De schandalige inkrimping van de intensive care-capaciteit te midden van een “epidemische situatie van nationale omvang”, waarvan de overbelasting van de intensive care de voornaamste bedreiging zou vormen, is een schandaal dat in het politieke debat vrijwel buiten beschouwing is gebleven en dat juridisch en journalistiek nog niet is opgehelderd – hoewel zelfs in de laagste tellingen slechts ongeveer 4.000 bedden zijn geschrapt, is er sprake van een kunstmatig tekort aan aanbod van een orde van grootte die aanzienlijk groter is dan die van alle huidige hospitalisaties die worden vermeld als “Covid-intensive care-patiënten”.

Het feit dat in het licht van deze crisis, die ofwel amateuristisch door de politici is aanvaard, ofwel opzettelijk is teweeggebracht, op grote schaal nieuwe beperkingen van de vrijheid worden ingevoerd, zou zelfs zonder de valse beloften van de vaccinatiecampagne een monstruositeit zijn, meldt Ansage.

Het is echter mogelijk dat de vermeende overbelastingssituatie helemaal niet bestaat – nogmaals; in ieder geval niet meer dan bij de regionale en seizoenspiekbelastingen die vóór Corona altijd bestonden. In ieder geval was de vermeende bijna-triage situatie van de laatste golf in de winter 2020/21 een hoax, zoals zelfs de Federale Rekenkamer intussen officieel heeft bevestigd. Ook daar heeft niemand zich iets van aangetrokken – erger nog, de onthullingen hebben niet eens geleid tot een groeiend wantrouwen tegen de hernieuwde catastrofale bezweringen van de intensive care artsen en de als winstcentra gerunde Duitse ziekenhuizen. In deze zogenaamde pandemie is de bereidheid van de Duitsers om zich moedig en onverschrokken te laten voorliegen en steeds schaamtelozer voor de gek te laten houden bijna grenzeloos.

De bereidheid om voorgelogen te worden

Als men dieper graaft en de details bekijkt, gaan er afgronden open – niet alleen met betrekking tot de capaciteiten en de bezettingsrechten in het algemeen, maar ook met betrekking tot de wijze waarop de gehospitaliseerde “corona-gevallen” worden geteld. Wie bijvoorbeeld de gegevens van het Instituut voor Ziekenhuisvergoedingssystemen (InEK) bekijkt, zal iets verbazingwekkends vinden – zij bewijzen immers eens te meer de massale manipulaties die met vermeende Covid 19 gevallen in de gegevens over de bezetting van ziekenhuizen worden uitgevoerd. Voor de laatste winter van 2020/21 laten zij bijvoorbeeld zien dat het aandeel van de Covid 19-gevallen met acute ademhalingsziekten in alle Covid-gevallen die als zodanig zijn opgenomen (die allemaal worden beschouwd als “ernstige gevallen” en “opgenomen Covid-patiënten”) in sommige gevallen slechts iets meer dan 50 procent bedroeg. Bij alle andere vermeende Covid-gevallen ging het in feite om totaal andere medische aandoeningen, zoals hartaanvallen, infecties van de urinewegen, ernstige diabetes of beenbreuken. In deze gevallen was Covid-19 slechts een secundaire diagnose en een secundaire ziekte – vaak bij toeval ontdekt door een uitstrijkje – maar geenszins de oorzaak van de ziekenhuisopname. Dit zou ook zonder Covid nodig zijn geweest.

Niet minder explosief zijn de gegevens betreffende de gevallen van intensive care die geen aandoeningen van de luchtwegen waren. Ook het aantal hartaanvallen, kankerbehandelingen en beroertes is hier in 2020 aanzienlijk gestegen ten opzichte van 2019. Dit doet op zijn minst het vermoeden rijzen dat het gaat om ziekten die te wijten zijn aan uitgestelde behandelingen en uitgestelde preventieve onderzoeken als gevolg van de eerste lockdown – die dan weer een nieuwe bezetting van de afdelingen vereisen en dus de zelfgemaakte capaciteiten verminderen.

Instorting, mijn reet

Ten slotte blijkt uit de gegevens ook dat de vorige lockdowns juist begonnen op momenten dat de bezettingsgraad van de ziekenhuizen aanzienlijk lager was dan die van 2019. Dit is opmerkelijk omdat de werkelijke situatie in de ziekenhuizen fundamenteel in tegenspraak was met de indruk van een dreigende ineenstorting van het zorgstelsel, die alleen kon worden afgewend door het openbare leven stil te leggen.

Op basis van de boekhoudkundige gegevens van de ziekenhuizen kwamen deskundigen van een door het ministerie van Volksgezondheid zelf bijeengeroepen adviescommissie kort voor de – toen bijna acht maanden durende – “lockdown” tot de conclusie dat “een landelijke vrijmaking van beddencapaciteit alsmede de opbouw van capaciteit voor intensive care-behandelingen” alsmede “een verlenging van de financiële steun overeenkomstig § 21 KHG (vrijmaking van forfaitaire bedragen en forfaitaire bedragen voor extra intensive care-bedden) voor de ziekenhuizen na 30 september 2020 in de huidige vorm” niet langer noodzakelijk was.

Het ministerie van Volksgezondheid van Jens Spahn wist dus al sinds de zomer van 2020 dat Covid-19 op geen enkel moment het structurele gevaar voor het Duitse gezondheidsstelsel vormde dat het vanaf het begin in paniekerige bezweringen als zodanig werd afgeschilderd (en nu nog steeds).

Alles terug naar hoe het een jaar geleden was

Erger nog, de politici wisten dat de dure voorziening van extra ziekenhuiscapaciteit door de eigen deskundigen van de regering niet nodig werd geacht, en zij keken de andere kant op toen ziekenhuizen op grote schaal bedden schrapten (en niets deden om meer verplegend personeel aan te trekken) met de afschaffing van de gratis vaste tarieven en overheidsgeld voor intensive care capaciteit. Rationalisatie en kostenefficiëntie schijnen op de voorgrond te hebben gestaan terwijl het land in een loden lockdown verkeerde; een lockdown die met al zijn economische gevolgen werd aanvaard in het volle besef van de onschadelijke realiteit en in de wetenschap van feiten die deze lockdown niet eens zouden hebben kunnen rechtvaardigen.

Wie kan zijn hand ervoor in het vuur steken dat het nu niet weer op precies dezelfde manier zal gebeuren – en, let wel, geheel los van de kwestie van de verdeling van gevaccineerden en niet-gevaccineerden in de ziekenhuizen (dit is een apart onderwerp, dat ook over manipulatie gaat, maar dat hier niet zal worden behandeld)? Als we vandaag horen dat de “hospitalisatie-incidentie” 5,37 bedraagt, wat betekent dat dan concreet? Wie liegt waar over wat? Het “aan en met Covid” is al sinds het begin van de crisis, bijna twee jaar geleden, een oervervelende zaak, vooral met de vermeende sterfgevallen. Nu wij de tweede Coronawinter ingaan – met sombere vooruitzichten die alle hoop op een einde van de psychose voor de komende jaren tenietdoen – mogen en kunnen wij opzettelijke slordigheid, misleiding en bedrog geen dag langer tolereren.

Dieser Kurzfilm zeigt den rasanten Umfang des Abbaus von Intensivbetten.

Die Verantwortlichen haben jetzt eine Impfpflicht für Pflegekräfte beschlossen. Dies hat weiteren Abbau zur Folge, da das DIVI nur betreibbare Betten (nebst Personal) zählt. pic.twitter.com/EpX0XS2YZV

— Stefan Homburg (@SHomburg) November 21, 2021

Deze korte film laat zien hoe snel de bedden op de intensive care worden ingekrompen.

De verantwoordelijken hebben nu besloten tot verplichte vaccinatie van het verplegend personeel. Dit zal tot verdere verminderingen leiden, aangezien de DIVI alleen operationele bedden (plus personeel) telt.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/11/03/22509/