Het Kremlin over de ineenstorting van het globalisme en de toekomstige wereldorde

Een naaste adviseur van Poetin heeft een artikel gepubliceerd over de voortdurende ineenstorting van het globalisme en mogelijke toekomstige wereldorden.

Wat wij thans meemaken is helemaal geen conflict in (of over) Oekraïne, Oekraïne is slechts een instrument in het geopolitieke spel van de VS. In feite bevinden we ons waarschijnlijk in de laatste fase van een tijdperk, want wat we momenteel meemaken is de strijd van de globalisten – d.w.z. het Westen, dat van mening is dat de economie (d.w.z. oligarchen als Gates, Schwab, Soros enz.) alles beter kan dan de staten – tegen de natiestaten, die van mening zijn dat de economie veel geld mag verdienen, maar zich buiten de politiek en politieke beslissingen moet houden en, indien nodig, ook haar portemonnee moet opentrekken voor sociale vraagstukken. Deze staten zijn Rusland en China, schrijft Thomas Röper.

Als je de huidige geopolitieke gebeurtenissen vanuit dit perspectief bekijkt, wordt alles veel begrijpelijker. Het Westen tracht een nieuwe wereldorde te scheppen, hetgeen ook openlijk wordt verklaard, waarbij in deze wereldorde de “stakeholders”, d.w.z. de stichtingen van de oligarchen, de facto de macht willen overnemen. Om deze verandering van systeem voor de mensen aanvaardbaar te maken, wordt de economie opzettelijk vernietigd (zie bijvoorbeeld de gebroken toeleveringsketens dankzij de Coronamaatregelen of de zelfgemaakte energiecrisis in de EU), zodat de mensen uiteindelijk elk nieuw systeem zullen aanvaarden, als het hun maar een uitweg uit hun ellende belooft.

Voeg daarbij de sancties tegen Rusland, die de facto niets anders zijn dan de economische ontkoppeling van het Westen van Rusland, en het valt te verwachten dat het Westen in de nabije toekomst soortgelijke maatregelen tegen China zal nemen om zich ook van China los te koppelen. Als geen van beide partijen in dit proces ten onder gaat, zullen wij waarschijnlijk spoedig in een geheel andere wereld leven waarin ten minste twee verschillende economische systemen naast elkaar bestaan, of elkaar zelfs bestrijden: de markteconomie die wij in Rusland en China kennen enerzijds, en het nieuwe stakeholder-kapitalisme in het Westen anderzijds.

Dit alles is geen samenzweringstheorie, Klaus Schwab zegt het heel openlijk in zijn boek Great Reset: De economie moet na de ineenstorting opnieuw worden opgestart (reset). Hij had het hier echter al over vóór de ineenstorting van de economie als gevolg van Coronamaatregelen, verkeerde beslissingen in het energiebeleid en de “totale” Rusland-sancties. Nu zijn we getuige van de (opzettelijke) ineenstorting van de economie, die deze reset van de economie in een ander economisch model mogelijk moet maken.

Dit is ook waar de woordvoerder van het Kremlin op zinspeelt, zoals u kunt lezen in zijn artikel, dat ik heb vertaald.

Begin van de vertaling:

Het “Eiland Rusland”

Er is geen enkel land in de wereld dat technologische soevereiniteit heeft bereikt. Men kan zich afvragen: waarom hebben we het dan nodig, als niemand het heeft?

Het leven verandert, en de voorwaarde voor het overleven – in de waarste zin van het woord – van elk groot land in de komende decennia zal het bereiken van technologische soevereiniteit door dat land zijn. Wat is technologische soevereiniteit?

Het is wanneer niemand Apple Pay kan uitschakelen op je telefoon. En de afwezigheid van technologische soevereiniteit is wanneer de messenger waarin je aan het chatten bent op elk moment kan worden uitgezet. Dat werd vroeger als een fantasie gezien, nu is het realiteit, het is een risico en een bedreiging.

Mijn collega’s en ik werken met toekomstmodellen en eergisteren hebben wij gekeken naar wat er in de komende 10 tot 15 jaar in de wereld zal gebeuren op het gebied van technologie, een herstart van de wereldorde en de mogelijkheid dat er nieuwe sociale verhoudingen ontstaan.

Wat is belangrijk om hier te begrijpen? In 2020 werd de reset-knop voor de wereld effectief ingedrukt. En nu spelen zich vier scenario’s tegelijk af.

Het scenario dat wij “Nieuw Links Nationalisme” hebben genoemd bestaat uit de slogans “afpakken en verdelen”, het primaat van de nationale economie. “Amerika eerst”, “India eerst”, “China eerst” en ga zo maar door. Het scenario van de opbouw van een “groen postkapitalisme” impliceert aandacht voor het milieu, de koolstofvoetafdruk en een verschuiving weg van het directe geldverdienmodel . Een ander scenario is “eiland-isering”, de ontvlechting van de grote techno-economische blokken. En het laatste, wellicht meest interessante scenario, is de “periode van de desintegratie”, waarin wij een fase van desintegratie van de internationale instellingen ingaan.

Het meest waarschijnlijke scenario voor de komende jaren is “insularisering”. De ineenstorting van het globalisme en het einde van het wereldwijde veiligheidssysteem van de 20e eeuw zijn zo goed als zeker. Er komt een herstart van de mondiale technologiemarkten, de nationalisatie van technologische normen, de herlokalisatie van de productie van kritieke goederen. Dat wil zeggen dat alle landen, alle grote techno-economische blokken, voedsel, medicijnen en al het andere op hun eigen plaats willen produceren. Dat is wat er op dit moment gebeurt. Wat staat ons te wachten? Technologische Soevereiniteit is de verwezenlijking van een deel van ons scenario over hoe wij ons eigen “eiland” kunnen bouwen waar wij de leiding hebben, wij volwassenen de beslissingen nemen, wij er verantwoordelijk voor zijn. Dit is de belangrijkste kwestie voor ons en ook voor landen als de VS, China en misschien India in de komende tien jaar.

Op de weg naar technologische soevereiniteit staat Rusland vandaag voor verschillende grote uitdagingen: Een antwoord op de “groene” agenda, de oprichting van een eigen techno-economisch blok, een exportpakket voor landbouwproducten, een nieuwe generatie logistieke corridors voor het vervoer tussen Rusland en de Aziatische landen, de export van wereldwijde veiligheid en de oplossing van het probleem van het menselijk kapitaal.

Aangenomen wordt dat er geen oplossing is voor deze uitdaging. Waarom? De bezwaren kunnen als volgt worden samengevat: De markt is te klein om de motivatie te hebben om alles zelf te ontwikkelen; alles zal waarschijnlijk slechter en duurder zijn en langer duren. Wij hebben geen controle over de centra van waardecreatie in wereldwijde toeleveringsketens. Wij kunnen sommige onderdelen voor de iPhone leveren, maar wij bepalen niet hoeveel het kost op de wereldmarkt.

De indruk bestaat dat sancties het aanpassingsvermogen van onze economie kunnen ondermijnen. We hebben niet de kerncompetenties om de productiemiddelen te produceren. En hoe dan ook, terwijl wij het verleden herbouwen, zal de wereld ver in de toekomst geraken en zullen wij voor altijd achterblijven. Dat is het klassieke discours in de liberale gemeenschap.

Maar persoonlijk ben ik geboren en getogen in de Sovjet-Unie, die erg gesteld was op het oplossen van hardnekkige problemen. En als het gaat om het opbouwen van technologische soevereiniteit, wat springt er dan uit? Ten eerste, dat onze nieuwe Koude Oorlog van 2022 een verandering vereist op het niveau van de waarneming, het cognitieve niveau. Dit is het moeilijkste en pijnlijkste wat ons op dit moment overkomt. Het heeft geen zin met technologie om te gaan zonder het probleem van de cognitieve soevereiniteit op te lossen.

Cognitieve soevereiniteit is wanneer je niet toestaat dat anderen gedachten in je hoofd planten. En wij beschikken zelf over voldoende analytisch vermogen om een onderscheid te maken tussen wat men werkelijk nodig heeft en wat men door vreemden wordt opgedrongen. In Rusland is er de laatste 20 jaar praktisch geen sprake geweest van cognitieve soevereiniteit op het niveau van economie, technologie en onderwijs.

Ons werd gezegd: in dat land bestaat een beste praktijk, die zullen wij ook in Rusland toepassen. In werkelijkheid blijken de beste praktijken echter heel vaak schadelijk te zijn. Wat voor de één werkt, is voor de ander totaal ongeschikt. En wij zijn in een aantal cognitieve valkuilen getrapt die ons ongelooflijk veel middelen hebben gekost.

Technologische soevereiniteit wordt verondersteld eenvoudige problemen op te lossen: veiligheid, energievoorziening, onafhankelijkheid in de levering van voedsel en essentiële goederen, transportverbindingen, informatie, toegang tot de produktiemiddelen, excuseer de marxistische termen. Wat betekent dit bijvoorbeeld in verband met de end-to-end technologieën die wij ooit in het kader van het Nationaal Technologie-initiatief hebben goedgekeurd? Er moet een faciliterende technologie komen die het mogelijk maakt producten te ontwikkelen met behulp van digitale tweelingen, nieuwe materialen, processoren, sensoren, enzovoort.

{…}

Technologische soevereiniteit is de basisduurzaamheid, een extra equivalent van waarde. Waar gaat het over? Vandaag heb je geld en kun je het inwisselen voor alles wat je wilt. Zo was het tot het voorjaar van 2022. En zelfs daarvoor waren er sancties, je kon niet meer alles met geld kopen. Maar het punt is dat naast het conventionele geld ook cryptocurrencies, energie, de koolstofvoetafdruk en technologie aanspraak maken op die positie (als betaalmiddel).

Dit betekent dat technologie zo’n grote rol speelt dat het een misdaad is deze voor geld te verkopen. Zij ruilen technologie in voor contant geld of voor cryptocurrencies, die nog erger zijn dan gedrukt papier. Dus de toekomst is gespiegelde transacties. Iemand heeft de processor die wij nodig hebben en wij hebben de raketten die zij nodig hebben. Laten we raketten voor processoren uitwisselen, maar ook onderzoek en ontwikkeling, zodat de werking van een systeem in het ene land wordt gekoppeld aan een ander systeem in een ander land.

Deze stelling is een belangrijk weerwoord voor de sceptici. Technologische soevereiniteit betekent niet isolement. Het is een sterke onderhandelingspositie bij het smeden van allianties met andere landen. Of je hebt een wisselfonds of je hebt het niet.

Wat betekent het bereiken van technologische soevereiniteit vanuit het oogpunt van het land? Het land zou een tweede industrie moeten hebben, dat wil zeggen een industrie die niet is gebaseerd op ministeries en bedrijven, maar rechtstreeks op ontwikkelingsteams, op middelgrote technologiebedrijven en op universiteiten. Ik noem universiteiten tech-bedrijven. Dit zijn instellingen die een eindproduct willen produceren en een markt willen creëren, maar niet om onmiddellijk aandeelhouderswaarde te creëren. Deze essentie ontbreekt in ons land, maar zonder deze is technologische soevereiniteit onbereikbaar. (Opmerking van de vertaler: Als men bedenkt dat Rusland onlangs heeft aangekondigd het Bologna-systeem vaarwel te zeggen en een eigen systeem voor universitair onderwijs in het leven te roepen, wordt het duidelijk dat dit reeds in praktijk wordt gebracht).

Er moet een einde komen aan de praktijk om startende ondernemingen te steunen enkel en alleen omdat zij startende ondernemingen zijn. Onze universiteiten moeten de positie innemen van gekwalificeerde klanten voor individuele technologieën. In onze ervaring zou het systeem van financiering van onderzoek en ontwikkeling kunnen worden vervangen door een systeem van technologiewedstrijden met een prijs voor verdienste, waarbij de kosten worden betaald van de belangrijkste deelnemers die het halen.

Het belangrijkste in dit hele verhaal is wie de held is, wie de mens is die deze technologische soevereiniteit creëert. In verschillende tijdperken van de menselijke geschiedenis, waren het kooplieden, ontdekkingsreizigers, financiers. Nu loopt het tijdperk van de start-ups ten einde. Ik ben er diep van overtuigd dat de toekomst toebehoort aan engineeringteams, aan hen die in staat zijn duurzame, complexe technische systemen te creëren die op lange termijn werken, gebaseerd zijn op degelijke fundamentele kennis, een hoog risico inhouden en gericht zijn op een mooie toekomst.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

De komende wereldwijde breuk, terwijl economische systemen botsen