Deze oorlog wordt niet gevoerd tegen Moskou, maar om de Europese Unie te verzwakken

Het is moeilijk toe te geven, maar de Angelsaksen steken het niet onder stoelen of banken. Om een ​​beroemd citaat van de eerste secretaris-generaal van het Bondgenootschap te parafraseren: de NAVO was ontworpen om “Rusland buiten te houden, de Amerikanen binnen en de Duitsers (EU) er onder”.

Er is geen andere mogelijke interpretatie van de voortzetting van nutteloze “sancties” tegen Moskou en de vergeefse moorddadige gevechten in Oekraïne, schrijft Thierry Meyssan.

Het is bijna een jaar geleden dat het Russische leger Oekraïne binnentrok om resolutie 2202 van de Veiligheidsraad af te dwingen. De NAVO, die deze reden afwijst, is daarentegen van mening dat Rusland Oekraïne is binnengevallen om het te annexeren. In vier oblasten lijken de referenda over toetreding tot de Russische Federatie de interpretatie van de NAVO te bevestigen, behalve dat de Geschiedenis van Novorossia de uitleg van Rusland bevestigt. De twee verhalen gaan parallel verder, zonder elkaar ooit te overlappen.

Zelf heb ik een dagelijkse nieuwsbrief uitgegeven tijdens de Kosovo-oorlog  [ 1 ] en ik herinner me dat het verhaal van de NAVO destijds door alle nieuwsagentschappen in de Balkan werd betwist, zonder dat ik wist wie er gelijk had. Twee dagen na het einde van het conflict konden journalisten van de landen van het Atlantisch Bondgenootschap ter plaatse gaan kijken en vaststellen dat ze voor de gek waren gehouden. De regionale persbureaus hadden gelijk. De Navo heeft de hele tijd gelogen. Later, toen ik lid was van de Libische regering, heeft de NAVO, die een mandaat van de Veiligheidsraad had om de bevolking te beschermen, dat misbruikt om de Libisch-Arabische Jamahiriyyah omver te werpen, waarbij 120.000 van de mensen die zij geacht werd te beschermen, werden gedood. Deze ervaringen laten zien dat het Westen schaamteloos liegt om zijn daden te verdoezelen.

Vandaag verzekert de NAVO ons dat zij niet in oorlog is omdat zij geen troepen in Oekraïne heeft ingezet. We zijn echter getuige van, enerzijds, gigantische wapenoverdrachten naar Oekraïne zodat de door de NAVO getrainde Oekraïense integrale nationalisten  [2] weerstand bieden aan Moskou en, anderzijds, een economische oorlog, eveneens zonder precedent, om de Russische economie te vernietigen. Gezien de omvang van deze proxy-oorlog lijkt een confrontatie tussen de NAVO en Rusland elk moment mogelijk.

Toch is een nieuwe wereldoorlog hoogst onwaarschijnlijk, althans op korte termijn: de acties spreken het Navo-verhaal al tegen.

De oorlog gaat maar door. Niet omdat de twee partijen aan elkaar gewaagd zijn, maar omdat de Navo de confrontatie met Rusland niet wil aangaan. We zagen dit drie maanden geleden tijdens de G20-top in Bali. Met instemming van Rusland heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zich vanuit Kiev op video in de debatten gemengd. Hij riep op om Rusland uit te sluiten van de G20, zoals het dat ook bij de G8 had gedaan nadat de Krim bij de Russische Federatie was gekomen. Tot zijn verbazing en die van de op de top aanwezige Navo-leden steunden de VS en het VK hem niet [3]. Washington en Londen waren het erover eens dat er een grens was die niet overschreden mocht worden. En met reden: moderne Russische wapens zijn veel beter dan die van de NAVO, waarvan de technologie uit de jaren negentig stamt. In geval van een confrontatie lijdt het geen twijfel dat Rusland zou lijden, maar dat het het Westen binnen enkele dagen zou verpletteren.

In het licht van deze gebeurtenis moeten we herlezen wat er voor onze ogen gebeurt.

De wapenstroom naar Oekraïne is een schijnvertoning: het merendeel van de verzonden uitrusting bereikt het slagveld niet. We hadden aangekondigd dat ze zouden worden gestuurd om een ​​nieuwe oorlog in de Sahel te beginnen  [ 4 ], wat de president van Nigeria, Muhammadu Buhari, publiekelijk bevestigde door te verklaren dat veel wapens bestemd voor Oekraïne al in handen waren van Afrikaanse jihadisten  [ 5 ]. Bovendien is het nutteloos om een ​​arsenaal aan prullaria op te bouwen door wapens van verschillende leeftijden en kalibers toe te voegen. Niemand heeft voldoende logistiek om strijders van meerdere munitie te voorzien. Daarom moet worden geconcludeerd dat deze wapens niet aan Oekraïne zijn gegeven om te winnen.

De New York Times heeft de alarmbel geluid dat westerse defensiefabrikanten niet in staat zijn voldoende wapens en munitie te produceren. De voorraden zijn reeds uitgeput en de westerse legers worden gedwongen het materiaal dat nodig is voor hun eigen verdediging af te staan. Dit werd bevestigd door de Amerikaanse minister van Marine, Carlos Del Toro, die waarschuwde voor de huidige uitholling van het Amerikaanse leger [6]. Hij zei dat als het Amerikaanse militair-industriële complex niet binnen zes maanden meer wapens zou kunnen produceren dan Rusland, het Amerikaanse leger zijn missie niet zou kunnen volbrengen.

Laten we nu kijken naar de economische oorlogsvoering. Laten we de camouflage ervan onder een gekunsteld vocabulaire: “sancties” achterwege laten. Ik heb deze kwestie reeds behandeld en erop gewezen dat het geen rechterlijke beslissingen zijn en dat zij volgens het internationaal recht onwettig zijn. Laten we eens kijken naar valuta. De dollar verpletterde de roebel twee maanden lang en viel daarna terug naar de waarde die hij had van 2015 tot 2020, zonder dat Rusland massaal had geleend. Met andere woorden, de zogenaamde “sancties” hadden een verwaarloosbaar effect op Rusland. De eerste twee maanden hebben zij de handel ernstig verstoord, maar nu vormen zij geen probleem meer. Bovendien kostten ze de VS niets en hadden ze geen enkele invloed.

Wij weten dat de VS, die hun bondgenoten verbieden Russische koolwaterstoffen in te voeren, deze via India invoeren en zo de voorraden aanvullen die zij tijdens de eerste maanden van het conflict hebben aangesproken  [7].

Anderzijds zijn we getuige van een omwenteling in de Europese economie, die gedwongen wordt massaal te lenen om het regime in Kiev te steunen. Wij beschikken niet over statistieken over de omvang van deze leningen, noch over de identificatie van de schuldeisers. Het is echter duidelijk dat Europese regeringen een beroep doen op Washington onder de Amerikaanse Lend-Lease Act ( Oekraïne Democracy Defense Lend-Lease Act van 2022 ). Het is echter duidelijk dat de Europese regeringen een beroep doen op Washington in het kader van de Oekraïne Democracy Defense Lend-Lease Act van 2022. Alles wat de Europeanen aan Oekraïne geven heeft een prijs, maar die wordt pas na de oorlog verantwoord. Pas dan wordt de rekening opgemaakt. En het zal exorbitant zijn. Tot dan is alles goed.

De sabotage van de pijpleidingen Nord Stream 1 en Nord Stream 2 op 26 september 2022 werd niet achteraf opgeëist, maar eerder door de Amerikaanse president Joe Biden, op 7 februari 2022, in het Witte Huis, in aanwezigheid van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz. Toegegeven, hij verbond zich er alleen toe om Nord Stream 2 te vernietigen in het geval van een Russische invasie van Oekraïne, maar dat is alleen omdat de journalist die hem ondervroeg het onderwerp had ingekaderd zonder te durven veronderstellen dat hij het ook voor Nord Stream 1 zou kunnen doen. Door deze verklaring en nog meer door deze sabotage heeft Washington blijk gegeven van de minachting die het koestert voor zijn Duitse bondgenoot. Er is niets veranderd sinds de eerste secretaris-generaal van de NAVO, Lord Ismay, verklaarde dat het werkelijke doel van het Bondgenootschap was “de Sovjet-Unie buiten te houden, de Amerikanen binnen en de Duitsers onder curatele” (” houd de Sovjet-Unie buiten, de Amerikanen binnen, en de Duitsers er onder”)  [ 8 ] . De Sovjet-Unie verdween en Duitsland nam het leiderschap van de Europese Unie over. Als hij nog leefde, zou Lord Ismay waarschijnlijk zeggen dat het doel van de NAVO is om Rusland buiten te houden, de Amerikanen binnen en de Europese Unie er onder.

Duitsland, voor wie de sabotage van deze pijpleidingen de ernstigste klap is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, nam het zekere voor het onzekere. Tegelijkertijd slikte hij het plan van Biden om de Amerikaanse economie te redden ten koste van de Duitse auto-industrie. Het reageerde op dit alles door toenadering te zoeken tot China en een gevecht te vermijden met Polen, de nieuwe troef van de VS in Europa. Het stelt nu voor zijn industrie opnieuw op te bouwen door munitiefabrieken voor de Alliantie te ontwikkelen.

De aanvaarding door Duitsland van de overheersing door de VS wordt dan ook gedeeld door de Europese Unie, die Berlijn controleert [9].

In 1992, toen de Russische Federatie net was geboren uit de ruïnes van de Sovjet-Unie, gaf Dick Cheney, de toenmalige minister van Defensie, opdracht tot een rapport van de Straussiaan [ 10 ] Paul Wolfowitz, dat ons alleen grotendeels geredigeerd is overgeleverd. Fragmenten uit het origineel gepubliceerd door de New York Times en de Washington Post laten zien dat Washington Rusland niet langer als een bedreiging zag, maar de Europese Unie als een potentiële rivaal  [ 11 ]. Er stond: “Hoewel de Verenigde Staten het project van Europese integratie steunen, moeten we ervoor zorgen dat er geen puur Europees veiligheidssysteem ontstaat dat de NAVO, en met name haar geïntegreerde militaire commandostructuur, zou ondermijnen.” Met andere woorden, Washington keurt een Europese defensie goed die ondergeschikt is aan de NAVO, maar is bereid de Europese Unie te vernietigen als het zich voorstelt een politieke macht te worden die in staat is zich daartegen te verzetten.

De huidige strategie van de Verenigde Staten, die niet Rusland verzwakt, maar de Europese Unie onder het voorwendsel Rusland te bestrijden, is de tweede concrete toepassing van de Wolfowitz-doctrine. De eerste toepassing, in 2003, bestond uit het straffen van het Frankrijk van Jacques Chirac en het Duitsland van Gerhard Schröder die zich hadden verzet tegen de vernietiging van Irak door de NAVO  [ 12 ].

Dit is precies wat de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff, generaal Mark Milley, zei tijdens een persconferentie na de bijeenkomst van de geallieerden in Ramstein op 20 januari. Hoewel hij had geëist dat elke deelnemer wapens aan Kiev zou doneren, erkende hij dat “het dit jaar zeer, zeer moeilijk zou zijn om de Russische troepen militair uit elke centimeter van het door Rusland bezette Oekraïne te verdrijven“. Met andere woorden, de geallieerden moeten bloeden, maar er is geen hoop om in 2023 iets te winnen tegen Rusland.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland