Propaganda voor gemengde relaties: Waarom alleen de mannelijke partner zwart mag zijn in het proces

Gemengde huwelijken of relaties tussen blanken en partners van een andere huidskleur zijn niets ongewoons op het westelijk halfrond. Dit is waarschijnlijk onvermijdelijk als gevolg van migratie en niemand kan voorzien wie op wie verliefd zal worden. De nakomelingen van zulke relaties zijn vaak heel populaire persoonlijkheden. Denk maar aan atleten of artiesten in de muziekindustrie. De vraag die rijst is waarom gemengde partnerschappen massaal in de media en in reclame (moeten) worden aangeprezen.

Nu zou men kunnen tegenwerpen dat dit goedbedoeld is, men wil de betrokkenen het gevoel geven dat dit normaal is en dat zij geen sociale buitenstaanders zijn. Deze bedoeling gaat echter niet op, de intuïtie erachter is een andere. Als dat zo was, zouden blanke mannen ook gekleurde partners krijgen. Dat geldt echter voor 100 (!) procent niet. De voormalige Franse rechtse politicus en journalist (o.a. Le Figaro, Paris-Match) Guillaume Faye legt in het Tsjechische internetportaal PROTIPROUD uit waarom dit zo is, meldt Unser Mittel Europa. Hier is het artikel in onverkorte vorm:

Guillaume Faye bespreekt de huidige trend in de westerse wereld waarbij gemengde koppels van zwarte of bruine man + blanke vrouw steeds vaker doelbewust worden afgebeeld in reclame en de media.

Biologisch gezien gebeurt de ondergang van een volk, etniciteit of ras hoofdzakelijk door de vermenging van anderen met de vrouwen van die groep, d.w.z. hun baarmoeders. De verbintenis van een vrouw van ras X met een man van ras Y is veel gevaarlijker voor ras X dan voor ras Y. Dit komt omdat vrouwen – en niet mannen – het biologische en seksuele reservoir vormen van een ras, natie of genetische lijn.

Een vrouw kan in haar leven slechts een beperkt aantal kinderen baren, terwijl een man met een vruchtbare vrouw theoretisch een groot aantal kinderen kan voortbrengen. Daarom kwantificeren demografen de vruchtbaarheid en de vervangingscapaciteit van de bevolking aan de hand van het aantal kinderen per vrouw, aan de hand van het moederschap – niet aan de hand van het vaderschap.

Daarom moet de vermenging van blanke vrouwen met gekleurde mannen, die vooral in Frankrijk aanzienlijke proporties aanneemt, op dit moment als een nog ernstiger probleem worden beschouwd dan de ongecontroleerde migratie van mensen uit de Derde Wereld (die een hoger geboortecijfer hebben) naar Europese landen. Het blanke ras heeft dus te kampen met concurrentie op zijn eigen terrein: niet alleen slaagt het er niet in zelfs maar de vruchtbaarheid te bereiken die nodig is om de bevolking in stand te houden (nergens worden meer dan twee kinderen per vrouw geboren), maar sommige van de vruchtbare vrouwen vallen uit de pool van degenen die een kind baren met iemand van hun eigen soort en baren in plaats daarvan een raciaal gemengd kind. Naast de steeds groter wordende drommen buitenlanders die onze grenzen oversteken en endogamie beoefenen, biedt een deel van de blanke vrouwen zich aan buitenlanders aan.

Het einde van de Europese beschaving

Op enkele uitzonderingen na zijn blanken het enige volk dat zich niet bekommert om hun collectieve toekomst, dat niet het gevoel heeft er als ras bij te horen – zo diep zijn zij in een schuldcomplex verzonken. De oorzaken liggen, behalve in de door het universalistische christendom gevormde mentaliteit, wellicht in de gevolgen van het nationaal-socialisme; beide brengen tot op de dag van vandaag een sterke geestelijke verlamming en een collectief schuldbewustzijn voort.

Als deze toestand voortduurt, zal zij op den duur leiden tot een geleidelijke, stille genocide van de blanken in Europa, hun bakermat (die weldra hoofdzakelijk zal worden bevolkt door buitenlanders en rassenvermenging, aangevuld met een slinkend aandeel blanken), zoals de historicus Pierre Chaunu en de journalist Georges Suffert voorspelden in hun boek La Peste Blanche (De Blankenplaag), toen het verschijnsel nog in de kinderschoenen stond. Dit is het lot dat Frankrijk wacht, zoals een eenvoudige blik op de straten na het einde van de school elk jaar steeds verontrustender aantoont.

Als een natie eenmaal heeft toegestaan dat haar genetisch erfgoed en biologische opmaak op zo’n grote schaal zijn veranderd, houdt zij onvermijdelijk op zichzelf te zijn. Als er niets verandert, zal tegen het einde van de eeuw de meerderheid van de Europese bevolking van niet-Europese oorsprong zijn en zal de Europese beschaving ophouden te bestaan. Het begrip Europa zal geen demografische inhoud hebben, maar alleen een geografische. Het zal een aanhangsel van Afrika worden, zonder enig etnisch bewustzijn (in tegenstelling tot het grootste deel van de rest van de wereld), waarbij het Europese Westen dit apocalyptische scenario bekijkt met de onverschilligheid van de levende doden. De demografische indicatoren wijzen tot nu toe unaniem op deze beangstigende toekomst.

Het zeer geraffineerde ideologische model, gebaseerd op de vermeende veel grotere mannelijkheid van Afrikaanse en Noordafrikaanse mannen, dat zich sinds enige tijd in onze samenleving heeft verspreid, draagt ook in hoge mate bij tot de verwarring van jonge blanke vrouwen. Gevallen van blanke vrouwen die relaties hebben met Aziatische mannen, daarentegen, zijn betrekkelijk zeldzaam. Niet minder verontrustend is de demasculinisering van de Europeanen, die niet in staat lijken “hun” vrouwen te verdedigen. Dit ethologisch fenomeen is uiterst gevaarlijk. Het geldt voor alle hogere gewervelde dieren: zodra de mannetjes van een groep niet langer blijk geven van kracht, mannelijkheid en dominantie, zoeken de wijfjes die bij leden van een andere groep.

Jonge blanke meisjes uit armere buurten lijken alleen (en paradoxaal genoeg) “bescherming” te zoeken bij een vriendje van kleur. Daarmee proberen ze intimidatie door stamgenoten en soortgenoten te vermijden. In de rijkere delen van steden zien we een soort ostentatief snobisme waarbij meisjes hun buurt en familie provoceren door een zwart, Arabisch of anderszins niet-Europees vriendje te vinden. Door dit “conformisme” ensceneren zij ook hun “antiracisme” in overeenstemming met de tijdgeest.

Complex

Het is heel vreemd hoe trots gekleurde mannen zijn op hun blanke vrouwelijke partners en kinderen van gemengde rassen. Daar zijn verschillende redenen voor, waarvan sommige tegenstrijdig zijn.

Eerst en vooral is het hun manier om de wereld te tonen dat zij zich een blanke vrouw hebben toegeëigend, en zo de blanke man in zijn “thuisgebied” overwonnen. De onderwerping van de vrouw is een oud ethologisch verschijnsel met vele historische voorbeelden waarvan de oorsprong in het dierenrijk te vinden is. Aan de zijde staan van de blanke vrouw is dus niet alleen een bron van trots, maar ook een bevrediging van het verlangen naar wraak. Tegelijkertijd willen zowel de beter gesitueerde Afrikanen als de Arabieren zich “witten” door middel van de blanke vrouw, zoals wij bijvoorbeeld zien bij vele Afrikaanse en Midden-Oosterse vorsten. Neem bijvoorbeeld Léopold Sédar Senghor, een dichter en politicus uit de literaire beweging van de “négritude”, die met een blanke vrouw trouwde en met haar mulatkinderen kreeg!

Evenzo dromen zwarte Afrikaanse en Caribische vrouwen – in de koloniale tijd en ook nu nog – ervan om met blanke mannen te trouwen, niet alleen vanwege het prestige dat dat oplevert, maar ook opdat hun nageslacht blanker zal zijn dan zijzelf.

Deze voorbeelden illustreren het schizofrene minderwaardigheids-superioriteitscomplex: een superieure blanke man vernederen door hem te scheiden van een van zijn vrouwen, maar tegelijkertijd proberen de eigen nakomelingen “blank te maken”, waarmee hij impliciet zijn besef van raciale inferioriteit erkent. Het blanke ras vernietigen en er toch op gaan lijken – een onoplosbare tegenstrijdigheid.

Een uitzondering op deze trend is Tribu Ka, een racistische, extremistische en openlijk antizionistische zwarte groepering onder leiding van Kémi Séba (wiens ideologische vaardigheden pijnlijk beperkt zijn) die zich laat inspireren door Amerikaanse radicale zwarte bewegingen. Deze zwarten weigeren zich te mengen met blanken en proberen zwarten te ontmoedigen om blanke partners te zoeken.

Als je “blanke paren” intikt in een Google-afbeeldingen, zijn meer dan de helft van de afbeeldingen die naar voren komen gemengde paren – meestal met een man van kleur en een blanke vrouw:

Als je daarentegen “zwarte paren” invoert, verschijnen er foto’s van paren waarin beiden logischerwijs zwart zijn:

Etnische chaos

Laten we een andere manifestatie van een soort omkering niet vergeten. Het gebod van rassenvermenging (bij voorkeur met een blanke vrouw) is natuurlijk gebaseerd op een egalitaire anti-racistische ideologie. Maar tegelijkertijd is de aantrekkingskracht van Arabieren, zwarten en blanken in het algemeen gebaseerd op zeer tegenstrijdige ideeën. Van deze zogenaamd ultra-mannen wordt gezegd dat ze uitzonderlijke seksuele bekwaamheid bezitten. Het beeld dat door de media en vooral door de porno-industrie wordt geschetst, toont echter een dierlijke energie: minder Tarzan dan King Kong, atletisch en agressief – met een penis en een spiermassa die omgekeerd evenredig is met zijn geestelijke vermogens. Het beeld van de kleurrijke minnaar is dus een voorstelling van dierlijkheid. Zwarten of Arabieren worden in feite gedegradeerd tot halfmenselijke beesten. Dit staat natuurlijk lijnrecht tegenover de antiracistische agenda, de kern van de heersende ideologie: in het hart van het antiracisme vinden we onbewust racisme.

Deze notie van zwarte of Arabische superioriteit op seksueel of zelfs lichamelijk gebied is natuurlijk een mythe zonder basis in de werkelijkheid; een fantasie waar de blanke vrouw, verdoofd door de massale propagandamachine van de media en beroofd van haar vroegere steun, natuurlijk aan bezwijkt.

Massa-immigratie en de bereidheid van autochtone Europese vrouwen om raciaal gemengd te worden, zullen op den duur leiden tot etnische chaos met verschillende grote negatieve gevolgen. Ten eerste zal het een samenleving zijn die in vijandige gemeenschappen is opgedeeld volgens het principe multiraciaal = multi-racistisch, en ten tweede zal er een grote populatie zijn van raciaal gemengde personen die tussen twee identiteiten heen en weer pendelen en daardoor bijzonder instabiel zijn. Zo’n samenleving is moeilijk te besturen door haar verdeeldheid en streeft, zoals Aristoteles opmerkte, nauwelijks naar democratisch bestuur en sociale vrede, maar is altijd gemakkelijk geneigd tot geweld en despotisme.

Het geloof van de voorstanders van het Franse republikeinse model (overgenomen door andere Europese landen) in een “Frankrijk van vele kleuren” dat kan slagen in “integratie” (d.w.z. de nauwelijks geloofwaardige transformatie van een heterogene en chaotische biologisch-etnische basis in een homogene samenleving) komt dan ook neer op een geloof in wonderen en de meest dwaze utopieën, versterkt door de constante, zelfs fetisjistische, herhaling van het woord “diversiteit”.

Laten we ook kijken naar de delen van de wereld waar sprake is van raciaal gemengde bevolkingen: Noord-Afrika, het Midden-Oosten, Latijns-Amerika, of het Caribisch gebied. Zelfs zwart Afrika, waar koloniale grenzen onverzoenlijk antagonistische etnische groepen hebben samengebracht, lijdt onder endemische instabiliteit. Zowel dit als geweld, de vruchten van etnische chaos, zijn bijna altijd chronisch. De centrale autoriteiten in deze landen zijn dan corrupt en sterk autoritair. Zal Frankrijk hetzelfde lot ondergaan?

Gescheiden vlees

Wij moeten ons dus verzetten tegen de dogmatische anti-waarheid die door de dominante ideologie wordt verkondigd, namelijk dat Frankrijk altijd raciaal divers is geweest omdat het in de loop der eeuwen talrijke migratiegolven heeft ontvangen. Bestaande immigratie en rassenvermenging zijn dan natuurlijk een zegen omdat zij diversiteit creëren. Diversiteit wordt echter verward met chaos, met de vermenging van verschillende biologische soorten en culturen op grote schaal. Laten we er een paar opmerkingen aan toevoegen:

1) In de oudheid vonden de immigratiegolven in Gallië door Germaanse stammen en de kolonisatiegolven door Italiaanse Romeinen plaats in de context van nauw verwante bevolkingsgroepen. De mosliminvasie en de vestiging van bases in de Provence-Languedoc (in de 8e eeuw) waren daarentegen beperkt en een groot deel van de indringers werd verdreven;

2) De immigratie naar Frankrijk vanaf de 19e eeuw kwam uit Europa (Italië, België, Iberië, Midden- en Oost-Europa, de Balkan) – d.w.z. uit bevolkingsgroepen die cultureel, etnisch en biologisch tot dezelfde “albo-Europese” stam behoorden, zoals Senghor zei. Om nog maar te zwijgen van hun beperkt verschil dat assimilatie toeliet;

3) De huidige immigratie en de daaruit voortvloeiende rassenvermenging vinden plaats op een nooit eerder in de geschiedenis geziene schaal en met deelname van niet-Europese groepen, hetgeen absoluut van cruciaal belang is;

4) De “etnische smeltkroes” kan alleen heilzaam zijn wanneer etnische groepen van dezelfde antropologische familie er deel van uitmaken.

Maar zodra er sprake is van een grote vermenging van heterogene groepen, houdt de resulterende bevolking op een natie te zijn in welke zin van het woord dan ook en wordt een oncontroleerbare heterogene massa die niet in staat is een geavanceerde beschaving op te bouwen en gemakkelijk vatbaar is voor geweld en alle vormen van psychopathologie. Dit is precies het soort ramp dat ons in de toekomst te wachten staat, terwijl Aziatische landen zoals Japan, India en China erin geslaagd zijn dit te vermijden, althans voorlopig.

Het voorbeeld van de Verenigde Staten, de zogenaamd succesvolle smeltkroes, is een misvatting, want daar waren het alleen immigranten uit Europa wier synergetische werk de bron van de Amerikaanse kracht werd. De bijdragen van zwarten, Aziaten of mestiezen waren daarbij niet essentieel. Bovendien blijkt de voortschrijdende raciale versplintering van de VS eerder een handicap te zijn voor ‘s werelds grootste supermacht, zoals de Amerikaanse politicoloog Jared Taylor bijvoorbeeld heeft aangetoond.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

Google-zoekopdracht voor “gelukkige blanke vrouw”