‘In oorlog met Rusland’ – Europa staart in de afgrond

Rusland zal waarschijnlijk niet in het aas happen: Het heeft het echte strategische voordeel op alle gebieden waarop het met de Oekraïense strijdkrachten te maken heeft.

Er is te veel “ruis” in het systeem, en dat vertroebelt het zicht.

Davos is altijd ‘raar’ geweest. Maar dit jaar waren de maffe aspecten zo duidelijk. Het WEF sterft voor het zijn plannen kan verwezenlijken, schrijft Alastair Crooke. De ‘visie’ lijkt steeds fantasierijker, en de hoogmoed – inherent aan de ‘gedragsconditionering’ om mensen de ‘juiste keuzes’ te laten maken – staat naakt, zichtbaar voor iedereen. De kloof tussen het leven zoals het in de praktijk wordt ervaren en het sombere recept van het WEF is nog nooit zo groot geweest. De kloof zal alleen maar groter worden naarmate de sterk dalende levensstandaard de overgrote meerderheid richt op onmiddellijkheid en het overleven van het gezin.

Men kan dit gebeuren afdoen als een curiositeit. Maar dat zou verkeerd zijn. Het schip van Davos heeft misschien een grote geloofwaardigheidsijsberg geraakt, maar het is nog niet gezonken.

Het feit dat Davos wegzinkt in griezelige idiosyncrasie is veelbetekenend – zeer veelbetekenend.

Klaus Schwab ziet zijn globalistische droom uiteenspatten – Medvedev verklaart Wereld Economisch Forum de oorlog

Het is belangrijk omdat het een discontinuïteit markeert in dat “vreemde koppel” van de Europese klimaatijveraars die samenwerken met de Amerikaanse en Britse neocon-Russofoben. Het was altijd al vreemd dat de Duitse Groene Partij – ooit anti-oorlog – zo’n fervent voorstander van oorlog met Rusland is geworden.

De ‘groene’ vleugel van de coalitie verzwakt. Maar we moeten verwachten dat de terugslag van het klimaat op de Groene Transitie zal toenemen, nu de levensstandaard blijft dalen in een tempo dat sinds WO2 niet meer is vertoond.

Intuïtief lijkt Davos dat er raar uitziet misschien een goede zaak. Maar pas op met wat we wensen – want het afbrokkelen van de ‘Groene’ vleugel laat de ideologen van de Amerikaanse hegemonie (de neocons) vrijer om de vrijgekomen ruimte in te nemen.

De oorsprong van het Davos/Reset-einde van dit kader was altijd al “schimmig”. De bedenker van het concept was nooit Team Schwab, maar David Rockefeller, voorzitter van de Chase Manhattan Bank, en zijn protegé (en later Klaus Schwab’s “onmisbare adviseur”), Maurice Strong.

William Engdahl heeft geschreven hoe “kringen die direct verbonden waren met David Rockefeller in de jaren zeventig een duizelingwekkende reeks elite organisaties en denktanks lanceerden. Deze omvatten de neo-Malthusiaanse Club van Rome; de door het MIT geschreven studie ‘Grenzen aan de groei’; en de Trilateral Commission”:

Het punt hier is dat het recept van Rockefeller-Davos altijd een zwendel was om een nieuwe financiële zeepbel op te blazen om het project van de dollarhegemonie overeind te houden. De wereld stapt echter over van het recept van Davos voor een unitair wereldbestuur naar decentralisatie en multipolariteit – op zoek naar de renaissance van autonomie, historische waarden en soevereiniteit. Op het WEF dit jaar was het duidelijk: Davos is passé.

Het belangrijkere effect echter, dat vaak wordt gemist, is het belang van “de Agenda mislukking” op de financiële oorlog: Het ‘nieuwe economische systeem’ van Davos voorzag in een vloedgolf van uitgaven voor hernieuwbare technologie; voor subsidies (zoals CO2-kredieten) en voor het vloeibaar maken van de overgang. Het ging om het uitbroeden van een nieuwe zeepbel, gebaseerd op nieuw geld zonder kosten (bekend als MMT).

Daarom zijn bedrijven als Blackrock en de oligarchen zo enthousiast over Davos. De komst van hoge rentetarieven maakt de nieuwe “zeepbeloptie” echter effectief kapot – precies op het moment dat de westerse wereld aan de vooravond staat van een ernstige economische krimp.

‘Toevallig’ – op dit moment dat Davos instort- kwam er een rauwe, afleidende herrie op gang: Abrams M1’s en Leopards voor Oekraïne. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Baerbock verklaart dat Duitsland en de EU-familie “in oorlog zijn met Rusland“. Het lawaai slaagt er, zoals gewoonlijk, in een breder beeld te verdoezelen.

Ja, punt een, we hebben mission creep: We sturen geen offensieve wapens, maar dat deden zij wel. We sturen geen lange-afstandswapens M777), maar toen deden ze het wel. Wij sturen geen meervoudige raketlanceersystemen (HIMARS), maar toen deden ze het wel. We sturen geen tanks, maar nu wel. Geen NAVO laarzen op de grond, maar die zijn er al sinds 2014.

Punt twee: Kolonel Douglas Macgregor, voormalig adviseur van een Amerikaanse minister van Defensie, zegt dat de stemming in Washington opmerkelijk is veranderd: DC snapt het – de VS verliest de proxy-oorlog. Dit feit, zegt Macgregor, blijft echter nog steeds “onder de radar” bij de reguliere media. Het belangrijkste punt dat Macgregor maakt is dat deze late “bewustwording” van de realiteit de houding van de neocons haviken niet verandert. Zij willen escalatie (net als een kleine factie in Duitsland – de Groenen; evenals een leidende factie in Polen en, zoals gewoonlijk, de Baltische staten).

En Biden heeft zich omringd met oorlogshaviken van het State Department.

Punt drie: de tegendraadse ‘realiteit’ is dat de ‘geüniformeerde’ militairen van Europa het ook ‘snappen’: dat Oekraïne aan het verliezen is, en zich nu grote zorgen maken over het vooruitzicht van escalatie – en van een oorlog die Oost-Europa overspoelt. De tanks hebben niets te maken met hun berekeningen over de uitkomst van de oorlog.

De professionals weten dat de Abrams of Leopards het verloop van de oorlog niet zullen veranderen, en ook niet zullen arriveren voordat het te laat is om nog iets te veranderen. Het Europese militaire kader wil geen oorlog met Rusland: Zij weten dat de EU niet over de nodige capaciteit beschikt om een oorlog tegen Rusland langer dan een zeer klein tijdsbestek vol te houden.

In Duitsland (en elders in Europa) verharden de publieke opinie en belangrijke delen van de elite zich in hun verzet tegen de oorlog. Men vreest dat de nadruk op het sturen van Duitse tanks, met hun donkere symboliek van bloedige veldslagen uit het verleden, bedoeld is om elk vooruitzicht op toekomstige Duitse betrekkingen met Rusland – voorgoed – te begraven.

Deze oorlog wordt niet gevoerd tegen Moskou, maar om de Europese Unie te verzwakken

Bovendien vrezen Duitse militairen dat een falend Oekraïens leger terug zal vallen naar de Poolse grens – en er zelfs overheen – voordat de tanks zijn geleverd. De tanks zouden dan door het Poolse leger worden geabsorbeerd. In deze militaire kringen wordt gedacht dat dit wel eens de uiteindelijke bedoeling van de neocons zou kunnen zijn: Polen, dat al een leger van 200.000 man mobiliseert, zou de nieuwe proxy worden (en het grootste leger in Europa) in een bredere Europese oorlog tegen Rusland.

Het is begrijpelijk dat de Duitsers zich zeer ongemakkelijk voelen. Een recent verslag van de Poolse editie van het Duitse Die Welt – gebaseerd op gesprekken met Poolse diplomatieke bronnen, waaronder een hoge ambtenaar van het Poolse ministerie van Buitenlandse Zaken – meldde dat “elke dag Poolse politici zeggen wat de vertegenwoordigers van Duitsland of Frankrijk gewoonlijk niet durven te zeggen, en zo een van de doelen van de oorlog formuleren, namelijk dat Rusland onvoorwaardelijk zoveel mogelijk verzwakt moet worden. Ons doel is Rusland voorgoed te stoppen. Een verrot compromis mag niet worden toegestaan”. En verder: “Een bestand op Ruslands voorwaarden zou slechts leiden tot een pauze in de gevechten, die slechts zou duren tot Rusland zich herstelt”, verklaarde de hoge diplomaat.

Laten we dit perspectief dus omdraaien en het van de andere kant bekijken. Natuurlijk is het Oekraïne-conflict een caleidoscoop van bewegende vormen – maar er zijn enkele handvatten waarop men zich kan vastgrijpen, voor stabiliteit.

De as van staten “in oorlog met Rusland” staat aan de rand van een economische afgrond. De levensstandaard daalt in het snelste tempo sinds WO2. Woede, die traag opkomt, laait nu op. De Britse en EU politieke klasse hebben geen antwoorden op deze crisis. De heersende klasse probeert zich afzijdig te houden en vertrouwt erop dat het volk alle “dingen” zal accepteren: Stijgende prijzen, banen die door hogere energiekosten worden weggeconcurreerd, lege plekken in de winkelschappen, de energie black-outs – en de disfunctionele systemen (d.w.z. op luchthavens en in transportsystemen) die het soepel functioneren van de maatschappij in de weg staan. Hetzelfde geldt voor de Amerikanen.

De sukkels die belast zijn met het beheer en de werking van “het systeem” zijn in de war. Hun (hoge) gevoel van eigenwaarde berustte tot nu toe op het uiten van “juiste standpunten” en het omhelzen van de “voorgeschreven oorzaken” – meer dan op het tonen van enige bijzondere bekwaamheid in hun werk. Nu weten ze niet meer wat ze moeten zeggen, of welke zaak ‘juist’ is. Verhalen vallen uit elkaar; de onthullingen op Twitter hebben het vroegere ‘evenwicht’ verstoord.

Het regime in Kiev staat ook aan de rand. Het bereikt de rand van het militaire moreel – en van de aanvoer van capabele mannen. Het is financieel blut. In een van de boodschappen die het hoofd van de CIA, Bill Burns, tijdens zijn recente bezoek afgaf, werd naar verluidt gewaarschuwd dat Kiev tot juli op de financiële steun van Washington kan rekenen – maar dat de financiering daarna een dode letter zal zijn.

Kolonel Macgregor suggereert dat de levering van “tanks” bedoeld was om “het lijden te verlengen” – d.w.z. meer “optiek” totdat (vermoedelijk) een zondebok kan worden aangewezen die de schuld kan dragen voor een eventueel Oekraïne-debacle. Wie zou dat kunnen zijn? Wel, de geruchtenmolen laat doorschemeren dat de Biden Classified Documents saga een list is die moet leiden tot het vertrek van Joe Biden vóór de Democratische voorverkiezingen.

Wie weet … Maar wat duidelijk is, is dat er in de VS een factie is, die zich net als de Europeanen verzet tegen de neiging van het Biden-team tot escalatie. De Europeanen vrezen een kinetische oorlog in Europa, terwijl de Amerikaanse factie meer bang is voor het vooruitzicht van een financiële melt-down, mocht de oorlog zich uitbreiden.

Natuurlijk wil ook Moskou geen grotere oorlog – hoewel het zich op zo’n geval moet voorbereiden.

Moskou zal ook beseffen dat de aanhoudende westerse militaire provocaties (d.w.z. de drone-aanvallen op de Krim) gretig worden aangegrepen door de haviken in de hoop een Russische escalatiestap uit te lokken. De haviken beweren namelijk dat het uitblijven van een dergelijke vergelding door Rusland wordt aangevoerd als bewijs van zwakte – en rechtvaardigt het zetten van een kwalitatieve stap verder, in volgende provocaties.

Het is echter onwaarschijnlijk dat Rusland in het aas zal happen: Het heeft het echte strategische voordeel op alle gebieden waarop het met de Oekraïense strijdkrachten te maken heeft. Terwijl het Westen slechts een kortstondig optisch escalatievoordeel heeft.

Team Poetin heeft de speelruimte om eventuele escalatiestappen (bij wijze van vergelding) in miniforme banen te leiden, om te voorkomen dat de strijders in Washington hun gehoopte ‘Pearl Harbour’-penning krijgen (zoals toen de Amerikaanse vloot voor anker werd achtergelaten als doelwit voor een Japanse aanval).

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

De zelfbenoemde Davos “elites” zijn bang – Heel erg bang