafi-jihadis.
Voorspelbaar is dat de westerse media al helemaal door het lint zijn gegaan en het hebben bestempeld als de langverwachte Russische ‘invasie’. Ter herinnering: wanneer Israël routinematig Syrië bombardeert en wanneer het Huis Saud routinematig Jemenitische burgers bombardeert, is er nooit een kik te horen in de media van de NAVO.
Zoals het er nu voorstaat, voorspelt realpolitik een mogelijk eindspel, zoals verwoord door het hoofd van Donetsk, Denis Pushilin: “De speciale operatie in Donbass zal spoedig voorbij zijn en alle steden zullen bevrijd zijn.”
We zouden binnenkort getuige kunnen zijn van de geboorte van een onafhankelijk Novorossia – ten oosten van de Dnjepr, ten zuiden langs de Zee van Azov/Zwarte Zee, zoals het was toen het door Lenin in 1922 aan Oekraïne werd gehecht. Maar nu zou het volledig op één lijn liggen met Rusland, en een landbrug vormen naar Transnistrië.
Oekraïne zou natuurlijk elke toegang tot de Zwarte Zee verliezen. De geschiedenis speelt graag een spelletje: wat in 1922 een “geschenk” was aan Oekraïne, kan honderd jaar later een afscheidscadeau worden.
Het is tijd voor creatieve vernietiging
Het wordt fascinerend om te zien wat prof. Sergej Karaganov meesterlijk en gedetailleerd heeft beschreven als de nieuwe Poetin-doctrine van de constructieve vernietiging, en hoe die zich zal verhouden tot West-Azië, het oostelijke Middellandse Zeegebied en verder op de weg van het wereldwijde zuiden.
De Turkse president Recep Tayyip Erdogan, de ceremoniële NAVO-sultan, heeft de erkenning van de babytweeling als “onaanvaardbaar” aan de kaak gesteld. Geen wonder: die verschuiving verpestte al zijn uitgebreide plannen om zich op te werpen als bevoorrechte bemiddelaar tussen Moskou en Kiev tijdens Poetins aanstaande bezoek aan Ankara. Het Kremlin – en ook het ministerie van Buitenlandse Zaken – verspillen geen tijd met praten met NAVO-ondergeschikten.
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov van zijn kant had onlangs een zeer productieve entente met de Syrische minister van Buitenlandse Zaken Faisal Mekdad. Rusland heeft het afgelopen weekend een spectaculaire vertoning van strategische raketten opgevoerd, al dan niet hypersonisch, met Khinzal, Zircon, Kalibr, Yars ICBM’s, Iskander en Sineva – ironie der ironie, synchroon met het Russofobie-feest in München. Parallel daaraan voerden Russische marineschepen van de Pacifische, de Noordelijke en de Zwarte Zeevloot een reeks oefeningen uit om onderzeeërs te zoeken in de Middellandse Zee.
De Poetin-doctrine privilegieert het asymmetrische – en dat geldt voor het nabije buitenland en daarbuiten. De lichaamstaal van Poetin, in zijn laatste twee cruciale interventies, verraadt bijna maximale ergernis. Als in het besef, niet hoopvol, maar eerder in berusting, dat de enige taal die Beltway Neo-conservatieven en ‘humanitaire imperialisten’ verstaan zwaar wapengekletter is. Ze zijn absoluut doof, stom en blind voor geschiedenis, geografie en diplomatie.
Men kan dus altijd het Russische leger verwachten – bijvoorbeeld het opleggen van een no-fly zone in Syrië om een reeks bezoeken van de heer Khinzal uit te voeren, niet alleen aan de door Turk beschermde louche jihadistische paraplu in Idlib, maar ook aan de door de Amerikanen beschermde jihadisten op de Al-Tanf basis, nabij de Syrisch-Jordaanse grens. Deze exemplaren zijn immers allemaal NATO proxies.
De Amerikaanse regering blaft non-stop over “territoriale soevereiniteit”. Laten we dus spelen dat het Kremlin het Witte Huis vraagt om een stappenplan om uit Syrië weg te komen: de Amerikanen bezetten immers illegaal een deel van het Syrische grondgebied en zaaien extra rampspoed voor de Syrische economie door hun olie te stelen.
De stijfkoppige leider van de NAVO, Jens Stoltenberg, heeft aangekondigd dat de alliantie haar “defensieplannen” aan het afstoffen is. Dat omvat misschien niet veel meer dan zich achter hun dure Brusselse bureaus verstoppen. Ze zijn even onbelangrijk in de Zwarte Zee als in de oostelijke Middellandse Zee – aangezien de VS zeer kwetsbaar blijft in Syrië.
Er staan nu vier Russische TU-22M3 strategische bommenwerpers op de Russische basis Hmeimim in Syrië, die elk drie S-32 anti-scheepsraketten kunnen vervoeren die vliegen met supersonische Mach 4.3 en een bereik hebben van 1.000 km. Geen enkel Aegis-systeem is tegen deze raketten opgewassen.
Rusland heeft ook een paar Mig-31K’s gestationeerd in het Syrische kustgebied in Latakia, uitgerust met hypersonische Khinzals – meer dan genoeg om eender welke oppervlaktegroep van de VS, met inbegrip van vliegdekschepen, in de oostelijke Middellandse Zee tot zinken te brengen. De VS heeft geen enkel luchtverdedigingsmechanisme met ook maar een minimale kans om ze te onderscheppen.
Dus de regels zijn veranderd. Drastisch. De Hegemon is naakt. De nieuwe deal begint met het volledig op zijn kop zetten van de post-Koude Oorlog opzet in Oost-Europa. De East Med zal de volgende zijn. De Beer is terug, hoor hem brullen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/02/24/28490/?swcfpc=1
