Washington zal Russische voorstellen over geen uitbreiding van de NAVO niet in overweging nemen, en is niet van plan om zelfs maar over het idee te praten. Tot zover de “dialoog”.

Het was de eerste Rusland-NAVO-bijeenkomst op hoog niveau sinds 2019 – onmiddellijk na de non sequitur van de dialoog zonder dialoog tussen de VS en Rusland over de “veiligheidsgarantie” eerder in de week in Genève, meldt Pepe Escobar.

Dus wat gebeurde er in Brussel? In wezen weer een dialoog zonder dialoog – compleet met een kafkaësk NAVO-voorwoord: wij zijn bereid tot dialoog, maar de voorstellen van het Kremlin zijn onaanvaardbaar.

Dit was een herhaling van de Amerikaanse gezant bij de NAVO, Julianne Smith, die Rusland preëmptief de schuld gaf van de acties die “deze ramp hebben versneld”.

Inmiddels zou ieder weldenkend wezen in heel Eurazië en op het Europese schiereiland bekend moeten zijn met de twee belangrijkste rationele eisen van Rusland: geen verdere uitbreiding van de NAVO, en geen raketafweersystemen in de buurt van zijn grenzen.

Laten we nu overschakelen naar de spinmachine. De gemeenplaatsen van Jens Stoltenberg, secretaris-generaal van de NAVO, waren voorspelbaar trouw aan zijn spectaculaire middelmatigheid. Over de reeds voorgekauwde dialoog zei hij dat het “belangrijk was om een dialoog te beginnen”.

Rusland, zei hij, “drong er bij de NAVO op aan om te weigeren Oekraïne toe te laten; de alliantie reageerde door te weigeren compromissen te sluiten over de uitbreiding”. De NAVO “verwelkomde echter bilateraal overleg” over veiligheidsgaranties.

De NAVO stelde ook een reeks brede veiligheidsbesprekingen voor, en “Rusland heeft daar nog niet mee ingestemd, maar heeft het ook niet uitgesloten”.

Geen wonder: de Russen hadden al opgemerkt, nog voordat het gebeurde, dat dit niets anders is dan vertragingstactiek.

Het Globale Zuiden zal opgelucht zijn te weten dat Stoltenberg de militaire blitzkriegs van de NAVO in zowel Kosovo als Libië verdedigde: “ze vielen immers onder VN-mandaten”. Dus ze waren goedaardig. Geen woord over de stellaire prestaties van de NAVO in Afghanistan.

En dan, de langverwachte afsluiter: De NAVO maakt zich zorgen over Russische troepen “aan de grens met Oekraïne” – in werkelijkheid op 130 km tot 180 km afstand, binnen Europees Russisch grondgebied. En het bondgenootschap beschouwt het als “onwaar” dat uitbreiding “een agressieve daad” is. Waarom? Omdat “het de democratie verspreidt”.

Bombardeer me tot democratie, baby

Dus dit is het NAVO evangelie in een flits. Vergelijk het nu eens met de ontnuchterende woorden van de Russische onderminister van Buitenlandse Zaken Alexander Grushko.

Grushko verkondigde zorgvuldig hoe “de NAVO vastbesloten is om Rusland in te dammen. De Verenigde Staten en haar bondgenoten proberen op alle gebieden en in alle mogelijke gebieden van militaire operaties superioriteit te bereiken.” Dat was een bedekte verwijzing naar Full Spectrum Dominance, dat sinds 2002 nog steeds het Amerikaanse evangelie is.

Grushko verwees ook naar “insluitingstactieken uit het Koude Oorlogstijdperk”, en dat “alle samenwerking [met Rusland] is stopgezet” – door de NAVO.

“Rusland heeft de NAVO er eerlijk en direct op gewezen dat een verdere verschuiving van de situatie tot ernstige gevolgen voor de Europese veiligheid zou kunnen leiden”.

De conclusie was grimmig: “De Russische Federatie en de NAVO hebben helemaal geen verenigende positieve agenda.”

Vrijwel alle Russofobe facties van de tweepartijdige War Inc. machine in Washington kunnen onmogelijk accepteren dat er geen strijdkrachten moeten worden gestationeerd in Europese staten die in 1997 geen lid waren van de NAVO; en dat de huidige NAVO-leden geen militaire interventie moeten proberen in Oekraïne en in andere Oost-Europese, Transkaukasische, en Centraal-Aziatische staten.

Maandag in Genève had vice-minister van Buitenlandse Zaken Ryabkov al opnieuw benadrukt dat de rode lijn van Rusland onwrikbaar is: “Voor ons is het absoluut noodzakelijk om ervoor te zorgen dat Oekraïne nooit ofte nimmer lid wordt van de NAVO.”

Diplomatieke bronnen bevestigden dat Ryabkov en zijn team zich in Genève voor alle praktische doeleinden moesten gedragen als leraren op de kleuterschool, om ervoor te zorgen dat er “geen misverstanden” zouden ontstaan.

Vergelijk dat nu eens met Ned Price van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, die sprak na die slopende acht uur tussen Ryabkov en vice-minister van Buitenlandse Zaken Wendy Sherman: Washington zal Russische voorstellen om de NAVO niet uit te breiden niet in overweging nemen, en is niet van plan om zelfs maar over het idee te praten.

Tot zover de “dialoog”.

Ryabkov bevestigde dat er geen vooruitgang was. Verwijzend naar zijn didactiek moest hij benadrukken: “Wij doen een beroep op de VS om op dit moment een maximum aan verantwoordelijkheid aan de dag te leggen. Risico’s in verband met een mogelijke toename van de confrontatie moeten niet worden onderschat.”

Om, in de woorden van Ryabkov, te zeggen dat er “aanzienlijke” Russische inspanningen zijn gedaan om de Amerikanen ervan te overtuigen dat “met vuur spelen” niet in hun belang is, is het eufemisme van de jonge eeuw.

Laat me je kapotmaken met sancties

Een korte samenvatting is van cruciaal belang om te begrijpen hoe de zaken zo snel konden ontsporen.

Vanaf het begin was het de niet bepaald geheime strategie van de NAVO om Moskou onder druk te zetten om rechtstreeks met Kiev te onderhandelen over Donbass, ook al wordt Rusland niet genoemd in de Minsk-akkoorden.

Terwijl Moskou werd gedwongen deel te nemen aan de confrontatie tussen Oekraïne en Donbass, heeft het zich nauwelijks in het zweet gewerkt toen het een staatsgreep annex kleurenrevolutie in Wit-Rusland neersloeg. Daarna stelden de Russen in een mum van tijd een indrukwekkende aanvalsmacht – met bijbehorende militaire infrastructuur – samen op het grondgebied van Europees Rusland om bliksemsnel te kunnen reageren in geval van een Oekraïense blitzkrieg in Donbass.

Geen wonder dat een gealarmeerde NATOstan iets moest doen aan het idee om Rusland tot de laatste verarmde Oekraïner te bevechten. Misschien hebben ze tenminste begrepen dat Oekraïne volledig vernietigd zou worden.

Het mooie is hoe Moskou de zaken heeft omgedraaid met een nieuwe geopolitieke jiu-jitsu zet. De door de NAVO aangemoedigde Oekraïne-dementie – compleet met loze beloften om lid te worden – opende voor Rusland de weg om geen verdere NAVO-uitbreiding te eisen, met als klap op de vuurpijl de terugtrekking van alle militaire infrastructuur uit Oost-Europa.

Het lag voor de hand dat Ryabkov in zijn gesprekken met Sherman elke suggestie zou afwijzen dat Rusland de logistieke infrastructuur die op zijn eigen Europees-Russische grondgebied is opgezet, zou moeten ontmantelen. Voor alle praktische doeleinden, sloeg Ryabkov Sherman aan stukken. Wat overbleef waren lankmoedige dreigementen met meer sancties.

Toch zal het een Sisyfusarbeid zijn om het Empire en zijn NAVO-satrapieën ervan te overtuigen niet een of ander militair avontuur in Oekraïne op touw te zetten. Dat is de kern van wat Ryabkov en Grushko in Genève en Brussel keer op keer hebben gezegd. Zij moesten ook het voor de hand liggende benadrukken: als Rusland nog meer sancties worden opgelegd, zal dat ernstige gevolgen hebben, vooral in Europa.

Maar hoe is het menselijkerwijs mogelijk voor doorgewinterde professionals als Ryabkov en Grushko om rationeel te discussiëren met een stelletje blinde amateurs als Blinken, Sullivan, Nuland en Sherman?

Er is serieus gespeculeerd over hoe lang Rusland nog de moeite zal nemen om naar het Amerikaanse “babygebrabbel” (copyright Maria Zakharova) te luisteren. Het zou rond 2027 kunnen zijn, of zelfs 2025.

Dus welkom bij Instagrammed Irrationalism. Wat gaat er nu gebeuren? Hoogstwaarschijnlijk een provocatie, met bijvoorbeeld de mogelijkheid van een chemische black ops waarvan Rusland de schuld krijgt, gevolgd door – wat anders – meer sancties.

Het pakket is klaar. Het komt in de vorm van een wetsvoorstel van Democratische senatoren, gesteund door het Witte Huis, om de Russische economie “zware kosten” op te leggen voor het geval Moskou eindelijk hun gebeden beantwoordt en Oekraïne “binnenvalt”.

De sancties zouden rechtstreeks president Poetin, premier Misjustin, minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, de chef van de generale staf van de strijdkrachten Gen. Gerasimov en “commandanten van verschillende takken van de strijdkrachten, waaronder de luchtmacht en de marine” treffen.

Tot de beoogde banken en financiële instellingen behoren de Sberbank, VTB, Gazprombank, Moscow Credit Bank, Alfa-Bank, Otkritie Bank, PSB, Sovcombank, Transcapitalbank, en het Russian Direct Investment Fund. Zij zouden allemaal worden afgesneden van SWIFT.

Als dit wetsvoorstel klinkt als een oorlogsverklaring, dan is het dat ook. Noem het de Amerikaanse versie van “dialoog”.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/01/08/26367/?swcfpc=1