Zemmour is kansloos om president te worden. En wel omdat hij de anti-immigratie stem splijt tussen Le Pen en hemzelf. De stemmen tussen die twee zijn communicerende vaten en halen geen absolute meerderheid in de tweede ronde. Le Pen is zover naar het midden opgeschoven dat ze ruimte laat voor Zemmour die zich voordoet als radicaler. En daar is behoefte aan in Frankrijk. Maar het presidentieel kiesstelsel en de werkelijke heersers laten nou eenmaal niet toe dat een van hen wint. Door de anti-immigratie stem te splijten garandeert Zemmour Macron de overwinning.
Ik heb dat hier al eens uitgelegd:
Praten over immigratie terwijl mensen geforceerd worden gevaccineerd is als proberen de gootsteen te repareren terwijl het huis in brand staat.
Het mag dan verfrissend zijn dat hij openlijk homofoob is en het feminisme aanvalt, maar feitelijk splijt hij het front tegen Macron, ook al is het de schuld van Marine Le Pen die zover naar het midden opgeschoven is om maar ‘geaccepteerd’ te worden dat er nu ruimte voor Zemmour ontstaan is. Wat maar weer eens aangeeft dat je nooit moet cucken of toegeven.
Guillome Durocher gelooft wel dat Zemmour de volgende president van Frankrijk zou kunnen worden:
De conservatieve Frans-Joodse expert Éric Zemmour zou wel eens de volgende president van Frankrijk kunnen worden. Het kernpunt van zijn campagne is het verzet tegen de Grote Vervanging. Met dit laatste wordt de aanhoudende trend bedoeld van vervanging van de autochtone bevolking van Frankrijk en Europa door niet-Europese immigranten, met name door Afrikanen en moslims.
In zijn meest recente boek schrijft Zemmour het volgende over de Grote Vervanging:
Ik heb de indruk dat geen enkele politicus goed beseft wat er op het spel staat: de dood van het Frankrijk zoals wij dat kenden… . . Men hoeft alleen maar naar de films van [de jaren ’60 en ’70] te kijken om dit te beseffen. De “grote vervanging” is geen mythe, noch een samenzwering, maar een onverbiddelijk proces. Deze vitale identitaire kwestie maakt alle andere kwesties ondergeschikt, zelfs de meest essentiële zoals onderwijs, industrie, sociale bescherming, of de plaats van Frankrijk in de wereld. Ik ben er zeker van dat geen enkele kandidaat – zelfs Marine Le Pen niet – het zal wagen om deze identitaire en beschavingskwestie in de campagne op te dringen. . . . Alleen [de extreem-linkse] Jean-Luc Mélenchon durft het onderwerp aan te snijden, maar alleen om de toekomst van een gemengd-ras, “gecreoliseerd” Frankrijk te verheerlijken …[1]
De centrale campagnebelofte van Zemmour is “zero immigratie” naar Frankrijk (vermoedelijk met uitzondering van immigratie uit de Europese Unie). Bovendien zou hij buitenlandse criminelen deporteren en criminele dubbele nationaliteiten het Franse staatsburgerschap ontnemen (een geschikte opmaat tot deportatie). Veelbetekenend is dat Franse burgers van Turkse of Arabische afkomst doorgaans standaard de dubbele nationaliteit hebben.
De belangrijkste maatregelen inzake immigratie zouden aan een nationaal referendum worden onderworpen. Als dit referendum slaagt, zou de regering met deze duidelijke uiting van de wil van het volk de voorspelbare tegenstand van de globalistische elites in de media en de rechterlijke macht kunnen doorbreken. De terugtrekking van Groot-Brittannië uit de EU, ondanks het geschop en geschreeuw van de globalistische elites, laat zien dat referenda kunnen leiden tot concrete resultaten die ingaan tegen de voorkeuren van de gevestigde orde.
Naast zijn verzet tegen de Grote Vervanging is Zemmour een onverbloemde burgerlijke nationalist. Hij wil dat migranten “assimileren”, waarmee hij bedoelt dat ze cultureel niet te onderscheiden zijn van Fransen. Hij is gekant tegen de islam als een “totalitaire” godsdienst en wil dat moslims een zuiver verinnerlijkte privé-spiritualiteit hebben, zoals het christendom, zonder rol in het Franse openbare leven. Zemmour’s assimilationistische ijver gaat zo ver dat hij voorstelt een oude wet in ere te herstellen die voorschrijft dat kinderen die in Frankrijk geboren worden alleen traditionele Franse namen mogen dragen.
Het is duidelijk dat hier sprake is van ernstige tegenstrijdigheden. Het Franse “assimilationistische” model heeft reeds gefaald en heeft ongeveer dezelfde resultaten opgeleverd als die welke wij in de Verenigde Staten of Groot-Brittannië zien : een samenleving die gekenmerkt wordt door etnische gelaagdheid, clustering en conflicten. Vandaag de dag is ongeveer een derde van de pasgeborenen in Frankrijk Afrikaans of moslim, waardoor assimilatie simpelweg overbodig is geworden. Zemmour ziet dit ongetwijfeld in. Dat hij vasthoudt aan assimilatie kan te maken hebben met een combinatie van persoonlijke redenen (zijn eigen positie als trotse geassimileerde Franse Jood) en politieke redenen (electorale smakelijkheid). Veelzeggend is dat Zemmour eerder heeft gezegd dat hij begrijpt waarom jonge Franse blanken niet meer in assimilatie geloven en dat zijn gehechtheid eraan te wijten is aan het feit dat hij tot een oudere generatie behoort.
De grote vervanging in de praktijk: Kosovo en Seine-Saint-Denis
In zijn boek gaat Zemmour uitvoerig in op de existentiële dreiging die de Grote Vervanging voor Frankrijk vormt. Hij vergelijkt het opkomende nieuwe Frankrijk vaak met Kosovo of Libanon, waar belegerde christelijke minderheden overgeleverd zijn aan de genade van de nieuwe moslimmeerderheden. Hij merkt op dat in Kosovo, een zeer belangrijke provincie in de geschiedenis van Servië, de Albanese moslims aan het begin van de twintigste eeuw de meerderheid vormden. Met de NAVO-bombardementen van 1999 werden de Albanese moslims de heersers over de Servische minderheid:
[I]n de jaren zeventig maakten de orthodoxe Serviërs slechts 13% van de bevolking uit. Vandaag zijn zij nog slechts 5%, verdreven uit de hoofdstad Pristina, opgesloten in enclaves, als verstoten tweederangsburgers, wanneer zij niet worden vervolgd, gemarteld, verjaagd uit het land van hun voorvaderen. De etnische zuivering gaat natuurlijk gepaard met een religieuze en culturele grote vervanging. Middeleeuwse kerken worden in brand gestoken door extatische moslimmenigten, moskeeën druipend van bladgoud worden in hun plaats gebouwd, gefinancierd door de rijke lui van Saoedi-Arabië en Qatar: de onverbiddelijke en wrede realiteit van een grote vervanging die niet bestaat![2]
Zemmour maakt vaak sarcastische opmerkingen over het vermeende “niet-bestaan” van deze demografische en beschavingsveranderingen. Hij hekelt de academische “sofisten” die beweren dat er geen significante verandering heeft plaatsgevonden, en ten onrechte beweren dat de bevolkingen altijd al volledig in beweging zijn geweest. De mainstream media-politiek establishment in Frankrijk beweert dat de Grote Vervanging slechts een “samenzweringstheorie” is.
Integendeel, de demografische Grote Vervanging wordt voorbereid door een symbolische vervanging op cultureel gebied. Frankrijk, zo wordt ons verteld, is “altijd” een divers immigratieland geweest en er is dus helemaal niets nieuws aan de Afro-Islamisering van het land. Een museum over immigratie dat deze veranderingen viert, werd juist geïnstalleerd in … het gebouw van de koloniale expo van 1931 die het intercontinentale imperium van Frankrijk in Afrika en Indochina vierde! Zemmour merkt op: “Ook in de musea van Frankrijk is het het uur van de grote vervanging.”[3]
In Frankrijk wordt de vorm van de dingen die komen gaan aangekondigd door het departement Seine-Saint-Denis, dat de noordoostelijke voorstad vormt van groot Parijs, een belangrijke plaats in de Franse geschiedenis als de rustplaats van onze koningen. Voor Zemmour is “Seine-Saint-Denis het symbool van deze grote vervanging die niet bestaat.”[4]
Meer dan twee derde van de pasgeborenen heeft ten minste één buitenlandse ouder. Meer dan 60% van de jongeren is van buitenlandse afkomst. Maar deze cijfers zijn slechts indicatief: de administratie weet gewoon niet hoe groot de bevolking is en hoeveel illegale immigranten er zijn (naar schatting tussen 8 en 20% van de bevolking).
President Emmanuel Macron mag Seine-Saint-Denis dan wel aanprijzen als “Californië zonder de zee” [sic!], het gebied is een economische basket case. Nationale ambtenaren ontvluchten er hun post na gemiddeld 2,7 jaar, ondanks een bonus van 10.000 euro, terwijl ze het 7 jaar uithouden in het comfortabelere departement Essonne. Enorme stadsvernieuwingsprojecten leiden niet tot blijvende veranderingen en zelfs de kantoren van ondernemingen die zich daar vestigen (profiteren van speciale belastingvoordelen) slagen er niet in lokale werknemers aan te trekken: zij zijn niet gekwalificeerd. Volgens Zemmour is het een kwestie van menselijk kapitaal, niet van infrastructuur: “het probleem is de (menselijke) inhoud, niet de container.”
Zemmour ziet de inspanningen van de staat in Seine-Saint-Denis als nutteloos, vergelijkbaar met de mythe van Sisyphus. Bovendien zijn de moskeeën in het gebied geïnfiltreerd door de Moslimbroederschap, zoals gedocumenteerd door de socioloog Gilles Keppel. Geen wonder dat François Hollande journalisten vertelde dat de multiculturele situatie van Frankrijk “zal eindigen met een deling.”[5]
Voor Zemmour “is Kosovo de toekomst van Seine-Saint-Denis; Seine-Saint-Denis is de toekomst van Frankrijk”.
Zemmour over de grenzen van het civiel nationalisme
Zemmour is een fervent voorstander van assimilatie, maar hij kan ook vrij openhartig zijn over de mislukkingen en zwakheden van het civiel nationalisme. Hij is kritisch over de vele Franse Joden die, ten tijde van de Zesdaagse Oorlog van 1967 tussen Israël en de Arabieren, plotseling hun Joodse identiteit herontdekten en publiekelijk begonnen te ageren ten gunste van Israël.
Voor Zemmour is dit optreden uit naam van de eigen sektarische gemeenschap, in tegenstelling tot de nationale gemeenschap, een gevaarlijke faux pas voor iedereen die beweert burger te zijn. Hij is zich er echter van bewust dat het moeilijk is, en zelfs een voortdurende inspanning, om etnische reflexen terzijde te schuiven in het belang van de politieke gemeenschap:
Assimilatie is een wijze van integratie die cerebrale beheersing vereist van iemands meest archaïsche reflexen; een rationele onthechting die de opperste intelligentie van [de Joodse antropoloog Claude] Lévi-Strauss zeer ver doorvoerde toen hij verklaarde dat als Hitler zijn project om de Joden uit te roeien had voltooid, de aarde niet zou hebben opgehouden rond te draaien, noch de mensheid zou hebben opgehouden te leven, net zoals zij de verdwijning van andere volkeren heeft verteerd, in het bijzonder de Indianen van Amerika.[6]
Tijdens de Zesdaagse Oorlog kon Lévi-Strauss een afstandelijke Franse burger blijven, maar dat gold niet voor zijn medeburger en mede-Jood, de normaliter onverstoorbaar emotieloze Raymond Aron. Eenmaal gekwetst, ontdekte de normaal gesproken uiterst rationele en beheerste Aron bronnen van etnische gevoelens voor zijn mede-Joden. Wat Aron’s onbewuste joodse identiteit betreft, komt Zemmour’s beoordeling sterk overeen met die van mij.
Zemmour trekt een interessante parallel tussen Lévi-Strauss en Jean Raspail: twee mannen die een intieme kennis van en echte waardering voor inheemse volkeren over de hele wereld hadden, iets wat bijdroeg tot hun besef dat de volkeren van Europa ook de moeite van het bewaren waard waren.[7]
Zemmour’s Joodse identiteit
Zemmour omschrijft zichzelf als “een Jood uit Algerije, opgegroeid in de Parijse voorsteden, wiens familie-erfgoed en lezingen zijn getransformeerd in een Fransman van het land en van de doden.”[8]
Hij contrasteert zichzelf met politici als François Bayrou, een autochtone Fransman van het platteland in het zuidoosten van Frankrijk, die het globalisme enthousiast hebben omarmd.
Zemmour heeft één interessant argument voor zijn lidmaatschap van de Franse natie: hij is geen immigrant, maar zijn volk kreeg het staatsburgerschap nadat zijn geboorteland Algerije door de Fransen was veroverd![9]
Hij beschouwt zichzelf dus als even Frans als een Elzasser of een Corsicaan.
Leiders van de Joodse gemeenschap hebben Zemmour ondubbelzinnig veroordeeld. De opperrabbijn van Frankrijk heeft Zemmour een “antisemiet” genoemd, terwijl de officiële Joodse lobby van Frankrijk (de CRIF) heeft opgeroepen “geen enkele Joodse stem” op hem uit te brengen. Zemmour beschouwt de CRIF als een kwalijke “staat in de staat” die het beleid beïnvloedt in de richting van sektarische doeleinden.
De journaliste Léa Salamé heeft Zemmour eens op de televisie bekritiseerd omdat hij een “beschaamde Jood” zou zijn die “goyisher dan de goy wilde zijn.”[10]
Zemmour kon alleen maar lachen om Salamé’s inconsequentie: als christelijke Libanees waren haar ouders juist uit haar geboorteland gevlucht vanwege de islamisering en de daaruit voortvloeiende burgeroorlog die hij juist in Frankrijk probeert te voorkomen.
Frankrijk: dood of vernieuwing?
Zemmour zegt dat hij in Frankrijk een burgeroorlog heeft zien aankomen sinds oktober 1989, toen drie Marokkaanse meisjes in de stad Creil, ten noorden van Parijs, weigerden hun islamitische hoofddoek op school af te doen.[11]
De meisjes krabbelden pas terug, niet toen dit een Frans nationaal schandaal werd, maar toen de koning van Marokko, Hassan II, hen dat opdroeg.[12]
Met of zonder Zemmour kan ik niet zeggen of en wanneer Frankrijk een gewelddadige etno-religieuze burgeroorlog à la Libanon zal meemaken of een meer geleidelijke aftakeling naar derde-wereldgeweld en sociaal disfunctioneren à la Brazilië.
Als Zemmour wordt verkozen, zal hij niet in staat zijn het oude Frankrijk te herstellen. Remigratie op die schaal is vandaag de dag gewoon niet mogelijk, evenmin als de enorme sociale en technologische veranderingen van de afgelopen decennia kunnen worden teruggedraaid. Zemmour zou echter wel in staat kunnen zijn om de stroom van Afro-islamitische immigratie aanzienlijk in te dammen. Dat alleen al zou een waardig doel zijn: de Fransen zouden oneindig veel veiliger zijn als een tweederde meerderheid in hun eigen land, in plaats van een minderheid zoals de christenen in Kosovo en Libanon.
Zemmour maakt vaak opmerkingen over de fundamentele asymmetrie tussen geatomiseerde post-68 liberale blanken en moslims die nog steeds een sterk gevoel van religie en clan hebben:
Veertig jaar lang is de [Franse] gemeenschap van burgers uiteengevallen onder de slagen van een maatschappij van individuen die alleen hun rechten willen kennen, en niet hun plichten, en in de Staat alleen een distributeur van diensten en wetten zien om hun kleinste grillen te bevredigen. Individuen zonder wortels en zonder geschiedenis, die van zichzelf dromen als “burgers van de wereld”, los van elke nationale verankering. … Zij noemen een “republiek” deze maatschappij van individuen die niets meer te maken heeft met de republiek van de burgers. Het is in deze afgrondelijke leegte dat de islamitische diaspora’s wortel hebben geschoten, steeds talrijker, samengebonden door de archaïsche noties van familie, clan en religie, en die deze archaïsmen importeren in een blinde postmoderniteit die in hen slechts geïsoleerde individuen ziet. De meest bekwame vertegenwoordigers van deze diaspora hebben goed begrepen hoe zij dit liberalisme kunnen gebruiken om wat er nog over is van de natiestaat en van de republiek te doen exploderen, zich te bevrijden van haar nu zwakke voogdij, en in de plaats daarvan, in buitenlandse enclaves, de archaïsche wet van Allah op te leggen.[13]
Het massale seksuele misbruik van blanke meisjes door Pakistaanse bendes in Rotherham en andere Engelse steden of de aanrandingen op blanke vrouwen op oudejaarsavond 2015-16 door moslims in Keulen[14]
zijn vroege voorbeelden van deze botsing tussen clannistische Derde Wereld culturen en geïsoleerde Westerse individuen.
Veelzeggend is dat Zemmour ook belooft om ten minste delen van het wetgevings- en media-apparaat dat Franse patriotten vervolgt, te ontmantelen. In het bijzonder zullen de “haatzaai” wetten worden afgeschaft en zullen de procesvoerende “antiracisten” worden beroofd van hun gulle subsidies op kosten van de belastingbetaler.
Niemand kan zeggen hoe stabiel of doeltreffend een nationalistisch regime in Frankrijk – onder Zemmour of wie dan ook – zou zijn. Wel kunnen we zeggen dat zo’n regering de definitieve ondergang van Frankrijk zou kunnen voorkomen en veel van de grenzen van het discours dat aan Franse patriotten en verdedigers van autochtone Europeanen wordt opgelegd, zou kunnen wegnemen. En als dat lukt, zal dit voorbeeld van een van de oprichters van de Europese Unie ongetwijfeld weerklank vinden op het hele continent.
Notities
[1] Ériz Zemmour, La France n’a pas dit son dernier mot (Rubempré, 2021), p. 24.
[2] Ibid., p. 72.
[3] Ibid., p. 67.
[4] Ibid., p. 73.
[5] Ibid., p. 77.
[6] Ibid., p. 105.
[7] Ibid., p. 106.
[8] Ibid., p. 49.
[9] Ibid., p. 148.
[10] Ibid., p. 190.
[11] Ibid., p. 139.
[12] Ibid., p. 190.
[13] Ibid., p. 73.
[14] Also denounced by Zemmour, ibid., p. 32.
Ik word eigenlijk doodmoe van het vertalen van dit soort boemerpoep. Het geeft valse hoop en maakt dat mensen voort kunnen blijven leven in een illusie, terwijl blanken eindelijk eens wakker zouden moeten worden.
De realiteit is dat er binnen 20 jaar geen blanke landen meer zullen zijn en dat we allemaal een minderheid zullen zijn in onze eigen landen en er dan grootschalige blankenvervolgingen zullen starten omdat de rassen die we importeren ons allemaal intens haten en hun kans schoon zullen zien als we niet langer een controlerende meerderheid zijn.
Het geeft ook te denken dat de globalisten alleen blanken verplicht willen vaccineren en zich totaal niet drukmaken om Afrika waar nog geen 7% gevaccineerd is. Zemmour zul je er niet over horen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2020/10/15/het-zijn-verkrachters-dieven-en-moordenaars-deugvolk-weer-over-de-rooie-na-uitspraken-van-eric-zemmour/?swcfpc=1
