Vandaag de dag is in de hele Westerse wereld de enige uitdrukking die blanke mensen is toegestaan, het uiten van hun schuldgevoel. Hun functie is beperkt tot het onvermoeibaar ophemelen van hun raciale en culturele vijanden. Terwijl mensen overal georganiseerd zijn in een daad van zelfgenocide, schrijft Paul Craig Roberts.
En dit ondanks eindeloze waarschuwingen. Een halve eeuw geleden, in 1972, toonde Wilmot Robertson in zijn boek, The Dispossessed Majority, aan dat blanke meerderheidsuitingen in kunst, literatuur en cultuur zo grondig verboden zijn dat het verbod door blanke schrijvers en kunstenaars zelf met voor-censuur wordt afgedwongen.
Wat de klassiekers van de cultuur betreft: “Chaucer en Shakespeare zijn gecensureerd en met blauwe pen herschreven. De speelfilm van Charles Dickens’ Oliver Twist had het moeilijk om in de VS te worden uitgebracht vanwege de herkenbare joodse trekken van Fagin. Het meesterwerk van de Amerikaanse stomme films, The Birth of a Nation, kan niet langer worden vertoond zonder de aanwezigheid van piketpaaltjes. Mark Twains Huckleberry Finn is door liberaal ingestelde waakhondenorganisaties zwartgemaakt en uitgewist. Wat moderne klassiekers betreft, Willa Cather’s The Professor’s House, misschien wel haar grootste roman, wordt niet herdrukt als paperback omdat een Joods personage onsympathiek wordt behandeld, terwijl Henry Miller’s Tropic of Capricorn door de miljonair-romanschrijver Leon Uris is aangevallen als “antisemitisch”. Zelfs kinderrijmpjes en Stephen Foster worden herschreven en verbasterd.”
“Shakespeare’s Koopman van Venetië is verwijderd uit het curriculum van de middelbare scholen in New York. . . . ‘The prioresses Tale’ is weggelaten uit Chaucers Canterbury Tales, omdat het gaat over een moord gepleegd door joden. Het passiespel Oberammergau, sinds 1634 een vast onderdeel van de Europese cultuur, wordt voortdurend door Joden aangevallen … een onvermoeibare, clandestiene literaire vendetta wordt gevoerd tegen hoogstaande moderne schrijvers, componisten en geleerden, zowel Amerikaanse als Europese, zoals Eliot, Dreiser, Pound, Toynbee, Henry Adams, D.H. Lawrence, Celine, Roy Campbell, Wyndham Lewis, Knut Hamsun, Franz Lehar en Richard Strauss.” Er is natuurlijk geen sprake van een tegenvendetta van blanke kunstenaars tegen degenen die de westerse cultuur uitwissen.
Multiculturalisme is het wapen dat met succes de westerse literaire en culturele verworvenheden heeft uitgebannen, de monumenten ervan heeft vernietigd en de geschiedenis ervan heeft herschreven ten dienste van de raciale en culturele vijanden. “Diversiteit” betekent het demoniseren van blanken en het vervangen van hun samenleving en cultuur door die van andere rassen en overtuigingen. Het enige overblijvende carrièrepad voor blanken als schrijvers, kunstenaars, werkgevers of politici is dienstbaarheid aan de verheffing van “minderheden”. Vandaar de universele steun voor niet-blanke rassenvoorkeuren bij toelating tot universiteiten, werkgelegenheid, promoties en entertainment. Geen enkele westerse politicus in functie, waar ook ter wereld, behalve Hongarije en Polen, dient de blanke etniciteiten die ooit naties vormden en nu ondergedompeld zijn in een Toren van Babel. Zelfs de voorheen zelfverzekerde Britten verwerpen en ontmantelen hun erfgoed.
Het multiculturalisme heeft het Westen van zijn eenheid beroofd. Dat een Toren van Babel stand kan houden tegen een verenigd volk als Rusland, China en Iran is onzin. Daarom doet Washington er alles aan om verdeeldheid te zaaien in die naties.
Om de totale mislukking van het multiculturalisme te begrijpen, hoeft men alleen maar te kijken naar de kunstmatige grenzen die door de Europeanen in Afrika en het Midden-Oosten zijn gecreëerd. Terwijl de blanke minderheid in Zuid-Afrika duidelijk wordt bedreigd, vindt het ergste conflict plaats tussen de zwarte stammen onderling, zoals het recente geweld in Zuid-Afrika aantoont. In Nigeria konden de Igbo niet samenleven met de Hausa en de Yoruba, scheidden zich af en bestonden als Biafra totdat zij in 1970 werden veroverd en opnieuw bij Nigeria werden ingelijfd. Het genocidale conflict tussen de Hutu’s en de Tutsi’s in Rwanda in 1994 is een ander voorbeeld. Hier is een verslag in Wikipedia waarvan ik vermoed dat het binnenkort gecensureerd zal worden omdat het multiculturalisme in twijfel trekt:
“De Rwandese genocide[4] vond plaats tussen 7 april en 15 juli 1994 tijdens de Rwandese burgeroorlog.[5] Gedurende deze periode van ongeveer 100 dagen werden leden van de etnische minderheidsgroep Tutsi’s, alsook enkele gematigde Hutu’s en Twa’s, afgeslacht door gewapende milities. De meest algemeen aanvaarde wetenschappelijke schattingen komen uit op ongeveer 500.000 tot 800.000 Tutsi-doden.[6] Schattingen voor het totale dodental (inclusief Hutu- en Twa-slachtoffers) lopen op tot 1.100.000.[3]
In 1990 viel het Rwandees Patriottisch Front (RPF), een rebellengroepering die voornamelijk uit Tutsi-vluchtelingen bestond, vanuit hun basis in Oeganda het noorden van Rwanda binnen, waarmee de Rwandese burgeroorlog begon. Geen van beide partijen kon in de oorlog een beslissend voordeel behalen en de Rwandese regering onder leiding van president Juvénal Habyarimana[7] ondertekende op 4 augustus 1993 de Akkoorden van Arusha met het RPF. Veel historici beweren dat de genocide tegen de Tutsi’s al een paar jaar gepland was. De moord op Habyarimana op 6 april 1994 creëerde echter een machtsvacuüm en maakte een einde aan de vredesakkoorden. De genocidale moordpartijen begonnen de volgende dag toen soldaten, politie en milities belangrijke Tutsi- en gematigde Hutu-militairen en politieke leiders executeerden.
De omvang en de wreedheid van de genocide veroorzaakten een wereldwijde schok, maar geen enkel land greep in om het moorden met geweld te stoppen.[8] De meeste slachtoffers werden in hun eigen dorp of stad vermoord, vaak door hun buren en dorpsgenoten. Hutu-bendes zochten slachtoffers uit die zich schuilhielden in kerken en schoolgebouwen. De milities vermoordden slachtoffers met machetes en geweren.[9] Seksueel geweld was schering en inslag: naar schatting 250.000 tot 500.000 vrouwen werden tijdens de genocide verkracht.[10] Het RPF hervatte de burgeroorlog snel na het begin van de genocide en veroverde al het regeringsgebied, waardoor een einde kwam aan de genocide en de regering en de génocidaires gedwongen werden Zaïre binnen te trekken.”
In het Midden-Oosten hebben kunstmatige grenzen die zowel sjiieten als soennieten omvatten de Arabieren machteloos gemaakt, ondanks hun aantal.
De deelname van blanke etniciteiten aan het uitwissen van hun eigen cultuur door zich onder te dompelen in multiculturalisme en vervolgens de blanke cultuur te ontmantelen die “beledigend” is voor de “bevoorrechte minderheden”, ontneemt hun de macht om zich te verzetten tegen hun demonisering, de voorloper van genocide. Niets boezemt een blanke meer angst in dan te worden uitgemaakt voor “racist” en “antisemiet”. We zijn getuige van de zelfgenocide van het blanke ras. Blanken wissen zichzelf uit. Zij zijn hun eigen ergste vijanden.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/08/13/17496/
