Woensdag is het 79 jaar geleden dat de terroristische bombardementen op Dresden begonnen. De vuurstorm die plaatsvond als gevolg van de brandbommen heeft honderdduizenden mensen gedood.

De tactiek tegen Duitsland was om de burgers in de steden aan te vallen om de wil van het Duitse volk te breken. Tweederde van de Duitse steden moet tijdens de oorlog zijn vernietigd.

Eerst bombardeerden ze de steden. Toen de bewoners de schuilplaatsen verlieten om voor hun gewonden te zorgen en de branden te blussen, keerden de terroristen terug en werden nieuwe bommen losgelaten. Nacht na nacht werden de mensen geterroriseerd.

Om het vuur in de gebombardeerde steden te intensiveren, werden tonnen fosforbommen losgelaten totdat alles een brandende hel was. Vuurstormen met laaiende vuurzuilen tot vijf kilometer hoog creëerden orkaanwinden die bomen met hun wortels verscheurden en schreeuwende mensen in het vuur zogen.

Vluchtenden liepen vast in gesmolten asfalt en ontbrandden. Degenen die probeerden te ontsnappen aan het vuur door in vijvers of fonteinen te springen, werden levend gekookt.

De vuurstorm in Dresden – een crescendo van kwaad en onvoorstelbaar lijden

Het 79 jaar geleden dat duizenden Amerikaanse en Engelse bommenwerpers begonnen met de vernietiging van Dresden in een zee van bommen, brandend vuur en onvoorstelbaar lijden, slechts drie maanden voor het einde van de oorlog en toen al vaststond dat Duitsland verloren had.

In het boek Hellstorm schrijft Thomas Goodrich dat Dresden voor de oorlog een van de mooiste steden van Europa was:

Dresden, de “ziekenhuisstad” genoemd, huisvestte verschillende ziekenhuizen met duizenden patiënten en zelfs honderdduizenden vluchtelingen verzamelden zich in de stad. In de avond van 13 februari 1945 wordt geschat dat de stad, waar normaal 600.000 mensen woonden, bijna twee keer zoveel inwoners had. Het vierde een Duitse traditionele feestdag en de straten waren vol met mensen die gekleed waren in fantasierijke kostuums en die misschien de oorlog een tijdje hadden geprobeerd te vergeten.

Het was Vastenavond, 1945 in de prachtige Duitse kunststad Dresden, die vol zat met hulpeloze christelijke vluchtelingen die het Rode Leger van de stalinistische USSR ontvluchtten. De inheemse Lutherse en katholieke kinderen van Dresden, gekleed in hun feestelijke Saksische klederdracht, waren aan boord van een trein die hen naar huis bracht na feesten op verschillende punten in de verre stad. Nog steeds vrolijk van de festiviteiten van de nacht, vertrokken ze vóór Aswoensdag 14 februari in de trein en de plechtigheden die zelfs in oorlogstijd zouden worden gehouden, ter nagedachtenis aan de passie en dood van Jezus. In de lucht kregen geallieerde jachtvliegtuigen de burgertrein in het oog en openden het vuur op de kinderen binnen, wiens bloed al snel uit het wrak stroomde.

Om tien uur ’s avonds werd een luchtaanval gelanceerd waarbij honderden twee- tot veertien ton bommen werden losgelaten die “met uiterste kracht hele blokken wegvaagden“.

Eeuwen van kathedralen, paleizen, musea en huizen werden binnen enkele seconden volledig verwoest. Op het treinstation waren de honderden die weigerden de treinen te verlaten, in stukken gebombardeerd. In het grote overdekte circus waren kunstenaars, toeschouwers en dieren afgeslacht door bommen. … Zonder ophouden ging het bloedbad door.

De bommenwerpers konden laag vliegen omdat de stad geen luchtverdediging had. Zelfs de ziekenhuizen werden bij de aanval op de stad niet gespaard.

Na de aanval van een half uur werd ontdekt dat een van ’s werelds mooiste culturele schatten was gewist.

Om 13.30 uur keerde de bommenwerpers terug voor een nieuwe aanval. Nu waren het er zelfs meer, meer dan duizend bommenwerpers, die dit keer vuurbommen in de stad lieten vallen. De duizenden fosforbommen ontstoken het puin dat achterbleef na de eerste bommengolf en veroorzaakte een “furieuze vuurstorm die de lucht in brulde

Claus von Fehrenteil, een gewonde officier die werd opgenomen in een ziekenhuis in de stad, zegt:

Velen probeerden open gebieden te bereiken, zoals het stadspark of gebieden rond de rivier de Elbe.

De 15-jarige Gerhard Kuhnemund zegt:

De Amerikanen bleven de dagen daarna terugkeren voor nieuwe aanvallen,” vastbesloten dat er geen leven zou blijven in Dresden “.

Het dodental na de brutale aanval varieert. Officiële cijfers bij de hand gaven aan dat er waarschijnlijk 250.000 doden waren gevallen, terwijl het Rode Kruis later rapporteerde dat ze het aantal doden op 275.000 schatten, maar het is waarschijnlijk dat er veel meer mensen zijn omgekomen in het bloedbad:

Vanwege de ongelooflijke dichtheid van inwoners van Dresden in de nacht van 13 op 14 februari en omdat duizenden vluchtelingen zonder identiteitsbewijs aanwezig waren, evenals het aantal lichamen dat nooit ontdekt voor altijd begraven tussen de ruïnes lag of degenen die gewoon in rook waren opgegaan, werd het dodental berekend tot 300.000-400.000 als waarschijnlijker.

Officiële cijfers van “historici” en de Duitse leiders zijn dat slechts 20.000-25.000 werden gedood in de aanvallen, wat een opzettelijke poging zou moeten zijn om te bagatelliseren en te verbergen wat er feitelijk is gebeurd.

Toen het nieuws over de succesvolle uitroeiing van Dresden Groot-Brittannië bereikte, verspreidde eerst de vreugde zich. De Britse ‘kabinetminister Sir Archibald Sinclair heeft van harte en lyrisch over de vuurstorm gesproken als een’ crescendo van vernietiging’.

Toen het nieuws zich naar de rest van de wereld verspreidde, werden velen volledig bang. Het was de eerste keer dat burgers buiten Duitsland hoorden dat de geallieerden bezig waren met “geplande terroristische bombardementen” tegen de Duitse burgerbevolking.

Richard Stokes, in het lagerhuis, “boos en vol schaamte over dergelijke acties toen de oorlog duidelijk in de eindfase was“, heeft gezegd: “Wat gebeurde er echt op de avond van 13 februari?” Er waren miljoenen mensen in Dresden, waaronder 600.000 evacués en vluchtelingen uit het oosten“.

Andere kritische stemmen, veel van Britse piloten, klonken verontwaardigd:

De geallieerde terroristische bombardementen gingen echter onverminderd door en slechts enkele dagen later werd de volgende Duitse stad weggevaagd.

Vermeldenswaard is de verklaring van Churchill vóór de systematische terroristische bombardementen op Duitsland:

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/04/27634/?swcfpc=1