In een recente persconferentie ter gelegenheid van een bezoek van de Hongaarse premier Viktor Orban aan Moskou, sprak de Russische president Vladimir Poetin over de voortdurende uitbreiding van de NAVO, en de mogelijke gevolgen als Oekraïne zou toetreden tot de trans-Atlantische alliantie, schrijft Scott Ritter.
“Hun [NAVO’s] belangrijkste taak is de ontwikkeling van Rusland in te dammen,” zei Poetin. “Oekraïne is gewoon een instrument om dit doel te bereiken. Ze kunnen ons in een of ander gewapend conflict betrekken en hun bondgenoten in Europa dwingen de zeer strenge sancties op te leggen waarover vandaag in de Verenigde Staten wordt gesproken,” merkte hij op. “Of ze kunnen Oekraïne bij de NAVO betrekken, daar aanvalswapensystemen opzetten en sommige mensen aanmoedigen om de kwestie van Donbass of de Krim met geweld op te lossen, en ons alsnog in een gewapend conflict trekken.”
Poetin vervolgde: “Laten we ons eens voorstellen dat Oekraïne lid is van de NAVO en volgestopt is met wapens en dat er ultramoderne raketsystemen zijn, net als in Polen en Roemenië. Wie zal het tegenhouden om operaties te ontketenen op de Krim, laat staan in Donbass? Laten we ons eens voorstellen dat Oekraïne NAVO-lid is en zo’n gevechtsoperatie waagt. Moeten we dan met het NAVO-blok vechten? Heeft iemand daar al aan gedacht? Het lijkt van niet.”
Maar deze woorden werden weggewuifd door de woordvoerder van het Witte Huis, Jen Psaki, die ze vergeleek met een vos “die van bovenaf het kippenhok schreeuwt dat hij bang is voor de kippen,” eraan toevoegend dat elke Russische uiting van angst voor Oekraïne “niet moet worden gerapporteerd als een feitelijke verklaring.”
De opmerkingen van Psaki staan echter los van de realiteit van de situatie. Het voornaamste doel van de regering van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky is wat hij noemt de “de-bezetting” van de Krim. Hoewel dit doel in het verleden in diplomatieke termen is geformuleerd – “de synergie van onze inspanningen moet Rusland dwingen te onderhandelen over de teruggave van ons schiereiland,” zei Zelensky tegen het Krim Platform, een Oekraïens forum dat zich richt op het herwinnen van de controle over de Krim – is de realiteit dat zijn strategie voor de teruggave een zuiver militaire is, waarbij Rusland als een “militaire tegenstander” wordt aangemerkt, en die alleen kan worden verwezenlijkt door lidmaatschap van de NAVO.
Hoe Zelensky dit doel met militaire middelen denkt te bereiken, is niet duidelijk gemaakt. Als ogenschijnlijk defensieve alliantie is de kans groot dat de NAVO geen offensieve militaire actie zal ondernemen om het Krim-schiereiland met geweld van Rusland te veroveren. In de voorwaarden voor Oekraïnes lidmaatschap, indien deze worden aanvaard, zou een bepaling moeten worden opgenomen over de grenzen van artikel 5 van de NAVO – dat betrekking heeft op collectieve verdediging – wanneer de situatie op de Krim wordt aangepakt, anders zou er de facto sprake zijn van een oorlogstoestand bij Oekraïnes toetreding.
Het meest waarschijnlijke scenario zou zijn dat Oekraïne snel onder de “paraplu” van NAVO-bescherming wordt gebracht, waarbij “gevechtsgroepen” zoals die in Oost-Europa worden ingezet, op Oekraïens grondgebied worden gevormd als een “struikeldraad”-macht, en moderne luchtverdediging gecombineerd met vooruitgeschoven NAVO-vliegtuigen worden ingezet om het Oekraïense luchtruim te beveiligen.
Zodra deze paraplu tot stand is gebracht, zou Oekraïne zich aangemoedigd voelen om een hybride conflict te beginnen tegen wat het de Russische bezetting van de Krim noemt, waarbij het onconventionele oorlogsvoeringscapaciteiten gebruikt die het sinds 2015 heeft verworven door toedoen van de CIA om een opstand te beginnen die specifiek is ontworpen om “Russen te doden”.
Het idee dat Rusland werkeloos zou toezien terwijl vanuit Oekraïne een guerrillaoorlog op de Krim wordt gevoerd, is belachelijk; als Rusland met een dergelijk scenario zou worden geconfronteerd, zou het meer dan waarschijnlijk zijn eigen onconventionele capaciteiten gebruiken als vergelding. Oekraïne zou dan natuurlijk een kreet slaken, en de NAVO zou dan geconfronteerd worden met haar verplichting tot collectieve verdediging krachtens artikel 5. Kortom, de NAVO zou in oorlog zijn met Rusland.
Dit is geen ijdele speculatie. Toen hij zijn recente besluit toelichtte om zo’n 3000 Amerikaanse troepen naar Europa te sturen als reactie op de aanhoudende Oekraïense crisis, verklaarde de Amerikaanse president Joe Biden: “Zolang hij [Poetin] agressief optreedt, zullen we ervoor zorgen dat we onze NAVO-bondgenoten in Oost-Europa geruststellen dat we er zijn en dat artikel 5 een heilige verplichting is.”
De opmerkingen van Biden zijn een echo van de opmerkingen die hij maakte tijdens zijn eerste bezoek aan het NAVO-hoofdkwartier, op 15 juni vorig jaar. Biden zat toen aan tafel met NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg en benadrukte Amerika’s inzet voor artikel 5 van het NAVO-handvest. “Artikel 5 beschouwen wij als een heilige plicht,” zei Biden. “Ik wil dat de NAVO weet dat Amerika er is.”
Biden’s visie op de NAVO en Oekraïne is geput uit zijn ervaring als vicepresident onder Barack Obama. In 2015 vertelde toenmalig onderminister van Defensie Bob Work aan verslaggevers: “Zoals president Obama heeft gezegd, moet Oekraïne … zijn eigen toekomst kunnen kiezen. En we verwerpen elk gesprek over een invloedssfeer. En toen hij afgelopen september in Estland sprak, maakte de president duidelijk dat onze inzet voor onze NAVO-bondgenoten tegenover de Russische agressie onwrikbaar is. Zoals hij het zei: in deze alliantie zijn er geen oude leden en geen nieuwe leden. Er zijn geen junior partners en er zijn geen senior partners. Er zijn gewoon bondgenoten, puur en simpel. En we zullen de territoriale integriteit van elke bondgenoot verdedigen.”
Wat zou deze verdediging precies inhouden? Als iemand die ooit getraind is om tegen het Sovjetleger te vechten, kan ik bevestigen dat een oorlog met Rusland anders zou zijn dan alles wat het Amerikaanse leger ooit heeft meegemaakt – ooit. Het Amerikaanse leger is niet georganiseerd, getraind of uitgerust om tegen zijn Russische tegenhangers te vechten. Evenmin beschikt het over een doctrine die een grootschalig gecombineerd wapenconflict kan ondersteunen. Als de VS in een conventionele grondoorlog met Rusland verwikkeld zouden raken, zouden ze een nederlaag moeten incasseren op een schaal die ongekend is in de Amerikaanse militaire geschiedenis. Kortom, het zou een nederlaag worden.
Geloof me niet op mijn woord. In 2016 vertelde toenmalig luitenant-generaal H.R. McMaster, toen hij sprak over de resultaten van e en studie – de Russia New Generation Warfare – die hij in 2015 had geïnitieerd om de lessen te onderzoeken die waren geleerd van de gevechten in Oost-Oekraïne, aan een publiek van het Center for Strategic and International Studies in Washington dat de Russen beschikken over superieure artillerie vuurkracht, betere gevechtsvoertuigen, en hebben geleerd geavanceerd gebruik te maken van onbemande luchtvaartuigen (UAV’s) voor tactisch effect. “Mochten de Amerikaanse strijdkrachten in een landoorlog met Rusland terechtkomen,” zei McMaster, “dan zouden ze ruw en koud wakker worden geschud.”
Kortom, ze zouden een schop onder hun kont krijgen.
Amerika’s 20 jaar durende tegenspoed in het Midden-Oosten, Afghanistan, Irak en Syrië, heeft een leger opgeleverd dat niet langer in staat is om een tegenstander van gelijk niveau op het slagveld te verslaan. Deze realiteit kwam naar voren in een studie die in 2017 werd uitgevoerd door de 173e Airborne Brigade van het Amerikaanse leger, de centrale Amerikaanse component van de Rapid Deployment Force van de NAVO. Uit de studie bleek dat de Amerikaanse strijdkrachten in Europa onderuitgerust, onderbemand en onvoldoende georganiseerd waren om militaire agressie van Rusland het hoofd te bieden. Het gebrek aan levensvatbare luchtverdediging en elektronische oorlogsvoering, in combinatie met een te grote afhankelijkheid van satellietcommunicatie en GPS-navigatiesystemen, zou resulteren in de versnipperde vernietiging van het Amerikaanse leger in een snelle volgorde, mochten ze het opnemen tegen een Russisch leger dat georganiseerd, getraind en uitgerust was om specifiek een VS/NAVO-dreiging te verslaan.
Het probleem is niet alleen kwalitatief, maar ook kwantitatief – zelfs als het Amerikaanse leger tegen een Russische tegenstander zou kunnen opboksen (wat het niet kan), heeft het gewoonweg niet de omvang om in een langdurige strijd of campagne te overleven. Het low-intensity conflict dat het Amerikaanse leger in Irak en Afghanistan heeft uitgevochten, heeft een organisatorisch ethos geschapen rond het idee dat elk Amerikaans leven kostbaar is, en dat alles in het werk zal worden gesteld om de gewonden te evacueren zodat zij zo snel mogelijk levensreddende medische verzorging kunnen krijgen. Dit concept was misschien levensvatbaar waar de VS controle hadden over de omgeving waarin de gevechten werden gevoerd. Het is echter pure fictie in grootschalige gecombineerde oorlogsvoering. Er zullen geen medische evacuatie- helikopters ter hulp vliegen – zelfs als ze gelanceerd zouden worden, zouden ze neergeschoten worden. Er zullen geen veldambulances zijn – zelfs als die ter plaatse zouden komen, zouden ze in korte tijd vernietigd worden. Er zullen geen veldhospitalen zijn – zelfs als die er zouden zijn, zouden ze veroverd worden door Russische mobiele troepen.
Wat er zal zijn is dood en vernietiging, en veel daarvan. Een van de gebeurtenissen die McMasters studie van de Russische oorlogsvoering heeft aangewakkerd, was de vernietiging van een Oekraïense gecombineerde wapenbrigade door Russische artillerie begin 2015. Dit zou natuurlijk het lot zijn van elke vergelijkbare Amerikaanse gevechtsformatie. De overmacht aan artillerievuur in Rusland is overweldigend, zowel wat betreft het aantal artilleriesystemen dat wordt ingezet als de dodelijkheid van de gebruikte munitie.
Hoewel de Amerikaanse luchtmacht in staat zal zijn een gevecht aan te gaan in het luchtruim boven elk slagveld, zal er geen sprake zijn van de totale luchtoverheersing die het Amerikaanse leger heeft genoten tijdens zijn operaties in Irak en Afghanistan. Het luchtruim zal worden betwist door een zeer capabele Russische luchtmacht, en de Russische grondtroepen zullen opereren onder een luchtverdedigingsparaplu waarmee noch de VS noch de NAVO ooit te maken heeft gehad. Er zal geen luchtsteun cavalerie komen om de belegerde Amerikaanse troepen te redden. De strijdkrachten op de grond zullen er alleen voor staan.
Dit gevoel van isolement zal nog worden versterkt door de realiteit dat, vanwege de overweldigende superioriteit van Rusland in elektronische oorlogsvoering, de Amerikaanse strijdkrachten op de grond doof, stom en blind zullen zijn voor wat er om hen heen gebeurt, niet in staat om te communiceren, inlichtingen te ontvangen, en zelfs niet om te opereren omdat radio’s, elektronische systemen en wapens niet meer werken.
In een oorlog met Rusland zullen Amerikaanse troepen in groten getale worden afgeslacht. In de jaren ’80 trainden we routinematig om verliezen van 30-40 procent te accepteren en door te vechten, omdat dat de realiteit was van een moderne strijd tegen een Sovjetdreiging. In die tijd waren we in staat om de Sovjets effectief te evenaren in termen van troepenomvang, structuur en capaciteit – kortom, we konden net zo goed, of beter, uitdelen als incasseren.
Dat zal niet het geval zijn in een Europese oorlog tegen Rusland. De VS zullen de meeste van hun strijdkrachten verliezen voordat ze in de buurt van een Russische tegenstander kunnen komen, als gevolg van diepe artilleriebeschietingen. Zelfs wanneer zij de vijand dicht naderen, behoort het voordeel dat de VS hadden tegen Iraakse en Taliban-opstandelingen en ISIS-terroristen tot het verleden. Onze tactiek is niet meer van deze tijd – als er dichtbij gevechten zijn, zullen die buitengewoon gewelddadig zijn, en de VS zullen vaker wel dan niet aan de verliezende kant staan.
Maar zelfs als de VS erin slaagt een tactisch gevecht tegen gelijkwaardige infanterie te winnen, dan nog hebben ze geen tegenwicht tegen het overweldigende aantal tanks en pantservoertuigen dat Rusland zal inzetten. Zelfs als de anti-tank wapens in het bezit van de Amerikaanse grondtroepen effectief zouden zijn tegen moderne Russische tanks (en de ervaring leert dat dit waarschijnlijk niet het geval is), dan nog zullen de Amerikaanse troepen eenvoudigweg overweldigd worden door de massale gevechtskracht waar de Russen hen mee zullen confronteren.
In de jaren ’80 had ik de gelegenheid deel te nemen aan een aanval in Sovjetstijl, uitgevoerd door speciaal getrainde troepen van het Amerikaanse leger – de “OPFOR” – in het Nationale Trainingscentrum in Fort Irwin, Californië, waar twee gemechaniseerde infanterieregimenten in Sovjetstijl het opnamen tegen een gemechaniseerde brigade van het Amerikaanse leger. Het gevecht begon om ongeveer twee uur ’s nachts. Tegen 5u30 was het voorbij, de Amerikaanse brigade was vernietigd, en de Sovjets hadden hun doelen ingenomen. Er is iets met 170 pantservoertuigen die op je positie afkomen, dat maakt een nederlaag zo goed als onvermijdelijk.
Zo zou een oorlog met Rusland eruit zien. Die zou niet beperkt blijven tot Oekraïne, maar zich uitstrekken tot slagvelden in de Baltische staten, Polen, Roemenië en elders. Het zou gepaard gaan met Russische aanvallen op NAVO-vliegvelden, -depots en -havens over de hele breedte van Europa.
Dit is wat er zal gebeuren als de VS en de NAVO proberen de “heilige verplichting” van artikel 5 van het NAVO-handvest aan Oekraïne te verbinden. Het is, in het kort, een zelfmoordpact.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/01/15/26647/?swcfpc=1
