“Dit wordt geen oorlog tussen Oekraïne en Rusland. Dit wordt een Europese oorlog, een regelrechte oorlog.” Aldus sprak de Oekraïense president Volodymyr Zelensky enkele dagen nadat hij de VS had verweten op de oorlogstrommels te slaan.
Het is niet moeilijk voor te stellen hoe de woorden van Zelenski moeten zijn gevallen in de Europese oren die aandachtig luisterden. Zijn waarschuwing riep zeker beelden op van de Tweede Wereldoorlog, toen tientallen miljoenen Europeanen en Russen omkwamen, schrijft John V. Walsh.
Zelenski’s woorden weerklonken die van de Filipijnse president Rodrigo Duterte aan de andere kant van de wereld, aan de oostelijke rand van de grote Euraziatische landmassa: “Als olifanten vechten, is het het gras dat platgetrapt wordt.” We kunnen er zeker van zijn dat Duterte, net als Zelensky, de Tweede Wereldoorlog in gedachten had, die ook tientallen miljoenen levens heeft gekost in Oost-Azië.
De Verenigde Staten wakkeren de spanningen aan in zowel Europa als Oost-Azië, met Oekraïne en Taiwan als de huidige brandhaarden op de drempel van Rusland en China, die de doelwitlanden zijn. Laten we van meet af aan duidelijk zijn. Zoals we zullen zien, is het eindpunt van dit proces niet dat de VS de strijd aanbindt met Rusland of China, maar dat zij toekijken hoe China en Rusland het uitvechten met hun buren, tot ondergang van beide partijen. De VS moeten “van achteren leiden” – zo veilig en op afstand als kan worden geregeld.
Om dit te begrijpen en op de juiste manier te reageren, moeten we heel duidelijk zijn over het doel van de V.S. Noch Rusland noch China hebben de V.S. aangevallen of zelfs maar bedreigd. Noch zijn zij in een positie om dat te doen – tenzij men gelooft dat een van beide klaar is om een suïcidale nucleaire oorlog te beginnen.
Waarom zouden de Amerikaanse Elite en haar media een gestage stroom van anti-China en anti-Rusland scheldwoorden uitstorten? Waarom de gestage opmars van de NAVO naar het oosten sinds het einde van de eerste Koude Oorlog? Het doel van de VS is glashelder – het beschouwt zichzelf als de Uitzonderlijke Natie en heeft het recht om de nummer één macht op de planeet te zijn, die alle anderen overschaduwt.
Dit doel is het meest expliciet verwoord in de bekende Wolfowitz Doctrine die kort na het einde van de eerste Koude Oorlog in 1992 werd opgesteld. Daarin werd verklaard dat het “eerste doel van de VS is te voorkomen dat er een nieuwe rivaal opduikt, hetzij op het grondgebied van de voormalige Sovjet-Unie, hetzij elders….”. Het verklaarde dat geen regionale macht mag opkomen met de macht en middelen “voldoende om wereldmacht te genereren.” Het verklaarde ronduit “dat wij het mechanisme in stand moeten houden om potentiële concurrenten af te schrikken om zelfs maar te streven naar een grotere regionale of mondiale macht.”
De Wolfowitz Doctrine is slechts de laatste in een reeks van dergelijke proclamaties die wereldheerschappij hebben afgekondigd als het doel van het Amerikaanse buitenlandse beleid sinds 1941, het jaar voordat de VS de Tweede Wereldoorlog inging. Deze reeks is duidelijk gedocumenteerd in het boek van Stephen Wertheim van het Quicny Institute “Tomorrow, The World: The Birth of US Global Supremacy.”
Laten we eerst China bekijken en daarna Rusland, het belangrijkste doelwit van de VS. De economie van China is volgens het IMF nummer één in termen van BBP en dat is al zo sinds november 2014. Zij groeit sneller dan de Amerikaanse economie en vertoont geen tekenen van vertraging. In zekere zin heeft China volgens deze metriek al gewonnen, want economische macht is de ultieme basis van alle macht.
Maar hoe zit het met een militaire nederlaag van China? Kunnen de V.S. met hun huidige, enorm superieure strijdkrachten dat bewerkstelligen? De historicus, Alfred McCoy, beantwoordt die vraag op de manier waarop de meesten dat tegenwoordig doen, met een duidelijk “nee”:
De Elite van de V.S. erkent dit probleem zeker. Hebben zij een oplossing?
Bovendien is dat niet het einde van het “probleem” voor de VS. Er zijn andere machtige landen, zoals Japan, of snel opkomende economieën in Oost-Azië, gemakkelijk de meest dynamische economische regio in de wereld. Ook deze landen zullen elkaars concurrenten worden, en in het geval van Japan is dat reeds het geval geweest, zowel vóór de Tweede Wereldoorlog als in de jaren tachtig.
Als we overgaan naar de westelijke rand van Eurazië, zien we dat de VS een soortgelijk “probleem” heeft met Rusland. Ook hier kunnen de VS Rusland niet verslaan in een conventioneel conflict, noch hebben VS-sancties het land ten val kunnen brengen. Hoe kunnen de VS dit obstakel overwinnen? En zoals in het geval van Oost-Azië worden de V.S. geconfronteerd met een andere economische concurrent, Duitsland, of nauwkeuriger gezegd, de EU, met Duitsland als kern. Hoe moeten de V.S. met deze dubbele dreiging omgaan ?
Een aanwijzing is te vinden in de reactie van Joe Biden op zowel de spanning over Taiwan als die over Oekraïne. Biden heeft herhaaldelijk gezegd dat hij geen Amerikaanse gevechtstroepen zal sturen om Rusland over Oekraïne of China over Taiwan te bestrijden. Maar hij zal wel materieel en wapens sturen en ook “adviseurs”. En ook hier heeft de VS andere concurrenten, met name Duitsland, dat het doelwit is geweest van Amerikaanse tarieven. De econoom Michael Hudson verwoordt het kort en bondig in een indringend essay: “Amerika’s echte tegenstanders zijn zijn Europese en andere bondgenoten: Het doel van de VS is hen ervan te weerhouden handel te drijven met China en Rusland.”
Dergelijke “moeilijkheden voor de V.S. werden al eens eer der opgelost – in WO II. Eén manier om WO II te bekijken is dat het een combinatie was van twee grote regionale oorlogen, één in Oost-Azië en één in Europa. In Europa was de VS minimaal betrokken omdat Rusland, de kern van de USSR, het uitvocht met Duitsland, waarbij het leven en de economie grote schade opliepen. Zowel Duitsland als Rusland waren economische wrakstukken toen de oorlog voorbij was, twee landen die in puin lagen.
De VS leverden wapens en materieel aan Rusland, maar waren slechts minimaal militair betrokken en kwamen pas laat in het spel. Hetzelfde gebeurde in Oost-Azië met Japan in de rol van Duitsland en China in de rol van Rusland. Zowel Japan als China werden op dezelfde manier verwoest als Rusland en Europa. Dit was geen onbewuste strategie van de kant van de Verenigde Staten. Zoals Harry Truman, toen nog senator, in 1941 verklaarde: “Als we zien dat Duitsland de oorlog wint, moeten we Rusland helpen; en als Rusland wint, moeten we Duitsland helpen, en hen op die manier zoveel mogelijk laten doden… ”
Aan het eind van alles kwam de VS naar voren als de machtigste economische en militaire macht op de planeet. McCoy legt het uit:
“Net als alle imperiale hegemonieën in het verleden berustte ook de wereldmacht van de VS op de geopolitieke dominantie over Eurazië, waar nu 70% van de wereldbevolking en -productiviteit woont. Nadat de As-alliantie van Duitsland, Italië en Japan er niet in was geslaagd die enorme landmassa te veroveren, stelde de overwinning van de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog Washington in staat, zoals historicus John Darwin het formuleerde, zijn “kolossale imperium… op een ongekende schaal” op te bouwen, en de eerste mogendheid in de geschiedenis te worden die de controle had over de strategische assen “aan beide uiteinden van Eurazië”.
“Als kritieke eerste stap vormden de VS in 1949 het NAVO-bondgenootschap, stichtten grote militaire installaties in Duitsland en marinebases in Italië om de controle over de westkant van Eurazië te verzekeren. Na de nederlaag tegen Japan dicteerde Washington, als de nieuwe heerser over ‘s werelds grootste oceaan, de Stille Oceaan, de voorwaarden van vier belangrijke pacten voor wederzijdse verdediging in de regio met Japan, Zuid-Korea, de Filippijnen en Australië en verwierf zo een uitgebreide reeks militaire bases langs het kustgebied van de Stille Oceaan die de oostkant van Eurazië zouden beveiligen. Om de twee axiale uiteinden van die enorme landmassa tot een strategische perimeter te verbinden, omringde Washington de zuidelijke rand van het continent met opeenvolgende ketens van staal, waaronder drie marinevloten, honderden gevechtsvliegtuigen, en recentelijk een reeks van 60 drone bases die zich uitstrekken van Sicilië tot het eiland Guam in de Stille Oceaan”.
De VS konden de dominante macht op de planeet worden omdat alle concurrenten in puin werden gelegd door de twee grote regionale oorlogen in Europa en Oost-Azië, oorlogen die worden gegroepeerd onder de noemer van WO II.
Als Europa wordt ondergedompeld in een oorlog van Rusland tegen de EU-mogendheden met de VS “aan de leiding van achteren,” met materiaal en wapens, wie zal er dan van profiteren? En als Oost-Azië in een oorlog wordt gestort van China tegen Japan en de bondgenoten die het kan optrommelen, met de VS “aan de leiding van achteren”, wie zal er dan van profiteren?
Het is vrij duidelijk dat een dergelijke herhaling van WO II in het voordeel van de VS zal zijn. In WO II vielen in Eurazië tientallen miljoenen doden, maar in de VS ongeveer 400.000 – een verschrikkelijke tol, dat is zeker, maar niets zoals in Eurazië. En nu de economieën en gebieden van Eurazië, Oost en West, in puin liggen, zal de VS aan de top komen te staan, in de catbird seat, en in staat om de wereld de voorwaarden te dicteren. WWII herhaald.
Maar hoe zit het met het gevaar van een nucleaire oorlog als gevolg van dergelijke conflicten? De VS heeft een geschiedenis van nucleaire “spitsvondigheid”, die teruggaat tot de vroegste dagen na de Tweede Wereldoorlog. Het is een land dat zich bereid heeft getoond een nucleaire holocaust te riskeren.
Zijn er Amerikaanse beleidsmakers die misdadig genoeg zijn om dit beleid van provocatie tot het einde toe vol te houden? Dat laat ik aan de lezer over om te beantwoorden.
De volkeren van Oost en West Eurazië zijn degenen die in dit scenario het meest zullen lijden. En zij zijn degenen die de waanzin kunnen stoppen door vreedzaam samen te leven met Rusland en China in plaats van te dienen als kanonnenvoer voor de VS. Er zijn duidelijke tekenen van onenigheid bij de Europese “bondgenoten” van de VS, vooral Duitsland, maar de invloed van de VS blijft groot. Duitsland en vele andere landen zijn tenslotte bezet door tienduizenden Amerikaanse troepen, hun media worden zwaar beïnvloed door de VS en de organisatie die het bevel voert over de Europese troepen, de NAVO, staat onder Amerikaans bevel. Welke kant zal het opgaan?
In Oost-Azië is de situatie hetzelfde. Japan is de sleutel, maar de haat tegen China onder de Elite is intens. Zullen het Japanse volk en de andere volkeren van Oost-Azië in staat zijn de rem te zetten op de drang naar oorlog ?
Sommigen zeggen dat een tweefrontenconflict als dit de VS te ver gaat. Maar zeker, als er oorlog woedt op of nabij het grondgebied van zowel Rusland als China, is het weinig waarschijnlijk dat de een de ander kan helpen.
Gezien de kracht van het moderne wapentuig zal deze dreigende wereldoorlog veel schadelijker zijn dan WO II. De criminaliteit die op het punt staat deze te ontketenen, is bijna niet te bevatten.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/02/13/27987/
